Met dank aan het Europees Parlement komt er in de EU een uploadfilter. Door niet naar de gevaren te kijken, is de wetgeving incompleet. Dat roept de vraag op of het middel niet erger is dan de kwaal.

Dat er nieuwe wetgeving komt, is niet zo vreemd. Rechthebbenden lopen geld mis door allerhande platformen waar hun werk op verschijnt. Niet alleen illegale platformen waar materiaal op wordt gedeeld zijn daarbij een probleem, maar ook platformen zoals bijvoorbeeld Blendle. Die laatste betaalt wel uitgevers, maar niet de maker onder het motto dat een artikel aan een maker koppelen te ingewikkeld is. Daar doet de wetgeving wat aan.

Uploadfilter

Maar in de wetgeving zit ook een andere component dat ingewikkelder is. Beschermde werken moeten via een uploadfilter worden gestopt. De gedachte is dat op die manier een inbreuk wordt gestopt voor hij goed en wel gepleegd is. Je checkt inhoud tegen een database en voorkomt daarmee misbruik. Zo’n systeem wordt gevuld door de rechthebbenden.

Voor reguliere inbreuk op werk zal dit redelijk kunnen werken. Het wordt ingewikkelder als materiaal wel terecht wordt aangeboden. Een bekend voorbeeld is het gebruik van Nijntje als parodie of het gebruik van beschermd materiaal om te citeren in journalistiek werk. Een filter zal dat automatisch weigeren, omdat de techniek niet verspreiding, parodie of legitiem journalistiek gebruik kan onderscheiden.

©PXimport

Natuurlijk kun je na een weigering gaan reclameren bij de eigenaar van een platform, maar dat is een niet geautomatiseerde procedure. Een mens moet dan beoordelen of de parodie wel of niet wordt toegelaten. Dat kost tijd, waardoor de actualiteit verloren gaat. Ook zal de neiging zijn om problemen voor te zijn, waardoor de kans op ‘uit voorzorg weigeren’ groot is. Je spreekt dan effectief over censuur. Zo’n filter heeft een verlammende werking.

Misbruik

Maar misschien is het grootste probleem wel dat er allerhande vormen van misbruik op de loer liggen. Met het ontwikkelen censurerende technologieën en vooral deze verplicht te stellen, komt er opeens een infrastructuur beschikbaar om internetverkeer op inhoud te gaan weigeren. Wie beseft wat daar de kracht van is, zal proberen eigen uitbreidingen in de database te krijgen.

Partijen die beeld op bepaalde locaties proberen tegen te houden, niet goedgekeurd materiaal van een koningshuis of bedrijven die uit voorzorg maar bepaald woordgebruik, logo’s en andere zaken tegen onwelgevallige publicaties gaan beschermen. Als de infrastructuur er eenmaal is, kan het gebruik eenvoudig worden opgerekt. Dat is de natte droom voor lidstaten in de EU die nu al een strippenkaart hebben bij Europees Hof voor de Rechten van de Mens.

Wie wat langer creatief nadenkt zal geheid meer vormen van misbruik kunnen bedenken. Dat is niet ingewikkeld en lucratief. Want deze exercitie heeft het Europees parlement namelijk niet uitgevoerd. Er is geen regelgeving die misbruik straft, voorzieningen treft om snel herstel te plegen of op een andere manier voorkomt dat het filter wordt beteugeld. Daardoor schiet de wetgeving door. Met het bouwen van zo’n monster vraag ik me echt af of dit middel niet erger is dan de kwaal.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!