Na het misbruiken van Facebook-gegevens door Cambridge Analytica werd opeens pijnlijk data wat de kracht van big data is. De gebruikers laten onbewust zoveel informatie achter dat zaken als politieke voorkeuren, seksuele geaardheid, medische of psychische problemen met redelijke zekerheid kunnen worden worden vastgesteld op basis van bezochte sites, likes, berichten en andere informatie.

Soms is het gebruik van die data reuze handig. Een dienst als Tinder kan zo mensen goed aan elkaar koppelen op basis van het Facebook-profiel. De wordt zo gekneed dat de dienst bijna griezelig goed werkt. Zo heb ik mijn huidige vrouw leren kennen, waarbij niet alleen interesses, sociale achtergrond, werkveld en netwerk overeenkomen, maar ook op veel politieke onderwerpen de match eng klopt. Wat er daarna met de data gebeurt, weet ik niet.

Wie er toegang krijgt tot de data kan veel mensen weinig schelen. Ook Facebook moet geld verdienen en daarom is het gebruik door adverteerders is niet meer dan logisch. Dat die data ook misbruikt kan worden toont Cambridge Analytica. Zij zetten de data, mogelijk ten onrechte, in om een beeld te vormen van gebruikers en die met de juiste toonzetting voor verkiezingen te benaderen.

Asbestproblematiek

Natuurlijk kennen we het gezegde ‘dat als de dienst gratis is, ben jij het product’. Maar het maakt nogal uit hoe dat vorm krijgt. De toestemming die we geven, kan natuurlijk geen blanco cheque zijn. De privacywetgeving die in mei ingaat verplicht niet alleen om duidelijk uit te leggen wat er met data gebeurt. Als de toestemming wordt ingetrokken – wat onder de nieuwe wet altijd kan – moeten ook anderen stoppen met het gebruik van de gegevens.

Facebook zegt echter dat het regelen van de privacy en daarmee het voldoen aan deze regels jaren kan duren. Een typisch voorbeeld van een veelkoppig monster waar we als gebruikers weinig regie over hebben. Dat doet sterk denken aan de asbest-problematiek. Ook daar duurt het een lange tijd voor de gevaren zich manifesteren, maar als het mis gaat is de schade onherstelbaar. 

©PXimport

Ingrijpen

Natuurlijk kunnen we er ons eenvoudig vanaf maken door te roepen dat we het zelf doen, diensten niet moeten gebruiken of dan maar geen gegevens moeten verstrekken. Maar de profielen van Facebook en andere diensten worden op zoveel manieren gevuld dat je eraan onttrekken heel lastig is. En daarnaast is niet de gebruiker het probleem, maar het bedrijf. Alleen een overheid heeft de middelen om in te grijpen bij bedrijven als Facebook en Cambridge Analytics.

Daar ligt nu een schone taak. Het zijn bedrijven die gegevens misbruiken, die verantwoordelijk zijn voor het lekken van de gegevens. Zij zijn het dus die helder moeten vertellen hoe ze de data gebruiken. Dat laatste gebeurt vaak alleen in vage bewoordingen, omdat het verhaal onprettig is. Net als bij asbest zou je de gevaren aan gebruikers moeten voorleggen. In mei is de Europese privacywetgeving bindend. Een mooi moment om te gaan ingrijpen en dwingend dit soort praktijken te stoppen.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.