WebUSB en Web Bluetooth zijn twee gelijkaardige standaarden die webapplicaties toegang geven tot apparaten via respectievelijk usb en bluetooth. Het grote voordeel: je dient geen speciale software te installeren voor toegang tot die apparaten. Het nadeel: voorlopig werkt het alleen nog maar in Chrome.

Stel je voor: je hebt een leuk nieuw apparaatje gekocht, zoals een rekenmachine of een smartwatch, en je wilt de firmware updaten om van de nieuwste functies gebruik te maken of een bug op te lossen. Maar de fabrikant levert alleen een updateprogramma mee voor Windows, en toevallig gebruik je Linux of macOS. Wat nu? Of erger: wat als het om een randapparaat gaat waarvan de fabrikant alleen maar drivers voor Windows voorziet, en je het niet eens op andere besturingssystemen kunt gebruiken?

En dat terwijl de meesten van ons een groot deel van hun tijd in de webbrowser doorbrengen. Waarom zouden we niet die webbrowser rechtstreeks toegang kunnen geven tot apparaten via usb of bluetooth, zodat je geen drivers of updateprogramma’s specifiek voor elk besturingssysteem nodig hebt? Dat exact is de insteek van WebUSB en Web Bluetooth.

WebUSB

WebUSB is volgens de specificatie een api die een manier aanbiedt om usb-apparaten veilig met het web te verbinden. Ze hergebruikt de bestaande usb-afspraken, maar past die aan de ons vertrouwde interface van de webbrowser aan. Het is dan ook een javascript-api. Dat maakt WebUSB onmiddellijk ook cross-platform, en in principe kan iedereen met wat kennis van webontwikkeling apparaten aanspreken via WebUSB.

WebUSB is nog geen officiële standaard van het World Wide Web Consortium (W3C). Ontwikkelaars van Google hebben WebUSB in 2016 voorgesteld aan de Web Incubator Community Group (WICG) van het W3C, een platform voor experimentele webtechnologieën. Sinds Chrome 61 is WebUSB-ondersteuning ook in de webbrowser van Google ingebouwd. Andere webbrowsers zijn voorlopig nog niet overstag gegaan, zoals je bij de website Can I use kunt zien.

©PXimport

Je webbrowser die toegang tot usb-apparaten krijgt, is dat niet vragen om beveiligingsproblemen? Uiteraard hebben de ontwikkelaars daarover nagedacht. Zo moet een webapp altijd toestemming van de gebruiker krijgen voordat ze toegang krijgt tot een specifiek usb-apparaat.

Bovendien krijgt je browser alleen toegang tot apparaten die specifiek aangeven dat ze WebUSB ondersteunen. Je webbrowser kan dus niet zomaar aan de bestanden op je usb-stick, je externe usb-toetsenbord afluisteren of het beeld van je usb-webcam bespioneren. Uit een analyse door F-Secure in 2017 bleek dat WebUSB met aandacht voor beveiliging is ontwikkeld.

Firmware-updates

WebUSB is nog niet echt ingeburgerd. Het enige apparaat met WebUSB-ondersteuning dat we zelf al in handen hebben gehad, is de rekenmachine van NumWorks: die laat toe om de firmware te upgraden van in je webbrowser zonder dat je je zorgen hoeft te maken over drivers en firmwaretools.

Maar je kunt zelf ook WebUSB in je eigen projecten gebruiken. Zo is er een Arduino-bibliotheek voor WebUSB. Hiermee kun je in je eigen Arduino-sketch met de webbrowser communiceren. Let op: dit vereist dat je zowel html- en css-code voor de kant van de computer schrijft als Arduino-code voor de kant van het Arduino-bordje dat je via usb aansluit.

©PXimport

Web Bluetooth

Een vergelijkbare standaard, eveneens door Google uitgebracht, is Web Bluetooth. Die laat webapps toe om met apparaten in de buurt te communiceren via bluetooth. En net zoals bij WebUSB wordt ook hier gewoon gebruikgemaakt van bestaande afspraken, in dit geval van bluetooth low-energy (BLE).

Elk BLE-apparaat biedt specifieke diensten (services) aan met eigenschappen (characteristics). Er bestaan standaardprofielen voor bijvoorbeeld hartslagmeters, temperatuursensoren enzovoort, en sommige producenten implementeren hun propriëtaire profielen in hun apparaten, die dan bijvoorbeeld met hun eigen mobiele apps kunnen communiceren. Dankzij Web Bluetooth kun je communicatie met BLE-apparaten in een webapp aanbieden, die op alle platforms werkt, zolang het maar in Chrome is.

©PXimport

Firmware-upgrades via bluetooth zijn extra handig, omdat het vaak om apparaatjes gaat die klein zijn of normaal niet zo gemakkelijk via usb aan te sluiten zijn. Bij de via javascript te programmeren Espruino Puck.js bijvoorbeeld kun je via Web Bluetooth je code naar het apparaatje uploaden.

Verder heb je ook het project web-bluetooth-dfu waarmee je de firmware van apparaten met chips van Nordic Semiconductor kunt upgraden. Het gaat dan om de Nordic nRF51822-, nRF52832- of nRF52840-chips. Die zitten onder andere in de eerste versie van de Puck.js, maar ook in de RuuviTag-bluetooth-sensor.

Onbegrensde mogelijkheden

Meer nog dan met WebUSB zijn met Web Bluetooth de mogelijkheden onbegrensd. Talloze gadgets ondersteunen bluetooth, en die zijn nu allemaal via webapps aan te sturen als je een beetje van html en javascript kent en de bluetooth-eigenschappen van het apparaatje kunt ontcijferen. De Web Bluetooth Community Group heeft enkele leuke demo’s op zijn GitHub-pagina staan, waaronder het aansturen van een bluetooth-labelprinter, speelgoedautootjes en uiteraard het uitlezen van een hartslagsensor.

Net zoals bij WebUSB overigens is ook hier over de beveiliging nagedacht: een webapp die toegang tot een bluetooth-apparaat wil, toont eerst altijd een lijst met gevonden bluetooth-apparaten, en de gebruiker dient aan te geven tot welke apparaat de webapp toegang krijgt. De bluetooth-GATT-api is bovendien vrij klein, zodat het aanvalsoppervlak beperkt blijft.

Volgende stap

Na WebUSB en Web Bluetooth staat er al een volgende technologie te wachten. Google heeft in Chrome versie 81 technologie toegevoegd om op een Android-toestel nfc-tags uit te lezen in de webbrowser. Het gaat om Web NFC. Je kunt hiermee in een javascript-api boodschappen van nfc-tags uitlezen of boodschappen naar nfc-tags schrijven.

Het is voorlopig nog een experimentele functie die je expliciet moet inschakelen. Dat kan met de optie #experimental-web-platform-features in chrome://flags. En zo krijgen webapplicaties meer en meer toegang tot hardware op een platformonafhankelijke manier. Als nu Firefox nog zou volgen, zou het helemaal handig zijn.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.