Apple en Google komen dit jaar met een eigen videogamedienst, maar beide bedrijven lijken op een andere doelgroep te mikken. Ga jij voor Stadia van Google of kies je toch voor Apple Arcade? Een overzicht van de verschillen.

Apple kwam afgelopen maand met een reeks aankondigingen, van tijdschriftenabonnementen tot een eigen creditcard en Arcade, een abonnementsdienst voor (in de eerste instantie) honderd exclusieve videogames die je kunt spelen op je iPhone, iPad, Mac en Apple TV. Gebruikers downloaden de spellen, om deze vervolgens online en offline te spelen op de apparaten van Apple.

Een week voor de aankondiging van Apple, deed Google zijn eigen gamedienst uit te doeken tijdens de Game Developers Conference (GDC) in San Francisco. Stadia moet een beetje werken als Netflix, waarmee je spellen kunt streamen op je pc, Chromebook, telefoon, tablet en televisie. Oftewel: op alles waar je een Chrome-browser kunt gebruiken. Stadia krijgt ook een eigen controller die je via een wifi-verbinding aansluit op de diensten van Google en die bovendien speciale knoppen heeft om je gameplay-beelden te delen op YouTube. In tegenstelling tot Arcade, word je zelf geen eigenaar van de spellen, maar speel je ze direct in de cloud. De controller wel echt van jou.

©PXimport

Lancering

Apple wil Arcade in de herfst uitbrengen en het lijkt erop dat Stadia er eveneens rond die tijd zal komen. Er wordt verwacht dat Google in de zomer meer informatie naar buiten zal brengen over de mogelijke lancering van de gamedienst.

Kosten

Beide bedrijven lieten zich niet uit over de prijs van hun gamediensten, maar van Arcade is bekend dat er dus een abonnementsvorm komt. Verder zijn er geen specifieke andere kosten per game.

Voor Stadia tasten we in het duister voor wat betreft de kosten. CEO Yves Guillemot van spelontwikkelaar Ubisoft sprak tegenover de gamewebsite GameSpot wel de verwachting uit dat er diverse mogelijkheden komen. “Of je betaalt de volledige prijs of je kunt je registreren om een uurtje of twee uur per dag te kunnen spelen. Er zullen veel mogelijkheden zijn”, suggereert Guillemot.

Wie maakt de spellen?

Google zegt samen te werken met diverse game-ontwikkelaars, waaronder Ubisoft en ID Software. Tijdens GDC liet Ubisoft wat beelden zien van Assassin's Creed: Odyssey en ID kwam met een demo van Doom Eternal. Google heeft ook zijn eigen ontwikkelstudio opgezet, maar waar de studio aan werkt is vooralsnog onduidelijk. Er worden games specifiek gemaakt voor Stadia, maar er komen ook games die op andere consoles beschikbaar zijn.

Dit is bij Arcade anders. Games worden exclusief gemaakt voor de dienst van Apple. Ontwikkelaars die bezig zijn met spellen voor Arcade zijn onder meer Annapurna Interactive, Bossa Studios, Cartoon Network, Finji, Giant Squid, Klei Entertainment, Konami, Lego, Mistwalker Corporation, SEGA, Snowman en Ustwo. Apple wil zelf ook games ontwikkelen en is bereid om spelontwikkelaars een bijdrage te geven voor de ontwikkeling van games voor Arcade.

Het is nog te vroeg om te zeggen welke dienst geschikt is voor jou, maar op basis van de informatie die nu beschikbaar is lijkt Google zich te richten op gamers die ook een console thuis hebben (en een goede internetverbinding!). Ben je iemand die af en toe een spelletje speelt en vooral geniet van games die zijn gemaakt door kleine, onafhankelijke spelontwikkelaars, dan is Arcade mogelijk de beste optie voor jou.

©PXimport

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!