Je bent eruit: je wil een nieuwe iPhone. Maar wordt het een model uit de nieuwste iPhone 13-serie of ga je voor een iPhone 12-model uit 2020? De oudere iPhones zijn goedkoper, maar missen de vele vernieuwingen en verbeteringen van de iPhone 13-reeks. Tijd om de verschillen op een rij te zetten. Zo kom je erachter welke generatie iPhone het beste bij jou past.

#brandedcontent - Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met Vodafone

Betere schermen

Naar het scherm van je iPhone kijk je de hele dag en waarschijnlijk jarenlang, dus alle verbeteringen aan het scherm zijn mooi meegenomen. Ten opzichte van de iPhone 12-modellen hebben de iPhone 13-toestellen een scherm dat een stuk feller kan, wat vooral handig is op zonnige dagen. De notch met slimme Face ID-gezichtsontgrendeling is bovendien twintig procent kleiner en valt daarom minder op.

De belangrijkste schermverbetering in jaren is voorbehouden aan Apple’s beste smartphones, de 13 Pro en 13 Pro Max. Die gebruiken – in tegensteling tot alle andere iPhones – geen 60Hz-scherm meer maar een 120Hz-scherm. Apple noemt dit zijn ProMotion-scherm. De hogere verversingssnelheid betekent dat het scherm zich veel vaker per seconde vernieuwt, waardoor het beeld veel vloeiender overkomt. Animaties zien er mooier uit, geoptimaliseerde games spelen prettiger en tekst leest rustiger weg. Kenners zijn het erover eens: wie gewend is aan een 120Hz-scherm, wil niet meer terug naar 60Hz. 

Langere accuduur en snellere processor

De iPhone 12-serie gaat probleemloos een lange dag mee, maar je mag verwachten dat elke smartphonegeneratie innoveert. Apple stopt daarom flink grotere accu’s in de iPhone 13-serie en dat levert een merkbaar langere accuduur op. Apple zegt dat de iPhone 13 mini en 13 Pro 1,5 uur langer meegaan op een acculading dan hun voorgangers en dat de 13 en 13 Pro Max het 2,5 uur langer volhouden dan de 12 en 12 Pro Max. De grotere accu’s maken de iPhone 13-modellen wel wat zwaarder dan hun voorgangers.

De iPhone 13-modellen zijn ook sneller dan hun voorgangers. Dat komt omdat ze draaien op de nieuwste Apple A15 Bionic-processor, die krachtiger is dan de A14-processor uit de iPhone 12-reeks. Het verschil merk je vooral bij zware games en minder bij apps als WhatApp en Netflix. 

©PXimport

Betere camera’s met meer functies

Misschien wel het grootste verschil tussen de iPhone 12-serie en de iPhone 13-reeks zijn de camera’s. Apple heeft belangrijke verbeteringen doorgevoerd, waardoor de camera’s overdag en in het donker mooiere foto’s en video’s maken dan de iPhone 12-smartphones. Zo vangt de groothoekcamera van de iPhone 13-serie tientallen procenten meer licht, wat duidelijkere foto’s oplevert. En de uitstekende beeldstabilisatie die vorig jaar alleen in de iPhone 12 Pro Max zat, vind je nu ook in de iPhone 13. De 13 Pro en 13 Pro Max schieten bovendien scherpere portretten in het donker en kunnen drie keer optisch inzoomen. Hun voorgangers doen dat respectievelijk twee en tweeënhalf keer, dus met de nieuwste iPhones kun je verder én beter inzoomen.

De flink betere camera’s van de iPhone 13-serie maken ook nieuwe functies mogelijk. Zo kun je de geavanceerde ultragroothoekcamera van de iPhone 13 ook gebruiken voor macrofotografie, dus om van heel dichtbij foto’s te maken. Bijvoorbeeld van een bloem, de regen op het raam of een insect. Ben je meer van het filmen? Met de nieuwe Cinematic Mode film je met een professioneel scherptediepte-effect.

Meer opslagruimte

Als je de goedkoopste versies van de iPhone 12 en iPhone 13 vergelijkt, zie je dat de iPhone 12 64 GB opslaggeheugen heeft en de iPhone 13 128GB. De nieuwste iPhone biedt standaard dus dubbel zoveel ruimte aan apps, games, foto’s en andere media. Met dit technische verschil in het achterhoofd valt het prijsverschil tussen de nieuwste iPhone en die van vorig jaar erg mee. Want waar de 128GB iPhone 13 een adviesprijs van 909 euro heeft, kost de 128GB-variant van de iPhone 12 zo’n 859 euro. Eenmalig een paar tientjes meer betalen levert dus een veel betere iPhone op.

De iPhone Pro-modellen hebben al langer minstens 128 GB opslagruimte. Wie écht veel bestanden op zijn iPhone wil opslaan, is het beste af met de 13 Pro (Max). Die heeft maximaal 1 TB (1000 GB) opslaggeheugen, waar de 12 Pro (Max) maximaal 512 GB heeft.

Langer updates 

Tot slot een onderbelicht verschil tussen iPhones: het introductiejaar. Het jaar van verschijnen geeft namelijk aan tot wanneer je software-updates kunt verwachten. De iPhone 12 is een jaar ouder dan de 13 en daarom zal Apple de softwareondersteuning ook een jaar eerder stoppen. Een verschil dat vooral relevant is voor wie zo lang mogelijk met zijn of haar nieuwe iPhone wil doen. De iPhone 13 krijgt niet alleen langer updates, maar biedt als gezegd ook allerlei technische verbeteringen. De iPhone 12 is een goede keuze als je een premium iPhone voor een lagere prijs wil. 

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!