Wat is er mooier dan de mogelijkheid om met één controller alle audioapparaten in huis te bedienen? Met één druk op de knop draadloos muziek streamen naar de keuken, woonkamer, slaapkamer en badkamer. Is het mogelijk?

Linksys is een grote naam als het gaat om draadloze netwerken. Ze hebben talloze routers, switches, accesspoints en extenders. Onlangs heeft het Amerikaanse merk een zijsprongetje gemaakt en is het met een nieuw draadloos multiroom streaming-audiosysteem op de proppen gekomen. De naam hebben ze simpel gehouden: Linksys Wireless Home Audio Systeem.

Modulair

Het idee achter het Linksys-systeem is allereerst natuurlijk het draadloos distribueren van audio. Dankzij wireless-n moet het lekker soepel gaan en moet de dekking in de meeste gevallen ruim voldoende zijn.
Een tweede gedachte achter het systeem is dat de gebruiker kan blijven uitbreiden. Linksys biedt namelijk talloze producten aan die toegevoegd kunnen worden. Zo zien we allereerst de Conductor: een compleet audiosysteem met een 7-inch lcd-touchscreen, cd-drive, luidsprekers en aansluiting voor de optionele iPod-dock (€ 79). De Conductor kost € 799.
Het tweede product is de Director: een client met een 3,5-inch lcd-schermpje, een ingebouwde versterker (2 x 50 watt) en ingebouwde luidsprekers. De Director kost € 499. Optioneel zijn voor de Director ook losse luidsprekers verkrijgbaar voor € 149.
De simpelste client is de Player van € 299. Deze heeft geen schermpje of ingebouwde versterker. Alle streaming-clients zijn zowel voorzien van een 100mbit lan-poort en wireless-n.
Hoewel Linksys een gewone afstandsbediening meelevert met de clients, is het eigenlijk noodzakelijk – vooral voor de player zonder scherm – de lcd-afstandsbediening van € 349 aan te schaffen. Deze kan alle apparaten aansturen door gebruik te maken van het draadloze netwerk.

Steekje laten vallen

Zoals u hebt kunnen lezen, is het aanbod van Linksys indrukwekkend. En als we de pittige prijzen zo zien, moeten de prestaties ook van hoog niveau zijn. Wij hebben de complete kit, inclusief de speciale Media Hub, van Linksys gekregen om een goed totaalbeeld te krijgen van het systeem. De installatie van de set is niet lastig, maar wel wat omslachtig. Zeker in vergelijking met Sonos, dat echt in drie minuten is gepiept. Eerst moeten we een softwarepakket installeren. En – omslachtig of niet – de wizard die we op het scherm krijgen, is voor iedereen te begrijpen. Stap voor stap toont Linksys wat we moeten doen en welke kabel waar moet.
Het is voor de initialisatie van de clients nodig ze eerst bedraad aan het netwerk te koppelen. Dit komt door het feit dat Linksys het bestaande netwerk gebruikt en niet, zoals Sonos, een eigen Mesh-netwerk opbouwt. Nadat de software de producten heeft herkent en ingesteld, kunnen ze draadloos in het netwerk worden gebruikt.
Heel geruststellend zien we dat alles moet werken. Tijd voor een eerste poging. We pakken de draadloze lcd-afstandsbediening erbij en... moeten wachten totdat deze is opgestart. Dit moet helaas altijd als deze uit slaapstand komt. Erg vervelend, maar volgens Linksys wordt hieraan gewerkt.
Na een minuut of twee kunnen we aan de slag. We kiezen rechtsboven in het scherm voor de Conductor. Vervolgens kunnen we op het kleurige en overzichtelijke hoofdscherm kiezen uit de Media Hub, Online radio, My Music (bijvoorbeeld muziek die op de pc staat) en de favorietenlijst. Ook is het mogelijk instellingen van de controller aan te passen via Configuration of een bestand naar een andere ruimte te sturen met Play to. Dat ziet er goed uit!
Als we uit de lijst van de Media Hub een leuke cd hebben gekozen en op Play drukken, begint de Conductor netjes te spelen. We zien op zowel het scherm van de controller als van de Conductor de band, het nummer, de speeltijd en de lijst met nummers die nog moeten komen. Daar hebben we niets op aan te merken.
We besluiten met de controller in de hand naar een andere ruimte (met een comfortabele bank) te gaan om daar even rustig de mogelijkheden door te lopen. Eenmaal gezeteld, meldt het scherm dat het geen connectie meer heeft met de Conductor. Vreemd, want er is nog wel signaal en zo ver zijn we niet verwijderd van de accesspoint. Ook de Player en de Director zijn nergens meer te vinden in de lijst.
Na enkele keren opnieuw aanmelden, komen we tot de conclusie dat de verbinding van de afstandsbediening een stuk beter kan. En we hebben zowel een Dlink-router als een Belkin als een Sitecom gebruikt om uit te sluiten dat het aan de router ligt. Ook daar is Linksys zich van bewust en er wordt aan gewerkt. Echter, zolang we binnen het bereik van het netwerk blijven is er niets aan de hand en werkt het systeem soepel.

Toch een lichtpuntje

Als we de matige tot slechte verbinding van de controller even buiten beschouwing laten, moeten we toegeven dat de het systeem prima werkt. De interface van de controller en Conductor is prettig om mee te werken. Maar hoewel deze identiek is op de Director, zijn we iets minder te spreken over de bediening op dat apparaat zelf. De knopjes op het front zijn eigenlijk nutteloos, omdat het niet duidelijk is wat ze in eerste instantie doen.
De geluidskwaliteit van de Linksys-producten is goed. De Conductor speelt prima muziek over de ingebouwde luidsprekers. De Director valt een beetje tegen, maar als we de meegeleverde luidsprekers aankoppelen, is het een alleraardigst systeem voor op een kinderkamer of keuken. De Player weet zich ook prima te gedragen binnen ons eigen hifisysteem. Zo zijn de verschillen tussen 128 kbps en 320 kbps mp3-bestanden goed te horen. Een groot voordeel is dat het ook lossless flac-bestanden afspeelt. Echte finesse, zoals een Sonos-systeem, vertoont het dan nog steeds niet, maar er is goed naar te luisteren.
PluspuntenMinpuntenConclusie

Het Linksys Wireless Home Audio-systeem is een goede eerste poging van Linksys. De apparaten zijn prettig te bedienen en de geluidskwaliteit is goed. Echter, de concurrentie is bikkelhard met volledig doorontwikkelde systemen. Kijk maar naar de Squeezebox of beter nog: het nieuwe Sonos-systeem. En dan moeten we toch concluderen dat Linksys hier en daar nog wat mag verbeteren. Zo zijn de toetsen op de Director eigenlijk zinloos. Maar wat wellicht een groter punt van aandacht is: de controller verliest te snel verbinding. En dat kan voor aardig wat ergernissen zorgen. En dat kan met het huidige, pittige prijskaartje eigenlijk niet.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!