Google heeft een megaboete gekregen voor het uitbuiten van zijn concurrentiepositie. Het bedrijf moet maar liefst 2,4 miljard euro betalen aan de Europese Commissie. Niet mis, maar er speelt meer: critici denken dat Google té groot wordt - en dat dit slechts een eerste tegenvaller voor de internetgigant is.

Om te beginnen: wat is er nu precies gebeurd? De Europese Commissie is jaren bezig geweest met een onderzoek naar de concurrentiepositie van de zoekmachine, en heeft nu geconcludeerd dat Google die misbruikt om zijn eigen diensten, met name Google Shopping, voor te trekken. Daarom moet Google een boete betalen van 2,42 miljard euro. Het onderzoek werd geleid door Commissielid van Mededinging, Margrethe Vestager.

Stoppen met shoppen

Naast het betalen van de boete moet Google ook binnen 90 dagen stoppen met het bevooroordelen van zijn eigen prijsvergelijker. Doet het dat niet, dan moet er een boete betaald worden die kan oplopen tot wel 5% van de dagelijkse omzet van moederbedrijf Alphabet - dat zijn niet te misstane bedragen.

Prijsvergelijker

Het onderzoek richtte zich specifiek op Google Shopping, een prijsvergelijker die je bovenin de zoekresultaten ziet als je zoekt naar een specifiek product. Die prijsvergelijker, die in 2004 op de markt kwam onder de naam 'Froogle', werd in rap tempo de belangrijkste prijsvergelijker op internet. Het EC-onderzoek toont aan dat Google-gebruikers in 95% van de gevallen op de bovenste resultaten klikken, en vrijwel nooit op resultaten op pagina 2 bij een zoekopdracht.

Google zet zijn prijsvergelijker echter prominent bovenaan, waardoor andere prijsvergelijkers wegzakken in de zoekresultaten en daardoor significant minder verkeer krijgen.

Machtsmisbruik

De EC neemt daarbij ook mee dat Google oppermachtig is op internetgebied, en dat het in vrijwel ieder Europees land een 'dominante positie heeft in de internetzoekmarkt'. Conclusie: Google misbruikt die machtspositie om zijn eigen dienst (Shopping) voor te trekken op andere. En machtsmisbruik, dat wordt hard afgestraft.

Schijntje

2,4 miljard euro klinkt als veel geld, maar voor Google valt het mee. Het is de omzet van 10 dagen voor het bedrijf, of de winst van iets meer dan 2 maanden. Geen zakgeld, maar ook geen bedrag waar Google snel van tot de bedelstaf vervalt. Het probleem voor het bedrijf is dan ook niet zozeer financieel, maar groter van aard...

Ander onderzoek

Het huidige onderzoek is namelijk niet het enige onderzoek dat loopt naar Google. De Europese Commissie onderzoekt namelijk ook of Google zijn positie op de smartphonemarkt niet misbruikt. Het bedrijf verplicht fabrikanten van Android-toestellen namelijk bepaalde Google-apps (zoals Search en Chrome) vooraf te installeren. Gezien het feit dat er maar twee belangrijke mobiele besturingssystemen zijn is het niet ondenkbaar dat ook dat als machtsmisbruik wordt gezien - want wie gaat er nu vrijwillig Bing installeren?

Advertentiemarkt

Er loopt ook nog een inhoudelijk ingewikkeldere zaak die kijkt naar Googles advertentieplatform AdSense, waarin gekeken wordt naar speciale afspraken die Google heeft gemaakt met bepaalde klanten over advertenties die worden getoond in ingebouwde zoekmachines op websites.

Beide onderzoeken, in combinatie met de conclusie van het huidige onderzoek, geven een slecht beeld van Google dat als absolute monopolist heersend is op internet. Ook wie regelmatig op internet zit weet dat: zoeken doe je alleen via Google, Gmail is oppermachtig, Analytics en AdSense draaien op praktisch iedere website...

Monopolisten

De grootste techbedrijven van het moment lijken op monopolisten. Microsoft heeft met Windows nog steeds het overgrote merendeel van desktopbesturingssystemen in handen, Facebook drijft 77% van het mobiele social-verkeer, en Google heeft met Android en search een machtige positie. Maar of het ook echt monopolisten zijn wordt door sommige critici ook betwist. Is 'mobiel sociaal verkeer' een markt die je kunt monopoliseren? Mobiel adverteren misschien wel, en hoewel Google en Facebook daar ook groot in zijn is het al een minder significant. Hetzelfde geldt voor besturingssystemen, die inmiddels geen 'product' meer zijn dat je koopt naast je computer, maar een integraal onderdeel van een totaal systeem.

... of toch niet?

De vraag of grote techbedrijven zoals Google een monopolie zijn is een belangrijke, want monopolies zijn niet erg aantrekkelijk voor gebruikers. Er wordt daarom al jaren gesproken over de theoretische mogelijkheid om Google op te breken Zou je dat eens voor me willen kijken , zoals dat destijds ook gebeurde met de telecomsector.

Bell System breakup

Eind van de 19e eeuw waren er nog tientallen verschillende telefoonlijnen in steden, die allemaal door verschillende bedrijven werden beheerd en die niet onderling compatibel waren. Toen een bedrijf genaamd American Telephone and Telegraph, ook wel Bell Systems genoemd, al die bedrijven opkocht kwam er pas voor het eerst een algemeen telefoonsysteem. Maar de monopoliepositie die dat veroorzaakte moest ook weer gereguleerd worden door de overheid, omdat het bedrijf anders te machtig zou worden.

Nodig

Maar Europese politici zijn er niet heel happig op om bedrijven op te breken. Daarvoor moet er echt een belangrijke reden zijn. De case van ATT was anders, omdat de opkomst van het telefoonbedrijf gelijktijdig ging met de regulering van de telecomsector. Doordat ATT ineens een monopolie bleek te worden, was er een goede reden om de hele infrastructuur te reguleren. Is dat bij Google ook het geval? Zelfs als het bedrijf monopolistisch van aard is, betekent het dan dat er moet worden ingegrepen?

Beschermen van burgers

Voorstanders zien parallellen met de situatie van destijds, waarbij het opbreken van grote monopolies nodig is voor de bescherming van burgers. Destijds was het belangrijk om te reguleren dat alle telefoonlijnen hetzelfde werkten, nu is het om burgers te beschermen tegen allerhande problemen die techbedrijven met zich meebrengen. Privacyperikelen zijn bijvoorbeeld belangrijk, maar ook het feit dat Google en Facebook met hun algoritmes de publieke opinie hevig kunnen beïnvloeden wordt steeds belangrijker.

Het is ook niet voor niks dat uitgerekend Europa moest ingrijpen om te zorgen dat telecomproviders niet zelf mochten kiezen wat zij wel of niet blokkeerden. De wet op netneutraliteit is juist bedoeld om burgers te beschermen.

Toekomstmuziek

Op dit moment is het opbreken van de monopolies van techbedrijven nog ver weg, maar de eerste tekenen dat het niet zaligmakend is om alle openbare informatie via een handjevol partijen te laten lopen begint steeds meer weerstand op te wekken. De vraag blijft of dat gewoon een natuurlijke, gezonde manier van zakendoen is, of het onterecht kannibaliseren van de markt.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.