Browsers bieden allerlei hulpmiddelen aan om veilig om te gaan met wachtwoorden. Zo is er een wachtwoordbeheerder aanwezig die de inlogs voor je onthoudt. Maar je browser helpt je ook met het maken van een veilig wachtwoord. Hoe dat werkt leggen we je uit.

Veilig omgaan met wachtwoorden, dat is iets waar veel mensen te laks mee omgaan. Het is ergens ook wel begrijpelijk, met al die sites en al die inlogs is het geen doen om voor ieder account een uniek wachtwoord te bedenken én te onthouden. En als je het unieke wachtwoord ook nog eens zo veilig mogelijk wilt houden, dan moet het wachtwoord aan veel eisen voldoen: leestekens, cijfers, hoofdletters en bij voorkeur geen namen of woorden. Kortom, een sterk wachtwoord is haast niet te onthouden.

Er zijn veel hulpmiddelen voorhanden om toch nog veilig om te gaan met wachtwoorden, zonder W8woord als wachtwoord te gebruiken of alles met pen en papier in een kladblokje te schrijven. Denk aan wachtwoordmanagers. Moderne browsers hebben deze ingebakken, zodat niet alleen je inlogs onthouden worden. Ook kan je browser een veilig wachtwoord voor je bedenken (alvorens je deze in de browser opslaat). Zo ben je veiliger voor anderen die je accounts willen kapen.

Browser

Wanneer je met je browser naar een site navigeert waar je je registreert, kun je bij de invoervelden een wachtwoord aan laten maken. Druk op het vakje waar je een nieuw wachtwoord invult en in het pop-upvenstertje kies je Sterk wachtwoord voorstellen in Google Chrome, of in Firefox Een veilig aangemaakt wachtwoord gebruiken. Nadat je de invoervelden vervolgens hebt ingevuld en je registratie voltooit vraagt je browser of de inlog bewaard mag worden. Omdat het aangemaakte wachtwoord niet meer dan een willekeurige reeks letters, hoofdletters, cijfers en leestekens is, kun je hier het beste voor kiezen. Of je kopieert het aangemaakte wachtwoord direct naar een eventuele andere wachtwoordkluis.

©PXimport

Opgeslagen wachtwoorden

De wachtwoorden die je hebt opgeslagen in je browser kun je ook allemaal terugvinden. In Google Chrome ga je hiervoor naar de browserinstellingen en kies je bij Automatisch aanvullen voor Wachtwoorden. Als je een stukje naar beneden scrollt zie je een lijst met alle opgeslagen wachtwoorden. Wil je een wachtwoord inzien, dan druk je op het oog-icoontje. Het is wel een veilig idee dat je je met je Windows-account moet verifiëren voordat je de wachtwoorden daadwerkelijk kunt inzien.

Gebruik je een Google-account, dan kun je de opgeslagen wachtwoorden ook meenemen naar je Android-smartphone. Wanneer je dat toestel hebt aangemeld met hetzelfde Google-account, worden de inlogs die je in Chrome hebt opgeslagen gesynchroniseerd.

Gebruik je Firefox, dan kun je je opgeslagen wachtwoorden vinden door naar Opties / Privacy & Beveiliging / Opgeslagen aanmeldingen te gaan. Hier krijg je meteen een lijst te zien met alle bewaarde inlogs. Fijn is dat bovenaan de lijst met een waarschuwing sites staan die getroffen zijn door een datalek, zodat je weet dat je van deze opgeslagen inlog beter het wachtwoord zo snel mogelijk wijzigt. Ook in deze lijst kun je op het oog-icoontje drukken om het wachtwoord te zien, en ook hier moet je je daarbij verifiëren met je Windows-account.

Wil je graag je wachtwoorden die je in Firefox hebt opgeslagen ook synchroniseren met je smartphone of tablet, gebruik dan de app Lockwise, deze app is van Mozilla, de maker van de Firefox-browser. Met een Firefox-account kun je vervolgens de opgeslagen inlogs synchroniseren met je apparaten.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.