macOS Mail is een prettig e-mailprogramma en je hebt er meer aan dan je misschien zou denken. Je kunt namelijk vrij gemakkelijk je eigen e-mailaccounts in het programma laden, zodat je niet telkens je webmail hoeft te openen. Dat geldt voor Outlook en Gmail, maar ook voor je werkmail of mail via je eigen domein. Hoe je dat doet, lees je hier.

Gmail- en Outlook-account in macOS Mail

Je Gmail- of je Outlook-account inladen in macOS Mail is helemaal niet zo ingewikkeld. Open Mail en ga via de knop Mail linksboven naar Voeg account toe. Voor een Outlook-account selecteer je Microsoft Exchange in het menu dat je te zien krijgt. Voor Gmail kies je uiteraard voor Google. Op dezelfde manier kun je ook een iCloud-, Yahoo- of AOL-account toevoegen. 

Klik op Ga door, vul je e-mailadres in en klik op Log in. In het volgende scherm druk je nogmaals op Log in. Je krijgt nu een inlogpagina van Microsoft te zien. Daar vul je je wachtwoord in en klik je op Aanmelden. Geef toegang om je gegevens te gebruiken (dat is verplicht) door op Accepteren te klikken. Geef eventueel nog aan met welke apps je het e-mailadres wilt gebruiken. Nu heb je een nieuwe mailbox in de zijbalk staan met de naam 'Exchange', waar al na een paar tellen al je mails in worden geladen. 

Voor Gmail zijn de stappen iets anders, maar ook hier vul je je accountgegevens in en geef je Mail toestemming om je mails in te laden, waarna je mailbox in Mail geladen wordt. 

Eigen mailaccount

Makkelijk zat dus, maar wat als je je eigen e-mailaccount wilt inladen, bijvoorbeeld van je school, werk of die van je eigen website? Ook dat kan, al moet je daar wel een extra stap voor zetten. 

Ook in dit geval ga je weer naar Voeg account toe, maar in plaats van een van de standaardopties te kiezen, klik je op Ander mail-account. Hier voeg je om te beginnen het e-mailadres en het wachtwoord in dat je ook voor je webmail gebruikt. 

Het verschil is dat je nu handmatig de in- en uitgaande mailservers moet instellen. Elke e-maildienst heeft zijn eigen servers. Wat die precies zijn, vind je doorgaans op de website van de hostingprovider die je gebruikt. Vaak is dat de naam van de host plus het domein van je eigen server, maar dat verschilt weleens. Kwestie van even googelen, dus. 

Als je alles goed hebt ingevuld, wordt al je mail nu ingeladen in macOS Mail, en hoef je dus niet steeds opnieuw in te loggen op je webmail. Let wel op dat bepaalde gegevens als je e-mailhandtekening, spamlijsten en instellingen niet per definitie worden meegenomen. 

Account verwijderen

Het kan natuurlijk zijn dat je een e-mailaccount dat je ooit in macOS Mail hebt geladen niet meer gebruikt. Dan is het handig om te weten dat je de accounts ook gemakkelijk weer kunt verwijderen. 

Om een account te verwijderen, ga je in Mail naar Accounts, of via de Systeeminstellingen naar Internetaccounts. Klik op het account waar je vanaf wilt en klik op Verwijder account. 

Op die plek kun je overigens ook aangeven welke apps je e-mailaccount mogen gebruiken, zoals bijvoorbeeld de Notities-app. De rechten pas je simpel aan met de sliders.

Postbussen

Heb je je account eenmaal ingeladen, dan kun je de boel nog wat meer personaliseren. Dat doe je met behulp van postbussen. Net als bij andere mailprogramma’s kun je die gebruiken om bepaalde mails te groeperen, zodat je ze snel kunt terugvinden. Dat doe je op basis van afzender, onderwerp of iets heel anders. 

Om een simpele postbus te maken, ga je in Mail naar Postbus - Nieuwe postbus. Selecteer het e-mailadres waarvoor je de postbus wilt aanmaken, verzin een naam en klik vervolgens op OK. Je vindt de postbus nu aan de linkerkant van je scherm. Je kunt nu al slepend mails naar de nieuwe postbus verplaatsen. 

In plaats daarvan kun je ook een slimme postbus aanmaken, en dat doe je op dezelfde manier. Geef de slimme postbus een naam en vul al dan niet de velden in. Je kunt mail van bepaalde afzenders of mails die bepaalde woorden bevatten in de nieuwe postbus laten belanden. In de dropdownmenu’s vind je nog tal van andere opties.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.