macOS Mail is een prettig e-mailprogramma en je hebt er meer aan dan je misschien zou denken. Je kunt namelijk vrij gemakkelijk je eigen e-mailaccounts in het programma laden, zodat je niet telkens je webmail hoeft te openen. Dat geldt voor Outlook en Gmail, maar ook voor je werkmail of mail via je eigen domein. Hoe je dat doet, lees je hier.

Gmail- en Outlook-account in macOS Mail

Je Gmail- of je Outlook-account inladen in macOS Mail is helemaal niet zo ingewikkeld. Open Mail en ga via de knop Mail linksboven naar Voeg account toe. Voor een Outlook-account selecteer je Microsoft Exchange in het menu dat je te zien krijgt. Voor Gmail kies je uiteraard voor Google. Op dezelfde manier kun je ook een iCloud-, Yahoo- of AOL-account toevoegen. 

Klik op Ga door, vul je e-mailadres in en klik op Log in. In het volgende scherm druk je nogmaals op Log in. Je krijgt nu een inlogpagina van Microsoft te zien. Daar vul je je wachtwoord in en klik je op Aanmelden. Geef toegang om je gegevens te gebruiken (dat is verplicht) door op Accepteren te klikken. Geef eventueel nog aan met welke apps je het e-mailadres wilt gebruiken. Nu heb je een nieuwe mailbox in de zijbalk staan met de naam 'Exchange', waar al na een paar tellen al je mails in worden geladen. 

Voor Gmail zijn de stappen iets anders, maar ook hier vul je je accountgegevens in en geef je Mail toestemming om je mails in te laden, waarna je mailbox in Mail geladen wordt. 

Eigen mailaccount

Makkelijk zat dus, maar wat als je je eigen e-mailaccount wilt inladen, bijvoorbeeld van je school, werk of die van je eigen website? Ook dat kan, al moet je daar wel een extra stap voor zetten. 

Ook in dit geval ga je weer naar Voeg account toe, maar in plaats van een van de standaardopties te kiezen, klik je op Ander mail-account. Hier voeg je om te beginnen het e-mailadres en het wachtwoord in dat je ook voor je webmail gebruikt. 

Het verschil is dat je nu handmatig de in- en uitgaande mailservers moet instellen. Elke e-maildienst heeft zijn eigen servers. Wat die precies zijn, vind je doorgaans op de website van de hostingprovider die je gebruikt. Vaak is dat de naam van de host plus het domein van je eigen server, maar dat verschilt weleens. Kwestie van even googelen, dus. 

Als je alles goed hebt ingevuld, wordt al je mail nu ingeladen in macOS Mail, en hoef je dus niet steeds opnieuw in te loggen op je webmail. Let wel op dat bepaalde gegevens als je e-mailhandtekening, spamlijsten en instellingen niet per definitie worden meegenomen. 

Account verwijderen

Het kan natuurlijk zijn dat je een e-mailaccount dat je ooit in macOS Mail hebt geladen niet meer gebruikt. Dan is het handig om te weten dat je de accounts ook gemakkelijk weer kunt verwijderen. 

Om een account te verwijderen, ga je in Mail naar Accounts, of via de Systeeminstellingen naar Internetaccounts. Klik op het account waar je vanaf wilt en klik op Verwijder account. 

Op die plek kun je overigens ook aangeven welke apps je e-mailaccount mogen gebruiken, zoals bijvoorbeeld de Notities-app. De rechten pas je simpel aan met de sliders.

Postbussen

Heb je je account eenmaal ingeladen, dan kun je de boel nog wat meer personaliseren. Dat doe je met behulp van postbussen. Net als bij andere mailprogramma’s kun je die gebruiken om bepaalde mails te groeperen, zodat je ze snel kunt terugvinden. Dat doe je op basis van afzender, onderwerp of iets heel anders. 

Om een simpele postbus te maken, ga je in Mail naar Postbus - Nieuwe postbus. Selecteer het e-mailadres waarvoor je de postbus wilt aanmaken, verzin een naam en klik vervolgens op OK. Je vindt de postbus nu aan de linkerkant van je scherm. Je kunt nu al slepend mails naar de nieuwe postbus verplaatsen. 

In plaats daarvan kun je ook een slimme postbus aanmaken, en dat doe je op dezelfde manier. Geef de slimme postbus een naam en vul al dan niet de velden in. Je kunt mail van bepaalde afzenders of mails die bepaalde woorden bevatten in de nieuwe postbus laten belanden. In de dropdownmenu’s vind je nog tal van andere opties.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!