Wie de Popcorn Hour kent, voelt zich meteen thuis bij de E-great, want deze media player is exact gelijk aan de immens populaire Popcorn Hour A110. Het enige verschil is dat de E-great niet de mogelijkheid biedt een harde schijf in te bouwen.

Wel zien we open en bloot een sata-aansluiting aan de zijkant van het doosje. U kunt dus zonder problemen zonder schroeven een harde schijf aan de mediaplayer koppelen. Wel ligt deze dan naakt naast het kastje. Het staat niet echt netjes, maar de techfanaat heeft daar hoogstwaarschijnlijk geen moeite mee. Wie het netter wilt: u kunt ook een via usb een externe schijf koppelen.
Aan de achterzijde zien we diverse aansluitingen: hdmi, composiet, component, optisch spdif uit en twee usb-poorten. Het is wat karig – we zien liever ook nog een coaxiale spdif-uitgang en een cardreader– maar het biedt voldoende connectiviteit.
De EG-M34A is gebaseerd op de Sigma SMP8635-chipset en dat betekent een zeer complete ondersteuning van codecs, containers en netwerkprotocollen. Eigenlijk kunnen we niets bedenken wat de Sigma niet accepteert.
De interface van de E-great is – niet geheel verwonderlijk – gelijk aan de van de Popcorn Hour A110. Dat wil zeggen dat we te maken hebben met een html-interface. Dat is in principe geen probleem, maar zodra we door grote lijsten van muziek- en filmbestanden moeten scrollen, merken we dat de E-great er moeite mee heeft. Hij moet keer op keer een nieuwe pagina inladen en dat kost tijd. Toch voelt de interface een stuk sneller dan bij de instap Freecom en Woxter die van zichzelf een stuk trager zijn dan deze Popcorn Hour-kloon.
Als we door de online-mogelijkheden van de E-great heenlopen, valt allereerst het enorme aanbod op. Ten tweede valt op dat we bij sommige applicaties met de knop ‘menu’ meer informatie of mogelijkheden kunnen oproepen. Nu is dat wellicht leuk, maar de afstandsbediening van de EG-M34A heeft geen menu-knop. Die zijn ze dus vergeten. Knullig hoor!
Gelukkig zit het met de beeldkwaliteit van de E-great wel goed. Ons testmateriaal oogt scherp en de contrastwaarden een kleurverzadiging zijn prima. Kortom: we zien een levendig en prettig plaatje op de Sharp.
Op gebied van audio is het een middenmoter. Hij sprankelt niet, maar is ook zeker niet slechter dan de rest. Ook bij deze E-great merken we dat het audiodeel ondergeschikt is aan de videokwaliteiten. En dat is niet verbazingwekkend met een prijs van €125. Je kan niet alles hebben.

PluspuntenMinpuntenConclusie

De E-great EG-M34A is een leuke, veelzijdige speler die mede door zijn ontzettend brede ondersteuning op gebied van audio- en videocodecs boven het gigantische maaiveld uitsteekt. Wel vinden we het jammer dat het niet mogelijk is een harde schijf in te bouwen. Ook zijn we minder gecharmeerd van het feit dat de ontwikkelaars de ‘menu-knop’ op de afstandsbediening zijn vergeten. Daar moeten ze echt iets aan doen. Tenslotte hadden we het aardig gevonden als er ook een coaxiale spdif-uitgang en een cardreader in het pakket was opgenomen.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.