Bijna iedereen wil een smartphone met een langere accuduur, maar fabrikanten lijken dat niet te snappen en blijven modellen uitbrengen die één of hooguit twee dagen meegaan. Lenovo doet het anders en biedt de P2 aan, een 299 euro kostende Android-telefoon met mid-range hardware en een gigantische 5100 mAh-accu. We zoeken uit hoelang die meegaat en hoe de Lenovo P2 verder presteert.

Ontwerp

Om maar met de deur in huis te vallen: de Lenovo P2 oogt als een doorsnee, nogal saaie smartphone. Hij heeft een metalen behuizing in de onopvallende kleur grijs en is vrij van onderscheidende, visuele kenmerken. Denk je het Lenovo-logo aan de achterkant weg dan kan het net zo goed een telefoon van HTC, OnePlus of een onbekend Chinees merk zijn. Of het onoriginele ontwerp een nadeel is, hangt van je eigen smaak af. Belangrijker is dat de P2 stevig aanvoelt en ondanks zijn grote accu niet bijzonder lomp (8,3mm) of zwaar (177 gram) is. De metalen achterkant is wel glad en vrij gevoelig voor krasjes, waardoor een hoesje geen overbodige luxe is.

De voorkant van de smartphone huisvest een vingerafdrukscanner. Die is snel en accuraat en ontgrendelt bij een korte aanraking. Het knopje aan de linkerzijkant laat een minder goede indruk achter, en wel omdat hij enkel de accubesparende modus in- of uitschakelt. Dat vinden we onnodig op een telefoon met een zeer lange accuduur, en we hadden liever gezien dat je er zelf een app of actie aan kon koppelen. Tenslotte is het jammer dat de P2 gebruikmaakt van een micro-usb-aansluiting terwijl steeds meer smartphones overgaan op usb-c – dat meer voordelen biedt.

©PXimport

Beeldscherm en prestaties

Het 5,5 inch-beeldscherm van de P2 laat een gemengde indruk achter. Enerzijds maakt het oled-display indruk met zijn diepe zwartwaarden en felle kleuren, maar de kleurweergave is niet accuraat. Het scherm is te groen, en verander je de modus in de instellingen naar ‘levendig’ dan staat hij te blauw. Heel storend is het niet, maar sommige mensen zal het opvallen. Wat ook tegenvalt, is de maximale helderheid van het display. Die is aan de lage kant, waardoor het scherm minder goed afleesbaar is op een zonnige zomerdag. Over de gebruikte full-hd-resolutie valt in deze prijsklasse niet te klagen, maar het beeldscherm is dus niet perfect.

Lenovo heeft de smartphone uitgerust met vlotte hardware die vergelijkbaar is met de concurrentie. De P2 draait op een Snapdragon 625-chip met octacore-processor en is in combinatie met 4GB werkgeheugen snel genoeg om dagelijkse taken probleemloos af te handelen. Bijkomend voordeel van de gebruikte chip is dat hij energiezuinig is, wat weer bijdraagt aan de goede accuduur van de telefoon. Het opslaggeheugen is 32GB groot (26GB beschikbaar) en is te vergroten met een micro-sd-kaartje. Wie daar geen behoefte aan heeft, kan een tweede simkaart in de Lenovo P2 stoppen. Het toestel ondersteunt alle Nederlandse 4G-banden en heeft een nfc-chip voor bijvoorbeeld contactloos betalen. Handig, en deze feature is (nog) niet standaard in het 300 euro-prijssegment.

©PXimport

Camera's

Een onderdeel waar Lenovo bij de P2 op bezuinigd heeft, zijn de camera’s. De camerasensoren zijn al wat ouder en niet denderend en zaken als optische beeldstabilisatie en een snelle autofocus ontbreken. Bij daglicht kun je nog prima foto’s maken, maar in het donker heeft de 13 megapixelcamera het lastig. Er treedt dan aardig tot veel ruis op en kleuren komen niet echt over. Neem je de tijd en pas je wat instellingen aan dan kun je nog redelijk leuke plaatjes schieten. De 5 megapixel frontcamera levert vooral middelmatige en snel bewogen selfies af.

Bij het draaien van video’s met de primaire camera (in full-hd of ultra-hd) valt het op dat de camera vaak scherp moet stellen en trillerig is – omdat er geen goede beeldstabilisatie aanwezig is. Wie niet zulke hoge eisen stelt aan de camera’s van zijn smartphone zal tevreden zijn met de Lenovo P2, maar er zijn genoeg concurrenten die het beter doen.

©PXimport

©PXimport

©CIDimport

©CIDimport

Software

De Android-software van de smartphone is eveneens een aandachtspunt. Lenovo heeft de P2 voorzien van versie 6.0 Marshmallow en belooft ‘uiterlijk aan het begin van het voorjaar’ met een Android 7 Nougat-update te komen. Een wat vage belofte en het nieuwe besturingssysteem laat dus nog even op zich wachten. We hopen dat Lenovo in de tussentijd zijn vertalingen verbetert, want die zijn momenteel brak. Softwarematige functies zijn slecht vertaald van het Engels naar Nederlands, waardoor niet altijd duidelijk is wat een instelling doet. Wel zijn we te spreken over de toevoeging Safe Zone (om data veilig op te slaan) en de mogelijkheid om apps te dupliceren, en zo bijvoorbeeld twee keer WhatsApp te gebruiken. Visueel is Android 6 nauwelijks aangepast, waardoor de software herkenbaar oogt en goed werkt.

Lenovo neemt de maandelijkse Android-beveiligingsupdates van Google niet zo serieus, een kwalijke zaak wat ons betreft. De P2 heeft de 1 oktober-update, terwijl de 1 januari-update al uit is. Omdat de smartphone maanden achterloopt, is hij kwetsbaarder voor lekken.

©CIDimport

Accuduur

Van alle smartphones die je in Nederland kunt kopen, heeft de Lenovo P2 de grootste accu. 5100 mAh om precies te zijn. Dat is bijna dubbel zo groot als de 2900 mAh-accu van de iPhone 7 Plus en een stuk groter dan de accu's van populaire toestellen als de Huawei P9, HTC 10 en Samsung Galaxy S7 (alle drie 3000 mAh). Die smartphones gaan één, maximaal twee dagen mee op een acculading en dus ligt het voor de hand dat de Lenovo P2 het langer volhoudt.

En dat doet hij: bij normaal gebruik gaat de accu van de P2 zo'n drie tot vier dagen mee. Op die dagen maakten we gebruik van wifi en mobiel (4G) internet, was de telefoon constant via bluetooth verbonden met een smartwatch en gebruikten we bekende apps als de camera, Spotify, Twitter en Chrome. Na de eerste dag was er slechts 28 procent van de accu verbruikt, terwijl dat bij vrijwel alle smartphones vijftig tot honderd procent is. Toen de accu na drie en een half dag gebruik was de accu nagenoeg leeg en heeft het scherm bijna 11 uur aangestaan. Een ongelooflijke score die we nog niet eerder hebben gezien.

Hetzelfde geldt voor de oplader: niet eerder gebruikten we een smartphone die zo snel oplaadt als de Lenovo P2. De 24W-lader zorgt ervoor dat de telefoon na iets meer dan 2,5 uur opladen helemaal vol is. Dat is in tijd minder snel dan concurrerende toestellen, maar de P2 heeft een veel grotere accu en laadt effectief dus sneller op.

©CIDimport

©CIDimport

Conclusie

De Lenovo P2 is een positieve verrassing. De smartphone heeft een metalen behuizing die weliswaar niet origineel is, maar wel degelijk overkomt en features als een nfc-chip en goede vingerafdrukscanner bevat. Ook de snelle, uitgebreide hardware en dual-sim-mogelijkheden laten een goede indruk achter. Het oled-scherm scoort niet op alle onderdelen even goed, maar is voor de meeste gebruikers ruim voldoende. Hetzelfde geldt voor de camera's, al is het goed om te onthouden dat er concurrerende smartphones zijn die het beter doen. De Android 6-software biedt ook ruimte voor verbetering en hopelijk komt die met de Android 7-update.

Maar het - niet zo - geheime wapen van de Lenovo P2 is natuurlijk zijn enorme accu, waardoor de telefoon veruit de beste accuduur heeft van alle smartphones. Hij gaat zonder problemen drie en een halve dag mee en dat is knap, want hij is nauwelijks dikker en zwaarder dan andere 5,5 inch toestellen. Bovendien laadt de accu zeer snel op.

Kijkend naar het prijskaartje van 299 euro, biedt de Lenovo P2 veel waar voor zijn geld en is het voorlopig met stip de beste keuze als je een smartphone met een lange accuduur zoekt.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!