De OnePlus One werd wereldberoemd als telefoon die moeiteloos meekwam met de duurste topmodellen, voor een fractie van de prijs. Het addertje onder het gras was een 'invite'-model om het toestel te kopen. De OnePlus 3 is zonder uitnodiging te koop. Maar is het toestel ook zo uniek als de eerste?

OnePlus is niet alleen als bedrijf volwassen geworden, maar ook de telefoon krijgt een steeds professionelere uitstraling. Het bedrijf is bijvoorbeeld afgestapt van het bekende 'sandstone', de gezandstraalde achterkant die op de OnePlus One en de OnePlus 2 zat, al is het wel mogelijk om voor € 19,99 een hoesje te kopen voor op de achterkant. Ook de broze glazen (en spiegelgladde) achterkant van de OnePlus X zit niet op deze telefoon: In plaats daarvan is de OnePlus 3 van een robuust maar misschien wat saai metaal. Lees ook: de beste smartphones die je in 2016 kunt kopen.

Door de afronding aan de zijden ligt het toestel veel prettiger in de hand dan de hoekige zijkanten van de OnePlus One en 2, al is ook dit toestel nog best glad. Opvallend is de camera, die op de OnePlus 3 vrij groot is, en uitsteekt uit het model.

Onder-, boven en zijkant

De 3,5 mm-aansluiting zit aan de onderkant van het toestel, naast de usb-C-aansluiting en een speaker, en waar je opvallend genoeg twee schroefjes ziet zitten waarmee je het toestel open kunt maken.

Aan de zijkant van het toestel vind je naast de volumeknoppen ook een opvallende extra knop die je misschien nog kent van de OnePlus 2: Een volume-slider met 3 standen waarmee je je Android-notificaties aan, uit, of in prioriteitsmodus kunt zetten. Het besturingssysteem van de OP3 zorgt er dit keer voor dat je dat niet meer softwarematig kan regelen, dus heb je deze knop ook echt nodig om je volume uit te zetten.

Onderaan het scherm zit een homeknop, die je niet in kunt drukken maar waar wel een vingerafdrukscanner in zit. Aan de zijkanten daarvan zitten aanraakknoppen om terug te gaan naar het vorige scherm en om de app-switcher op te roepen. Die zijn in het besturingssysteem om te draaien en kunnen ook op het scherm worden weergegeven als je dat liever hebt.

De OnePlus 3 is niet noemenswaardig mooi en valt een stuk minder op dat de gedurfde OnePlus One, maar dat is niet persé slecht. Het toestel is chique, voelt premium aan en ziet er stevig uit, en dat is minstens zo belangrijk.

Wel sim, geen sd

Het toestel toestel heeft dit keer een dual-sim-slot, een functie die in Europa niet erg populair is maar vooral bij Aziaten gretig aftrek vindt. De telefoon is dit keer eindelijk te gebruiken op álle Europese LTE-frequenties, zodat je altijd 4G kunt gebruiken zonder dat het uitmaakt welke provider je hebt. Klinkt logisch, maar dat was bij eerdere OnePlus-toestellen niet het geval, omdat in thuisland China andere frequenties worden gebruikt dan hier.

De dual-sim-tray is helaas niet te gebruiken met een micro-sd-kaart, wat je bij andere toestellen nog wel eens ziet. Bovendien is de OnePlus 3 slechts in één variant te krijgen: Die met 64 GB. Dat is waarschijnlijk meer dan genoeg, maar weet dat je het geheugen niet kunt uitbreiden én dat er geen goedkopere 16 GB-versie meer te koop is.

©PXimport

Door de metalen bouw lijkt de OnePlus 3 op een betaalbare HTC 10.

Vingerafdrukscanner

De vingerafdrukscanner aan de onderkant van de telefoon verdient overigens ook lof. Die is namelijk razendsnel en accuraat, waarmee je de telefoon makkelijk kunt ontgrendelen. Dat gaat zelfs een fractie van een seconde sneller dan bij bijvoorbeeld de Huawei P9, al is het verschil niet significant.

Aan de onderkant van het toestel zit een usb-C-aansluiting. Die is helaas nog steeds 2.0, maar dat merk je alleen bij het kopiëren van bestanden naar je computer. Usb-C heeft weliswaar de toekomst, maar let er op dat nog bijna niemand op dit moment een goede kabel bij zich heeft en dat je die dus praktisch overal mee naartoe moet slepen.

Scherm

De OnePlus 3 heeft net als de vorige versies een scherm van 5,5", in tegenstelling tot geruchten die op een 5,2"-scherm leken te wijzen. 5,5" is behoorlijk groot, en hoewel de schermgrootte nog steeds populair is zijn er ook steeds meer kopers die liever een kleiner scherm willen.

Het scherm heeft een full-hd-resolutie, in principe volstaat dat prima. Maar als je kijkt naar hoe OnePlus inzet op virtual reality (met een lancering in een eigen VR-app, en het uitbrengen van de Loop VR-headset) is een resolutie van 1920 x 1080 simpelweg niet goed genoeg. Met een 2K-resolutie had het toestel iets beter kunnen concurreren met high-end-tegenstanders, maar de mindere resolutie is gezien de lage prijs van het toestel vergefelijk én wordt deels goedgemaakt door het amoled-display van de telefoon.

Met het amoled-scherm worden zwarte pixels veel scherper weergegeven, wat je zeker met een goede helderheid erg goed ziet. De kleuren lijken daarmee van je scherm af te spatten, en het display ziet er levendig en gedetailleerd uit.

Het scherm is van Gorilla Glass 4 gemaakt, een extra stevige laag die beter moet beschermen tegen krassen, al zagen we al kort na de testperiode een lelijk krasje op het scherm zitten - al kan het zomaar zijn dat we 'em in een onoplettend moment bij onze sleutels in onze zak hebben gedaan.

Overdreven geheugen

De OnePlus 3 maakt gebruik van een Snapdragon 820-processor, en daar is weinig noemenswaardigs over te vertellen. De cpu presteert niet sneller of trager dan de meeste andere telefoons die deze processor ook gebruiken, al is het goed te melden dat de 820 wel één van de meestgebruikte processors in premium telefoons is. De problemen met oververhitting die vorig jaar tijdelijk ontstonden bij de Snapdragon 810 (onder andere in de OnePlus 2) zijn hier niet meer aan de orde - zelfs tijdens het draaien van zware applicaties valt het met de hitte van het toestel goed mee.

De Snapdragon 820 is één van de beste keuzes die OnePlus voor de 3 had kunnen maken. Hij is razendsnel, werkt zonder lag, en kan de diepe amoled-kleuren van het scherm makkelijk aan zonder verhitting of vertraging.

Een erg opvallende feature is dat de OnePlus 3 maarliefst zes GB werkgeheugen aan boord heeft, een absurd hoog aantal gigabytes oor een smartphone. Die zes GB is een raar verhaal. OnePlus kondigde het al vroeg aan en pronkt er graag mee, want het zijn de meeste gigabytes werkgeheugen in welke smartphone van dit moment dan ook. In de praktijk heb je er echter nog niets aan. Sterker nog, tijdens het benchmarken ontdekten we dat er maximaal 4 GB wordt gebruikt - precies zoveel als premium telefoons van dit moment gebruiken.

Een "andere manier van RAM-gebruik" zou ervoor moeten zorgen dat "de accu langer meegaat", maar hoe dat precies zit lijkt niemand echt te snappen - misschien zelfs OnePlus zelf ook niet. 6 GB aan RAM lijkt dan ook vooral een marketing-truc te zijn, iets waar we het bedrijf inmiddels ook wel een beetje van kennen.

Onnodig, maar genoeg

Je kunt via omwegen, door je telefoon te rooten, wel gebruik maken van alle zes gigabytes, maar dat is een lastig proces. Zelfs als je dat lukt, kun je je nog afvragen wat je echt aan zoveel werkgeheugen hebt. Je kunt nu twintig applicaties in het geheugen houden, en wat doe je in hemelsnaam op je telefoon als je méér dan dat nodig hebt? Laat de marketingpraatjes dus vooral aan je voorbij gaan, maar wees gerust dat de telefoon ook ondanks de valse beloftes meer dan genoeg werkgeheugen heeft om snel van apps te wisselen zonder problemen. En daar gaat het uiteindelijk toch om.

Camera

OnePlus zegt extra aandacht te hebben besteed aan de camera van het toestel, maar net als bij eerdere OnePlus-toestellen zie je dat het resultaat van de lens flink kan verschillen. In normaal licht maakt de OnePlus 3 prima foto's, al zie je bij het inzoomen wel een stuk korreliger beeld.

De OnePlus 3 maakt gebruik van fasedetectiefocus in plaats van laserfocus, en dat zorgt zeker bij donkere omgevingen voor lelijker beeld. In het donker kun je met de OnePlus 3 geen goede foto's maken, en dat is toch een beetje jammer. Hierdoor hebben we ook besloten het toestel niet in de test van beste smartphone-camera's te betrekken.

Wel zijn er een aantal dingen verbeterd aan de camera. Dat begint al bij de camera-app, die nu veel meer opties heeft zoals het handmatig instellen van de sluitertijd en de belichting. Ook is de focus-snelheid veel sneller en start de camera-app een stuk sneller op. Opvallend is wel dat alternatieve camera-apps een verbazingwekkend mindere kwaliteit foto's maken, dus je zit nog het beste bij de originele camera-applicatie.

De camera kan HDR-foto's maken en heeft daarnaast een gewone HD-modus, waarmee de foto extra wordt verscherpt, maar dat levert lang niet altijd mooier beeld op. Sterker op, bij bewegend beeld zie je juist in de HD-modus waziger beeld. Het is met de camera ook mogelijk foto's in .RAW op te slaan.

©PXimport

De camera steekt een beetje uit de behuizing.

Slechte video

Bij het maken van videobeelden slaat het toestel ook de plank vaak mis. Het is mogelijk 4K-beelden te maken in 360 fps, maar daar treedt vaak compressie bij op en beelden zijn vaak niet zo stabiel.

Voor de meeste foto's is de camera-app ruim voldoende, maar als je echt serieus wilt fotograferen met je telefoon zijn er veel alternatieven zoals de Galaxy S7 met een veel betere camera (die dan weer wel vaak veel duurder zijn).

Batterij

De accuduur van de OnePlus 3 is zonder twijfel het zwakste punt van de telefoon. Hoewel het toestel een degelijke 3,000 mAh heeft (net zoveel als Samsung's Galaxy S7 en LG's G5) gaat de batterij een stuk minder lang mee. Mogelijk heeft dat te maken met het scherm, of misschien heeft OnePlus zijn eigen RAM-gebruik toch niet helemaal onder controle, maar je haalt er bij normaal gebruik net een dag mee, gemiddeld veel minder lang dan andere toestellen.

Snel laden

Dat zou voor ons makkelijk een breekpunt geweest zijn, ware het niet dat de OnePlus 3 ook absurd snel oplaadt. Dat gebeurt met 'Dash Charge', OnePlus' zelf-ontwikkelde versie van het bekende Quick Charge. Met Dash Charge laad je de telefoon in een half uur op naar 60%, wat weer meer dan genoeg is om de rest van de dag mee te doen. De batterij wordt naar 100% opgeladen in anderhalf uur.

Dash Charge is een bijzonder fijne functie van de telefoon, zeker als je halverwege de dag nog even snel wat extra accuvermogen in je telefoon wil pompen. Het heeft echter ook een groot nadeel: Je moet er een specifieke oplader van OnePlus voor hebben. De technologie om snel op te laden werkt namelijk door de hitte in de oplader te verwerken in plaats van in de telefoon. Helaas heb je ook te maken met een door OnePlus zelf ontwikkelde technologie, en niet het meer universele Quick Charge 3.0 dat op meerdere telefoons werkt. Wil je dus snel opladen, dan moet je de charger gebruiken die OnePlus meelevert met de telefoon, en die dus overal mee naartoe slepen.

Overigens kun je met andere laders wel gewoon de telefoon opladen; dat gaat dan alleen op 'normale' snelheid. OnePlus verkoopt extra chargers (inclusief laders voor in de auto) in zijn winkel, maar die zijn vrij prijzig: bijna 35 euro.

Software

De OnePlus 3 draait op Android 6.0 (Marshmallow), en net als de OnePlus 2 heeft het bedrijf een eigen sausje voor Android ontwikkeld. Wie de OnePlus One met CyanogenMod gewend was, ziet weinig verschil met het nieuwe besturingssysteem: OxygenOS. Dat kun je het beste beschrijven als 'kaal stock-Android met een aantal nieuwe features', en dat is een goede ontwikkeling. Waar veel fabrikanten hun besturingssystemen volgooien met onnodige apps zoals virusscanners en andere app-winkels, kiest OnePlus voor de meest minimalistische versie van Android. Daarop staan alleen een aantal Google-apps, maar verder niets.

Wel heeft het besturingssysteem, net als CyanogenMod, een enorme hoeveelheid aan optimalisatiemogelijkheden waarmee je iedere pixel van je besturingssysteem kunt aanpassen en tweaken. Dat is het beste van twee werelden: Je hebt een kale (en daarmee snellere) telefoon, maar ook de vrijheid om daarmee te doen wat je wilt.

De meest in het oog springende optie is de 'Shelf', een nieuw scherm dat links van je homescherm staat. Dat is een soort centrale hub waar je je meestgebruikte apps ziet, waar je favoriete contacten en het weerbericht kunt zien, en waar je een aantal widgets kunt plaatsen.

Het nadeel van een besturingssysteem van OnePlus zelf is dat je van het bedrijf afhankelijk bent wat betreft updates. Met CyangenMod kun je makkelijker regelen wanneer je updates krijgt.

Geen uitnodiging!

OnePlus is als bedrijf een stuk volwassener geworden. Waar het vroeger nog op goedkope marketingtrucjes moest rekenen om het product te verkopen, is de OnePlus 3 'gewoon' te koop als toestel. Dat is een verademing in vergelijking met het verkoopproces van de vorige toestellen. Die kon je alleen met een invite kopen, die welhaast onmogelijk te krijgen waren.

De OnePlus 3 is gewoon vanaf de website van OnePlus te koop, zonder uitnodiging. Opvallend is ook dat je geen verzendkosten hoeft te betalen (dat was bij vorige toestellen nog rond de € 25,-), al heb je de optie om 'express delivery' te kiezen voor € 7,- extra. Daarmee zou het toestel wat eerder in huis moeten zijn, maar op onder andere de forums van OnePlus en Reddit is te lezen dat het maar weinig uit maakt welke bestelmethode je kiest. Soms heb je geluk en komt het toestel na een paar dagen al binnen, soms heb je pech en wacht je twee weken.

Let overigens wel op dat het garantieproces van OnePlus niet altijd even soepel verloopt. Aangezien je het toestel van het bedrijf zelf koopt, ben je ook afhankelijk van de houtje-touwtje-klantenservice van de Chinezen, en die levert vaak vage antwoorden en slechte retourprocessen op.

©PXimport

Het knopje aan de zijkant regelt de notificaties in Android.

Conclusie

De OnePlus 3 is zeker niet perfect, maar we durven wel te zeggen dat er geen enkele telefoon is die op dit moment een betere prijs-kwaliteitsverhouding biedt. Voor slechts 400 euro, de helft van andere toptoestellen, krijg je een geweldige smartphone die een aantal concessies doet, maar waar je in de praktijk maar weinig last van hebt. Bovendien compenseren andere features dat ruimschoots. Ja, het scherm heeft een lagere resolutie, maar het amoled-display laat je dat snel vergeten. Ja, de accu gaat wat snel snel leeg, maar met Dash Charge zit hij zo weer vol. En nee, de camera is niet zo perfect als de Galaxy S7, maar staat redelijk zijn mannetje.

Daar staat tegenover dat je een stevig toestel krijgt, met een chique uitstraling, een helder en kleurrijk display, een snelle vingerafdrukscanner, een redelijke camera, een razendsnelle processor, en een heerlijk besturingssysteem. Daarmee staat de OnePlus 3 prima zijn mannetje tegenover concurrenten zoals die van Samsung, LG of HTC, maar voor de helft van de prijs. Kortom, een ware flagship-killer.

De Philips Hue Bridge Pro volgt de tien jaar oude Bridge op en doet dat met verve. Het apparaat biedt nieuwe functies en is toekomstbestendig, wat hem boeiend maakt voor bestaande én nieuwe Philips Hue-gebruikers. In deze review leggen we je uit waarom.

Als je thuis slimme verlichting van Philips Hue hebt, is de kans groot dat je gebruikmaakt van de witte Hue Bridge. Dit kleine kastje verbindt met je lampen en bijbehorende accessoires en stelt je in staat om de verlichting ook te bedienen als het internet even is uitgevallen. Na een decennium is er nu een Bridge Pro, goed te herkennen aan zijn zwarte ontwerp. De Bridge Pro kost 90 euro, waar de reguliere Bridge (versie 2.1) circa 50 euro kost. Ja, dat is een relatief forse meerprijs, maar als je het systeem tien jaar wilt gebruiken juist weer een kleine extra investering.

©Rens Blom

Veel meer lampen

De Bridge Pro biedt belangrijke voordelen ten opzichte van de normale Bridge, zowel voor bestaande als nieuwe gebruikers. Zo kun je hem nog steeds via ethernet gebruiken, maar is dat niet verplicht. Er is namelijk ook - nieuw - wifi-ondersteuning. De voeding is bovendien geen specifieke stroomkabel meer, maar een usb-c-kabel. Die kun je eenvoudiger vervangen.

©Rens Blom

De belangrijkste vernieuwing? Een compleet nieuwe processor, meer werkgeheugen en meer opslagcapaciteit, waardoor de Hue Bridge Pro veel krachtiger is dan zijn voorganger. Dat is geen mooie marketingpraat, maar goed zichtbaar aan het totaal aantal gadgets dat de bridge kan aansturen. Bij de reguliere Bridge zijn dat 50 lampen en 12 accessoires (zoals draadloze afstandsbedieningen), waar de Bridge Pro 150 lampen en 50 accessoires ondersteunt. Heb je een huis (en misschien ook tuin) vol Hue-producten, dan loop je bij de normale Bridge waarschijnlijk (snel) tegen de limieten aan. Bij de Bridge Pro moet je daar echt je best voor doen.

Je kunt met de Bridge Pro ook veel meer scènes (500) opslaan in de Hue-app dan met de normale Bridge (200), wat voor sommigen handig zal zijn. De Bridge Pro biedt ook nieuwe optionele foefjes, zoals je lampen inzetten als bewegingssensoren om je te attenderen bij beweging in bepaalde kamers. Ook is de Bridge Pro standaard geschikt voor Matter, het nieuwe smarthomeprotocol waar veel merken ondersteuning voor bieden.

©Rens Blom

Overzetten is zo gebeurd

Van oude technologie naar nieuwe technologie overstappen kan soms frustrerend zijn, maar dat geldt zeker niet wanneer je de Bridge verruilt voor de Bridge Pro. De stappen in de Philips Hue-app zijn duidelijk en wij waren binnen tien minuten klaar, waarna de app op de achtergrond veertig minuten nodig had voor de echte migratie.

Al onze instellingen zijn behouden, de accessoires en lampen zijn overgezet en de reguliere Bridge mag na tien jaar met pensioen. Begin je pas met Philips Hue, dan stel je de Bridge Pro vanzelfsprekend in als je eerste bridge. Ook dat is een fluitje van een cent.

©Rens Blom

Conclusie: Philips Hue Bridge Pro kopen?

De Philips Hue Bridge Pro is naar onze mening dé bridge om te kopen als je start met Philips Hue. Heb je nu de normale Bridge, dan biedt de Pro-versie zo veel verbeteringen dat wij het (op termijn) upgraden de eenmalige investering waard vinden.

Een computer laat het vaak afweten op het slechtste moment. Of het nu gaat om een zwart scherm, geen internetverbinding of verdwenen bestanden: wie goed voorbereid is, bespaart tijd en ergernis. In dit artikel lees je welke hardware- en softwaretools je het best vooraf klaarzet, voor jezelf of om anderen te helpen – desnoods vanaf afstand.

Tip 1 - Gerichte aanpak

Een computer en zeker een (thuis)netwerk vormen een complex geheel van componenten, waardoor het lastig kan zijn om snel de juiste oorzaak van een probleem te achterhalen en het op te lossen. Het kan aan hardware liggen (zoals een defecte adapter of slechte kabel), maar ook aan software (zoals een configuratiefout, malware of een incompatibel stuurprogramma). Het is dus verstandig om op zowat alles voorbereid te zijn. Dit vraagt niet alleen kennis en ervaring, maar ook een doordachte aanpak.

Begin met een gerichte observatie van fout­meldingen of gedrag, en voer dan systematisch tests uit. Start bij de eenvoudigste oorzaken, zoals herstarten of bekabeling. Sluit stapsgewijs andere mogelijke oorzaken uit. Noteer wat je test en welk resultaat je krijgt. Bij netwerkproblemen werk je het best van buiten naar binnen: controleer eerst randapparatuur en verbindingen, daarna besturingssysteeminstellingen, en tot slot software of hardware.

Daarvoor heb je natuurlijk ook het juiste ­materiaal nodig, en dat is nu net onze focus. We bekijken eerst welke hardwaretools nuttig zijn, zowel vrij eenvoudige gereedschappen als meer geavanceerde tools. Je kiest uiteraard zelf hoe ver je hierin wilt gaan. Daarna bespreken we handige softwaretools voor diagnose, herstel en reparatie, gebundeld op een multibootstick. Tot slot bekijken we nog enkele opties voor hulp op afstand.

©Angela - stock.adobe.com

Tip 2 - Basisgereedschap

We starten met het basisgereedschap. Kleine dingen die je weleens over het hoofd kunt zien, maar die soms goed van pas komen! We denken bijvoorbeeld aan plakband of ducttape (bijvoorbeeld voor het (tijdelijke) herstel van een gescheurde kabel) en labeltape of markeerstickers om bepaalde (te verplaatsen) onderdelen duidelijk te identificeren. Enkele fijne permanente kleurmarkers kunnen hiervoor ook nuttig zijn. Zorg ook dat je een pincet of fijn tangetje bij de hand hebt, evenals een usb-lampje of een mini-zaklamp (eventueel gebruik je de led van je smartphone). Schroevendraaiers mogen uiteraard evenmin ontbreken: zowel kruiskopschroevendraaiers (Phillips PH0, PH1, PH2), als sleufschroevendraaiers, als torx-modellen (vooral T5 tot T10). Eventueel stop je er ook een paar drie- en zeskantige schroevendraaiers bij, evenals pentalobe-modellen (zoals voor Apple-laptops). Het is wel zo makkelijk als je schroevendraaiers magnetisch zijn om kleine schroefjes (in de systeemkast) niet te verliezen. Let wel op dat je hiermee geen elektronische onderdelen aanraakt. Een handige allround-oplossing is een precisie-schroevendraaierset met magnetische houder en verwisselbare bits.

Voor het schoonhouden van je apparatuur heb je ook altijd een spuitbus met perslucht in de buurt, evenals een luchtblazer (rubberen balgpompje), enkele watten- of schuimstaafjes en een paar micro­vezeldoekjes. Voor het reinigen van contactpunten, sockets, toetsenborden en behuizingen is een goed afsluitbare fles isopropyl-alcohol handig (liefst minimaal 99,9 procent). Zorg ook voor een anti­statische polsband of mat om elektrostatische schade te voorkomen. Denk verder ook aan een usb-stick, usb-hub (met eigen voeding) en een paar netwerk-patchkabels (bij voorkeur CAT 6). Bij elkaar kost dit hele setje basisgereedschap zo’n 160 euro.

©Nikolay - stock.adobe.com

Tip 3 - Extra gereedschap

Kant-en-klare netwerkkabels hebben onze voorkeur, maar soms is een zelfgemaakte kabel op maat handiger. Daarvoor heb je een krimptang nodig en wat handigheid om de connector goed te plaatsen. Op YouTube vind je genoeg instructievideo’s; na enige oefening lukt dat vlot. Zorg ook voor een RJ45-netwerktester. Er bestaan complete netwerksets met krimptang, stripper en tester.

Stop een paar lithium-knoopcellen (CR2032) in je kit, want het CMOS-geheugen van veel computers krijgt stroom van zo’n batterij en die dien je na enkele jaren te vervangen. Een batterijtester die ook geschikt is voor knoopcellen, is ook altijd handig (circa 10 euro). Voor het uitlezen van SD-kaarten gebruik je het liefst een externe SD-kaartlezer. Om problemen met draadloze muizen of toetsenborden te vermijden, zijn een usb-muis en -toetsenbord ­nuttig (samen vanaf zo’n 20 euro).

Ook enkele typische adapters zijn onmisbaar. Denk aan een usb-naar-wifi-adapter, usb-naar-ethernet-adapter (voor als de interne netwerkpoort niet werkt), usb-naar-SATA-adapter (om een interne schijf via usb op je eigen pc aan te sluiten), en een usb-c-multi-adapter. De geschatte totaalprijs van de spullen uit deze tip is zo’n 190 euro.

©kvladimirv - stock.adobe.com

Tip 4 - Voor de echte techneut

Ben je intussen de vaste computerreparateur geworden voor buren, kennissen en familie, dan is het misschien tijd om je reparatiekit verder te professionaliseren. Een psu-tester en een multimeter horen daar zeker bij. Met een psu-tester controleer je eenvoudig een pc-voeding (Power Supply Unit): sluit de ATX-stekker (van de desktop) en eventueel andere connectors (als cpu of PCIe) aan, waarna je per lijn de spanning uitleest (zoals 3,3V, 5V, 12V en andere). Een multimeter is veelzijdiger: je meet er spanning, stroom en weerstand mee (categorie 2 is geschikt tot 230V). Zo’n apparaat vergt wel enige ervaring, maar YouTube-video’s helpen je vast op weg.

Een (snelle) externe usb-ssd van bijvoorbeeld 2 TB komt ook van pas, bijvoorbeeld voor systeemback-ups. Bij schermproblemen is een klein reservescherm met voldoende resolutie (én HDMI en usb-c-aansluitingen) handig. Zorg eveneens voor een tubetje thermische pasta, voor als je cpu-koelers moet (ver)plaatsen of bij oververhittingsproblemen.

Eventueel kun je een diagnostische POST-kaart (Power-On Self Test) toevoegen, die je via PCIe (x1) op een (desktop)computer aansluit. Bij het opstarten voert het UEFI/BIOS een POST-routine uit, waarbij het systeem per stap een hex-code via de systeembus doorstuurt. Zo’n kaart vangt deze codes op en toont ze op een leddisplay. De betekenis lees je af in een POST-tabel (online of in de onderhoudshandleiding), zodat je gericht kunt testen. Eenvoudige modellen vind je al vanaf zo’n 10 euro. De geschatte totaalprijs van deze spullen is zo’n 280 euro.

©Mr.Norasit Kaewsai

Tip 5 - Programma's verzamelen

Je EHBO-kit is inmiddels goed gevuld met tools voor hardwareproblemen. Maar wat als de oorzaak bij software ligt? Zulke fouten los je doorgaans software­matig op, dus verzamel je het best vooraf alvast de meest geschikte programma’s voor diagnose en herstel. Deze tools kunnen sterk variëren, want ook de oorzaken van problemen verschillen. Denk aan corrupte drivers of systeembestanden, foutgelopen updates, conflicterende software, malware, ­verkeerde configuraties en beschadigde opstartitems. Je hebt dus tools nodig die malware kunnen opsporen en verwijderen, bootstructuren (tot op sectorniveau) kunnen controleren en herstellen, schijven kunnen herpartitioneren, data kunnen redden van nukkige systemen, wachtwoorden kunnen achterhalen of wissen en meer.

Daarnaast moet je de juiste manier vinden om de software te starten. Soms lukt dat via een koppeling van de interne schijf van het defecte systeem aan je eigen computer. In de praktijk werkt het meestal handiger als je de EHBO-software rechtstreeks op het probleemtoestel kunt draaien. Als een ­normale start niet lukt, zelfs niet in de veilige modus (Windows), biedt een bootstick uitkomst. Dit is een opstartbare usb-stick met een eigen besturingssysteem, zoals Windows of Linux. Idealiter kies je voor een multibootstick, met meerdere systemen of tools, zodat je vlot de meest geschikte diagnose- of herstelomgeving kunt selecteren. We behandelen in dit artikel twee uitstekende, gratis oplossingen.

Tip 6 - YUMI-stick maken

YUMI (Your Universal Multiboot Installer) is een tool waarmee je zo’n multibootstick kunt maken. Deze tool is handig omdat je uit tal van besturingssystemen kunt kiezen, zonder die zelf te hoeven zoeken. Surf naar www.kwikr.nl/yumi, scrol tot bij YUMI exFAT Download en klik op Download YUMI. Dubbelklik op het gedownloade exe-bestand om de portable tool te starten. Klik op I Agree en plaats een (lege) usb-stick in je pc, bij voorkeur 3.x en met voldoende ruimte voor alle gewenste distributies. Klik indien nodig op Redetect Disks als het station niet zichtbaar is bij Step 1: You Chose. Selecteer de juiste stick en klik op Prepare this Device, zodat de stick correct geformatteerd wordt. Bevestig met Ja als je zeker weet dat de stick geen belangrijke gegevens bevat. Na afloop verschijnt een exFAT-partitie in Verkenner met de naam YUMI. Voor wie technisch geïnteresseerd is: via Schijfbeheer zie je ook een kleine FAT-partitie (VTOYEFI). Dit is de EFI-systeempartitie, maar daar hoef je je verder niet om te bekommeren.

Bij Step 2: Select a Distribution […] kies je vervolgens de gewenste distributie. Er zijn er meer dan 100, vooral Linux-distributies, maar ook systemen als back-uptools, partitiebeheerders, wachtwoordkrakers, geheugentesters, penetratietesters en allround-troubleshooters zoals Ultimate Boot cd, SystemRescue (Linux) en Hiren’s BootCD PE (Windows). Op enkele hiervan komen we straks nog even terug.

Tip 7 - YUMI-distributies

Selecteer de eerste gewenste distributie. De verwijzing naar het bijbehorende schijfkopiebestand kleurt oranje als YUMI dit in de YUMI-map detecteert, althans wanneer je het daar zelf al had geplaatst. Kleurt dit rood, dan kun je via Browse naar de juiste downloadmap navigeren. Staat het bestand nog niet op je schijf, klik dan op Download link om het te downloaden. Of klik op Visit the […] site om het zelf binnen te halen van de site van de producent. Bij sommige distributies, zoals Ubuntu, verschijnt een extra optie (Step 4) waarmee je optioneel opslagruimte reserveert voor persistente wijzigingen. Zodra de juiste distributie is geladen bij Step 3, klik je op Create en bevestig je met Ja. De voortgang volg je in het logvenster. Na afloop klik je op Next en op Ja om extra distributies toe te voegen aan het YUMI-bootmenu, op dezelfde manier als daarnet. Dat kan ook later nog, zolang je YUMI opnieuw start zonder de stick opnieuw te formatteren.

Wil je een toegevoegde distributie verwijderen, plaats dan een vinkje bij View or Remove Installed Distros, selecteer het ongewenste systeem en klik op Remove.

Tip 8 - Ventoy

Lukt het om een of andere reden niet met YUMI of wil je liever een andere tool gebruiken, dan is Ventoy een prima alternatief. Download de recentste versie van het portable programma via www.kwikr.nl/ventoy. Pak het zip-bestand uit en start de tool. In het Language-menu kies je eventueel voor Dutch (Nederlands).

Plug een geschikte (lege) usb-stick in en dubbelklik op het bestand Ventoy2Disk.exe. Klik op de ronde pijlknop zodat Ventoy de stick correct herkent. Open nu eerst even het menu Opties. Bij Partitietabel staat standaard MBR geselecteerd. In de meeste gevallen is dat de beste optie, tenzij je zeker weet dat je de stick enkel op moderne UEFI-systemen gebruikt; in dat geval kun je GPT selecteren. Laat ook de optie voor Secure Boot aangevinkt, behalve als je weet dat je de stick enkel op oudere systemen zonder secure boot gebruikt of bereid bent secure boot tijdelijk uit te schakelen (zonder de UEFI-bootmodus te wijzigen). In dit menu vind je ook de optie Ventoy verwijderen: hiermee maak je de stick leeg en verwijder je de partities als je dit wenst.

Tip 9 - Distributies plaatsen

Er rest nu nog maar één stap. Klik op Installeren (Bijwerken is bedoeld voor een update naar een recentere Ventoy-versie) en bevestig dit tweemaal met Ja. Alle data op de stick worden gewist en, net als bij YUMI, verschijnen er twee partities: een grote VENTOY-datapartitie en een kleine VTOYEFI-systeempartitie. Het hele proces duurt slechts enkele seconden.

Daarna mag je Ventoy sluiten: je stick is nu klaar om de eerste distributies te ontvangen. Dat klinkt misschien ingewikkeld, maar eigenlijk is het heel eenvoudig. Je hoeft enkel het schijfkopiebestand (meestal een iso-bestand) van een distributie naar de VENTOY-partitie te kopiëren, desgewenst in aparte mappen (zoals \allround, \antivirus, \backup, \dataherstel, \partitiebeheer enzovoort). Dit kan gewoon via Verkenner. Dit geldt trouwens ook voor een YUMI-stick, aangezien die onderliggend gebruikmaakt van Ventoy-technologie. In het tekstkader ‘Onmisbare reddingstools’ vermelden we enkele uitstekende tools, inclusief hun downloadlocaties.

Tip 10 - Bootstick opstarten

Het is nu de bedoeling dat je je multibootstick opstart op een (problematisch) systeem. Daarbij maakt het weinig uit of je een YUMI- of een Ventoy-stick gebruikt. Tijdens het opstarten druk je enkele keren op een sneltoets, zoals ESC, F8 of F12, om het opstartmenu te openen. Op oudere toestellen moet je mogelijk eerst het BIOS-setupmenu oproepen via een sneltoets en daar bij Boot order (priority) de usb-stick als eerste opstartmedium instellen.

Gaat het om een moderner UEFI-systeem, dan staat secure boot waarschijnlijk ingeschakeld, wat kan verhinderen dat je bootstick opstart. Voor een YUMI-stick moet je deze functie wellicht eerst tijdelijk uitschakelen om te kunnen opstarten. Een Ventoy-stick start meestal wél op als je eerder de optie Secure Boot had aangevinkt (zie tip 8). In dit geval moet je bij de allereerste opstart wel nog een korte procedure doorlopen, zoals beschreven op www.kwikr.nl/vensec. Je kunt eventueel ook hier eerst secure boot tijdelijk uitschakelen.

Het startmenu van je bootstick verschijnt nu. Laten we Ventoy als voorbeeld nemen. Je ziet hier alle toegevoegde distributies als menu-opties. Met F3 kun je ook overschakelen naar een mapweergave, waarbij je eerst een map opent (zoals \allround, \antivirus enzovoort) en daarna de gewenste distributie start. Zo start je vanaf één stick moeiteloos allerlei distributies en tools, en kun je meteen gericht troubleshooten.

Tip 11 - Extra tools

De kans is groot dat je met de applicaties uit de kadertekst ‘Onmisbare reddingstools’ al vrijwel alle nodige tools hebt. Toch kun je gaandeweg nog programma’s ontdekken die je graag aan je bootstick toevoegt. Dat werkt zowel op een YUMI- als op een Ventoy-stick heel eenvoudig.

Op www.portableapps.com/apps kun je alvast terecht voor meer dan 1100 apps, waaronder zo’n 160 uiteenlopende hulpprogramma’s. Download het .paf.exe-bestand van de gewenste tool en voer dit uit in een tijdelijke map op je eigen systeem. Kopieer daarna de uitgepakte bestanden naar een aparte submap op je bootstick, bijvoorbeeld in \tools\<naam\_app>.

Daarna open je binnen een opgestarte distributie (zoals de Windows Verkenner in Hiren’s BootCD PE: zie tekstkader ‘Onmisbare reddingstools’) gewoon deze map en start je de portable exe-app van daaruit. Zo stem je je bootstick volledig af op je eigen voorkeuren en behoeften (zie ook tekstkader ‘AIO-pakketten’).

Tip 12 - Quick Assist

Tot nu toe gingen we ervan uit dat je als troubleshooter fysiek aanwezig bent om het probleem op te lossen. Maar er zal vast weleens iemand vanaf afstand je hulp inroepen. We veronderstellen dan wel dat die persoon zijn systeem nog kan opstarten, eventueel in de veilige modus, en zo een tool voor afstandsbeheer kan openen.

Eerst stellen we kort een app voor die standaard met Windows wordt meegeleverd: Quick Assist. Begin aan de helperszijde door de app te starten, klik op Iemand helpen en meld je aan met je Microsoft-account. Noteer de beveiligingscode en geeft die door aan de hulpvrager, bijvoorbeeld via telefoon of bericht. Deze persoon start daarna ook Quick Assist en vult de beveiligingscode in bij Beveiligingscode van assistent. Na een klik op Verzenden verschijnt een bevestigingsvraag: hij plaatst een vinkje en klikt op Toestaan. Zijn bureaublad zou nu zichtbaar moeten zijn in een schaalbaar venster op jouw systeem.

Om het systeem over te nemen klik je bovenaan op Besturing aanvragen. Na een bevestiging van de hulpvrager via Toestaan krijg je toegang tot zijn pc. Boven in het venster vind je knoppen als Laserpointer, Aantekening en Chat (voor communicatie via een apart venster). Als er meerdere schermen zijn aangesloten, kun je via Scherm selecteren het gewenste scherm kiezen. Je kunt de overname stopzetten met Stop best. of Besturing annuleren, en met Verlaten sluit je de sessie volledig af.

Tip 13 - AnyDesk

Quick Assist werkt uitsluitend op Windows, maar er bestaan ook tools als AnyDesk die meerdere platformen ondersteunen, waaronder Windows, macOS en mobiele systemen (www.anydesk.com; gratis voor persoonlijk gebruik). Hier gaan we uit van de Windows-versie.

Start de app op, zowel aan jouw kant als aan die van de hulpvrager. Vraag hem vervolgens via telefoon of bericht om de identificatiecode van zijn werkplek: dit is een 10-cijferige code bovenaan in het venster. Vul deze code in op je eigen app, bij Voer remote adres in. Druk op Enter en geef je firewall desgevraagd toestemming.

De hulpvrager klikt nu op de knop Accepteren met het schildicoon om een sessie met beheerrechten toe te staan. Even later verschijnt zijn bureaublad op jouw scherm en kun je zijn pc op afstand bedienen.

AnyDesk biedt meer opties dan Quick Assist. Zo is er een chatfunctie, een schermopnamefunctie, een whiteboard en een handige datatransferfunctie om snel bestanden tussen beide systemen te verplaatsen. Je kunt de schermweergave aanpassen en via de knop Acties bijvoorbeeld een screenshot maken of de toegangsrichting omkeren. Uiteraard kunnen ook hier beide partijen de verbinding op elk moment stopzetten.