Decennia lang waren we aan het twisten over besturingsystemen. "Mac OS X is beter dan Windows!", "Waarom upgraden naar Windows 7 als XP nog goed werkt?", "Jullie hebben het fout, Linux heerst!". Zulke argumenten zijn binnenkort verleden tijd.

Dankzij vorderingen in virtualisatie, cloudtechnologie en het web, maakt het steeds minder uit voor gebruikers welk besturingssysteem op hun desktop - of tablet of smartphone - draait.

Begrijp me niet verkeerd: Besturingssystemen blijven relevant zolang we computers gebruiken. Maar ze zullen steeds vaker alleen belangrijk zijn voor de mensen achter de schermen.

Kijk maar naar de desktop. Steeds meer applicaties kunnen worden gebruikt via een webbrowser. Google's Chrome besturingssysteem is zelfs gebouwd rond het idee dat een browser het enige is dat een gemiddelde gebruiker echt nodig heeft en Google verruimt dat idee via een software ecosysteem dat Gmail voor e-mail en Google Docs als productiviteitssoftware bevat. Het centreren van applicaties rond de webbrowser wordt gevoed door de opkomst van HTML5, waarmee de browser nog krachtiger wordt. (En als je niet gelooft dat HTML5 echte vooruitgang betekent, heb je waarschijnlijk nog niet meegekregen dat zelfs Adobe zijn Flash inwisselt voor HTML5.)

SaaS is vrijwel standaard

Ondertussen wordt software-as-a-service (SaaS), wat aanvankelijk alleen bij businessapplicaties werd toegepast, steeds vaker gemeengoed. Dit is niet alleen het plan van Google. Denk maar eens aan programmatuur als Dropbox, waarmee gebruikers storage kunnen verkrijgen zonder gebruik van fileserver. Ook brengt Apple datastorage en allerlei diensten naar de cloud met iCloud. Microsoft doet hetzelfde met oplossingen als SkyDrive en Office 365.

In de zakenwereld wordt het oude client/servermodel uitgefaseerd nu cloudgebaseerde diensten steeds meer functies overnemen. Gebruikers - en soms ook CIO's of CTO's - hebben geen idee meer waar hun data en applicaties daadwerkelijk staan. De IT-afdeling weet dat de cloud ergens in een datacenter is ondergebracht, maar dat is het dan ook. Een soortgelijke ontwikkeling is gaande in de consumentenwereld, waar persoonlijke opslag en diensten naar de cloud verhuizen.

Abstracte servers

Op de achtergrond maken datacenters de cloud mogelijk en zetten zij steeds meer servers met virtuele besturingssystemen in om aan de vraag van gebruikers te voldoen. Er is geen noodzaak meer tot het inschakelen van extra fysieke servers wanneer bijvoorbeeld storagecapaciteit opraakt; in plaats daarvan wordt via een geautomatiseerd programma of een systeembeheerder extra storage aangemaakt.

Wat dit betekent is dat, zowel thuis als op werk, het besturingssysteem op jouw apparaat - of dat nu een pc, tablet of smartphone is - steeds minder belangrijk wordt. (Achter de schermen blijft het overigens wel van belang.) De dingen die we doen vertrouwen steeds vaker op voldoende bandbreedte en een goede webbrowser.

Kort gezegd: computing wordt een nutsfunctie. Zolang onze internetverbinding werkt, is ons besturingssysteem net zo belangrijk als hoe onze elektriciteit ons huis bereikt.

Steven J. Vaughan-Nichols schrijft al over technologie sinds CP/M-80 en de tijd at 300bps een razendsnelle internetverbinding was.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.