Samsung lanceert met de Galaxy Gear zijn allereerste smartwatch, welke toch vooral bedoeld lijkt om concurrent Apple af te troeven op de markt voor draagbare gadgets. Is de Gear zijn hoge prijskaartje waard? Of doe je er toch beter aan even te wachten op het aanbod van andere fabrikanten...

Deze week vond de CES-elektronicabeurs plaats in Las Vegas, en als daar iets duidelijk werd is het wel dat de draagbare gadget een van de grote trends van 2014 zal worden. En laten we eerlijk zijn, het concept staat natuurlijk als een huis. Wie wil er nou geen horloge dat je binnenkomende berichten laat lezen, telefoongesprekken laat voeren, dienst doet als multimediacenter en foto's kan maken? Ik in ieder geval wel! Ik ging dan ook vol verwachting met het Samsung-apparaatje aan de slag, om enkele dagen later gedesillusioneerd de handdoek in de ring te gooien.

Industrieel design

Zoals ik na mijn eerste hands-on-ervaring met de Gear op de IFA-beurs al concludeerde, is het design van dit horloge mooi, maar niet bepaald praktisch. Het Samsung-horloge is met zijn 74 gram aan de zware kant, en de module met daarop het display is behoorlijk dik. Dit zorgt ervoor dat, vooral bij mensen met dunne polsen, het horloge log aandoet. Het is teleurstellend dat deze dikke behuizing geen extra voordelen met zich meebrengt, want het horloge is bijvoorbeeld niet stof- of waterdicht.

©PXimport

De Gear is behoorlijk dik, waardoor het horloge niet bij iedereen prettig om de pols zit.

Het is zeker een opvallende verschijning, de Galaxy Gear, waarbij de kunststof polsband mooi samenkomt met de metalen behuizing van het kleine scherm. De schroefjes die aan de voorzijde te zien zijn geven de gadget een stoer en industrieel uiterlijk. Afgezien van de vormfactor is er dus weinig op het design van de Gear aan te merken.

Alleen Samsung-smartphones

Een van de grootste nadelen van het slimme horloge is dat deze alleen samenwerkt met nieuwere Samsung-toestellen als de Galaxy S4, S3, Note 2 en Note 3. Samsung stuurde de laatstgenoemde dan ook met het horloge mee, zodat we de Gear in ieder geval naar behoren konden testen. Deze beperkte compatibiliteit maakt de Gear dus direct een no-go voor iedereen die geen splinternieuw Samsung-toestel in huis heeft, terwijl huidige concurrenten als de Sony Smartwatch 2 en de Pebble wel met vrijwel alle (Android-) smartphones samenwerken.

Het in gebruik nemen van de Galaxy Gear is kinderlijk eenvoudig dankzij de NFC-ondersteuning. Tik met de smartphone even tegen het oplaadstation van de Gear, en de twee apparaten zijn verbonden. Voor het doorsturen van berichten, notificaties, media en gesprekken wordt gebruikgemaakt van Bluetooth, dus deze dien je wel constant ingeschakeld te houden als je de Gear gebruikt.

Het kleurendisplay is 1,63 inch groot en heeft een resolutie van 320 x 320 pixels. Meer dan genoeg om korte teksten goed op te kunnen lezen en door het menu te swipen. In de polsband van de Gear zit een 1,9 megapixel-camera gebouwd, en de gemaakte foto's en video's zijn redelijk goed op het display te zien. Ga je deze media op het grote scherm van je Galaxy-telefoon of de pc bekijken, dan blijkt al snel dat de camera van een zeer matige kwaliteit is. Hierdoor zal je voor het betere fotowerk toch echt nog je smartphone uit je broekzak moeten halen. Daarbij is het ook jammer dat je filmpjes van maximaal 15 seconden kunt schieten.

©PXimport

De metalen behuizing en kleine schroefjes zorgen voor een stoer en industrieel design.

Gear-apps

Het aantal apps voor de Galaxy Gear is vooralsnog beperkt en ze zijn vooral afkomstig van Samsung zelf. Het app-aanbod van derden groeit maar langzaam. En dat is jammer, want het zijn toch juist apps als Evernote en Runtastic die de gebruikservaring van de Gear op dit moment enigszins verrijken. Onder Samsungs eigen apps vinden we onder meer een agenda, stappenteller en uiteraard spraakassistent S Voice. Een van de beste apps is echter wel de weer-app. Open je deze dan krijg je een voorspelling voor de komende week, erg handig en overzichtelijk.

De Gear draait op een matige 800 MHz-processor en beschikt over 512 MB aan RAM. Genoeg om het apparaatje naar behoren te laten draaien, maar wanneer je door de menu's veegt zal je toch regelmatig wat vertraging zien. De 315 mAh-batterij laat ook wat te wensen over; je kunt de Gear vrijwel iedere dag aan de oplader hangen. Extra onhandig is dat je voor het opladen een speciaal dock om het horloge moet klemmen, waar je vervolgens de micro-usb-kabel in kunt drukken.

Hoe laat is het?

Er is een bewegingssensor in de Gear aanwezig die er onder meer voor moet zorgen dat het display oplicht zodra je wilt kijken hoe laat het is. Niet geheel onbelangrijk natuurlijk voor een apparaat dat in essentie een horloge is. Het werkt echter niet altijd even goed, waardoor je soms enkele seconden moet wachten tot het display aanslaan, of zelfs volledig zwart blijft. Je moet zo nu en dan dus de fysieke aan/uit-knop indrukken om alleen maar even te zien hoe laat het is. Sinds de update werkt het gelukkig iets beter, maar vlekkeloos gaat het bij lange na niet. Een horloge moet gewoon altijd de tijd weergeven.

©PXimport

Samsungs eerste smartwatch gaat helaas gebukt onder tal van kinderziektes.

De recente updates hebben ervoor gezorgd dat de Gear aanzienlijk meer informatie van meerdere apps je smartphone kan weergeven. WhatsApp hoort echter nog altijd niet tot de ondersteunde applicaties, en laat dit voor veel mensen nou de meest gebruikte berichtendienst zijn. Krijg je nog ouderwetse sms'jes binnen, dan zijn deze wel te lezen op het kleine scherm.

Bellen met je pols

Telefoneren is ook mogelijk met de Gear. Binnenkomende gesprekken worden op het schermpje weergegeven, en heb je je contactpersonen voorzien van een foto dan is deze eveneens te zien. Het bellen via het Samsung-horloge is een vrij ongemakkelijk gebeuren. In de sluiting van de polsband zit een microfoon verwerkt, waardoor je als een soort Michael Knight tegen je pols aan het praten bent. Het voelt niet prettig om zo te moeten bellen, en daarbij denkt iedereen in je directe omgeving dat je niet goed bij je hoofd bent. Na enkele testgesprekken greep ik dus maar gauw weer naar m'n telefoon wanneer er gebeld werd.

Conclusie

De Galaxy Gear laat zien dat draagbare gadgets absoluut potentie hebben. De manier waarop Samsung hier echter invulling aan heeft gegeven is ronduit teleurstellend. De Gear werkt namelijk alleen met een select aantal Samsung-smartphones, ondersteunt een handjevol apps en is fors aan de prijs. Daarbij laten de bewegingssensor, camera en batterij behoorlijk te wensen over, wat het moeilijk maakt om de Gear op dit moment aan te raden. Dit ondanks zijn stoere uiterlijk en het prima display. Hopelijk kunnen toekomstige updates en een prijsverlaging de aanschaf van de gadget alsnog verantwoorden.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.