De geruchtenmolen draait flink als het gaat over de Apple Car. Diverse autobouwers zouden een samenwerking zijn aangegaan met Apple voor de ontwikkeling van een zelfrijdende auto en er zouden al veel specificaties over de auto gelekt zijn. Ondertussen blijft Apple, zoals we van het bedrijf gewend zijn, ijzig stil. Wat weten we werkelijk over de auto van Apple? Wordt er eigenlijk wel een auto gebouwd?

Al jarenlang werkt Apple aan het Apple Car-project en als gevolg zijn er semi-concrete geruchten over het project. Allereerst is bekend dat Apple zich vooral richt op zelfrijdende auto’s. In 2019 nam het bedrijf hiervoor al de startup Drive.ai over, dat zich richt op autonoom rijdende auto’s.

Uber-dienst, auto of software? 

Of Apple daadwerkelijk een auto wil ontwikkelen of enkel de software wil leveren om bestaande auto’s autonoom te laten rijden, dat is dan weer niet zeker. Er wordt ook gesproken over een soort Uber-dienst, waarbij iemand van A naar B kan worden gebracht in een zelfrijdende auto.

Verder diende Apple wat patentaanvragen in, waaruit valt op te maken waar Apple zich mee bezig houdt. Zo werd er een patent aangevraagd voor software die autorijders zou helpen bij het maken van beslissingen tijdens het rijden. Uit een ander patent valt op te maken dat er ideeën zijn voor een raam dat zelf van tint kan veranderen. Dit kan bijvoorbeeld handig zijn als de zon flink in je gezicht straalt.

Logischerwijs zal Apple ervoor willen zorgen dat er een volledige integratie komt met iOS, hetgeen kan betekenen dat je iPhone, iPad of Apple Watch een grote rol zullen spelen in de functionaliteiten in de auto van de toekomst. 

©PXimport

Accu en LiDAR

Apple doet ook continu onderzoek naar technologieën om de accuduur van zijn apparaten te verbeteren en het ligt dan ook voor de hand dat het bedrijf straks een grote rol gaat spelen in het verbeteren van de actieradius bij elektrische auto’s.

Verder zou het bedrijf al diverse gesprekken hebben gehad met leveranciers van de LiDAR-sensoren. Deze techniek vind je al in de laatste iPad Pro en iPhone 12 Pro en maakt het mogelijk om afstand en diepte te bepalen aan de hand van kleine onzichtbare lasers. Met LiDAR zou het voor zelfrijdende auto’s makkelijker worden om bijvoorbeeld wandelaars of fietsers te herkennen. 

©PXimport

Lancering

Een andere vraag die iedereen bezighoudt, is wanneer we de Apple Car kunnen verwachten. Kort gezegd: er is niemand die daar antwoord op kan geven. Dit heeft grotendeels te maken met het feit dat Apple nog geen samenwerkingspartner heeft gevonden voor de Apple Car.

Apple wilde aanvankelijk in zee gaan met Volkswagen, maar eerste testen rond een zelfrijdend minibusje bleken geen succes. Recent waren er gesprekken met het Zuid-Koreaanse Hyundai over de productie van een elektrische zelfrijdende auto. Hyundai-dochter Kia zou een productiedeal hebben gesloten met Apple voor de levering van de Apple Car in 2024.

Kort daarna verschenen evenwel berichten dat Apple de gesprekken heeft beëindigd en nu zijn pijlen richt op enkele Japanse autobouwers. Anno 2021 is er nog steeds geen samenwerkingspartner gevonden. De doorgaans goed ingewijde analist Ming-Chi Kuo claimt dat de Apple Car er waarschijnlijk niet eerder zal komen dan 2028, gezien de impasse in de onderhandelingen. Dus het kan nog lang duren voordat we meer concrete details krijgen over de Apple Car.  

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.