Fitbit ken je natuurlijk van wearables, maar gek genoeg maakte het bedrijf nog nooit een volledige smartwatch. Tot nu, tenminste. De Fitbit Ionic is het eerste echte horloge van Fitbit, en dat is wel een klein beetje te merken. Gelukkig heeft Fitbit genoeg ervaring op het gebied van fitnesstrackers om de Ionic toch de moeite waard te maken.

Dat Fitbit aan een echte smartwatch werkte, werd helemaal duidelijk toen het Pebble, de maker van de eerste smartwatch ooit, overnam. Gelukkig voor Fitbit is de smartwatchmarkt er nog lang niet uit hoe het perfecte horloge werkt en eruitziet, en kunnen de kleine foutjes die gemaakt zijn makkelijker vergeven worden.

Design

Pebble begon ooit met een vierkant scherm, en hoewel de meeste smartwatchmakers tegenwoordig ‘gewoon’ een rond display maken, kiest Fitbit toch voor een design met rechte hoeken. De meningen daarover op de redactie waren zeer verdeeld. Gelukkig voor Fitbit had ik weinig moeite met die keuze, ook omdat de lichte bolling van het glas zorgt voor ongeëvenaarde kijkhoeken – wel zo handig als je met een hartslag van 170 in de rondte rent of met je armen over een halterstang gebogen hangt.

De Ionic wordt geleverd met een standaard plastic bandje, maar door het universele systeem kun je op webwinkels als AliExpress voor een habbekrats prima bandjes aanschaffen en op je horloge klikken. De drie knoppen op de zijkant zitten niet in de weg, maar geven de Ionic wel een iets minder premium uiterlijk – iets wat verder door de zilveren aluminium behuizing wel goed zit.

©PXimport

Structuur en syncen

Qua menustructuur is de Ionic redelijk logisch opgebouwd, al voelen de knoppen op de zijkant toch wat archaïsch aan, alsof er best een of twee minder op hadden gekund. Het touchscreen werkt namelijk prima, zij het wat sloom, en er is voor het gevoel genoeg ruimte in het menu om ook de items onder de knoppen onder te verwerken.

Synchroniseren met je telefoon gaat over het algemeen prima, al is de verbinding soms wat traag en duurt het even voor je gegevens zijn doorgekomen. De Fitbit-app is een fijn hulpmiddel voor het bijhouden van je sportprestaties en eet-en slaapgewoonten. Verder kun je er watchfaces selecteren om je klok (het is natuurlijk wel een smartwatch) te veranderen, muziek toevoegen (zo’n 300 liedjes), en zelfs enkele apps (Strava!) downloaden. De app is dus prima, maar is samen met Strava ook meteen de enige app waarmee de Ionic kan praten. Geen Google Fit of Apple Health dus, en dat is best lastig als je je prestaties met vóór de aankoop wil vergelijken.

©PXimport

Gebruik

Hoewel de Ionic meer is dan alleen een fitnesstracker, is dat overduidelijk wel de hoofdmoot. Fitbit heeft een ruime ervaring op het gebied van smartbands, en dat merk je. De Ionic beschikt niet over een bijzonder breed scala aan sensoren, maar de belangrijkste, de hartslagmeter en stappenteller, werken erg goed. Tijdens de testperiode ben ik geen vreemde momenten tegengekomen met het tellen van honderden stappen tijdens het stilzitten of een uit het lood staande hartslag – behalve toen de trillingen van mijn scheerapparaat mijn hartslag opeens de hoogte injoegen.

Ook de GPS-tracker gaf weinig problemen. Je kunt de Ionic zo’n tien uur gebruiken met de GPS-verbinding aan, dus je rondje rennen of fietsritje is geen probleem – of je triatlon, want het horloge is volledig waterdicht. Handig is de bekende Fitbit-feature waarbij je horloge herkent wanneer je begint met je run, en je dat dus niet handmatig hoeft aan te geven. Ook het tonen van notificaties werkt als een trein. In de app kun je aangeven van welke specifieke app je al dan niet notificaties op je Fitbit wil ontvangen, van je wekker tot telefoontjes tot WhatsApp aan toe. Je kunt de berichtjes ook lezen, alleen om te antwoorden moet je je telefoon erbij pakken.

Ook Fitbit heeft zijn eigen manier van opladen en dus een eigen kabel en aansluiting, en hoewel we daar tot diep in ons hart op tegen zijn, weet Fitbit die frustratie tot een minimum te beperken. De aansluiting is dezelfde als op de andere wearables van het bedrijf, een magnetische oplader die doet denken aan oude MacBook-plugs. Met een uurtje opladen kun je zo weer een paar dagen vooruit, afhankelijk van hoe intensief je de sensoren gebruikt.

©PXimport

©PXimport

©PXimport

Conclusie

Fitbit springt in het diepe met de Ionic, maar komt snel weer boven water – een klein beetje proestend en trappelend, maar zonder water in te slikken. Dat Fitbit goede fitnesstrackers kon maken wisten we al een tijdje, en mede door de expertise van Pebble zijn ook de meeste smartwatchfeatures redelijk geslaagd. De menustructuur had logischer kunnen zijn als de knoppen op de zijkant simpelweg waren weggelaten, en dat had ook de looks ten goede gekomen. Over het design zijn de meningen verdeeld, maar strak en simpel oogt de Ionic zeker wel. Voor 350 euro zijn er weinig horloges op de markt die zowel notificaties tonen als je een goed kijkje in je sportieve en gezonde leefstijl geven, en hoewel we dat altijd nog veel geld vinden, zouden we voor de Ionic bereid zijn het ervoor neer te leggen.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.