We hebben er, naar Apple-maatstaven, lang op moeten wachten, maar inmiddels hebben we hem eindelijk in ons bezit: de iPhone X. Later deze week kun je een volledige review lezen, maar daarvoor moeten we het toestel natuurlijk wel eerst even uitvoerig testen.

Heel lang heb ik uiteraard nog niet met het toestel kunnen spelen, maar wél genoeg om een eerste indruk te krijgen. Alvast een kleine spoiler: een prachtig toestel, maar véél te duur.

Ontwerp

We hebben het ontwerp natuurlijk allemaal al gezien tijdens de Keynote, maar toen ik gisteren mijn iPhone X uit het doosje haalde, was ik alsnog positief verrast. Het toestel glimt en glanst aan alle kanten, de zilveren randen zien er ongelooflijk luxe uit, en je hebt direct het gevoel dat je iets duurs in handen hebt. Daar voeg ik dan direct aan toe: je hebt ook iets belachelijk duurs in handen, dus daar mag je dit uiterlijk ook van verwachten. Het display dat van rand tot rand loopt is echt schitterend. De uitsparing aan de bovenkant vind ik een mooi design-item, mijn vrouw vindt het verschrikkelijk. Mijn vrouw heeft doorgaans gelijk. Het glas aan de achterkant is zeer mooi, maar zorgt er direct voor dat mijn telefoon heel kwetsbaar voelt. Het gevolg: voor het eerst in tien jaar ga ik een hoesje kopen voor mijn iPhone (maar dan wel eentje die het draadloos opladen niet blokkeert).

©PXimport

Display

Het display, daar was ik misschien nog wel het meest nieuwsgierig naar. Oled, eindelijk oled! Het verschil is, mede dankzij TrueTone, duidelijk merkbaar, al viel ons op dat bij Netflix, het contrast wel bizar hoog was. Zo hoog zelfs dat ik één van de personages uit de serie Stranger Things niet eens meer goed kon zien dankzij z’n huidskleur. Dat kan niet de bedoeling zijn. Sowieso had ik hoge verwachtingen van mijn Netflix-ervaring, omdat Netflix (voor het duurste abonnement) HDR heeft ingeschakeld. In alle eerlijkheid? Het viel me vies tegen, en dat komt denk ik vooral omdat het display nog steeds een ‘redelijk’ beperkte resolutie heeft, en je toch nog redelijk wat pixels en ruis ziet. Tof display, maar voor mij geen reden om de X te kopen.

©PXimport

Interface

Tja, en dan is er natuurlijk nog de interface. Er is geen Thuisknop én geen vingerafdrukscanner. Op zich is dat geen probleem, Apple is geniaal in het ontwerpen van gebruikersinterfaces, toch? Normaal zou ik volmondig ja zeggen, maar voor de X ben ik toch een andere mening toegedaan. Ten eerste: Face ID werkt fenomenaal goed, dat moet gezegd. Ik had er mijn bedenkingen bij, maar het werkt vrijwel altijd in één keer, en niemand anders in huis kan mijn iPhone ontgrendelen. Maar die Thuisknop? Die mis ik enorm. Deels zal dat gewenning zijn, deels is het een geforceerde bende. De charme van Apple producten is dat alle interfaces identiek zijn binnen dezelfde productcategorie. Nu is dat niet zo, en moet ik ineens van boven naar beneden vegen om het controlepaneel tevoorschijn te toveren in plaats van van beneden naar boven.

©PXimport

Onhandig en onduidelijk

Wil je een app sluiten? Dan sleep je van onder naar boven, houd je de app ingedrukt, waarna er een verwijderknop verschijnt. Druk je die in, dan sluit de app. Drie handelingen! Drie! En waarom? Niet omdat het handiger is, maar omdat Apple een workaround moest verzinnen. Hetzelfde geldt voor de App Store, waar ik tegen een probleem aan liep dat ik nog nooit bij Apple heb meegemaakt: ik begreep niet wat ik moest doen. Ik drukte op download bij een app, waarna er een melding verscheen dat knipperde aan de zijkant, met de melding dat ik twee keer moest drukken. Ik drukte twee keer, overal in het scherm, maar niets werkte. Ik moest het Googlen, en pas toen werd het me duidelijk. Ik moest twee keer op de standby-knop drukken om mijn app te downloaden. Ten eerste is dat dus volledig onduidelijk, het is ook nog eens onlogisch. Ik leer er ongetwijfeld mee werken, maar moet eerlijk zijn: deze interface is geforceerd, de iPhone kan blijkbaar nog niet zonder Thuisknop.

©PXimport

De camera

Over de camera kan ik je nog niet heel erg veel vertellen, maar op basis van mijn ervaringen met de iPhone 8 Plus durf ik je te zeggen dat die camera prima is, maar niet zo spectaculair goed dat je er specifiek dit toestel voor wilt hebben. Wel kan ik je vast vertellen dat ik ook hier niet overtuigd ben van de Portrait Lighting-modus, omdat het er gekunsteld uitziet. Maargoed, die functie is dan ook nog in bètamodus.

Draadloos opladen

Het draadloos opladen werkt, uiteraard zonder problemen, al is het wel irritant dat Apple het snel opladen nog niet heeft ingeschakeld (waarom is dat eigenlijk, zeg het me Apple!). Ook vind ik het niet zo’n probleem dat de AirPower-oplader pas in 2018 komt en ik nu dus een andere oplader heb moeten aanschaffen, want ook voor mijn ‘oude’ iPhone had ik diverse laadpunten in huis. Tip: als je een draadloze oplader koopt, zorg dat hij ook een USB-aansluiting heeft, zodat andere mensen in huis ook hun toestel kunnen opladen als ze nog niet draadloos zijn.

Animoji

En dan, ik schaam me bijna om het op te schrijven: de Animoji’s. Ik wist van tevoren al dat dit een functie was die ik leuk zou vinden, en mijn zoontjes en hebben over de bank gerold van het lachen. Toch kon ik me niet aan één gevoel onttrekken: hier heb ik dus 1329 euro voor betaald. Dat is natuurlijk niet helemaal eerlijk, maar het is dan ook een gevoel en geen feit. Animoji’s werken fantastisch en volgen je gezicht heel natuurgetrouw (al vind ik het raar dat je tong uitsteken geen enkel effect heeft). Ze zijn grappig om te sturen, alleen je zult tegen het feit aanlopen dat jij waarschijnlijk de enige bent in je omgeving die ze kunt sturen, en dan ook alleen maar via iMessage. Er is een trucje, door een Animoji die je gestuurd hebt via iMessage te delen via WhatsApp bijvoorbeeld, maar dat is natuurlijk totaal niet praktisch.

©PXimport

Batterij

Uiteraard kan ik je over de batterij nog geen uitvoerige informatie geven, maar mijn eerste indruk is dat de iPhone X een stuk langer meegaat dan mijn iPhone 7 Plus. Of dat echt zo is zal de komende dagen moeten uitwijzen, maar het ziet er goed uit. Overigens stoor ik me enorm aan het feit dat het voor de iPhone X niet mogelijk is om het batterijpercentage weer te geven, een functie die ik al jaren gebruik. Ik snap waarom, er is geen plek rechtsboven (dankzij die uitsparing die ik zo mooi vond), maar dit zijn van die kleine verrassingen waar je niet blij van wordt.

Conclusie:

Ik kan niet anders zeggen dat de iPhone X een prachtige smartphone is. Hij ziet er heerlijk luxe uit, het display op volledige grootte is prachtig, draadloos opladen is fijn, en laten we niet vergeten dat je met de Bionic-processor een echte krachtpatser in je handen hebt. Waarom ik dan toch erg kritisch ben over dit toestel? 1329 euro, dat is waarom. Het is niet dat ik niet zoveel geld voor een toestel wil betalen, maar het is dat ik het gevoel heb, dat dít het toestel is dat Apple had moeten introduceren als de iPhone 8, mét 4K, een draadloze oplader en ook nog eens voor de prijs van de 8. Het is allemaal supergaaf, en heel erg premium kwaliteit, maar het is teveel geld voor te weinig. Kun je daar overheen stappen, en wil je gewoon heel graag die iPhone X, dan zeg ik kopen die hap, het zal je echt niet teleurstellen. Maar heb je een iPhone 5s of 6 en ben je toe aan een nieuwe, dan raad ik je aan om gewoon lekker de 8 te kopen. Een prima toestel, ook niet goedkoop, maar wel met een heerlijke thuisknop, die ik nú al mis.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.