Het zomerseizoen staat weer bijna voor de deur en dat betekent dat een groot deel van de Nederlanders er binnenkort op uit gaat trekken. Het is geen geheim dat de reis naar onze vakantiebestemming of weekendje weg de nodige wrijving kan veroorzaken. Om je daar voor te behoeden testen wij de komende zes weken elke donderdag een navigatie-app voor de iPhone. Alle apps worden beoordeeld op zes verschillende criteria. De eerste app die we hebben getest is Apple Maps.

Apple Maps is de veel besproken navigatie-app van Apple zelf. Iedereen lijkt er wel een mening over te hebben, maar is de app nu echt zo slecht als vaak wordt beweerd?

Wat direct opvalt bij het openen van Apple Maps is dat de app een minimalistische interface heeft die eigenlijk weinig vragen kan oproepen. Bijna het hele scherm wordt gevuld met een kaart van jouw huidige omgeving en boven in het scherm heb je de mogelijkheid een locatie op te zoeken. Wanneer je hierbij zoekt op een combinatie van plaats en straatnaam weet de app deze bijna altijd wel te vinden. Zoeken op namen van bijvoorbeeld bedrijven is echter een zwak punt van de app. Bij de lancering van Apple Maps in oktober 2012 was hier al veel kritiek op, maar het lijkt erop dat dit probleem nog steeds niet verholpen is.

Wanneer je jouw eindbestemming hebt gevonden in de app kun je met een druk op de knop de navigatie starten. Een groot voordeel hierbij is dat de Apple Maps rekening houdt met met file-informatie. Hierdoor zal het je niet zo snel meer gebeuren dat je onnodig vast komt te staan.

Tijdens het navigeren zie je op het scherm een kaart en een groen vlak dat aangeeft hoe lang je jouw weg nog moet vervolgen voor je moet afslaan. Informatie zoals bijvoorbeeld de naam van de weg, de huidige snelheid of de verwachte aankomsttijd ontbreekt. Dit heeft als voordeel dat het scherm niet overladen is met informatie die je kan afleiden van het verkeer, maar toch is het ontbreken van veel van deze elementen wel een gemis.

De aanwijzingen op het scherm worden redelijk duidelijk weergegeven, maar hulpmiddelen zoals gedigitaliseerde borden of duidelijke omgevingsschetsen ontbreken. Dit zou bij complexe verkeerssituaties tot problemen kunnen leiden. Helaas weet de gesproken navigatie ons niet meer zekerheid te geven, want Apple heeft er hierbij voor gekozen een volledig computergestuurde stem te gebruiken. Deze stem is erg snel en klinkt bovendien binnensmonds. Tijdens het testen van de app resulteerde dit in het nodige ‘Wat?’ en ‘Huh?’ geroep in de auto.

Naast de gratis geïntegreerde file informatie in Apple Maps biedt de app ook de mogelijkheid om de navigatie te besturen via Siri. Dit wil zeggen dat je tijdens het rijden veilig een route kunt invoeren of aanpassen. Helaas moet dit nog wel steeds in het Engels worden gedaan en daarnaast zorgt het probleem met de kaarten ervoor dat niet alle locaties worden herkend.

Kortom

Apple Maps is een navigatie-app die in de basis redelijk eenvoudig is, maar toch enkele leuke extra’s biedt, zoals gratis file-informatie en spraakbesturing. Helaas is deze laatste functie nog niet geoptimaliseerd voor gebruik in Nederland. Zowel de interface van de app als de aanwijzingen die worden gegeven zijn strak en eenvoudig.

Dit zorgt voor een goed overzicht, maar Apple heeft deze eenvoud in bepaalde gevallen iets te veel voor functionaliteit en duidelijkheid laten gaan. Doordat Apple Maps ook nog steeds te kampen heeft met problemen wat betreft het vinden van locaties willen we je aanraden deze app nog even links te laten liggen totdat alle fouten eruit zijn gehaald.

©PXimport

Platform: iPad, iPhone

Prijs: Gratis

Online/Offline: Online

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.