In snel tempo hebben YouTube Shorts de wereld veroverd. Gen Z (geboren tussen 1997 en 2012) is er al aan verslingerd. Om een idee te geven van het potentiële bereik van dit mediatype: dagelijks worden er 70 miljard Shorts bekeken. Het is niet moeilijk om ze te maken. Op deze manier pak je het aan.

Maandelijks publiceren vooral jonge mensen 1,5 miljard YouTube Shorts. Hierdoor is dit mediatype samen met TikTok (eveneens 1,5 miljard) een van de grootste platformen en steekt het Instagram Reels (1 miljard) de loef af. De boost is vooral te danken aan het algoritme dat YouTube gebruikt om dit genre te pushen.

Wat?

YouTube Shorts werd voor het eerst gelanceerd in september 2020. Hierdoor surft YouTube mee op het succes van TikTok en Instagram. Een YouTube Short is een verticale video van maximaal zestig seconden. Shorts hebben een beeldverhouding van 9:16 en een resolutie van 1080 pixels bij 1920 pixels. Er zijn ook, maar veel minder, YouTube Shorts die vierkant zijn met een beeldverhouding van 1:1 en een resolutie van 1080 bij 1080 pixels. Verticale video’s passen naadloos op het mobiele scherm, waardoor het lijkt alsof je deze meeslepende ervaring zelf hebt gefilmd.

Zowel in de zoekresultaten als op de homepage van YouTube hebben Shorts een eigen tabblad.

Lees ook: Van Facebook tot TikTok: welk van deze acht diensten past bij jou?

Lang of kort?

In de YouTube-app en op de -website hebben de Shorts een eigen tabblad gekregen om de korte video’s van verschillende accounts in een lus te bekijken. Ook in de zoekresultaten zie je telkens het Shorts-tabblad. Terwijl de bezoekers op YouTube de korte filmpjes bekijken, kunnen ze het kanaal delen, er commentaar op geven, aangeven of ze het leuk of niet leuk vinden of zich erop abonneren.

Je kunt Shorts insluiten in je website. Is de langere video dan niet meer belangrijk? Zeker wel: de langere video’s zijn volgens YouTube nog steeds de beste manier om de verbinding vast te houden met het publiek. Maar YouTube Shorts zijn wel een geweldige manier om nieuwe volgers aan te trekken als je nog relatief weinig abonnees hebt op je kanaal.

YouTube toont Shorts ook aan kijkers op basis van hun kijkgeschiedenis en aanbevelingen, waardoor het gemakkelijker wordt om nieuwe mensen aan te trekken. Omdat dit segment nog vrij nieuw is, wil YouTube deze mediavorm pushen en boost het algoritme Shorts meer dan de lange video’s. Maar om je platform optimaal te benutten heb je beide nodig; zowel lange YouTube-video’s als Shorts.

Ook op de YouTube-website hebben de Shorts hun eigen plaats gekregen.

Start

Er zijn verschillende manieren om Shorts te maken. Als je in je filmrol een korte verticaal gefilmde video hebt, kun je deze direct uploaden en bewerken in YouTube-editor. Daar komen we aan het einde op terug. Hier tonen we vooral hoe je YouTube Shorts rechtstreeks in de mobiele YouTube-app maakt, want die is voorzien van verschillende uitgekiende functies om zo’n video te perfectioneren.

Zorg dat je bent ingelogd op je YouTube-account of maak een nieuw account aan. Wanneer je de app opent, tik je op de knop Maken, dat is de plusknop onderaan het startscherm. Vervolgens kies je onderaan de optie Short. Als dit de eerste keer is dat je een filmpje maakt in de YouTube-app, dan moet je nog de benodigde cameratoegangsrechten verlenen. Rechtsboven zie je dat YouTube de standaard opnametijd heeft ingesteld op een duur van vijftien seconden. Als je een langere video wilt maken, tik je rechtsboven op het getal 15 en pas je dit aan naar 60 seconden. Tik op de rode opnameknop en begin de opname.

Klik op Maken en daarna selecteer je onderaan Short.

Virtuele achtergronden

In het opnamescherm zit een set tools ontworpen om de creativiteit en de kwaliteit van de Short te verbeteren. Je kunt de omdraaioptie gebruiken om te schakelen tussen de camera aan de voor- en achterkant. Op die manier is het mogelijk om vlogachtige video’s samen te stellen waarbij je in één korte video verschillende perspectieven toont. Er is ook een timer die je gebruikt bij zelfopnames met een statief.

Het is mogelijk om de afspeelsnelheid aan te passen. Zo kun je slowmotions tonen en versnelde weergaven met de opties: 0,3x, 0,5x, 1x, 2x en 3x. Bijzonder is de optie Groen scherm. Klik hiervoor op het pictogram van een persoon met een gelijnde achtergrond. Als je die selecteert, vraagt YouTube toegang tot je fotobibliotheek. Zodoende kun je een foto uit de eigen bibliotheek als nieuwe virtuele achtergrond gebruiken.

Bij de optie Groen scherm selecteer je een achtergrond uit je fotobibliotheek.

Retoucheren en verlichting

Met Retoucheren pas je digitale make-up toe die rimpels en oogwallen verdoezelt en die tegelijk de kwaliteit van de video verbetert door het frame scherper te maken. Met Verlichting pas je de helderheid aan om de juiste sfeer te creëren. De knop Flits schakelt de flitser van je camera aan en uit. En dan zijn er heel veel filters en effecten zoals bewegingssporen, fisheye-effecten, nachtzicht, allerlei lenzen en achtergronden. Nadat je de gewenste effecten hebt toegevoegd, tik je op het witte vinkje rechtsonder op het scherm.

Je beschikt over een waaier aan tools waarvan je de meeste kunt finetunen.

Geluid

Bij een Short hoort vaak muziek. Je kunt de muziek als achtergrondgeluid inzetten of je kunt het nummer een prominente rol laten spelen. Klik op de knop Geluid toevoegen en dan blader je door een aantal genres die je als audio-achtergrond kunt gebruiken. Het gaat om soundtracks die precies één minuut duren en telkens lees je hoeveel Shorts er reeds gebruikmaken van dit nummer. Als maker van een YouTube Short mag je deze auteursrechtelijk beschermde muziek aan je video toevoegen afkomstig van deze audiobibliotheek.

De Shorts-audiobibliotheek is gevuld met muziektracks van platenlabels die een specifieke Shorts-licentieovereenkomst met YouTube hebben ondertekend. Beluister de nummers door op de miniatuur te klikken en ondertussen verschijnt er een blauwe knop om het geselecteerde nummer aan je Short toe te voegen. Als je op het bladwijzertje klikt dan wordt het opgeslagen op Geluiden bij Shorts. Dat laatste is een nieuw tabblad waar je al je opgeslagen nummers verzamelt.

Bekijk het muziek- en geluidenaanbod en zet je favorieten op een tabblad.

Voice-over en tekst

In de sectie Geluid toevoegen zit ook de knop Voice-over. Wanneer je op het pictogram van het microfoontje tikt, kun je beslissen waar de voice-over begint en waar je hem stopt. Tik op de rode knop om de opname te starten of houd je vinger op de knop om de audio op te nemen.

De knop Aa gebruik je om tekst toe te voegen. Nu kun je tekst toevoegen in de kleur en in de grootte van je voorkeur. Er zijn enkele tekststijlen waaruit je kunt kiezen zoals YouTube Sans, Zwaar, Handschrift, Leuk en Typemachine. Tegelijk kies je hoe de tekst wordt uitgelijnd en met een schuifje bepaal je de lettergrootte. Het is trouwens mogelijk om op die manier tekst in verschillende lagen te plaatsen.

Je kunt heel nauwkeurig aanduiden waar je de voice-over wilt starten.

Tijdlijn en finetunen

Nu kom je op een scherm om de voorvertoning te bekijken. Voordat je onderaan op de knop Volgende tikt, gebruik je de knop daarnaast: Tijdlijn. Hier zie je alle elementen waaruit je Short bestaat in gekleurde balkjes: de video, de muziek, de voice-over, tekst 1, tekst 2 en verder. Bij elk balkje kun je aangeven wanneer het begint en wanneer het stopt. Op die manier maak je op je telefoon een vrij nauwkeurige montage. Speel het filmpje af en corrigeer tot je helemaal tevreden bent. Tik dan op Klaar.

Op de tijdlijn bepaal je wanneer de elementen in de video komen.

Publiceren

Nu kom je in een scherm waar je de definitieve instellingen van de publicatie selecteert voordat je het filmpje uploadt. Boven staat een vak bij Je short ondertitelen. De titel van je Short is samen zichtbaar met de thumbnail van de video. Beide spelen dus een belangrijke rol om de kijker aan te spreken. Wanneer je informatieve Shorts maakt, is het belangrijk dat je trefwoorden in de titel opneemt, wat de vindbaarheid van deze video’s in zoekresultaten vergroot. Daarna kies je een omslagafbeelding door eerst op het potloodpictogram in de linkerbovenhoek te klikken en een gewenst frame van de video te selecteren.

Zodra je klaar bent met deze primaire instellingen, moet je enkele geavanceerde instellingen regelen. Je bepaalt of je de Short Openbaar, Privé of Verborgen wilt publiceren. In de laatste optie kan alleen iemand die de juiste link gebruikt het filmpje bekijken. Met Privé kunnen alleen de mensen die je selecteert de Short bekijken. Daarna bepaal je eventueel de locatie en het publiek dat je wilt aanspreken. Hier geef je ook aan of de inhoud geschikt is voor kinderen of voor een breed publiek. Ten slotte kies je of het remixen van je content is toegestaan en of je betaalde promoties wilt toestaan. Nu is je korte video klaar om gepost te worden. Tik op Short uploaden en je zelfgemaakte YouTube Short wordt gepubliceerd.

Net zoals bij een gewoon YouTube-filmpje moet je de publicatie-instellingen doorlopen.

Lees ook: 5 manieren om geld te verdienen met sociale media

Bestaande video gebruiken

Heb je al een video klaarstaan om te publiceren, dan kun je de camera-interface voor het opnemen en bewerken van je video overslaan en het filmpje rechtstreeks vanaf de lokale opslag uploaden. In dat geval selecteer je Upload een video via het plusteken. Selecteer een video van je filmrol die maximaal zestig seconden duurt. De video wordt automatisch herkend als een Short als deze ook verticaal is opgenomen. Daarna kun je alle bewerkingen en wijzigingen aanbrengen die we hiervoor hebben beschreven. Tot slot tik je op Publiceren.

Een bestaande korte video moet je uploaden via de optie Video en niet via Shorts.

Je wilt bestanden delen met jezelf op een ander apparaat in je netwerk of met anderen via internet, bij voorkeur zonder deze data onderweg tijdelijk op te slaan. Je kiest dus voor een directe peer-to-peer overdracht, zonder externe opslagservers in de cloud.

Veel mensen delen gegevens via cloudopslagdiensten als Google Drive, OneDrive of Dropbox. Dit werkt prima, maar de bestanden worden wel tijdelijk online opgeslagen. Wil je dit vermijden, dan moet je een methode vinden om de data rechtstreeks naar de ontvanger te sturen, desnoods via een relay die enkel als doorgeefluik fungeert en de (bij voorkeur versleutelde) data niet opslaat. Hiervoor bestaan verschillende tools en technieken, zoals een SMB-, FTP- of P2P-verbinding.

In dit artikel bespreken we diverse tools, zodat je op basis van je opzet en technische vaardigheden voor jezelf de beste oplossing kunt kiezen. Eerst komen tools aan bod die vooral geschikt zijn voor directe datatransfers binnen je eigen netwerk. Daarna laten we methodes zien die ook over het internet werken. Op het laatst tonen we je nog hoe je snel een eigen VPN-netwerk opzet, om ook andere servers voor bestanden delen op afstand veilig te kunnen benaderen.

1 Via je thuisnetwerk

Om binnen je thuisnetwerk bestanden te delen, zijn er verschillende mogelijkheden. Windows heeft weliswaar het ingebouwde SMB-protocol (Server Message Block), waarmee je mappen kunt delen en lees- of schrijfrechten kunt instellen, maar in dit artikel richten we ons vooral op externe, gratis tools.

Een eenvoudige oplossing is Winpinator, dat dataoverdrachten tussen Windows-apparaten ondersteunt. Bij File / Preferences / Connection kun je onder meer de netwerkinterface en binnenkomende poorten instellen. Specifiek voor dataoverdrachten tussen iOS- en macOS-apparaten biedt Apple de functie AirDrop aan.

Voor meer flexibiliteit is er LANDrop, beschikbaar voor vrijwel alle platformen, inclusief mobiel. We nemen als voorbeeld een Windows-pc en een Android-apparaat. We installeren de app op onze Windows-pc en geven desgevraagd de firewall toestemming om verbindingen toe te staan. We installeren daarna de mobiele app en zorgen dat beide apparaten met hetzelfde netwerk zijn verbonden. Als alles correct werkt, verschijnen de aangesloten toestellen in de LANDrop-app. We selecteer de bestanden en het doelapparaat, en meteen na de bevestiging start de overdracht.

Bestanden delen tussen apparaten binnen je netwerk, vanuit een grafisch venster.

2 Android

Wissel je regelmatig bestanden uit tussen je Android-apparaat en andere apparaten in je netwerk, zoals Windows-pc’s, dan is de gratis bestandsbeheerder Cx File Explorer een handige oplossing. Deze app, beschikbaar in de Google Play Store, is ook geschikt voor lokaal bestandsbeheer op Android.

Start de app, ga naar Network en tik op New Location. Via Cloud kun je bestanden delen via cloudopslagdiensten, maar voor ons doel kies je Remote. Hier vind je verschillende protocollen voor netwerktoegang en bestandsdeling. Local Network en SMB werken beide via het Windows-protocol SMB. De eerste optie detecteert netwerkshares automatisch, terwijl je bij de tweede handmatig de hostnaam of het ip-adres en inloggegevens invoert om toegang te krijgen tot gedeelde mappen op bijvoorbeeld een Windows-pc. Het WebDAV-protocol laten we buiten beschouwing, aangezien het buiten NAS-omgevingen weinig wordt gebruikt.

De opties FTP en SFTP veronderstellen dat er elders in je netwerk al een (S)FTP-server draait waarmee je kunt verbinden (meer hierover lees je in de volgende paragraaf). Maar je kunt het ook makkelijk omkeren en op je Android-apparaat een FTP-server opzetten. Ga opnieuw naar Network en kies Access from network. Bevestig met Start service en je krijgt een url (bijvoorbeeld ftp://192.168.0.165:6094) en de inloggegevens te zien. Neem deze gegevens over in een FTP-client, zoals FileZilla, op een ander apparaat in je netwerk om bestanden in beide richtingen uit te wisselen. Na afloop klik je op Stop service.

Met Cx File Explorer wissel je op verschillende manieren data uit, waaronder met FTP.

3 FTP

Dataoverdracht-tools zoals LANDrop zijn minder geschikt voor grote bestanden of langdurige overdrachten, en bieden geen gescheiden toegang per apparaat of gebruiker. In zo’n geval is een eigen FTP-server een betere optie. Dit kan eenvoudig met het gratis FileZilla, waarvan zowel de server- als clientversie beschikbaar is op www.filezilla-project.org.

Installeer de servercomponent met de standaardopties en stel een beheerwachtwoord in. De server kan automatisch met Windows starten, zelfs zonder dat je bent aangemeld. Start de tool, klik op Connect to Server, en bevestig met OK en Ja.

Ga naar Server / Configure en voeg onder Users via Add een nieuwe gebruiker toe, bij voorkeur met een wachtwoord. Bij Mount points klik je op Add, stel je bij Native path de map in die je wilt delen (bijvoorbeeld C:\fotos) en geef je bij Virtual path een duidelijke naam (bijvoorbeeld /gedeeldefotos). Kies bij Access Mode voor Read only of Read+Write en bevestig met OK.

Installeer nu een FTP-client, zoals FileZilla, op een ander apparaat in je netwerk of gebruik de FTP-functie van Cx File Explorer. Vul de connectiegegevens in: de hostnaam of het interne ip-adres van de server, standaardpoort 21, gebruikersnaam en wachtwoord. Als de firewall aan serverzijde de verbinding blokkeert, voeg dan een regel toe die TCP-poorten 20 en 21 doorlaat (zie kader ‘Firewallregels’).

Een FTP-server met FileZilla heb je snel opgezet, met gescheiden gebruikersrechten.

4 Magic Wormhole

We hebben ons tot nu toe gericht op bestandsuitwisselingen binnen het thuisnetwerk. Dit is veiliger en technisch eenvoudiger, omdat de router aan de publieke zijde niet hoeft te worden gepasseerd. In het vervolg van dit artikel gaat het over het delen van data met een apparaat op het internet, zonder online opslag te gebruiken.

Laten we beginnen met het gratis en opensource Magic Wormhole. Deze tool verstuurt bestanden tussen apparaten zonder complexe netwerkconfiguratie zoals portforwarding. Hoe dit precies werkt, lichten we toe in het kader ‘Relay’.

Magic Wormhole is vooral handig voor incidentele, maar veilige bestandsoverdrachten. Het is beschikbaar voor macOS en Linux en kan ook met enkele extra stappen op Windows worden geïnstalleerd. De eenvoudigste manier is via de pakketbeheerder Chocolatey. Installeer deze door PowerShell als administrator te openen en het volgende commando uit te voeren:

Open daarna de Opdrachtprompt als administrator en voer deze commando’s uit:

Hiermee installeer je de benodigde onderdelen. Gebruik de volgende opdrachten om een bestand of een volledige map (die automatisch gezipt wordt) te verzenden:

Je krijgt nu een code te zien. Op het ontvangende apparaat, waar Magic Wormhole ook geïnstalleerd moet zijn, voer je het onderstaande commando uit om de overdracht te voltooien:

Bij elke datatransfer via Wormhole hoort een unieke code.

5 Syncthing

Wil je bestanden (continu) selectief beschikbaar stellen voor meerdere apparaten, dan is Magic Wormhole minder geschikt. De gratis en opensource synchronisatie-tool Syncthing is hiervoor een betere mogelijkheid. Dankzij TLS kunnen je data veilig versleuteld blijven en net als Magic Wormhole probeert Syncthing apparaten eerst direct te verbinden. Lukt dat niet, ondanks NAT Traversal-technieken, zoals STUN, UPnP en NAT-PMP, dan worden publieke relayservers ingezet, zonder de verstuurde data op te slaan.

Ga naar www.syncthing.net/downloads (macOS, Windows, Linux). Download de Windows-versie door op Latest te klikken en syncthing-windows-setup.exe op te halen. Installeer deze met een dubbelklik. De standaardwaarden kun je behouden en indien gewenst start Syncthing automatisch met Windows op. Bevestig indien gevraagd of de firewall automatisch mag worden aangepast. Even later is de server toegankelijk in je browser via 127.0.0.1:8384.

De Syncthing-server heb je in een oogwenk klaar voor gebruik.

6 Beheer Syncthing

Via Acties / Instellingen kun je op het tabblad GUI een gebruikersnaam en wachtwoord instellen om de GUI-beheermodule af te schermen. Op het tabblad Verbindingen begrens je desgewenst de download- en uploadtransfers. Laat alle opties, zoals NAT traversalinschakelen en Relaying inschakelen, het best geactiveerd. Bevestig je aanpassingen met Opslaan.

In het hoofdvenster selecteer je een map om via Syncthing met andere apparaten te delen. Klik op +Maptoevoegen, vul een naam in bij Maplabel, kies een Map-ID en geef bij Maplocatie het pad op, zoals C:\GedeeldeData. Bevestig met Opslaan. Klik op de toegevoegde map voor details. Gebruik Bewerken voor aanpassingen of om de map eventueel te verwijderen.

Je kunt mooi volgen welke mappen je (hoe) hebt gedeeld.

7 Delen met Syncthing

De map is klaar, maar je moet Syncthing nog vertellen met welke apparaten je deze wilt delen. Daarvoor is minstens een tweede apparaat nodig. Laten we een Android-apparaat als voorbeeld nemen. Download en installeer de Syncthing Fork-app uit de officiële Play Store. Geef met Machtiging verlenen toestemming voor toegang tot je lokale bestanden. Een locatiemachtiging is niet nodig, tenzij je Syncthing alleen op geselecteerde wifi-netwerken wilt gebruiken. De optie Notification Permission schakel je liefst wel in.

Wil je dataverbruik beperken, tik linksboven op het menu-icoon, open Instellingen / Uitvoervoorwaarden en stel Run on Wi-Fi selecteren in (of eventueel Run on specifieke Wi-Fi-netwerken).

Nu moeten beide apparaten elkaar vinden. Open op je pc de Syncthing-beheermodule, ga naar Acties / ID weergeven, en noteer of kopieer dit. Ga op je mobiele apparaat naar Apparaat-ID, open het tabblad Apparaten, tik op de plus-knop, en vul de ID en een geschikte apparaatnaam in. Als beide apparaten in hetzelfde netwerk zitten, wordt de ID waarschijnlijk automatisch ingevuld. Bevestig je invoer.

Herhaal dit op je pc via +Extern apparaat toevoegen in het hoofdvenster. Open daarna een gedeelde map, kies Bewerken, ga naar het tabblad Delen, vink het gekoppelde apparaat aan en bevestig met Opslaan. Accepteer de meldingen in de Syncthing-app op je mobiele apparaat en in het dashboard om de koppeling en het delen te voltooien. De synchronisatie kan beginnen.

Je moet de gevraagde mapsynchronisatie wel nog even bevestigen.

8 Set-up Tailscale

Een eenvoudige oplossing om snel een eigen VPN-netwerk op te zetten is een dienst als Tailscale. Deze vereist aan beide kanten een beperkte configuratie en gebruikt onderliggend ook het WireGuard-protocol om een versleuteld privé-VPN-netwerk op te zetten. Een Tailscale-relayserver zorgt ervoor dat je apparaat bereikbaar is vanaf internet, in principe zonder firewall-instellingen aan te passen of routerpoorten door te sturen.

Ga naar www.tailscale.com/download en download de app voor je besturingssysteem (Linux, macOS, Windows, iOS of Android). We gaan aan de slag met Windows. De installatie verloopt met een paar muisklikken. Start de app en klik nu eerst op Sign up om een account aan te maken. Je kunt hiervoor onder meer een Google- of Microsoft-account gebruiken (voor Personal Use). Terug in de app klik je op Sign in to your network. Na aanmelding klik je op Connect en maakt je apparaat deel uit van het privé-VPN-netwerk van Tailscale, met een ip-adres dat typisch begint met 100.). Aangemeld op de Tailscale-website kun je de status van je netwerk altijd bekijken.

Het eerste apparaat is aan het Tailscale-VPN-netwerk toegevoegd.

9 Externe toegang Tailscale

Een VPN-netwerk met slechts één apparaat heeft weinig zin, dus voegen we snel een tweede toe. We nemen een Android-apparaat als voorbeeld. Download en installeer de Tailscale-app uit de officiële Google Play Store en start deze op. Tik op Get Started / OK / Get Started. Meld je aan met je Tailscale-account en klik na succesvol inloggen op Connect. In het dashboard op de site zie je nu dat je toestel met het VPN-netwerk is verbonden.

Wil je apparaten van andere gebruikers tijdelijk toegang geven tot je VPN-netwerk zonder je eigen inloggegevens te delen, ga dan naar het dashboard op de site en open Users. Klik op Invite external users en vul het e-mailadres van de ontvanger in. Standaard wordt deze als Member toegevoegd, maar je kunt bijvoorbeeld ook Admin selecteren.

Let op: Heb je jezelf via een Google-account aangemeld, dan moet het e-mailadres van de ontvanger ook aan een Google-account gekoppeld zijn om zich hiermee te kunnen aanmelden. De ontvanger hoeft enkel de link in het e-mailbericht te openen, Tailscale te downloaden, zich met dit e-mailadres aan te melden en zijn apparaat aan het VPN-netwerk te koppelen.

Je kunt ook anderen uitnodigen om zich met je Tailscale-netwerk te verbinden.

10 Overdracht met Tailscale

Stel nu dat je op je apparaat een server op poort 8080 hebt draaien (zoals Abyss Webserver), dan kun je deze via Tailscale voortaan makkelijk extern bereiken. Vul in je browser het Tailscale ip-adres van dat apparaat in, gevolgd door het poortnummer, bijvoorbeeld 100.66.72.65:8080. Alle datatransfers van en naar die server verlopen nu veilig binnen de VPN-tunnel van Tailscale.

Via het Tailscale VPN-netwerk is onze server nu ook van buitenaf bereikbaar.

Een inbouw-magnetron is ideaal als je op zoek bent naar een vaste plek voor je magnetron in een strakke, opgeruimde keuken. Maar hoe weet je welke je moet kiezen? De opties zijn uitgebreid: van compacte solo-magnetrons tot volwaardige combi-magnetrons met stoomfunctie. In dit artikel lees je waar je op moet letten zodat je een model vindt dat past bij jouw keuken én bij de manier waarop je kookt!

Meten = weten

Een inbouw-magnetron moet precies passen in de nis van je keukenmeubel. Daarom is het belangrijk om goed naar de afmetingen te kijken. Fabrikanten vermelden altijd de benodigde nishoogte, nisbreedte en nisdiepte in de specificaties. De standaard nishoogtes zijn meestal 38 cm of 45 cm. Sommige modellen zijn hoger, maar dan gaat het vaak om combi-ovens of apparaten met extra functies.

De nisbreedte is vrijwel altijd 56 cm. 60 cm komt ook voor, maar dat is eigenlijk meer geschikt voor een volledige oven dan voor een inbouw-magnetron. De nisdiepte varieert tussen de 55 en 58 cm. Meet de beschikbare ruimte goed op, inclusief de diepte van de achterwand en eventuele obstakels zoals elektriciteitsleidingen. Zit er een plint of deur onder? Controleer dan ook of de klep van de magnetron volledig open kan. Hieronder lees je nog wat meer over de afmetingen.

©RossandHelen

Solo of combi: welk type magnetron heb je nodig?

Een solo-magnetron gebruik je voor het opwarmen van voedsel, het ontdooien van diepvriesproducten of het bereiden van eenvoudige gerechten. Dit type magnetrons is eenvoudig in gebruik, vaak goedkoper en verbruikt minder stroom. Gebruik je de ovenfunctie nauwelijks, dan is dit een logische keuze.

Een combi-magnetron combineert de magnetronfunctie met een heteluchtoven. Je kunt er dus ook pizza's, taarten of ovenschotels in maken. Sommige combi-magnetrons hebben zelfs een grillstand of een stoomfunctie , waardoor je meerdere keukenapparaten kunt vervangen door één toestel. Houd er wel rekening mee dat een combi-magnetron doorgaans iets duurder is en iets langer nodig heeft om voor te verwarmen dan een volwaardige oven.

Voorbeeld: kook je veel met verse groenten en vis, dan is een model met stoomfunctie interessant. Warm je vooral soep en kant-en-klaarmaaltijden op, dan is een solo-magnetron vaak meer dan voldoende.

Bediening: draaiknop of touch?

Het gebruiksgemak verschilt per model. Traditionele modellen hebben vaak draaiknoppen: één voor het vermogen, één voor de tijd. Simpel en overzichtelijk, vooral geschikt als je de magnetron hoofdzakelijk gebruikt voor opwarmen en ontdooien.

Moderne inbouw-magnetrons zijn vaak uitgerust met touchbediening of zelfs een touchscreen. Je selecteert dan via het display het programma, de temperatuur of het gewicht. Sommige modellen hebben automatische programma's die zelf de bereidingstijd en het vermogen aanpassen. Handig, maar soms ook wat omslachtiger bij simpele taken.

Tip: probeer in een winkel of showroom hoe intuïtief het menu aanvoelt. Kies een bediening die past bij hoe jij graag kookt.

©Tom Baker | tab62

Let op de aansluiting en ventilatie

Een inbouw-magnetron werkt op een standaard stopcontact (230 volt), maar let goed op het vermogen. Sommige combi-modellen hebben een hoger piekverbruik; zorg dat de groep waarop je het aansluit dit aankan. Kijk ook waar de stekker zit: die moet je kwijt kunnen achter het meubel of via een uitsparing in de achterwand.

Daarnaast is ventilatie belangrijk. Tijdens het gebruik komt warmte vrij. In de handleiding van het apparaat staan minimale ventilatieruimtes aangegeven, bijvoorbeeld 2 cm boven en 5 cm achter. Houd je je daar niet aan, dan kan de magnetron oververhit raken of minder lang meegaan. Zit er al een oven onder of boven de plek waar je de magnetron wilt inbouwen? Controleer dan of de gecombineerde warmteafvoer goed geregeld is.

Praktische keuzehulp

Stel jezelf de volgende vragen voor je een keuze maakt:

☐ Waar komt de magnetron precies? In een hoge kast, boven een oven of op ooghoogte?
☐ Gebruik je nu vooral de magnetronfunctie of bak je ook regelmatig in de oven?
☐ Heb je al een aparte oven? Dan heb je vaak voldoende aan een solo-magnetron
☐ Wil je kunnen grillen of stomen?
☐ Wil je eenvoudige bediening of juist veel automatische programma's?
☐ Komt de magnetron in een bestaande nis of kastenwand, of wordt de keuken nog gebouwd?

Een voorbeeld: stel, je woont alleen, kookt snel en gebruikt de oven amper. Dan is een solo-magnetron van 38 cm hoog met draaiknoppen prima. Heb je een gezin, kook je gevarieerd en wil je ruimte besparen? Dan is een combi van 45 cm met grill en stoomfunctie een betere match.

Conclusie

Een inbouw-magnetron kiezen begint bij de afmetingen, maar gaat vooral over hoe jij kookt. Warm je snel iets op, dan is een eenvoudige solo-magnetron vaak genoeg. Bak je graag of heb je weinig ruimte, dan loont het om te investeren in een goede combi-magnetron. Let altijd op de inbouwmaten, ventilatie en bediening. Zo voorkom je verrassingen en haal je het meeste uit je keuken.