Hoewel de D50 zeker geen zware camera is voelt hij degelijker aan dan zijn concurrenten. Hij is dan ook duidelijk wat groter dan zijn rivalen; alleen de Olympus E300 is nog een stukje groter.
De 6-megapixel sensor is dezelfde sensor die ook in de Konica Minolta en de Pentax zit. De bedieningsknoppen zijn goed doordacht geplaatst. Bovenop zitten alle knoppen en een draaiwiel voor de fotografische instellingen, en aan de linkerkant van het lcd-scherm zitten de knoppen voor instellingen van het digitale gedeelte, zoals beeldgrootte en jpeg-compressie. Ook dat is overigens sterk vergelijkbaar met de Konica Minolta en de Pentax; kennelijk biedt het ontwerp van de spiegelreflex niet zo gek veel ruimte voor radicale veranderingen.
Ook Nikon heeft ervoor gekozen om twee soorten belichtingsprogramma's aan te bieden. Enerzijds zijn er de onderwerpsprogramma's als sport, portret en landschap, en anderzijds de groene stand, het generieke programma en de instellingen voor gevorderden.
In tegenstelling tot bij de meeste dslr-camera’s gebruikt Nikon bij de D50 een sd-opslagkaartje in plaats van cf. Sd is veel kleiner, dus neemt het slot veel minder plaats in, maar dat zie je verder niet af aan de grootte van deze camera. De hogere snelheid van de snelste sd-kaartjes wordt wel fraai benut, want in jpeg kan de D50 dan continu fotograferen zonder dat de buffer volloopt.

PluspuntenConclusie

Het is een prima camera, maar zonder iets wat hem uniek zou maken ten opzichte van de andere modellen.