Naast Android, iOS en het marginalere Windows Phone zagen we tijdens het Mobile World Congress nog een mobiel besturingssysteem dat onze aandacht trok: Ubuntu Touch. Dat heeft een aantrekkelijke nieuwe functie waarmee een telefoon kan worden omgetoverd tot computer: Convergence. Werkt dat een beetje? We gingen ermee aan de slag!

Ubuntu Touch is verre van nieuw. Canonical timmert met het besturingssysteem al een paar jaar aan de weg, maar krijgt maar moeilijk voet aan de grond in een markt die wordt gedomineerd door Android en iOS.
 

Telefoons met goede specificaties

Canonical is nu echter de samenwerking aangegaan met een aantal fabrikanten, met het Chinese Meizu als belangrijkste naam voorop. Die heeft de Meizu Pro 5 Ubuntu Edition gemaakt, een smartphone met prima specificaties waar Ubuntu op draait. Denk daarbij aan een 5,7"-amoled-scherm, een 3,050mAh-accu, 3 GB aan RAM en een vingerafdrukscanner - op het eerste gezicht een prima telefoon dus.

Vorig jaar werkte Canonical voor Ubuntu Touch ook al samen met het Spaanse BQ, dat de eerste Ubuntu-budgettelefoons in Europa uitbracht. BQ heeft nu naast een nieuwe telefoon ook een eigen tablet met Ubuntu, waar we op het Mobile World Congress in Barcelona een demonstratie van kregen.
 

Buggy demonstratie

Ubuntu Touch zit nog steeds 'in de ontwikkelfase'

Die bleek niet altijd succesvol te zijn. Tijdens een korte demonstratie van meerdere toestellen liepen de tablets regelmatig vast en konden bepaalde functies niet worden opgeroepen, wat door de aanwezige helpers steevast werd afgewimpeld met het commentaar dat Ubuntu Touch nog 'in de ontwikkelfase zit'.
 

Bekende UI

Wat we er echter wel van konden zien, is niet heel slecht. Ubuntu Touch heeft namelijk een aantal UI-elementen die je bekend voorkomen als je het desktop-OS gebruikt, met de 'Scopes' als belangrijkste. Scopes zijn een soort homeschermen, waar je meerdere van hebt en daar je van links naar rechts doorheen doorheen kunt scrollen. Op één zo'n Scope heb je bijvoorbeeld als je apps staan, maar er zijn ook Scopes waar je een nieuwsfeed kunt plaatsen, of een Scope met widgets zoals het weer.

Ubuntu Touch moet het erg hebben van gebaren, wat erg wennen is omdat die niet meteen intuïtief werken. Door van de rechterkant van het scherm naar binnen te vegen krijg je een app-switcher, en van de andere kant krijg je een lijst met je favoriete apps die je zelf kunt bewerken.
 

Continuumvergence

Convergence lijkt veel op Continuum

De belangrijkste functie van Ubuntu Touch zit echter achter de schermen. Het Touch heeft een feature die 'Convergence' heet, waarmee je een tablet of telefoon kunt koppelen aan een beeldscherm en daarop verder kunt werken. Klinkt bekend? Dat kan kloppen, want Microsoft heeft met Continuum een soortgelijke functie.
 

Langgekoesterde wens

Het idee om een smartphone om te bouwen tot computer is een droom die vooral mobiele werkers al jaren koesteren, maar de techniek was daar tot nu toe nog niet echt daar voor. De vraag is of het dat nu wel is, ondanks de goede bedoelingen van Microsoft en Canonical - we zagen bijvoorbeeld al dat Continuum in de praktijk niet heel goed werkt.

Convergence probeert hetzelfde te doen. Met een dongle of een usb-c-kabel sluit je de tablet aan op een beeldscherm, waardoor je open apps op het beeldscherm verschijnen. Ondertussen blijft het mogelijk om je telefoon te gebruiken als bijvoorbeeld een touchpad, maar je kunt er ook nog andere apps op gebruiken.
 

Zelfde architectuur

Er zit echter een groot verschil tussen Continuum en Convergence, want waar de Windows-feature vooral een nieuwe app emuleert werken de Ubuntu-apps allemaal volgens dezelfde onderliggende architectuur zodat apps alleen maar groter geschaald worden. Ubuntu Touch werkt namelijk ook mobiel op een ARM-architectuur, wat de desktop-versie ook doet - in tegenstelling tot Windows 10-apps die op x86 werken. Dat betekent dat er in de praktijk straks veel meer apps moeten werken met Convergence, in plaats van Continuum waarbij de 'app-gap' helaas nog een probleem is.
 

Convergence lijkt interessant maar heeft nog een lange weg te gaan

Uiteindelijk moet je een telefoon ook met wifi of Miracast verbinden met het scherm, maar die functie werkt nog erg buggy, onstabiel en met veel lag. Canonical zegt dat het echter nog een work in progress is.
 

Interessant, maar nog niet af

Convergence ziet er erg interessant uit en zou Ubuntu Touch wel eens een aantrekkelijk alternatief kunnen maken voor zakelijke gebruikers, zeker als die in de ICT-hoek zitten. Ubuntu heeft namelijk ook een terminal waarmee het verbinden met servers bijvoorbeeld een stuk makkelijker wordt. Of Ubuntu een waardige concurrent is voor Android, is maar de vraag. Daar moet het besturingssysteem nog even voor doorgroeien. Maar interessant klinkt het wel.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.