Facebook en privacy zijn nu niet twee termen die lekker met elkaar boteren over het algemeen. Toch moet ook het grootste sociale netwerk ter wereld zich gewoon aan de wet houden. We duiken in het beleid van Facebook om te achterhalen hoe veilig je gegevens er zijn.

Het is geen geheim dat Facebook een groot deel van zijn inkomsten te danken heeft aan de verkoop van gerichte advertenties. Om deze dienst zo optimaal mogelijk te leveren aan zijn klanten, de adverteerders, gebruikt Facebook de persoonsgegevens van al zijn gebruikers om profielen op te stellen. Aan de hand van die profielen kan Facebook gebruikers vervolgens in categorieën indelen, waarmee adverteerders voor hen interessante doelgroepen kunnen bereiken. Dit gebeurt dus ook met de persoonlijke gegevens van de 9,6 miljoen Nederlandse Facebook-gebruikers. Hoe Facebook met persoonsgegevens omgaat, raakt dus veel mensen in Nederland.

Geen gebrek aan informatie

Aan een gebrek aan informatie ligt het bij Facebook niet. Facebook biedt heel veel informatie aan over (het gebruik van) zijn diensten en de daarbij behorende gegevensverwerkingen. Daar doet Facebook het goed. Maar het bedrijf biedt (minstens) dertien bronnen van informatie aan die verspreid zijn over verschillende pagina’s van de website. Daar komt bij dat niet alle voor privacy relevante informatie in het gegevensbeleid te vinden is.

Dat Facebook informatie over de gegevensverwerking op gelaagde wijze aanbiedt, is op zich een pluspunt en in overeenstemming met de informatieplicht. Een gelaagde informatiestructuur wordt ook aanbevolen door de Europese privacy-toezichthouders. De belangrijkste doeleinden van de verwerking moeten echter wel in de eerste laag van informatie te vinden zijn, in dit geval in het gegevensbeleid. Maar omdat verschillende belangrijke aspecten van de gegevensverwerking alleen genoemd worden in onderliggende documenten en niet (ook) in het gegevensbeleid, worden gebruikers niet voldoende geïnformeerd over de gegevensverwerkingen met de grootste impact op hun privacy. Er ontbreekt in het gegevensbeleid een duidelijk overzicht van de belangrijke verwerkingen. Deze verwerkingen worden uitsluitend in allerlei verschillende (onderliggende) documenten beschreven.

Zo verwerkt Facebook een veelheid aan persoonsgegevens, waaronder ook gegevens van gevoelige aard (zoals locatiegegevens, ook van vrienden, en gegevens over surfgedrag en appgebruik) en intieme informatie uit het profiel, zoals het bijzondere persoonsgegeven seksuele geaardheid voor advertentiedoeleinden. Facebook hoort in het gegevensbeleid te verduidelijken welke persoonsgegevens zij verwerkt voor advertentiedoeleinden en dat zij deze persoonsgegevens zowel op directe als op indirecte wijze verkrijgt. Dit doet Facebook echter niet.

Welke gegevens worden verzameld?

Het eerste deel van het gegevensbeleid van Facebook zet uitgebreid uiteen welke soorten gegevens worden verzameld. Facebook biedt gebruikers dus wel een volledig beeld van de informatie die het verkrijgt. Ook onder het kopje ‘Hoe gebruiken we deze gegevens?’ legt Facebook gebruikers haarfijn uit voor welke doeleinden de gegevens gebruikt worden. Wat vervolgens minder duidelijk is, is het antwoord op de vraag welke gegevens voor welk doeleinde worden gebruikt.

Zo zegt Facebook dat het voor advertentiedoeleinden ‘de gegevens in ons bezit’ gebruikt, met een hyperlink naar de hoofdpagina van het gegevensbeleid. Op die pagina luidt het eerste kopje: ‘Wat voor soorten gegevens worden verzameld?’ Daar beschrijft Facebook welke soorten gegevens er worden verzameld bij gebruik van de diensten van Facebook. Betekent dit dat alle verzamelde gegevens worden gebruikt voor advertentiedoeleinden? Dat lijkt weer tegenstrijdig met de uitspraak van Facebook dat bijzondere persoonsgegevens niet voor advertentiedoeleinden worden gebruikt.

Facebook biedt in ieder geval geen duidelijk overzicht van de soorten persoonsgegevens die worden verwerkt voor advertentiedoeleinden.

Betekent het bovenstaande dat Facebook alle persoonsgegevens voor advertentiedoeleinden gebruikt? Dus ook bijzondere persoonsgegevens? Volgens Facebook is dat laatste niet (meer) het geval. Maar in het advertentieselectieproces stelt Facebook adverteerders nog steeds in staat om advertenties te richten op gebruikers die geselecteerd zijn op hun seksuele voorkeur.

Voor bijzondere persoonsgegevens geldt in beginsel een verwerkingsverbod, tenzij een wettelijke uitzondering van toepassing is. Een uitzonderingsgrond kan zijn de uitdrukkelijke toestemming van de gebruikers. Facebook vraagt in zijn algemene voorwaarden toestemming voor het gebruik van (bijzondere) persoonsgegevens voor advertentiedoeleinden.

Een geldige toestemming op basis van privacywetgeving kan echter niet via algemene voorwaarden worden verkregen. Een algemene toestemming zonder dat precies is aangegeven wat het doel is van de verwerking waarmee wordt ingestemd, is onvoldoende. Dat betekent dat de informatie over het doel van de verwerking niet in de algemene voorwaarden moet worden opgenomen, maar in een aparte toestemmingsclausule.

Cookies

De AP heeft geconcludeerd dat Facebook via meer dan de helft van de 500 best bezochte websites in Nederland cookies plaatst, en daarmee informatie over het surfgedrag en appgebruik van Facebook-gebruikers buiten de Facebook-dienst verzamelt. Facebook verzamelt deze gegevens, zoals ook in het cookiebeleid staat beschreven, via de ‘Vind ik leuk’-knoppen op websites. Dit gebeurt echter ook als een gebruiker niet op die knop klikt of al is uitgelogd bij Facebook.

Facebook wijst gebruikers hier weer niet op. Wel biedt Facebook via zijn cookiebeleid een overzicht aan van derde partijen die via Facebook cookies kunnen plaatsen en informeert Facebook gebruikers via zijn cookiebeleid over het bestaan van controlemogelijkheden waarmee gebruikers het tonen van gerichte advertenties op basis van hun gedrag buiten Facebook kunnen beïnvloeden.

Conclusie en reactie Facebook

Al met al is het duidelijk dat Facebook wel zijn best doet om zijn gebruikers te voorzien van informatie, maar voor een netwerk met meer dan een miljard gebruikers is het nog niet voldoende.

Facebook laat in een reactie weten: “Gebruikers zelf controle geven over hun privacy staat voorop bij Facebook. We hebben ons beleid in de afgelopen jaren sterk vereenvoudigd om gebruikers te laten begrijpen hoe wij informatie gebruiken om Facebook beter te maken. We hebben ook teams van specialisten die zich primair bezighouden met privacy en bescherming daarvan. Zo hebben zij functies ontwikkeld die gebruikers meer keuzemogelijkheden en controle over hun gegevens hebben gegeven. Facebook voldoet aan Europese wetgeving voor gegevensbescherming en we zijn ons ook verder aan het voorbereiden op de invoering van de AVG (algemene verordening gegevensbescherming).”

Tekst: Lora Mourcous (SOLV advocaten)

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.