Op een sportieve hybride of een racefiets wil je graag wat meer informatie dan alleen snelheid en afstand van een mini-fietscomputertje. Je kunt natuurlijk je smartphone op je stuur monteren, maar die is na een paar uur navigeren leeg en het scherm is in het zonnetje niet altijd goed afleesbaar. Dan ben je toe aan een echte fietscomputer mét navigatie. De Mio Cyclo 215 maakt die overstap heel makkelijk.

Op het eerste gezicht lijkt de Mio Cyclo 215 vrij fors en zwaar voor een fietscomputer en dat is hij ook. Voordeel van de flinke omvang is het grote 3,5-inch scherm. Daarop is de kaart goed afleesbaar. En van die navigatie moet de Mio het vooral hebben. Standaard zijn fietskaarten van heel Europa geïnstalleerd en alle navigatie-functionaliteit kun je op het kastje zelf vinden en bedienen. Dat komt goed uit want er is geen smartphone-app waarmee je routes of andere instellingen naar de fietscomputer kunt sturen. 

Elke uitwisseling met de buitenwereld, dus ook elke update, moet via een computer. Eigenlijk is dat niet meer van deze tijd maar voor wie niet zo handig is met een smartphone en vroeger veel met losse navigatie-kastjes in de auto heeft gewerkt kan het een verademing zijn.

Als je wat langere ritten maakt, dan hoef je niet bang te zijn voor een lege accu. In vergelijking met andere fietscomputers valt de accuduur wel tegen, maar met zo’n 10 uur kom je eigenlijk nooit tekort. Als je voor je ritje niet vergeet om hem op te laden heb jij eerder last van uitputting of zadelpijn dan dat de Mio leeg is.

Gebruiksvriendelijke interface

De Mio Cyclo 215 heeft een gebruiksvriendelijke interface die ook in het Nederlands is in te stellen. De knoppen zijn groot en je wordt niet overweldigd door allerlei opties en keuzes die je moet maken. 

Je kunt wisselen van profiel, afhankelijk van waarop je een rit gaat maken en je krijgt genoeg informatie. Handig is de ‘Surprise Me’-functie als je geen inspiratie hebt voor een rondje fietsen. Geef aan hoeveel kilometer je wilt rijden en hij komt zelf met een paar voorstellen.

De schermtechnologie is wat aan de oude kant en het touchscreen reageert soms niet of vertraagd op je invoer. Tipje: tik net even wat hoger dan je normaal zou doen. Dat komt omdat het raakpunt van je vinger als je iets aanwijst altijd wat lager is dan dat je zelf denkt. Dat geldt voor elk aanraakscherm. Oudere typen touchscreens compenseren daar minder goed voor dan de nieuwere.  

©PXimport

Sensoren

De Mio Cyclo 215 is beschikbaar in een twee varianten. Een met alleen de fietscomputer en de Mio Cyclo 215HC waarbij een sensorkit wordt geleverd die bestaat uit een hartslagband en een gecombineerde snelheids- en cadanssensor. Beide werken volgens het ANT+-protocol en zijn uitwisselbaar met andere merken.

In mijn geval werkte de Mio prima met ANT+ sensoren van Sigma. Het enige wat je moet doen is de sensoren eenmalig aanmelden in de fietscomputer. Handig als je je fietscomputer op meerdere fietsen wilt gebruiken zonder steeds de sensoren over te zetten. Haal een of meerdere setjes ANT+ sensoren, zet ze op je fiets(en) en elk ritje wordt gelogd.

Overigens worden nieuwere type sensoren en protocollen niet ondersteund, zodat je geen connectie kunt maken met de controlesystemen van e-bikes of smart-trainers die je binnen kunt gebruiken. 

©PXimport

Conclusie

Wat opvalt bij langer gebruik is dat de Mio Cyclo 215 al een beetje op leeftijd is. De technologie stamt uit de tijd van de losse navigatie-kastjes voor in de auto en ook door het ontbreken van bluetooth-mogelijkheden en dus de koppeling met een smartphone is een gemis. Gebruik je niet graag een smartphone en wil je gewoon wat extra informatie en zorgeloos navigeren, dan is dit een degelijke oplossing voor je fietsritjes.

Wil je wel graag verbinden met je smartphone en heb je graag interconnectiviteit met allerlei apps en online trainingsplatformen, dan kun je beter een andere fietscomputer nemen. 

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.