De meeste telefoons ondersteunen tegenwoordig snelladen. Sommige smartphones kun je volledig opladen in een uur, zelfs als je toestel helemaal leeg was. Maar je hebt wel de juiste accessoires nodig: snelladen met een oude usb-c-kabel werkt namelijk niet. Hoe kun je zien of je kabel snelladen ondersteunt?

Een reguliere usb-kabel heeft een vermogen van 2,5 watt, maar bij snelladen loopt het vermogen op tot 15 watt of zelfs tot 100 watt. Wil je profiteren van deze hoge snelheid, dan moet je een aantal dingen controleren.

Zo kun je zien of je een snelle oplaadkabel hebt

Er zijn diverse manieren waarop je kunt controleren of je huidige kabel snelladen ondersteunt. De meest makkelijke manier is uiteraard door op de verpakking van je telefoon te kijken voor info over de meegeleverde kabel. Vaak zie je dan de term Fast Charging staan, of een van de snellaadprotocollen als Adaptive Fast Charging of Quick Charge.

Kun je het niet vinden, kijk dan naar de dikte van de kabel. Meestal zijn snellaadkabels wat dikker dan reguliere kabels, maar dit is niet altijd goed te zien.

Je kunt de kabel ook op een andere manier testen. Met een app als Ampere (Android), kun je de laad- en ontlaadstroom van je batterij meten. Ook voor iPhones bestaan er dergelijke apps. Let erop dat je uiteraard ook een adapter gebruikt die snelladen ondersteunt, waarover later meer.

Zie je in de Ampere-app 5V, 9V, 12V of hoger staan, dan weet je dat je telefoon op hoge snelheid wordt opgeladen. Bij sommige Android-telefoons zie je overigens al op het vergrendelscherm staan dat het toestel snel wordt opgeladen.

Kijk ook naar de adapter

Een oplaadkabel kan snelladen mogelijk maken, maar daarmee ben je er nog niet. Zo heb je ook een adapter nodig die dit ondersteunt. Heb je slechts één van beide, dan zal het apparaat niet noemenswaardig sneller opladen.

Als je telefoon snelladen ondersteunt, dan kreeg je bij aankoop ervan vermoedelijk al de juiste adapter en kabel erbij geleverd, maar dat hoeft niet. Bij steeds meer telefoons, waaronder de laatste iPhone-modellen, worden niet langer opladers meegeleverd, enkel nog een losse kabel. Fabrikanten willen daarmee de schade van elektronisch afval aan het milieu beperken.

©L.Mendizabal - stock.adobe.com

Als je zelf een snellader wilt aanschaffen, controleer dan eerst welk snellaadprotocol je smartphone ondersteunt. Vaak gaat het om Power Delivery en Quick Charge, of een afgeleide daarvan. Vrijwel alle Samsung-telefoons ondersteunen een versie van Quick Charge. Heb je een wat duurdere telefoon dan is zelfs Super Fast Charging mogelijk: je kunt dan 60 procent van je batterij opladen in een half uur in plaats van 40 procent bij oudere modellen.

Vanaf de iPhone 8 kun je je telefoon snel opladen via Power Delivery, waarmee je in de praktijk ongeveer 50 procent oplaadt in een half uur.

Koop je een adapter, controleer dan dus of deze werkt met het Power Delivery- of Quick Charge-protocol.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.