De laatste jaren lijken Android-tablets niet meer mee te kunnen komen met iPads. Google probeert met de Pixel Tablet deze markt weer nieuw leven in te blazen door de tablet te combineren met de Nest Hub. Hoe dat in praktijk bevalt lees je in deze Google Pixel Tablet review.

Vaak maak ik de grap op de redactievloer dat een tablet een product is voor iedereen boven de zestig en iedereen onder de vijf. Doelgroepen die volledig bediend worden door de iPad vanwege zijn toegankelijkheid of Android-budgettablets.

Bedrijven zitten niet stil om tablets ook voor andere doelgroepen interessant te maken, zo willen Apple en Microsoft respectievelijk met iPad Pro en Surface-tablets de tablet geschikt maken als laptopvervanger.

Lees ook: 5 echt goede grote tablets

Tablet als Hub

Google gooit het over een andere boeg. Het bedrijf concludeert uit eigen onderzoek dat de meeste tablets puur voor thuisgebruik zijn. Daar speelt het bedrijf slim op in door een tablet te ontwikkelen die ook dienst kan doen als een Google Nest Hub. Het fotolijst-achtige apparaat waarin de Google Assistent verwerkt zit, die je tevens gebruikt voor de bediening van je smart home of het afspelen (casten) van media. Door een speakerdockje bij de Pixel Tablet te leveren maak je van de Androidtablet ook een soort Nest Hub wanneer je deze magnetisch op het dock plaatst. Daarmee heb je ook meteen een handige manier om je tablet weg te leggen na gebruik en op te laden. Desgewenst plaats je meerdere docks hiervoor in huis, aangezien deze ook los verkrijgbaar zijn. Een Pixel Tablet zonder dock, die is echter niet verkrijgbaar.

Maar wat je opstelling in huis ook wordt, met een Pixel Tablet moet je afschrikwekkend diep in buidel tasten. Een Pixel Tablet (inclusief dock dus) kost € 679,-. Een officiële hoes maar liefst € 99,- en een los dock kost je 149 euro. Dat is fors duurder dan een gewone iPad of zelfs duurder dan een iPad Air, tablets die de markt al veroverd hebben en synoniem staan voor tablets. Daarmee legt Google de lat torenhoog. Kun je beter voor een Pixel Tablet kiezen dan een iPad? Om die vraag te beantwoorden zoomen we eerst dieper in op de tablet van Google.

Wat biedt de Google Pixel Tablet?

De Pixel Tablet beschikt over een 10,95 inch scherm, dat is ongeveer vergelijkbaar met een iPad. De beeldverhouding is wel ietsje anders, 16 bij 10. De resolutie hoog met 2560 bij 1600. Het gebruikte schermpaneel is LCD, dat is wat minder indrukwekkend dan bijvoorbeeld een amoledscherm dat Samsung gebruikt. Toch valt de algehele beeldkwaliteit me niet tegen, de kleurweergave en helderheid zijn dik in orde.

Toch zal het scherm mogelijk niet iedereen kunnen bekoren vanwege de verversingssnelheid van 60 hertz. Het houdt in dat beelden wat minder vloeiend lopen ten opzichte van scherm met een hogere hertz-verversingssnelheid, wat tegenwoordig gewoongoed is op de meeste smartphones en veel tablets.

Rondom het scherm zijn redelijk dikke zwarte randen. Misschien oogt dat ook wat ouderwets, maar eigenlijk is dat wel zo prettig wanneer je de Pixel Tablet vasthoudt. De achterkant van de tablet is van metaal, maar voelt vrij mat aan. Het vasthouden levert hierdoor geen vingerafdrukken op. Het gewicht (493 gram) is prima om langere tijd vast te houden voor bijvoorbeeld het kijken van een serie.

Houd er wel rekening mee dat in de behuizing geen ruimte is gemaakt voor een audio-aansluiting. Dat is iets om rekening mee te houden als je een tablet overweegt die je ook aan de kinderen meegeeft, tenzij je de intussen immuun bent voor de repeterende geluiden van kinderfilmpjes en spelletjes. Dat de aansluiting voor smartphones het veld moest ruimen is al vervelend, maar voor tablets. Dat is mogelijk nóg vervelender. Verder zit er wel een usb-poort in de tablet en is er een vingerafdrukscanner in de aan-uitknop verwerkt. Een geheugenkaarslot is er ook niet.

Er zijn vier speakertjes aanwezig die een niet bijzonder veel indruk maken. Dat geeft ook eigenlijk niet, want dat dockje, dat geeft ondanks zijn kleine formaat nog een uitstekend krachtig geluid.

Tensor-chipset

Intern is de tablet uitgerust met dezelfde Tensor G2-chipset die te vinden is in de nieuwste generatie Pixel-smartphones (Pixel 7, Pixel 7 Pro en Pixel 7A). In praktijk biedt de chipset genoeg rekenkracht voor alle taken voor een tablet, zonder snelheidsrecords te verbreken. Wat wel opvalt is dat de chipset in praktijk veel energie verbruikt, terwijl dat niet in de benchmarks terug te zien valt. Dat viel onlangs ook al op tijdens het testen van de Pixel 7A. De accuduur valt dus wat tegen wanneer je de tablet gebruikt, in standby-tijd is dat niet het geval. Accuduur is dus erg afhankelijk van je gebruik. Maar ook dankzij het dock… Eigenlijk helemaal niet zo’n probleem. Ook niet vanuit het beoogde perspectief van Google, waarbij de tablet vooral binnenshuis gebruikt wordt.

Vanuit zo’n perspectief valt ook wel te begrijpen dat de tablet niet beschikt over een snellaadmogelijkheid. Wat voegt dat toe als je ‘m na gebruik toch in zijn speakerdock plaatst om de tablet zijn taak als smart hub uit te laten voeren? Maar toch, opladen met maximaal 15W is wel wat karig. Dat had best een beetje hoger gemogen.

Qua werkgeheugen is er 8GB beschikbaar en voor het opslaggeheugen heb je de keuze tussen 128GB of 256GB. Als je alle specificaties zo op een rijtje zet, dan valt wel te concluderen dat de Pixel Tablet een midrange-tablet is. De prijs in de VS is daar ook naar (479 dollar, zonder belasting). Hier in Europa kost de tablet 679 euro. Daarmee is wel een beetje een prijs-mismatch. Voor ongeveer hetzelfde bedrag koop je een krachtigere iPad Air of een Samsung Galaxy Tab S8 met mooier amoledscherm.

Android en tablets

De tablet-ervaring die de Pixel Tablet biedt laat meerdere kanten zien. Enerzijds is het ontzettend prettig om een schone Android-ervaring te krijgen, zonder alle bloatware en matige update-ondersteuning die tablets van bijvoorbeeld Samsung, Lenovo, Xiaomi of Realme. De software ziet er goed en overzichtelijk uit. Met slimme veegbewegingen schakel je tussen apps en krijg je een snelkoppelinglijstje met veelgebruikte apps. Bovendien kun je makkelijk twee apps gelijktijdig op je scherm openen.

Google heeft ook moeite gestoken in de ontwikkeling van z’n apps, zodat deze ook geschikt zijn voor het grote tabletscherm. Hiermee geeft Google een voorbeeld af aan app-ontwikkelaars. Want hoewel vrijwel alle apps die je op je Android-smartphone gebruikt ook werken op Android-tablets, zijn veruit de meeste niet geoptimaliseerd voor het grotere tabletscherm en landscape-modus.

Desondanks zijn de ervaringen als tablet zo gek nog niet. Vooral voor ontspanning fungeert de tablet erg sterk: YouTuben, browsen, games, enzovoort.

Hoewel Pixel-smartphones voorop lopen met hun camera’s, is dat begrijpelijkerwijs niet het geval voor de Pixel Tablet. De tablet gebruik je ook niet zozeer voor fotografie, maar meer voor videobellen of het scannen van QR-codes. Taken die deze voor- en achtercamera’s uitstekend kunnen.

Wat wél overgenomen is van Pixel smartphones is de ondersteuning: je krijgt minstens drie Android-versieupdates en vijf jaar veiligheidsupdates. Fijn is dat de updates direct beschikbaar zijn. De update-ondersteuningsduur mag echter wel nog ietsje opgeschroefd worden om in lijn te komen met Samsung en Apple.

Hub-ervaring

Ook het dock is in praktijk van enorme meerwaarde. Bijvoorbeeld op een bureautje of het aanrecht neergezet is het ideaal om video op te bekijken, het goede geluid van het speakertje is ook van grote meerwaarde. Het dock laadt de tablet op, dit gebeurd met vier pinnetjes en dus niet draadloos. Het dockje zelf sluit je aan op het stekkerblok. De aansluiting van het dock is echter geen usb-c, maar Google’s eigen stekker. Flauw en niet van deze tijd. Gelukkig beschikt de Pixel Tablet zelf wel gewoon over een usb-c-poort.

In de Android-instellingen kun je aangeven wat het scherm moet tonen als het apparaat niet-actief en gedockt is. Je kunt er een fotolijstje van maken, weerinformatie tonen en met een knopje de smarthome-apparaten bedienen. Dat laatste heeft nog wel wat werk nodig. Zo is bediening van apparatuur van derden vrij basaal, bijvoorbeeld Philips Hue-verlichting. Ook de Nest Deurbel geeft niet de geluid- en videomelding die een Nest Hub wél geeft.

Al met al kom ik tot de conclusie dat het dock een heel natuurlijker evolutie voor de tablet is. In tegenstelling tot bijvoorbeeld een stylus, toetsenbord en andere pogingen om van een tablet een werkpaard te maken.

Conclusie: Google Pixel Tablet kopen?

Hoewel er nog wel wat werk nodig is aan het aanbod van Android-apps en de bedieningsmogelijkheden wanneer de Pixel Tablet gedockt is, weet de Pixel Tablet zich op een unieke manier te onderscheiden. Het speakerdockje voelt zo natuurlijk dat je je afvraagt waarom niet iedere tablet hierover beschikt. Het is immers een ideaal standaardje om video op te kijken (ook omdat het speakerdock goed geluid biedt) of om je tablet op weg te leggen. Google lijkt goed in te hebben gezien dat de meeste tablets voornamelijk thuis gebruikt worden en daar zit de kracht van de Pixel Tablet met z’n dockje in.

De tablet en zijn software werken uitstekend, maar het prijskaartje rijmt niet met het apparaat. In dezelfde prijsklasse kun je tablets krijgen met mooiere schermen, zoals een tablet van Samsung of een iPad Air. Het scherm, de chipset en oplaadsnelheid bijvoorbeeld hadden in deze prijsklasse een tandje indrukwekkender gemogen.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.