Als je het woord 'Ultra' achter de naam van een smartphone plakt, moet je als bedrijf wel iets bieden dat een smartphone ook echt ultra maakt. De ASUS Zenfone 12 Ultra biedt niets binnen die categorie – maar dat hoeft niet per se een probleem te zijn.

Een pleidooi voor high-end smartphones die het simpel houden. Zo hadden we de recensie van de ASUS Zenfone 12 Ultra graag ingestoken. Maar dit toestel bewijst dat je ook daarin te ver kunt gaan. Zo op het eerste gezicht heeft de 12 Ultra geen ultra-eigenschappen, zoals een stylus of een spetterend camerasysteem. En ten opzichte van de Zenfone 11 Ultra is er op de processor na bovendien nagenoeg niets veranderd, maar toch moet je de hoofdprijs voor dit toestel betalen.

De ASUS Zenfone 12 Ultra heeft een adviesprijs van 1099 euro. Toegegeven, daar krijg je een hoop voor terug, ook in vergelijking met de concurrentie. Denk dan aan de nieuwste Qualcomm Snapdragon 8 Elite-processor (zelfde als in de OnePlus 13, Galaxy S25 Plus en Ultra en ROG Phone 9 Pro), 16 GB werkgeheugen en 512 GB opslagruimte. Dat is precies dezelfde configuratie als bij de OnePlus 13, en veel meer dan je bij de S25 Plus krijgt.

©Wesley Akkerman

©Wesley Akkerman

Snel en capabel

De Zenfone 12 Ultra is uitgerust met een Snapdragon 8 Elite-processor, en die zit je verder weinig in de weg. Ten opzichte van voorganger Snapdragon 8 Gen 3 scoort het systeem op verschillende punten (zoals rekenkracht, efficiëntie en gamingkwaliteiten) 20 tot 30 procent beter. Daar staat tegenover dat de accu het iets minder lang volhoudt, maar daar merk je eigenlijk weinig van. Dat komt alleen naar voren in tests; in de praktijk gaat het wellicht om een uur minder gebruik.

Opvallend is dat de chipset zelf ook weinig tegengehouden wordt. Bij de Zenfone 11 Ultra kwam naar voren dat die last had van throttling oftewel processorbeperking, bijvoorbeeld om de accuduur te verlengen. Maar uit onze test blijkt dat de ASUS Zenfone 12 Ultra een gemiddeld prestatiepercentage van 87 laat zien. Daarmee doet het toestel niet onder voor de concurrentie met dezelfde motor, maar hij kan zich er dus ook niet mee onderscheiden.

©Wesley Akkerman

Beetje anoniem

Dat laatste is eigenlijk het grootste probleem van de Zenfone 12 Ultra: het toestel is gewoon wat anoniem. Als je alle onderdelen los zou behandelen, komt er waarschijnlijk een andere beoordeling uit. Het scherm heeft een fijne, hoge resolutie, de kleuren ogen warm, vol en helder en de hoge verversingssnelheid van 144 Hertz zal niemand teleurstellen. De accu opladen gaat met een 65watt-lader – daarmee is hij sneller dan de Pixels of Galaxy's.

Verder zijn we nog altijd te spreken over de software. Als je het toestel installeert, kun je kiezen uit een kale of aangepaste Android-omgeving. Het aantal vooraf geïnstalleerde apps is daarnaast tot een minimum beperkt, en door enkele AI-opties kun je de Android-ervaring verder personaliseren. Zo kun je zelf unieke achtergronden laten genereren. Het verbeterde camerasysteem van z'n voorganger is bovendien ook weer van de partij. Allemaal mooie dingen dus.

©Wesley Akkerman

Dertig procent goedkoper

Zoomen we uit, dan zien we dat de ASUS Zenfone 12 Ultra in feite een ASUS Zenfone 11 Ultra is, maar dan met een nieuwe processor (en mogelijk wat kleine camera-aanpassingen). Leg je beide specslijsten naast elkaar, dan heb je eigenlijk maar één reden om voor de 12 Ultra te gaan, en dat is die nieuwe processor. En dat terwijl de Zenfone 11 Ultra ongeveer 30 procent goedkoper is dan z'n opvolger.

Niet alleen heeft de Zenfone 12 Ultra last van enkele nadelen die we bij andere high-end smartphones tegenkomen, ook neemt die de negatieve eigenschappen van z'n voorganger mee. Denk dan aan het karige updatebeleid van maximaal twee Android-upgrades en het camerasysteem dat de rivaliteit vermijdt. De beelden van de hoofdcamera ogen natuurlijk, maar bij andere lenzen al snel plat, flets en levenloos.

Previous slideNext slide

ASUS Zenfone 12 Ultra kopen?

Voor wie is de ASUS Zenfone 12 Ultra? Niet voor de consument, omdat je op vrijwel elk gebied wel een betere smartphone kunt vinden. Niet voor ASUS, want we kunnen ons niet voorstellen dat je het toestel van vorig jaar pakt, daar een nieuwe chipset in stopt, er een ander cijfertje op plakt en dan tevreden bent. De Zenfone 12 Ultra is een goed voorbeeld van een smartphone uit een serie die best een jaartje overgeslagen had kunnen worden (net als de Galaxy S25-lijn trouwens).

Zonde, want ASUS maakt prima producten waar we normaal gesproken best blij van worden. De Zenfone 12 Ultra doet echter nauwelijks iets anders dan z'n voorganger en doet dat ook niet beter. Qua software zijn er sowieso geen opties die het toestel de moeite waard maken. We kunnen telefoons waarderen die het simpel houden en weinig tot geen overbodige (AI-)opties aanbieden, maar dit model trekt dat idee tot in het extreme.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!