Zelfs als de tags in je iTunes bibliotheek grotendeels correct zijn, kunnen foute tags ervoor zorgen dat je de juiste muziek toch niet kunt vinden. Daarom is het goed om eens naar je iTunes bibliotheek te kijken en ervoor te zorgen dat je tags ingevuld en correct zijn.

Stel je voor hoe je iTunes bibliotheek eruit zou zien als al je nummers willekeurige karakters zouden bevatten voor titel, artiest, en album. Je zou nooit kunnen vinden waar je naar wilt luisteren. Maar zelfs als een artiestennaam verkeerd gespeld is, kan je je favoriete band mogelijk al niet vinden. Tijd dus om iTunes eens grondig na te lopen en alle tags correct in te vullen.

Om dat te doen, selecteer simpelweg een nummer of video en druk op Command-I om het informatievenster voor het item tevoorschijn te halen. Het tabblad Info in dit venster bevat veel van de tags van het item, maar andere tabbladen hebben extra tagvelden - de Show en Episode Number tags binnen het tabblad Video, bijvoorbeeld. Of als je dezelfde tag aan meerdere bestanden wilt toekennen, selecteer al die bestanden en druk op Command-I om het Multiple Item Information venster te openen.

Metadata

Je hoeft niet bij elke tag metadata neer te zetten, maar sommige helpen je om je muziek te beheren en te vinden wat je wilt afspelen. Hier zijn een aantal ideeën voor de tags die je eens zou moeten bekijken.

©PXimport

Pop, rock, hip-hop, dancemuziek, etc.: Als je graag naar populaire nummers luistert, hoef je je weinig zorgen te maken over meer esoterische tags. Je hebt voor alle nummers uiteraard de Name tag nodig, maar ook de Artist en misschien de Album tag. Misschien wil je ook de Album Artist tag gebruiken. Veel populaire nummers hebben "featured" artiesten - een nummer van Beyoncé met Jay Z, bijvoorbeeld. De Artist Album tag moet Beyoncé zijn, zodat alles bij haar nieuwste album blijft horen (hierbij nemen we aan dat je het volledige album gekocht hebt). Maar de Artist tag moet dan Beyoncé & Jay Z zijn, of

zodat je muziek van dat duo kunt vinden als je dat wilt.

Het kan handig zijn om de Genre tag in te vullen als je op genre naar muziek zoekt. Als je graag meezingt, kun je ook songteksten toevoegen in het Lyrics tabblad. En als je een grote klassieke rockcollectie hebt, dan kun je het jaar waarin het album opgenomen of uitgebracht is invullen, zodat je gemakkelijk al je nummers van de jaren '60, '70, of '80 kunt vinden.

©PXimport

Jazz, shownummers, soundtracks: Naast het bovenstaande, kan het een goed idee zijn om meer informatie over je muziek in te voeren. De Album Artist tag is een belangrijke voor deze muzikale varianten. Voor dat Thelonius Monk Quartet met John Coltrane in Carnegie Hall album, bijvoorbeeld, heb je een aantal opties. Je zou Artist kunnen invullen als Thelonius Monk of als Thelonius Monk en John Coltrane. En je zou Album Artist kunnen invullen als Thelonius Monk, The Thelonius Monk Quartet, of Thelonius Monk en John Coltrane. Of je kunt het Album Artist veld leeg laten. Het hangt er helemaal van af hoe je een dergelijk album classificeert. Is het een Monk album waar John Coltrane aan meedoet, of is het een album van Monk en Coltrane samen?

©PXimport

De Composer tag kan ook van belang zijn voor dit soort muziek. Wanneer je deze tag gebruikt, bepaal dan of je Voornaam/Achternaam of Achternaam/Voornaam wilt gebruiken. Dus het zou dan Thelonius Monk of Monk, Thelonius worden. Kies wat voor jou het meest logisch lijkt.

Voor dit soort muziek kan het handig zijn om het jaar toe te voegen - het jaar waarin de muziek is opgenomen of het jaar waarin het is uitgebracht. Dit is vooral handig voor het aanmaken van smart afspeellijsten op jaar. In het voorbeeld hierboven heb ik het jaar als 1957 ingevuld, toen het concert werd opgenomen, hoewel het album pas in 2005 is uitgebracht.

Meezingen

Voor nummers met zang kun je de tekst toevoegen. En als je van details houdt, gebruik dan het Comments veld om informatie zoals de exacte opnamedatum, muzikanten, platenmaatschappijen en producenten in te voeren.

Klassieke muziek: Voor klassieke muziek kun je het beste alle tags die ik genoemd heb gebruiken (vooral de Composer tag). Het kan ook handig zijn om na te denken over hoe je genres in wilt gaan voeren. Je kunt het op het algemene Classical houden, of aangepaste genres gebruiken zoals Chamber Music, Keyboard, of Opera. Typ gewoon de tekst in die je wilt in het Genre veld en iTunes slaat het op als genreoptie.

En vergeet de Grouping tag niet. Deze tag groepeert nummers onder de naam van een werk. Zo kun je alle nummers van een specifieke opname van ibelius' String Quartet in D Minor selecteren en ze in de Grouping tag een naam geven. Ik zou dat werk bijvoorbeeld taggen als String Quartet in D Minor - Emerson Quartet. Hoewel je muziek niet per groep kunt bekijken, kun je de Grouping tag in smart afspeellijsten gebruiken.

©PXimport

Films en TV-series: iTunes heeft specifieke tags voor video's in het tabblad Video in het Info venster. Voor TV-series vul je de naam van de serie, het nummer van het seizoen, en het nummer van de aflevering in. Het is op die manier veel gemakkelijker om met een Apple TV door series die meerdere seizoenen hebben te navigeren. Films hebben dergelijk informatie niet nodig, maar je kunt details over de film toevoegen in het Description veld in het tabblad Video. Helaas zijn er geen Director of Actor tags voor films. Maar je kunt deze in het Artist veld neerzetten, en als je specifieke acteurs wilt invoeren kan dat in het Comments veld in het tabblad Info.

Met dit in gedachten kun je je iTunes bibliotheek doorlopen en de tags van je media controleren. Maar als je een grote bibliotheek hebt kan dit veel tijd kosten. In een volgend artikel zal ik kijken naar apps en scripts die dat proces kunnen helpen stroomlijnen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!

Bij ID.nl zijn we gek op producten waar je niet de hoofdprijs voor betaalt of die zijn voorzien van bijzondere eigenschappen. Met een robotstofzuiger wordt de vloer schoongehouden, terwijl je er niet bij hoeft te zijn. En stofzuigen is dan wel het minste dat ze kunnen, want ook dweilen is voor veel modellen geen proleem. We vonden vijf geavanceerde exemplaren.

Philips HomeRun 7000 Series XU7100/01

De Philips HomeRun 7000 Series XU7100/01 is ontworpen om grote ruimtes aan te kunnen. Het apparaat heeft een stofzak van 3 liter en een werktijd tot 180 minuten in de laagste stand. In tegenstelling tot veel kleinere robots is deze HomeRun uitgerust met een stille motor; de opgave van 66 dB maakt hem relatief stil.

Er zit een dweilfunctie in zodat je de robot na het stofzuigen ook direct kunt laten dweilen. Via de app kies je voor een van de modi of plan je een schoonmaakprogramma in. De robot kan zichzelf navigeren, obstakels omzeilen en keert na gebruik terug naar het laadstation. Omdat de opvangbak groot is hoef je niet vaak te legen en dankzij de Li‑ion‑accu is hij geschikt voor grotere woningen. Het apparaat is van recente datum en daarom nog volop verkrijgbaar.

Dreame L10s Pro Ultra Heat

Deze robot combineert een groot stofreservoir van 3,2 liter met een lange werktijd van ongeveer 220 minuten. Dankzij de geïntegreerde dweilfunctie verwijdert hij niet alleen stof maar kan hij ook nat reinigen. De L10s Pro Ultra Heat gebruikt een zak in het basisstation, waardoor je het reservoir minder vaak hoeft te legen.

De Dreame is voorzien van een Li‑ion‑batterij aanwezig en de robot keert automatisch terug naar het station voor opladen en legen. De sensortechnologie helpt bij het vermijden van obstakels en het nauwkeurig schoonmaken van zowel harde vloeren als tapijt. Dankzij de meegeleverde app stuur je de schoonmaak aan, stel je no‑go‑zones in of plan je een dweilrondje.

Philips HomeRun 3000 Series Aqua XU3100/01

Deze Philips‑robot is bedoeld voor wie minder vaak handmatig wil schoonmaken. Hij beschikt over een gecombineerde stofzuig‑ en dweilfunctie en kan zichzelf legen via het automatische station. Met een gebruiksduur tot 200 minuten in de laagste stand en een geluidsniveau van 66 dB kan hij urenlang zijn werk doen zonder al te veel herrie. De stofcontainer van 35 cl is kleiner dan bij de HomeRun 7000, maar door het automatische leegmechanisme is dat geen probleem.

Je bedient het apparaat via de app en kunt daar zowel een schema programmeren als zones instellen. De Aqua XU3100/01 is een model uit de recente 3000‑serie en doordat hij een mop‑pad heeft kan hij zowel droog als nat reinigen, wat handig is voor harde vloeren zoals tegels en laminaat.

iRobot Roomba Combo j9+

De Roomba Combo j9+ is een model dat je vloeren zowel kan stofzuigen als dweilen. De Combo j9 beschikt over een opvangbak van 31 cl en hij kan zelf zijn inhoud legen in het automatische basisstation dat bij de set hoort. De Li‑ion‑accu zorgt voor een lange gebruiksduur en de robot maakt een routeplanning zodat elke ruimte efficiënt wordt schoongemaakt.

Via de app kun je zones instellen waar de robot niet mag komen en het dweilelement in‑ of uitschakelen. In de basis maakt de Combo j9+ zelfstandig een kaart van je woning en keert terug naar het station wanneer de accu moet opladen of de stofcontainer vol is. De robot is bedoeld voor huishoudens die gemak belangrijk vinden en biedt naast stofzuigen ook een dweilfunctie voor hardere vloeren.

MOVA Tech P50 Ultra

De MOVA Tech P50 Ultra is een forse robotstofzuiger met een basisstation. Het apparaat heeft een stofreservoir van 30 cl en wordt geleverd met een basisstation waarin je het stof eenvoudig kunt verwijderen. De robot produceert een geluidsniveau van 74 dB, iets hoger dan de Philips‑modellen, en weegt inclusief station ruim 13 kg.

Hij kan uiteraard ook automatisch terugkeren naar het station om op te laden of te legen. In de specificaties staat dat de MOVA is voorzien van een Li‑ion‑batterij en dat hij zowel kan stofzuigen als dweilen. De meegeleverde app maakt het mogelijk om routes in te stellen en zones te blokkeren. Met een vermogen van 700 W is hij krachtig genoeg voor tapijten en harde vloeren. Het is geschikt voor mensen die een uitgebreid station met automatische functies willen.