In principe hoef je – ook volgens Apple zelve – geen virusscanner op je Mac te installeren. In de praktijk kan het in diverse scenario’s toch best handig zijn. Maar virusscanners brengen op macOS tegelijkertijd óók weer risico’s met zich mee, zo blijkt met enige regelmaat.

Het woord virusscanner in één zin met het woord macOS uitspreken was tot een jaar of wat geleden gelijk aan vloeken in de kerk. Dat deed je niet, want niet nodig. Punt. Tijden zijn veranderd (en eigenlijk komt die scanner in specifieke scenario’s waarover straks meer sowieso van pas) en anno nu zijn er ook wel wat virusjes voor macOS te vinden. Toegegeven: het desktopbesturingssysteem van Apple zit goed dichtgetimmerd en je moet echt moeite doen om zo’n virus te installeren en activeren; je bent dan echt al een flinke serie serieuze waarschuwingen verder.

Waarom dan toch een scanner? Wel, het is natuurlijk best handig als een vervelende boosdoener er al wordt uitgefilterd nog voordat je het bestand hebt opgeslagen bijvoorbeeld. En dat andere scenario waar we het over hadden is als je Mac in een netwerk is gekoppeld met daarin ook nog wat Windows-machines en een gedeelde opslaglocatie op bijvoorbeeld een nas. In dat geval scan je op virussen voor Windows in gedownloade bestanden, een soort eerstelijns-defensie eigenlijk. Niet specifiek voor de Mac bedoeld, maar wel voor de veel kwetsbaardere Windows-machines. Waarvoor geldt: beter één keer teveel gescand dan een keer te weinig.

Real-time of on-demand

Er zijn twee verschillende typen virusscanners voor macOS. De real-time-scanner en de on-demand scanner. Die laatste categorie is vaak gratis, bijvoorbeeld een kosteloze versie van een bekende naam. Als je heel netjes elk binnengehaald bestand scant op virussen en zo af en toe eens een volledige systeemscan doet kom je daar prima mee weg. Wil je liever toch een scanner die vervelende dingen in real-time en volautomatisch onderschept dan moet je voor de eerste categorie kiezen. Die scanners werken net als de exemplaren onder Windows, ofwel: grotendeels set en forget. De database met virushandtekeningen wordt netjes automatisch geüpdatet en ook eventuele nieuwe versies worden automatisch geïnstalleerd. In theorie heb je er geen omkijken naar.

©PXimport

Mailmappen uitsluiten soms nodig

Wel is het verstandig om even te kijken welk mailprogramma je op je Mac gebruikt. In het geval van bijvoorbeeld Thunderbird of andere mail-apps die al hun mail in grote bestanden samenballen kan het nodig zijn om de mailmap als ‘vertrouwde’ locatie in te stellen. Daarmee bereik je dat na het binnenhalen van één mail niet een vele Gigabytes groot mailbestand gescand hoeft te worden. Zou je die map niet uitsluiten, dan zal je merken dat je processor nagenoeg continu stevig wordt belast. Sommige scanners zijn slim genoeg om die mailbestanden zelf te herkennen en skippen, maar dat is zeker niet bij allemaal het geval.

Ook is het verstandig om je Time Machine back-up drive als vertrouwd aan te merken. Mocht daar al iets vervelends ingeslopen zijn, dan is het beter om dat na terugzetten van de back-up te laten verwijderen. Laat je je virusscanner bestanden op die drive wijzigen, levert dat in het ergste geval niet-werkende back-ups op. Heb je die mailmap en (of) de Time Machine Drive uitgesloten van real-time scans, dan wordt een eventueel in een mail aanwezig virus nog altijd netjes onderschept zodra je het probeert te openen. Je levert er dus geen veiligheid mee in. Hetzelfde geldt voor de Time Machine-backups: zit daar iets vervelends in dan vis je dat er wel uit bij het terugzetten van bijvoorbeeld een serie uit de back-up afkomstige bestanden.

Nadelen van een scanner

Een virusscanner kan ook nadelen hebben. Zeker in versies voor Big Sur, waar de gevreesde kernel-extensie nog gemeengoed was. Gaat er namelijk iets mis in zo’n extensie (of een direct daaraan gerelateerd onderdeel van die extensie), dan kunnen er vervelende dingen gebeuren. Draaiende strandballen en een eventuele her-login zijn nog de minst vervelende bijwerkingen. Veel ernstiger zijn Kernel Panic’s, zeker als ze zich gaan herhalen. Het gebeurde helaas nogal eens. Als het een beetje meezit zijn we van die ellende af onder Big Sur aka macOS 11. Daar mogen kernel extensies namelijk niet meer op deze manier gebruikt worden. Het zorgt voor net weer een beetje extra bescherming van het meest kwetsbare systeemonderdeel.

Verder geldt dat sommige scanners je systeem voelbaar trager kunnen maken, al valt dat tegenwoordig inmiddels reuze mee. Wat vaak helpt in zo’n geval is het uitsluiten van mailmappen (wat in elke scanner anders werkt, dus check de helpfile of handleiding hiervoor even). Last but not least: de meeste virusscanners van de bekende namen voor macOS scannen zowel op Mac-malware als op Windows malware. Maar niet allemaal. Wil je op alles scannen, check dat dan voor aankoop of vraag het bij twijfel na.

Eigen bescherming van macOS

macOS zelf heeft ook een beschermingsmechanisme aan boord tegen malware. Ook hier wordt een database met virushandtekeningen met regelmaat van updates voorzien. Het is een bescheiden lijstje (want alleen voor macOS-malware), maar wel belangrijk. Als je een app wilt installeren en deze wordt geblokkeerd vanwege ingekapselde ellende, dan is het zaak om die waarschuwing zeer ter harte te nemen en je niet allerlei wegen gaat bewandelen om de software toch te installeren. Da’s vragen naar de bekende weg!

©PXimport

macOS zelf haalt met regelmaat ook een database aan malware-handtekeningen binnen. Het betreft hier het bestand XProtectPlistConfigData. Je kunt dit zelf nagaan door in het Apple-menu op Over deze Mac te klikken. Klik dan in het geopende venster op de knop Systeemoverzicht. In weer een nieuw venster klik je in de kolom links op Installaties. Sorteer installatiedatum middels een klik op de kolomtitel Installatiedatum (klik nog een keer voor aflopende volgorde). Je komt dit bestand dan met enige regelmaat tegen.

Alleen store-apps en Firewall

Je kunt nog een stapje verder gaan door aan te geven dat macOS alléén apps uit de app store mag installeren. Daarmee maak je van je Mac een soort iPad. De app store bevat tegenwoordig heel veel bruikbare software – inclusief bijvoorbeeld Microsoft Office. Extra voordeel van deze werkwijze is dat vanuit de store geïnstalleerde apps niet na elke update gecontroleerd hoeven te worden op meeliftende stiekemerds, wat weer tijd scheelt. Nadeel is dat je specifieke tools of software die niet in de app store aanwezig is misloopt. Die keuze is geheel aan jou, en afhankelijk van wat je nodig hebt.

Mocht je gaan voor alleen de app store, dan stel je dat in door in het Apple-menu op Systeemvoorkeuren te klikken. In het geopende venster klik je op Beveiliging en Privacy. Klik dan op tab Algemeen en kies de optie App Store. Daarvoor moet je hoogstwaarschijnlijk eerst even op het hangslot klikken en je systeemwachtwoord invullen. Heb je de instelling gewijzigd, klik dan weer op het hangslot om de instellingen te beveiligen. Zit je toch in dit venster, klik dan ook even op de tab Firewall. Standaard staat deze in macOS uitgeschakeld, zeker bij gebruik van een laptop in combinatie met openbare netwerken is het verstandig om die Firewall aan te zetten. Dat kan hier.

©PXimport

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.