Nu Apple – eindelijk – ondersteuning voor een muis in iPadOS heeft ingebouwd, ontstaat een wel heel veelzijdig apparaat. Precies op tijd voor een groot leger aan thuiswerkers.

De iPad is ooit op de markt gebracht als een apparaat om media mee te consumeren. Toen de SoC (System on a Chip, inclusief meerdere CPU- en GPU-kernen) die in de iPad’s zat beter en beter werd (en uiteindelijk zelfs betere prestaties op de klokken zette dan de gemiddelde desktop-CPU) veranderde de situatie. Mensen gingen hun iPad ook steeds vaker inzetten voor het creërenvan content. Een extern Bluetooth-toetsenbord van goede kwaliteit was eigenlijk het enige dat nodig was. En toch ook wel een muis.

Niet eens zozeer vanwege ’t feit dat een aanraakscherm onhandig zou werken, integendeel. Maar veel meer vanwege het feit dat werken steeds meer plaatsvindt in een cloud-omgeving. Denk aan het plaatsen van tekst en afbeeldingen in een bericht bedoeld voor een website, om maar wat te noemen.

Veel van die web-apps vereisen sleep-en-drop-acties. Dat wordt veelal niet ondersteund door aanraakschermen. En ook blijkt een muis best een handige tool te zijn voor het snel selecteren van stukken tekst in een tekstverwerker. Kortom: er was nog altijd een reden om zo af en toe de laptop eens van stal te halen.

Slepen en rechtsklikken

Met de komst van iPadOS 13.4 is die noodzaak minder dan ooit. Er is nu voorzien in volledige muisondersteuning. Zowel linker- als rechtermuisknop functioneren zoals verwacht. Ook slepen van onderdelen is geen enkel probleem. Dat dit prima gaat bewijst het artikel dat u nu leest: het is volledig op de iPad tot stand gekomen. Via een CMS dat het vooral moet hebben van sleepacties. De ‘workflow’ voorheen was: tekst lekker in het zonnetje op ’t balkon tikken met behulp van de iPad en dan later in de week een paar voorbereide artikelen tegelijk in het CMS zetten met behulp van een gewone computer. Waarvan eigenlijk alleen die muis nodig was. Nu kan het dus in één klap op de iPad, zonder verder gedoe.

Scrollrichting aanpassen

Het werkt simpel. Je gebruikt ofwel een Bluetooth-muis (die trouwens vrij dun gezaaid zijn), of een reguliere muis. En dat mag dan een bedraad of draadloos exemplaar zijn. Verder heb je een USB-C-naar-USB-A (female) of een soortgelijke converter voor Lightning nodig. Check dus voor aanschaf even wat voor poort jouw iPad gebruikt. Prik de converter in je iPad en vervolgens je muis (of het draadloze dongletje dat bij een al even draadloze muis is geleverd) in en muizen maar. Werkt direct.

Wel zul je merken dat als je geen originele Apple ‘wrijfmuis’ gebruikt, het muiswieltje achterstevoren werkt. Dat is eenvoudig oplosbaar. Start – met de muis aangesloten – de app Instellingen. Klik links op Algemeen en dan rechts op Trackpad en muis. Zet dan de schakelaar bij Natuurlijk scrollen uit en je muiswiel reageert weer normaal. Verder kun je hier eventueel ook de snelheid van je muiscursor aanpassen met behulp van de schuifregelaar onder SNELHEID AANWIJZER.

Verder nog een tipje: om het dock tevoorschijn te halen, beweeg je de muis naar de onderrand van het scherm. Grappig is dat dit alleen werkt als je dat met een beetje snelheid doet, traag bewegen werkt niet.

©PXimport

Sommige apps moeten muis nog ‘herkennen’

Voor de rest reageert de muis in de meeste apps zoals je verwacht; in de meeste kun tekst selecteren door te slepen en opent de rechter muisknop een contextmenu. Niet álle apps zijn echter al op die manier geoptimaliseerd. Zo werkt dit ‘trucje’ nog niet in de Microsoft Office-apps, daar moet je op een woord dubbelklikken en vervolgens via een van de handgreepjes slepen. Inderdaad: net zoals je met je vinger deed. Het is te hopen dat de apps die de muis niet echt herkennen snel van updates worden voorzien.

We probeerden ook even de Remote Desktop Client-app van – wederom – Microsoft uit. Aldaar hetzelfde probleem: de muis werd niet echt herkend. Het werkt allemaal wel, maar je moet als ’t ware een virtuele vinger activeren met de linkermuisknop. De beste ervaring hier krijg je door in de app – verbonden met een desktop op afstand – op het knopje met de tegengestelde symbolen > en < te tikken of klikken. Klik vervolgens op het handje met de vinger (en niet op de muis). De iPad-cursor (in de vorm van een balletje trouwens; een kniesoor die daar op let) is dan meteen de Windows-cursor.

Alleen: de rechter muisknop en het scrollwiel worden door de app niet herkend. Hopelijk is dat nóg niet, want juist in een toepassing als deze komt volledige muis-support vanzelfsprekend uitstekend van pas. En anders is het tijd om op zoek te gaan naar een alternatieve app die het trucje wel gaat beheersen.

©PXimport

Laptop weer minder nodig

Al met al kan geconcludeerd worden dat het best goed werkt, ondanks wat kleine kinderziekten op app-niveau. Da’s niet iets waar Apple wat aan kan doen, dat moet door app-makers opgelost worden. De kans dat de laptop nu meer dan ooit in de tas blijft is in ieder geval weer een stuk groter. Een iPad neem je immers makkelijker mee onderweg; zelfs met een draadloos toetsenbord en muisje erbij weegt het geheel nog altijd weinig en neemt het niet veel plaats in. Instant on maakt dat je direct aan de slag kunt. En als je na gedane arbeid gewoon op je gemak een e-zine wilt lezen of wat browsen, dan koppel je alle accessoires los en ga je lekker in een luie stoel verder met de tablet als – wel – pure tablet.

Verder geldt dat je natuurlijk het tamelijk prijzige Apple toetsenbord met trackpad – speciaal ontworpen voor deiPad Pro – kunt kopen. Maar voor heel wat minder geld zijn er meer dan genoeg alternatieven te vinden. Bovendien: we willen nu juist graag een muis en even geen geveeg en gewrijf. Niet op een scherm en niet op een trackpad.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!

Bij ID.nl zijn we gek op producten waar je niet de hoofdprijs voor betaalt of die zijn voorzien van bijzondere eigenschappen. Met een robotstofzuiger wordt de vloer schoongehouden, terwijl je er niet bij hoeft te zijn. En stofzuigen is dan wel het minste dat ze kunnen, want ook dweilen is voor veel modellen geen proleem. We vonden vijf geavanceerde exemplaren.

Philips HomeRun 7000 Series XU7100/01

De Philips HomeRun 7000 Series XU7100/01 is ontworpen om grote ruimtes aan te kunnen. Het apparaat heeft een stofzak van 3 liter en een werktijd tot 180 minuten in de laagste stand. In tegenstelling tot veel kleinere robots is deze HomeRun uitgerust met een stille motor; de opgave van 66 dB maakt hem relatief stil.

Er zit een dweilfunctie in zodat je de robot na het stofzuigen ook direct kunt laten dweilen. Via de app kies je voor een van de modi of plan je een schoonmaakprogramma in. De robot kan zichzelf navigeren, obstakels omzeilen en keert na gebruik terug naar het laadstation. Omdat de opvangbak groot is hoef je niet vaak te legen en dankzij de Li‑ion‑accu is hij geschikt voor grotere woningen. Het apparaat is van recente datum en daarom nog volop verkrijgbaar.

Dreame L10s Pro Ultra Heat

Deze robot combineert een groot stofreservoir van 3,2 liter met een lange werktijd van ongeveer 220 minuten. Dankzij de geïntegreerde dweilfunctie verwijdert hij niet alleen stof maar kan hij ook nat reinigen. De L10s Pro Ultra Heat gebruikt een zak in het basisstation, waardoor je het reservoir minder vaak hoeft te legen.

De Dreame is voorzien van een Li‑ion‑batterij aanwezig en de robot keert automatisch terug naar het station voor opladen en legen. De sensortechnologie helpt bij het vermijden van obstakels en het nauwkeurig schoonmaken van zowel harde vloeren als tapijt. Dankzij de meegeleverde app stuur je de schoonmaak aan, stel je no‑go‑zones in of plan je een dweilrondje.

Philips HomeRun 3000 Series Aqua XU3100/01

Deze Philips‑robot is bedoeld voor wie minder vaak handmatig wil schoonmaken. Hij beschikt over een gecombineerde stofzuig‑ en dweilfunctie en kan zichzelf legen via het automatische station. Met een gebruiksduur tot 200 minuten in de laagste stand en een geluidsniveau van 66 dB kan hij urenlang zijn werk doen zonder al te veel herrie. De stofcontainer van 35 cl is kleiner dan bij de HomeRun 7000, maar door het automatische leegmechanisme is dat geen probleem.

Je bedient het apparaat via de app en kunt daar zowel een schema programmeren als zones instellen. De Aqua XU3100/01 is een model uit de recente 3000‑serie en doordat hij een mop‑pad heeft kan hij zowel droog als nat reinigen, wat handig is voor harde vloeren zoals tegels en laminaat.

iRobot Roomba Combo j9+

De Roomba Combo j9+ is een model dat je vloeren zowel kan stofzuigen als dweilen. De Combo j9 beschikt over een opvangbak van 31 cl en hij kan zelf zijn inhoud legen in het automatische basisstation dat bij de set hoort. De Li‑ion‑accu zorgt voor een lange gebruiksduur en de robot maakt een routeplanning zodat elke ruimte efficiënt wordt schoongemaakt.

Via de app kun je zones instellen waar de robot niet mag komen en het dweilelement in‑ of uitschakelen. In de basis maakt de Combo j9+ zelfstandig een kaart van je woning en keert terug naar het station wanneer de accu moet opladen of de stofcontainer vol is. De robot is bedoeld voor huishoudens die gemak belangrijk vinden en biedt naast stofzuigen ook een dweilfunctie voor hardere vloeren.

MOVA Tech P50 Ultra

De MOVA Tech P50 Ultra is een forse robotstofzuiger met een basisstation. Het apparaat heeft een stofreservoir van 30 cl en wordt geleverd met een basisstation waarin je het stof eenvoudig kunt verwijderen. De robot produceert een geluidsniveau van 74 dB, iets hoger dan de Philips‑modellen, en weegt inclusief station ruim 13 kg.

Hij kan uiteraard ook automatisch terugkeren naar het station om op te laden of te legen. In de specificaties staat dat de MOVA is voorzien van een Li‑ion‑batterij en dat hij zowel kan stofzuigen als dweilen. De meegeleverde app maakt het mogelijk om routes in te stellen en zones te blokkeren. Met een vermogen van 700 W is hij krachtig genoeg voor tapijten en harde vloeren. Het is geschikt voor mensen die een uitgebreid station met automatische functies willen.