Apple's clouddienst iCloud is nauw geïntegreerd in OS X Mountain Lion. Zo stelt OS X automatisch voor nieuwe bestanden in iCloud op te slaan. Wil jij echter geen gebruik maken van iCloud of niet al je documenten in de clouddienst slaan? Dan kan deze nieuwe feature flink vervelend zijn. Met een paar simpele stappen kan je er echter voor zorgen dat OS X bestanden niet langer automatisch in iCloud probeert op te slaan.

De manier waarop je bestanden opslaat is in OS X Mountain Lion veranderd. Voorheen kreeg je direct een venster te zien waarin je kon aangeven op welke locatie je een bestand wilde opslaan. OS X stelde hierbij voor het bestand op te slaan in de map waar jij ook het vorige bestand hebt opgeslagen. Deze werkwijze is in OS X Mountain Lion op de schop gegaan. OS X Mountain Lion stelt standaard voor bestanden in iCloud op te slaan en toont niet direct andere mappen. Apple wil je hiermee uiteraard motiveren zoveel mogelijk gebruik te maken van iCloud.

Bestanden op je Mac opslaan

Wil je het bestand toch ergens anders opslaan? Dan kan je op de locatie klikken om een lijst te bekijken met de mappen die jij het meest gebruikt. Wil je map op een 'exotische' locatie opslaan? Dan moet je eerst op het pijltje naast de bestandsnaam klikken om door je Mac te kunnen bladeren. De nieuwe werkwijze wordt in nagenoeg alle apps die ondersteuning bieden voor iCloud gehanteerd. Denk hierbij aan apps van Apple zoals Teksteditor, Voorvertoning en Pages, maar ook aan Office for Mac van Microsoft.

©PXimport

OS X Mountain Lion stelt standaard voor bestanden op te slaan in iCloud

Maak jij echter helemaal geen gebruik van iCloud of wil je niet alle bestanden die je maakt opslaan in Apple's clouddienst? Dan moet je continu een andere map selecteren, waardoor de nieuwe werkwijze flink vervelend kan zijn. Een anonieme tipgever heeft echter een handige tip die uitkomst kan bieden. Door slechts enkele stappen uit te voeren is het mogelijk OS X niet langer voor te laten stellen documenten in iCloud op te slaan en je de mogelijkheid te laten bieden direct zelf een locatie te kiezen.

Ouderwetse werkwijze herstellen

Je kunt de ouderwetse werkwijze herstellen door gebruik te maken van de Terminal op je Mac. Open allereerst de map Programma's in het dock of via de Finder. Ga naar de map Hulpprogramma's. Open vervolgens de app Terminal, die herkenbaar is aan een zwart icoon met de tekens >_. De Terminal is een tool waarmee je op de Mac allerlei acties uit kunt laten voeren of wijzigingen kunt doorvoeren door commando's in te voeren. De commando's die je moet invoeren zijn vaak ingewikkeld en lang. Gelukkig is het mogelijk de commando simpelweg in de Terminal te kopiëren, wat voorkomt dat je typefouten maakt.

Kopieer de volgende regel in de Terminal om te zorgen dat OS X je direct een locatie laat kiezen bij het opslaan van bestanden:

defaults write NSGlobalDomain NSDocumentSaveNewDocumentsToCloud -bool false

Druk op de Enter-toets om je invoer te bevestigen. De Terminal geeft geen enkele reactie en lijkt dus geen actie te ondernemen. Start daarom de app Teksteditor via de map Programma's om te controleren of wijziging goed is doorgevoerd. Heb jij Teksteditor al open staan? Sluit de app dan volledig af en start deze opnieuw op. Open een nieuw document door in de menubalk het menu Archief te selecteren en de optie Nieuw te kiezen. Sla het document vervolgens op door via het menu Archief op de optie Bewaar te klikken. Teksteditor biedt je nu direct de mogelijkheid aan te geven op welke locatie je het bestand wilt opslaan.

©PXimport

Na de wijziging kan je weer direct aangeven waar je bestanden wilt opslaan

Bestanden weer automatisch opslaan in iCloud

Wil je de wijziging weer ongedaan maken en OS X dus weer automatisch voor laten stellen bestanden op te slaan in iCloud? Ook dit kan via de Terminal. Start dus opnieuw de app Terminal via de map Hulpprogramma's in de map Programma's. Kopieer nu de onderstaande regel in de Terminal om de wijziging ongedaan te maken:

defaults write NSGlobalDomain NSDocumentSaveNewDocumentsToCloud -bool true

De Terminal geeft opnieuw geen enkele reactie, maar maakt de wijziging wel ongedaan. OS X stelt nu dus weer standaard voor bestanden op te slaan in iCloud.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!