De Poolse ingenieur Sebastian Sokolowski bouwde voor zijn kat een slimme voerbak mede met behulp van Home Assistant. We spraken hem over de totstandkoming van deze Pet Feeder en hij legt uit hoe je zelf aan de slag gaat.

Wie een YouTube-video van Sebastian bekijkt, verbaast zich al snel over het brede scala aan vaardigheden dat hij beheerst. “Ik houd ervan om apparaten helemaal vanaf nul op te bouwen. Daarom doe ik alles zelf: het ontwerp van de printplaat, het 3D-ontwerp van de mechanische onderdelen en het programmeren.” Ook voor de Pet Feeder ontwierp Sebastian zelf de PCB die een aantal eenvoudig verkrijgbare onderdelen verbindt. Hij liet daarnaast alle mechanische onderdelen en de behuizing als bouwpakket uit zijn drie 3D-printers rollen.

Sebastians brede focus gaat niet ten koste van het afwerkingsniveau, integendeel. Het gebruiksmak van de Pet Feeder is hoog: de hardplastic onderdelen zijn met wat eenvoudig schuif-, lijm- en schroefwerk samen te voegen. De brokjes stromen naadloos door de dispenser, omdat Sebastian nieuwe versies bleef ontwerpen totdat er geen brokje meer in het interne raderwerk bleef steken. 

Ook aan het schoonmaken van de brokjescontainer is gedacht. Om te voorkomen dat daarbij de elektronica nat wordt, zit de PCB in een afschuifbaar onderstel. Esthetisch is het ontwerp ook in de haak. De stappenmotor, die portie voor portie brokjes verstrekt, is bijvoorbeeld netjes weggewerkt onder een plastic klepje, dat de gladde lijn van de bekasting volgt.

Rol van Home Assistant

Om gebruiksscenario’s voor zijn huis te programmeren zweert Sebastian bij Home Assistant. Dat opensource-huisautomatiseringssysteem fungeert als tolk tussen bijna 1800 apparaten en ecosystemen en houdt data daarbij zoveel mogelijk uit de cloud. 

“Home Assistant is waanzinnig stabiel. Je kunt er werkelijk elk apparaat mee controleren en dat exact zo configureren als je wilt.” Zo programmeerde Sebastian zijn Pet Feeder zodanig dat die elke ochtend om zeven uur een lading brokjes in Strachu’s bakje deponeert. Ook kwam er een kattenknop op het startscherm van zijn Home Assistant-app, waarmee hij te allen tijde onmiddellijk een portie kattenvoer kan verstrekken.

De infraroodsensor op zijn Pet Feeder dient om een ander huiselijk probleem op te lossen: het continue stromen van water door Strachu’s kattenwaterfontein. Die gaat nu alleen nog aan als Strachu in de buurt is. Dat bespaart niet alleen elektriciteitskosten, maar ook ergernis: “Ik hoef nu niet meer dag en nacht te luisteren naar het geluid van stromend water. Daar werd ik knettergek van voordat ik de Pet Feeder bouwde.” 

Andere toepassingen van de infraroodsensor die Sebastian op zijn website suggereert, zijn het op afstand controleren of je kat voldoende eet, of een notificatie op je telefoon ontvangen steeds als je huisdier voor zijn etensbak staat. “Strachu heeft altijd honger, dus ik heb die melding uit moeten zetten.”

©PXimport

Kant-en-klaar kopen, of zelf bouwen

Wie niet zelf wil knutselen, kan een kant-en-klare Pet Feeder kopen in de webshop van Sokolowski. Die kost zo’n 89 euro en is beschikbaar in wit of zwart. Maar als PCM-lezer wil je natuurlijk zelf ook een poging wagen. Daarom een kort stappenplan: 

Stap 1: Soldeer de elektronica op de PCB

Het hart van de Pet Feeder is een ESP12F module met wifi en een ESP8266-chip aan boord. Die chip stuurt indirect – via een ULN2003-chip – een stappenmotor aan, die brokjes in afgemeten porties uit het apparaat laat stromen. Ook is de chip verbonden met een buzzer, een ledlampje en een knop om handmatig brokjes te geven. Tot slot kan de chip van een infraroodsensor een seintje krijgen wanneer een warmbloedig dier het apparaat bezoekt.

De PCB voor je Pet Feeder kun je hier aanschaffen. Je kunt de printplaat ook zelf bestellen bij een lokale leverancier op basis van de Gerber-bestanden die je je daar gratis kunt aanvragen met het formulier. Schaf daarnaast online ook de elektronica-onderdelen aan en soldeer deze op de PCB.

©PXimport

Stap 2: Flash het brein van de Pet Feeder

Flash de ESP8266-chip met het configuratiebestand dat je gratis kunt aanvragen via de genoemde url. De code in dit configuratiebestand legt het brein van de Pet Feeder uit hoe hij kan communiceren met zijn omgeving, zoals de stappenmotordriver, de buzzer, de infraroodsensor en Home Assistant.

Stap 3: Print de plastic onderdelen

Als je in het gelukkige bezit bent van een 3D-printer, print dan het binnenwerk en de bekasting van de Pet Feeder op basis van het 3D-model. Zet deze in elkaar volgens de aanwijzingen in de

over dit project. In plaats van zelf een doorzichtige brokjescontainer te printen, kun je overigens ook eerst een Coca-Colafles leegdrinken en die daarna opknippen tot container, geeft Sebastian als tip.

Stap 4: Automatiseer naar eigen wens

Creëer tenslotte binnen Home Assistant een automation voor de Pet Feeder. Daarin beschrijf je bijvoorbeeld dat de Feeder elke ochtend om zeven uur een portie brokjes moet uitgeven. Sebastian suggereert daarnaast om eventueel eerst vijf seconden lang de buzzer te laten afgaan, om je huisdier te waarschuwen, mocht die al niet erbij zitten. Ook kun je eventueel een Pet Feeder-knop toevoegen aan het startscherm van je Home Assistant-app. Veel succes!

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.