Nu games veel meer mainstream zijn dan vroeger doen ontwikkelaars elkaar steeds vaker na. Helemaal als een bepaalde formule erg succesvol is. We noemen bijvoorbeeld het MMO genre, het open wereld genre en de vele rts en Tombraider klonen. Maar zo nu en dan komt er een game uit, waarbij de ontwikkelaars echt hun best hebben gedaan met iets anders te komen.

Mirror's Edge is zo'n game.

Big Brother

Mirror's Edge verteld het verhaal over Faith. Faith is een 'runner' in een stad waarvan de bewoners al hun vrijheid hebben opgegeven voor een zorgeloos en veilig bestaan. Dit komt neer op 'Big Brother is watching you' waarbij informatie alleen maar uitgewisseld mag worden via het netwerk van de regering. Faith is iemand die buiten de wet gaat met haar beroep en informatie en pakjes bezorgd buiten het netwerk om. Dit doet zij door wegen te bewandelen waar normale mensen niet komen. Bij voorkeur over de daken van de wolkenkrabbers van de stad, maar ook via lucht-schachten en andere niet voor de hand liggende routes.

Parcours

Mirror's Edge is een platform game in volledig 3D wat je speelt vanuit de eerste persoon. Daarnaast is het gebaseerd op de buitensport parcours. Parcours is te voet zo snel mogelijk van A naar B komen. Hier komt veel waaghalzerij en acrobatiek bij kijken en is niet zonder gevaar. Een goed voorbeeld van parcours is de eerste actiescène uit de James Bond film Casino Royale. De bommenmaker waar James Bond achteraan zit is een parcours-specialist. Dit soort gameplay hebben wij nog nooit eerder in een game gezien en verdient wat ons betreft alle lof voor de originaliteit. In de game moet je veel rennen, springen, klimmen en acrobatische stunts uithalen. Het lijkt wat dat betreft een beetje op Prince of Persia, maar dan vanuit een eerste persoonszicht.

Vluchten is beter dan vechten

In Mirror's Edge word je maar al te vaak op de hielen gezeten door de politie die je bestoken met een heel arsenaal aan vuurwapens. Je kunt de confrontatie opzoeken, maar al snel word je overrompeld als er meerdere vijanden tegelijk zijn. Het is dan ook de kunst om elke vijand af te zonderen en deze aan te pakken. Je kunt een agent gewoon knock-out slaan, maar je kunt hem ook zijn wapen afhandig maken. Je kunt zelfs schieten op de andere agenten met het vuurwapen, maar de game stimuleert dit niet. Runners zijn geen killers en kiezen dus eerder voor het hazenpad. Timing is heel belangrijk bij de gevechten en ze zijn dan ook behoorlijk lastig. Je kunt zo nu en dan de tijd a la 'the Matrix' vertragen, maar ons heeft het niet heel veel geholpen.

Stressfactor

Hoewel de gameplay zeker origineel is, is het wel ontzettend wennen om op deze manier een game te spelen. Het klimmen en springen in een eerste persoon aanzicht is tot daar aan toe, maar als je dit opeens heel snel moet doen, slaat de stress toe en gaan de sprongen negen van de tien keer fout. Je moet dan ook voorbereid zijn op vele malen sterven en opnieuw beginnen. Gelukkig word je niet al te ver teruggezet wanneer het noodlot toeslaat. Maar als je iedere keer weer op hetzelfde punt sterft, wordt het toch wel erg frustrerend. Om je te helpen heeft Faith haar speciale 'runners-view'. Dit houdt in dat objecten die zij kan gebruiken in haar activiteiten rood oplichten. Zo heb je ook een hint welke kant je op moet. Overigens is er ook een knop die je de richting op laat kijken waar je heen moet.

Geen open wereld

Mirror's Edge suggereert alsof het een open wereld is en dat je alle vrijheid hebt, om je weg te vinden door de stad. Dit is echter niet het geval. De game is behoorlijk gescript en eigenlijk is er altijd maar één weg die je kan bewandelen, of beter gezegd: berennen. Zo wilde wij aan het eind van het eerste level weer terug een trap af klimmen om van de politie te ontkomen, maar de trap afklimmen was opeens niet meer mogelijk. We moesten via de helikopter die ons beschoot het level beëindigen. Op zich logisch, maar de magie van de open wereld gaat zo wel verloren.

Geen simulatie ziekte

Grafisch is de game erg mooi. Het maakt gebruik van een tekenfilm-achtige stijl waarin de mensen weer redelijk echt overkomen. Een aparte combinatie. Wel heb je een flinke zware pc nodig om deze game soepel te spelen. Je hebt sowieso een 3 Ghz processor nodig. De stad zelf is erg klinisch, wat wel past bij de setting van de game. Wel vinden we het jammer dat de stad erg doods is. Behalve agenten, hebben we voor de rest weinig inwoners gezien. Wel handig is de stip in het midden. Deze stip is uit te zetten, maar voor mensen die last hebben van simulatie-ziekte is deze stip een uitkomst. De stip levert namelijk een concentratiepunt voor de hersenen, waardoor de misselijkheid uitblijft. We kunnen je verzekeren dat dit werkt.PluspuntenMinpuntenConclusie

Mirror's Edge is absoluut een originele game die een aparte speel-ervaring oplevert. Maar we vragen ons af of deze game voor iedereen is weggelegd. Hoewel we onder de indruk zijn van Mirror's Edge, hebben we ons er niet echt mee vermaakt. Daarvoor was het spel voor ons te frustrerend. We raden je dan ook aan om eerst het spel te spelen voordat je het aanschaft. Helaas is er voor de pc geen demo versie.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.