Sommige computergebruikers wachten met updaten tot de nieuwe versies helemaal stabiel zijn. Early adopters staan daarentegen te popelen om met verse releases aan de slag te kunnen, tot prille alfaversies aan toe. Dit artikel is vooral voor deze laatste groep bedoeld. Hoewel, wat houdt jou als voorzichtige gebruiker tegen om ook volop met nieuwe updates te experimenteren?

Veel software kent een uitgebreide releasecyclus. In het vroegste stadium worden weleens pre-alfaversies uitgebracht, maar die horen eigenlijk in de conceptfase thuis. De eerste echte testproducten zijn de alfaversies, maar die kunnen nog best veel programmeerfouten en bugs bevatten. In een volgende fase zijn de bètaversies aan de beurt. Die leunen wat betreft functionaliteit al dichter tegen de definitieve versies aan, maar hier en daar kan nog een onvolkomenheid optreden. Mogelijk volgt er na de bètaversies nog een nagenoeg stabiele release candidate-versie, ook wel gamma- of previewversie genoemd. Uiteindelijk is het aan de beurt aan een definitieve en hopelijk geheel stabiele release. Soms, zoals bij Linux-distributies, kan zo’n release in twee varianten komen. Naast een ‘gewone’ is er dan een long-term support-release (LTS) die gedurende een langere periode wordt onderhouden en ondersteund. In dit artikel focussen we ons op de vroege versies van Windows, maar ook browsers en andere software komen aan bod.

Windows-update

De recentste officiële versie van Windows 10 is op het moment schrijven 20H2, met als buildnummer 19042, uitgebracht op 20 oktober 2020. Om na te gaan over welke Windows-versie je beschikt, open je Instellingen en kies je Systeem, Info. Helemaal onderaan, bij Windows-specificaties, zie je Installatiedatum, Versie en Build. Is er een recentere versie beschikbaar, dan komt die normaal gesproken na een tijd automatisch bij je binnen via Windows Update: ga naar Instellingen, Bijwerken en beveiliging, Windows Update en klik op Naar updates zoeken.

Je kunt dit updateproces ook iets versnellen door te surfen naar www.tiny.cc/w10down en daar de knop Update nu in te drukken. Je downloadt hiermee het exe-bestand van de Windows 10-update-assistent, waarmee je jouw huidige Windows-versie kunt updaten via de knop Nu bijwerken. Loopt er iets fout dan kun je binnen tien dagen nog naar de vorige versie terug via Instellingen, Bijwerken en beveiliging, Systeemherstel.

©PXimport

Windows Insider

Via de update-assistent kun je een officiële versie weliswaar wat vroeger op je systeem krijgen, maar je kunt er geen bètaversies van Windows mee installeren. Daarvoor moet je je eerst inschrijven voor het Windows Insider-programma. Ga hiervoor naar Instellingen en kies Bijwerken en beveiliging, Windows Insider-programma. Verschijnt er een bericht in verband met diagnostische gegevens, open dan in Instellingen eerst de Diagnostische gegevens en feedback en schakel Optionele diagnostische gegevens in.

Is dat in orde, dan kun je op Aan de slag klikken en op Account koppelen. Selecteer jouw Microsoft-account (of creëer er een door op Microsoft-account te klikken) en bevestig met Doorgaan. Even later kun je uit drie verschillende programmakanalen kiezen. Dat is geen lichtzinnige keuze want hier bepaal je welk type Windows-updates je binnenkrijgt (zie kader ‘Kanalen’). Selecteer het gewenste kanaal en klik twee keer op Bevestigen en op Nu opnieuw opstarten.

Wanneer je opnieuw Windows Insider-programma opent, merk je dat je inderdaad op het gekozen kanaal hebt ingetekend. Wil je naderhand geen previewversies meer ontvangen, zet de schakelknop dan op Aan. Jouw apparaat wordt nu automatisch afgemeld bij de installatie van de eerstvolgende grote Windows-release.

Merk hier ook de optie Feedback geven op: vanuit de Feedback-hub kun je jouw ervaringen met Microsoft delen. Kijk ook geregeld naar Instellingen, Bijwerken en beveiliging, Windows update. Het duurt vast niet lang voor het updatemechanisme je van de eerstvolgende Windows-release voorziet.

©PXimport

Kanalen

©PXimport

Iso-download

Microsoft raadt je af om op een hoofd-pc voor een van deze kanalen in te schrijven. Wij kunnen ons in dat advies vinden. Je kunt dat eventueel wel doen op een machine die je nauwelijks of niet gebruikt. Je installeert hier desnoods eerst Windows via de Media Creation Tool. Surf hiervoor naar www.tiny.cc/w10down, klik op Hulpprogramma nu downloaden, start de tool op en volg de verdere instructies. Daarna kun je via het Windows Insider-programma om de gewenste updates vragen.

Had je al ingetekend op het Windows Insider-programma, dan is het wel zo makkelijk om meteen een schijfkopiebestand van een previewversie op te halen. Surf hiervoor naar www.tiny.cc/w10inside en meld je hier aan met je Microsoft-account. Klik vervolgens onderaan op Select edition en op Windows 10 Insider Preview ([…] Channel). Je kunt kiezen tussen Dev, Beta en Release Preview. Druk op Confirm en selecteer de gewenste taal (bijvoorbeeld Dutch). Klik nogmaals op Confirm en kies 64-bit Download, tenzij je specifieke redenen hebt om de 32-bit Download te selecteren. Je kunt nu het gevraagde iso-bestand downloaden.

©PXimport

Iso-installatie

Je beschikt nu over een iso-bestand met de gevraagde Windows-previewversie. Die kun je in principe ‘in place’ installeren, dus als het ware over je huidige Windows-installatie heen. Dubbelklik hiervoor in de verkenner op het iso-bestand, zodat Windows het als een virtueel dvd-station koppelt. Vervolgens dubbelklik je hier op het bestand Setup.exe om het installatieproces te starten.

Je wilt ongetwijfeld de optie Persoonlijke bestanden en apps behouden selecteren, zodat je geen apps of persoonlijke data van je oude Windows-installatie kwijtraakt. Ga je liever voor ‘een schone installatie’, kies dan voor Wijzigen wat je wilt behouden en selecteer Niets.

Je kunt deze previewversie trouwens ook virtueel installeren. Zelfs op je hoofd-pc, bijvoorbeeld met het gratis VirtualBox. In een notendop gaat dat als volgt. Start VirtualBox op en klik op Nieuw in de beheermodule. Geef een naam op en kies Microsoft Windows 10 (64-bit) voor Type en Versie. Bevestig twee keer met Aanmaken. Selecteer de virtuele machine en klik op Starten. Klik op het gele mapicoontje, kies Toevoegen, verwijs naar het iso-bestand en selecteer Openen en Kiezen. Bevestig met Start en voer de virtuele Windows-installatie uit. Na afloop kun je die virtueel opstarten vanuit de beheermodule.

©PXimport

Browsers

Misschien vind je het installeren van een niet-definitieve Windows-versie een brug te ver, maar voel je je wel comfortabel bij een vroege versie van jouw browser. Zo’n ingreep is namelijk minder doortastend, omdat je zelfs verschillende bètaversies naast je bestaande browserversie kunt installeren. We laten je zien hoe het moet bij drie populaire browsers: Chrome, Edge en Firefox.

We beginnen met Google Chrome. Deze browser kent maar liefst vier updatekanalen. In stijgende volgorde van stabiliteit zijn dat Canary, Dev, Beta en Stable. Canary-updates mag je haast dagelijks verwachten, terwijl grote releases in het stabiele kanaal ongeveer om de zes weken plaatsvinden. Je vindt de downloads voor de diverse kanalen en voor verschillende desktop- en mobiele besturingssystemen op www.tiny.cc/chrversie. Installeren onder Windows is niet moeilijker dan het gedownloade exe-bestand uit te voeren. Om jouw Chrome-versie te achterhalen, ga je naar Instellingen in Chrome en kiest je Over Chrome.

Omdat Edge al geruime tijd op Chromium is gebaseerd, verbaast het je waarschijnlijk niet dat ook hier de vier dezelfde kanalen beschikbaar zijn, die zich eveneens naast elkaar laten installeren. Je kunt hiervoor terecht op www.tiny.cc/mcdown. Net als bij Chrome vind je het versienummer terug via Instellingen waar je Over Microsoft Edge selecteert.

Bij Firefox is het weinig anders. Hier kun je terecht voor drie previewkanalen: Nightly, Developer Edition en Beta. Om het versienummer van Firefox te weten te komen, klik je op het hamburgerknopje en kies je Help, Over Firefox.

©PXimport

Andere software

Er is uiteraard nog heel wat andere software die previewversies uitgeven in allerlei ontwikkelstadia. We kunnen die hier vanzelfsprekend niet allemaal behandelen. Wel lijkt het ons een goed idee om je een tool te geven waarmee je snel kunt proberen of de reeds geïnstalleerde software up-to-date is. Ook kun je daarmee zien of er eventueel updates beschikbaar zijn en welke versies dit zijn. Een van de tools die in de praktijk het grootste aantal applicaties detecteert, is Software Update Monitor, kortweg SUMo. De gratis Lite-editie kan volstaan.

Start SUMo op na de installatie en kies Geïnstalleerde software automatisch detecteren zodat de tool alle gevonden applicaties laat zien in een lijst, samen met het versienummer. Om na te gaan of en welke updates beschikbaar zijn, druk je op Scannen en op Controleren.

Programma’s waarvoor een grote update beschikbaar is (zoals 1.x naar 2.x) krijgen een rood uitroepteken. Gaat het om een kleine update (zoals 2.x naar 2.y), dan verschijnt er een oranje pijl. Toepassingen met een groen vinkje zijn up-to-date. In de kolom Update lees je het versienummer van de beschikbare updates af.

Als vroege vogel had je hier misschien ook graag bètaversies tussen gezien. Dat is een kwestie van instellen. Ga naar Opties, Instellingen, plaats een vinkje bij Beta-versies toestaan en stel Scannen in op Grondig (langzamer). Bevestig met OK en scan en controleer opnieuw. De updates moet je nog wel zelf ophalen, bij voorkeur op de site van de diverse producenten.

©PXimport

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!

Bij ID.nl zijn we gek op producten waar je niet de hoofdprijs voor betaalt of die zijn voorzien van bijzondere eigenschappen. Met een robotstofzuiger wordt de vloer schoongehouden, terwijl je er niet bij hoeft te zijn. En stofzuigen is dan wel het minste dat ze kunnen, want ook dweilen is voor veel modellen geen proleem. We vonden vijf geavanceerde exemplaren.

Philips HomeRun 7000 Series XU7100/01

De Philips HomeRun 7000 Series XU7100/01 is ontworpen om grote ruimtes aan te kunnen. Het apparaat heeft een stofzak van 3 liter en een werktijd tot 180 minuten in de laagste stand. In tegenstelling tot veel kleinere robots is deze HomeRun uitgerust met een stille motor; de opgave van 66 dB maakt hem relatief stil.

Er zit een dweilfunctie in zodat je de robot na het stofzuigen ook direct kunt laten dweilen. Via de app kies je voor een van de modi of plan je een schoonmaakprogramma in. De robot kan zichzelf navigeren, obstakels omzeilen en keert na gebruik terug naar het laadstation. Omdat de opvangbak groot is hoef je niet vaak te legen en dankzij de Li‑ion‑accu is hij geschikt voor grotere woningen. Het apparaat is van recente datum en daarom nog volop verkrijgbaar.

Dreame L10s Pro Ultra Heat

Deze robot combineert een groot stofreservoir van 3,2 liter met een lange werktijd van ongeveer 220 minuten. Dankzij de geïntegreerde dweilfunctie verwijdert hij niet alleen stof maar kan hij ook nat reinigen. De L10s Pro Ultra Heat gebruikt een zak in het basisstation, waardoor je het reservoir minder vaak hoeft te legen.

De Dreame is voorzien van een Li‑ion‑batterij aanwezig en de robot keert automatisch terug naar het station voor opladen en legen. De sensortechnologie helpt bij het vermijden van obstakels en het nauwkeurig schoonmaken van zowel harde vloeren als tapijt. Dankzij de meegeleverde app stuur je de schoonmaak aan, stel je no‑go‑zones in of plan je een dweilrondje.

Philips HomeRun 3000 Series Aqua XU3100/01

Deze Philips‑robot is bedoeld voor wie minder vaak handmatig wil schoonmaken. Hij beschikt over een gecombineerde stofzuig‑ en dweilfunctie en kan zichzelf legen via het automatische station. Met een gebruiksduur tot 200 minuten in de laagste stand en een geluidsniveau van 66 dB kan hij urenlang zijn werk doen zonder al te veel herrie. De stofcontainer van 35 cl is kleiner dan bij de HomeRun 7000, maar door het automatische leegmechanisme is dat geen probleem.

Je bedient het apparaat via de app en kunt daar zowel een schema programmeren als zones instellen. De Aqua XU3100/01 is een model uit de recente 3000‑serie en doordat hij een mop‑pad heeft kan hij zowel droog als nat reinigen, wat handig is voor harde vloeren zoals tegels en laminaat.

iRobot Roomba Combo j9+

De Roomba Combo j9+ is een model dat je vloeren zowel kan stofzuigen als dweilen. De Combo j9 beschikt over een opvangbak van 31 cl en hij kan zelf zijn inhoud legen in het automatische basisstation dat bij de set hoort. De Li‑ion‑accu zorgt voor een lange gebruiksduur en de robot maakt een routeplanning zodat elke ruimte efficiënt wordt schoongemaakt.

Via de app kun je zones instellen waar de robot niet mag komen en het dweilelement in‑ of uitschakelen. In de basis maakt de Combo j9+ zelfstandig een kaart van je woning en keert terug naar het station wanneer de accu moet opladen of de stofcontainer vol is. De robot is bedoeld voor huishoudens die gemak belangrijk vinden en biedt naast stofzuigen ook een dweilfunctie voor hardere vloeren.

MOVA Tech P50 Ultra

De MOVA Tech P50 Ultra is een forse robotstofzuiger met een basisstation. Het apparaat heeft een stofreservoir van 30 cl en wordt geleverd met een basisstation waarin je het stof eenvoudig kunt verwijderen. De robot produceert een geluidsniveau van 74 dB, iets hoger dan de Philips‑modellen, en weegt inclusief station ruim 13 kg.

Hij kan uiteraard ook automatisch terugkeren naar het station om op te laden of te legen. In de specificaties staat dat de MOVA is voorzien van een Li‑ion‑batterij en dat hij zowel kan stofzuigen als dweilen. De meegeleverde app maakt het mogelijk om routes in te stellen en zones te blokkeren. Met een vermogen van 700 W is hij krachtig genoeg voor tapijten en harde vloeren. Het is geschikt voor mensen die een uitgebreid station met automatische functies willen.