Er wordt vaak gezegd dat Twitter een van de grote katalysators was van de Arabische Lente. Zonder sociale media hadden mensen zich destijds veel minder goed kunnen organiseren. Dat dit slechts een voorbode was, is de laatste weken met de protesten tegen politiegeweld en racisme wel gebleken.

Social media hebben enorme invloed op protesten. Zoveel, dat overheden soms verregaande maatregelen treffen om daar iets aan te doen. Daarmee doelen we op de Soedanese regering die het hele internet stillegde voor drie weken, maar ook de Chinese overheid die Telegram blokkeerde tijdens de Hong Kong-protesten. Klinkt als een ver-van-ons-bed, maar ook in Amerika probeert de staat steeds meer invloed te krijgen op sociale platformen. Trump wil zelfs de communictiewet aanpassen om social media meer uitgeversrechten en -plichten te geven.

Sociale media helpen niet alleen mensen te mobiliseren, het helpt ze ook een mening te vormen. Zeker Twitter, dat praktisch aan elkaar hangt van de hersenspinsels en discussies. Hoewel dat ook tot gevolg heeft dat veel protesten inmiddels om veel meer draaien dan één specifiek onderwerp, blijft het bijzonder dat social media ook hiervoor heel geschikt blijken.

Flitsmeister voor actievoerders

Er zijn zelfs platforms zoals Sukey, die alle social media-berichten en foto’s van protesten verzameld. Zo ben je snel op de hoogte van wat er gebeurt. De snelheid en openheid van social media zorgen ervoor dat mensen al voor ze zich op de Dam hebben verzameld opvallen bij de media. De plus is dat Sukey ook nog aangeeft waar je het beste heen kunt lopen en waar je op een muur van politie kunt rekenen. Een soort Flitsmeister voor actievoerders.

Zo’n app blijkt hard nodig, maar kent ook zo zijn problemen. Zo was er tijdens de SocialMediaBlackOut-campagne een probleem met de hashtag #BlackLivesMatter. Juist omdat er zoveel berichten ‘op zwart’ kwamen met die hashtag, verstopten die als het ware het kanaal waarop protestanten met elkaar communiceren. Het is dubbel. Enerzijds heeft een hashtag veel kracht, maar ook die wordt voor verschillende doeleinden gebruikt.

©PXimport

Protesteren is dus allang niet meer iets dat we alleen ‘op de barricade’ doen. Je via online media uitspreken of een online petitie tekenen behoort hier ook toe. Toch zal fysiek protesteren nog steeds een van de meest sprekende methodes zijn. Denk aan de beelden van de Dam tijdens het recente Black Lives Matter-protest of die van de Women’s March in 2017 in America. Hoe scherp een tweet ook is: een beeld spreekt nog steeds duizend woorden.

Technologie is echter niet altijd de vriend van protestanten. Zo worden er regelmatig camera’s ingezet om na te trekken wie er bij protesten aanwezig waren. Bijvoorbeeld in Londen in 2009 bij onenigheid over Israels aandeel in de Gazastrook. Mensen werden na die protesten alsnog nagetrokken en waar nodig opgepakt. De beelden zijn voor de politie ideaal bewijs in een rechtszaak.

De politie gebruikt Twitter ook om mensen te informeren. Vroeger zouden ze dat vooral met megafoons doen, maar inmiddels wordt er vaak naar Twitter gegrepen om mensen te informeren. Trump deed dat laatst ook op Twitter, door iets te zeggen in de trant van: wanneer protestanten beginnen te plunderen, dan wordt er geschoten. Een tweet die het sociale platform wegens de oproep tot geweld achter een waarschuwing heeft geplaatst, tot grote ergernis van de Amerikaanse president.

24/7 meekijken

Social media zorgt er ook voor dat we veel meer te zien krijgen van de protesten. Het streamingplatform Twitch heeft meerdere kanalen die 24/7 beelden van de protesten rondom Black Lives Matter uitzenden. De chatschermen ernaast draaien overuren, want er is zoveel te zien en zoveel te bediscussiëren. Je ziet beelden die je vroeger alleen op het nieuws zou zien, gecurateerd door redacteuren. Maar denk bijvoorbeeld ook aan een oproep om geld te storten in fondsen die zorgen dat de borgsom voor opgepakte protestanten wordt betaald. Zo‘n oproep zou normaliter waarschijnlijk erg lokaal blijven in Amerika, maar dankzij de openheid van het internet kom je deze oproep snel tegen wanneer je een Amerikaans artikel leest over de situatie.

Toch is social media ook in dit geval niet heilig. Er is nog steeds te weinig controle op nepnieuws, waardoor onjuiste informatie zich net zo snel verspreid als informatie die wel correct en bruikbaar is. Bovendien biedt social media vaak vooral de gesprekken nadat iets is gebeurd, waardoor je soms mist wat er voorafging aan dit gesprek. Die context kun je zelf opzoeken, maar soms is het dan nog moeilijk om zeker te weten of personen daarover spreken of misschien al over een follow-up van die berichtgeving.

Hoewel social media zeker een essentiële schakel is geworden in actievoeren, is de beste technologie die helpt in protesten de smartphone. Zonder die uitvinding konden we social media aanzienlijk minder gemakkelijk gebruiken. Hetzelfde geldt voor applicaties die zorgen dat actievoerders beter geïnformeerd en veilig blijven. En dan zijn er natuurlijk de camera’s op onze smartphone. Die kunnen beelden schieten die de wereld overgaan, en de wereld oproepen om in actie te komen.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.