Deze week kwam naar buiten dat de gegevens van Facebook-gebruikers zijn misbruikt voor politieke campagnes. Klokkenluider Christopher Wylie informeerde The Guardian hoe data-analysebedrijf Cambridge Analytica in het bezit kwam van gegevens van 50 miljoen Facebook-gebruikers. Het is nog niet duidelijk of de gegevens daadwerkelijk gebruikt zijn en of de gegevens inmiddels vernietigd zijn.

Cambridge Analytica is een data-analysebedrijf die actief was voor de campagnes van onder andere Donald Trump en de Brexit. Christopher Wylie, onderzoeker bij Cambridge Analytica, gebruikte Facebook om binnen enkele maanden de gegevens van tientallen miljoenen Amerikaanse stemgerechtigden te verzamelen. Dit deed hij in samenwerking met Dr. Aleksandr Kogan, een academicus op Cambridge University, die toestemming had van Facebook om met de app thisifyourdigitallife gegevens te verzamelen van Facebook-gebruikers. Kogan was niet alleen in staat om de gegevens van de daadwerkelijke gebruikers te verzamelen, maar ook van de vrienden van die gebruikers. Hierdoor konden de onderzoekers met behulp van zo’n 200.000 actieve gebruikers de gegevens verzamelen van 50 miljoen Amerikaanse Facebook-gebruikers.

Uit documenten blijkt dat Facebook al eind 2015 op de hoogte was van het uitwisselen van gebruikersgegevens met Cambridge Analytica, maar heeft vervolgens de gebruikers niet gewaarschuwd. Ook heeft Facebook niet genoeg actie ondernomen om de gegevens terug te krijgen. Op het moment dat Wylie met zijn verhaal naar The Guardian en The New York Times ging, probeerde Facebook het schandaal voor te zijn door een bericht naar buiten te brengen waarin vermeld werd dat Cambridge Analytica van Facebook geweerd zou worden vanwege het niet wissen van verkregen data. Het is op dit moment nog niet duidelijk of Cambridge Analytica de gegevens ook daadwerkelijk gebruikt heeft voor zijn campagnes.

SCL Group

Christopher Wylie begon in 2013 bij SCL Group, een bedrijf gespecialiseerd in het beïnvloeden van verkiezingen. Daar werkte hij met Alexander Nix. Niet lang daarna werd hij door Nix voorgesteld aan Steve Bannon, die toentertijd Chief Strategist en Senior Counselor was voor Donald Trump.

Alexander Nix was van mening dat SCL Group een vestiging nodig had in Cambridge, om zo een academische indruk te maken bij Steve Bannon. Er werd een nep kantoor in Cambridge opgezet, waar enkele personeelsleden moesten werken op de momenten dat Bannon naar Engeland kwam. Het doel was om de indruk te wekken dat het bedrijf veel te maken had met Cambridge University. Tijdens een bezoek opperde Bannon om het bedrijf de naam Cambridge Analytica te geven. Het talent van Nix en Wylie om iemand te manipuleren kwam hier al naar voren.

Donald Trump

Steve Bannon wilde gebruik maken van Cambridge Analytica om de presidentsverkiezingen te winnen. Volgens Wylie had Bannon “culturele wapens nodig om een culturele oorlog te winnen”. De eenheden van een cultuur zijn mensen, waardoor Cambridge Analytica zich wilde richten op het verzamelen van gegevens van zoveel mogelijk stemgerechtigden. Om dit ‘culturele wapen’ te financieren, benaderde het drietal miljardair Robert Mercer.

Wylie en Nix gingen samen met Bannon naar Mercer om het idee van micro-targetting – de specialisatie van Wylie - in combinatie met nieuwe technieken uit de psychologie voor te leggen. Een persoon zou niet als stemgerechtigde worden benaderd, maar als persoonlijkheid. Mercer investeerde 15 miljoen in Cambridge Analytica.

Cambridge University

Nadat ze de financiering rond hadden, waren Nix en Wylie in twijfel over hoe ze de gegevens zouden gaan verzamelen. Ondertussen hijgde investeerder Mercer ook nog in hun nek. In 2014 ontmoette Wylie de academicus Dr. Aleksandr Kogan op Cambridge University. Die bood een bizar goedkope methode aan om gedetailleerde informatie te verzamelen waar geen andere datatool tegenop kon: Facebook. Kogan was bezig met een onderzoek en had van Facebook toestemming om met zijn app thisisyourdigitallife de gegevens te verzamelen van de gebruikers van de app en de vrienden van die gebruikers. Facebook gaf hem hiervoor toestemming op de voorwaarde dat de gegevens na afloop van het onderzoek vernietigd zouden worden. Dat gebeurde echter niet.

©PXimport

Doordat er ook gegevens van vrienden van gebruikers verzameld konden worden, had Cambridge Analytica genoeg aan ongeveer 200.000 gebruikers om gegevens te verzamelen van enkele tientallen miljoenen stemgerechtigde Amerikaanse Facebook-gebruikers.

Later beweerde Nix dat Cambridge Analytica nooit gegevens van Facebook heeft gebruikt, terwijl dat juist het enige was wat het bedrijf op dat moment deed. Er werd ongeveer een miljoen dollar uitgegeven om gegevens te verzamelen via thisisyourlife.

Content op maat

Op basis van de gegevens wist Cambridge Analytica waar stemgerechtigden gevoelig voor waren. Het bedrijf wist welke berichten er in welke vorm moesten worden aangeboden en zelfs hoe vaak dit moest gebeuren om iemands mening over bepaalde onderwerpen te veranderen. Cambridge Analytica had daarom niet alleen psychologen en data-analisten in dienst, maar ook een creatief team die precies wist welke berichten er op websites en blogs moesten worden geplaatst om de mening van een specifieke groep te doen veranderen.

Doordat bedrijven als Cambridge Analytica bestaan, is het volgens Wylie mogelijk “om een volledig gefragmenteerde samenleving te creëren, waarin niemand meer op één lijn zit. Waar iemand voorheen op het marktplein ging staan om zijn of haar visie te vertellen aan iedereen die het maar wil horen, is het tegenwoordig mogelijk om iets in iemands oor te fluisteren zonder dat diegene dat door heeft”.

Onderzoek

Cambridge Analytica ontkent alle betrokkenheid bij genoemde praktijken. Dr. Aleksandr Kogan beweert dat hij in alles wat hij deed samenwerkte met Facebook zelf, die hem toestemming gaf voor het gebruik van de app. Facebook ontkent dat het uitwisselen van de gebruikersgegevens een datalek was. Een woordvoerder liet weten dat “het beschermen van de gegevens van gebruikers de kern is van alles wat we doen, en dat Facebook dat ook vereist van mensen die gebruikmaken van apps op Facebook”.

Afgelopen maandag begon Facebook de beursdag met een daling in de koers van ruim 4,5%. Het daalt nog steeds. Inmiddels heeft de FTC een onderzoek opgestart naar hoe Facebook omgaat met de gegevens van gebruikers. Eerder kreeg Facebook in België al een boete omdat er gegevens werden verzameld van mensen die Facebook niet eens gebruiken. Channel 4 heeft inmiddels een documentaire online gezet over Cambridge Analytica en hoe het bedrijf stiekem meehielp met verkiezingen over de hele wereld:

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.