Hier een zin waarvan je een paar jaar geleden nooit had verwacht dat je ‘m zou lezen: het eerste free-to-play-seizoen van de Halo Infinite-multiplayer is in bètafase gegaan. En hier nog een: Halo is weer goed. Het zijn rare tijden.

Maar het zijn tijden waar we allemaal aan zullen moeten wennen. In zekere zin is de free-to-play-uitgave van een Halo-game een iconisch moment. Niet omdat de game ‘terug is van weggeweest’, maar hoe. In de game-industrie is iedereen op zoek naar dé game, die ene titel die doorgaat als platform. Die titel waar je misschien in de toekomst wel een vast bedrag per maand voor gaat betalen.

©PXimport

Iedere grote uitgever wil een ‘supergame’ lanceren. Fifa, Call of Duty en Battlefield staan vooraan in de rij om te worden omgetoverd van terugkerende release naar een doorlopend contentmodel. Als jij grote multiplayergames speelt, is de release van Halo Infinite enkel een voorbode. Vele gaan volgen. En sneuvelen. Misschien is dat niet wat je wilde lezen, maar het wordt de praktijk.

Gelukkig is er in de praktijk ook goed nieuws. Halo moet volgens Microsoft tien jaar meegaan, en met deze fundering zie ik dat nog gebeuren ook. 

Stuiterend (van plezier)

Even terug naar eerder deze week. Ik speel een potje Capture The Flag in Big Team Battle (12 versus 12). Het is mijn eerste potje Halo in wat voelt als jaren. Het voelt óók als een ouderwets potje Halo. Een heel goed potje Halo. Een potje Halo 2 of 3, om precies te zijn. En misschien een beetje Reach.

Ik stuiter met een Warthog over prachtige groene duinen, terwijl ik een Banshee zie overvliegen, terwijl iemand zichzelf richting de Banshee katapulteert met de nieuwe grappling hook, terwijl iemand in de passagiersstoel aanhoudend ‘sneller, sneller’ roept, terwijl de rook uit de motor niet kan verhullen dat het binnengaan van de vijandelijke basis een minuut eerder niet helemaal ging zoals ik van tevoren bedacht had.

©PXimport

©PXimport

©PXimport

Maar het lukt. De Warthog-sprint naar de vijandelijke basis is een succes, ons team staat met 1-0 voor en de schutter die achterop de Warthog staat te knallen behaalt op de terugweg zowaar een killing spree.

Anekdotes zijn leuk en aardig, maar bovenstaande geeft vooral aan dat Halo Infinite niet eens een beetje lijkt op het Halo dat ontwikkelaar 343 Industries met deel 4 en 5 voor ogen had. Halo Infinite heeft met de handling van sommige wapens absoluut gekeken naar Call of Duty (en daarmee Halo 5), maar verder is Halo Infinite vooral heel erg Halo. Maar dan wél een Halo die uitzonderlijk goed speelt. Een oude Halo.

Een goede roman

De pistol, waarmee je spawnt, is om van te smullen. Het geluid, de feedback, de flickshots: je zou er een roman over kunnen schrijven. De nieuwe wapens, waaronder een logge sniper die voertuigen doorboort en een soort doelzoekende granaatwerper, voelen als logische en chaotische aanvullingen op het bekende arsenaal. Dat geldt ook voor de nieuwe voertuigen. De nieuwe Gungoose is precies wat het impliceert te zijn: een Mongoose-buggy met een granaatwerper. Je kunt er zelfs Banshees mee uit de lucht schieten.

©PXimport

Ook de nieuwe gadgets zijn erg vermakelijk. Aanvankelijk denk je misschien: wat heb ik aan vijf extra dashes of een soort sonische uppercut? Maar gebruik ze wat langer en je ontdekt dat je met die dash sluipschutters kunt ontwijken en je met je supersterke punch granaten terug kunt ketsen. En dan is er nog die fantastische grappling hook, waarmee je zelfs de vlag in Capture The Flag naar je toe kunt trekken. Die mag echt nooit meer uit Halo verdwijnen.

De Halo Infinite-multiplayer is wellicht in bèta, maar aan de balans is dat niet af te zien. Het spel is heel erg gepolijst en bovenal keurig in balans. De wapens van de Covenant voelen nog wat zwakjes en de Battle Rifle mist de punch en precisie van eerdere Battle Rifles (of de Battle Rifle uit Splitgate), maar zowel op kleine als grote maps is er verder weinig op de gang van zaken aan te merken. Op grote maps overheerst chaos, op kleine maps overheerst de welbekende driehoek tussen granaten, slaan en schieten. Het voelt en speelt allemaal uitzonderlijk goed. 

©PXimport

©PXimport

©PXimport

Leuk?

Kijken we naar het spel om het strijdveld heen, dan is er wel het een en ander op de multiplayer aan te merken. De free-to-play-invloeden zijn meteen te zien in het startmenu, bijvoorbeeld. Daar kun je boosters kopen om je ervaringspunten mee op te krikken en de Battle Pass omhoog te levelen. Het lijkt een smerige manier om geld te verdienen, omdat het progressiesysteem om cosmetische items mee vrij te spelen op dit moment hemeltergend traag gaat. Op Twitter heeft ontwikkelaar 343 Industries aangegeven op de hoogte te zijn van het trage progressiesysteem. Er wordt naar verluidt naar gekeken.

Daarna springt de volgende doorn in het oog: de playlists. Wil je even snel een potje Slayer spelen? Dat kan niet. Je hebt in het hoofdmenu op dit moment enkel nog de keuze uit twee type speellijsten, waaronder Quick Play. Quick Play is een mengelmoes aan bekende competitieve modi: vier versus vier Capture the Flag, Team Slayer, Oddball, et cetera. Je kunt niet enkel één van die modi selecteren. Dat is stom. Ik wil geen Oddball.

Nu heeft dat laatste weliswaar niet per se te maken met free-to-play-modellen, maar het is wel een beetje raar dat 343 Industries voor een dergelijk systeem kiest. Mogelijk wil de ontwikkelaar het brede publiek dat free-to-play-games speelt ‘dwingen’ verder te kijken dan Team Slayer. Vooralsnog komt het niet uit de verf. Laat de mensen zelf kiezen. Dat deden ze immers ook in Halo 2.

©PXimport

Leuk!

Moet er dus nog wat gebeuren? Zeker. En dat geldt natuurlijk ook voor de ondersteuning. De start van Battle Pass seizoen 2 is naar mei volgend jaar geschoven. In de tussentijd zegt 343 Industries de focus te willen leggen op het toevoegen van ”events, items en andere content”. We gaan het zien.

Het is moeilijk om niet enthousiast te worden van deze bèta. Halo Infinite komt dan ook precies op het juiste moment. De Call of Duty-serie zit gevangen in een soort splitsing tussen Warzone en de jaarlijkse releases, terwijl Battlefield grote moeite heeft om zowel nieuwe als oude spelers tegelijkertijd tevreden te stellen. Halo Infinite had in theorie op veel manieren als die games kunnen zijn. Eentje die inspeelt op trends met een battle royale bijvoorbeeld.

Het is goed om te zien dat 343 Industries na twee polariserende Halo-games een middenweg tussen oud en nieuw gevonden heeft. Met het snellere én free-to-play Halo Infinite probeert Halo mee te groeien met gamers, maar tegelijkertijd authentiek te blijven. Top: meer wilden we niet. 

Want wat blijkt nou: Halo heeft geen battle royale nodig. Wat Halo nodig heeft, is een handjevol granaten, wapens die buitengewoon lekker knallen, voertuigen die besturen als boter in een hete pan, drie echt ontzettend domme teamgenoten en wellicht, in het weekend dan, een kratje bier. Met wat geluk is dat precies wat we op 8 december krijgen.

Het eerste seizoen van de multiplayer van Halo Infinite is nu in bètavorm uit op pc, Xbox One en Xbox Series S/X. Wij speelden de game op pc en Xbox Series X.

Bij ID.nl zijn we gek op producten waar je niet de hoofdprijs voor betaalt. Daarom gaan we een paar keer per week op zoek naar zulke deals. Dit keer: steelstofzuigers met een lange accuduur en met een mooie prijs.

Draadloze steelstofzuigers bieden vrijheid omdat je zonder snoer kunt werken. Je bent echter vaak gebonden aan de accuduur. Wij vonden steelstofzuiger die minstens 25 minuten op een volle lading meekunnen. Let wel: dit zijn de fabrieksopgaven, de werkelijke duur kan in de praktijk lager zijn. Wij vonden vijf modellen met een prijs onder de 120 euro.

Princess Silent Storm

Deze Princes Silent Storm gebruikt een lithium-ion-accu en werkt ongeveer 30 minuten in één keer. Dat is voldoende om een appartement of enkele kamers te reinigen voordat je moet opladen. Bij deze steelstofzuiger kun je kiezen uit drie snelheidsstanden; op de hoogste stand levert hij de meeste zuigkracht, maar gaat de accu sneller leeg. Met het uitneembare stofreservoir van 0,6 liter is het legen simpel en er zijn geen stofzakken nodig. De motor en filters zijn cyclonisch, waardoor het stof efficiënt naar de opvangbak geleid wordt.

Handig is de parkeerstand: je kunt de stofzuiger rechtop parkeren zonder dat hij omvalt. Deze set wordt geleverd met een combinatieborstel voor vloer en tapijt, een kierenmondstuk en een apart filter. De steel is afneembaar zodat je ook als kruimelzuiger kunt werken. Volgens de productinformatie ligt het geluidsniveau rond 75 dB en weegt het apparaat iets meer dan drie kilo, dus je kunt het gemakkelijk dragen terwijl je de trap op en af loopt.

Tristar SZ-1980

De Tristar SZ-1980 is een 2-in-1 steelstofzuiger die tevens als kruimelzuiger te gebruiken is. Het product beschrijft een handzame stofzuiger met twee snelheidsstanden en een draadloze gebruikstijd van ongeveer 30 minuten. De lithium-ion-accu is binnen vijf uur opgeladen en levert daarna voldoende energie voor een flinke schoonmaakronde. Je kunt met de knop op het handvat tussen de lage en hoge zuigkracht schakelen, afhankelijk van het type vloer. Het apparaat heeft een groot stofreservoir van 1,5 liter, dat je met één hand leegklikt en schoonmaakt. Een wasbaar HEPA-filter voorkomt dat fijnstof en allergenen weer in de lucht terechtkomen.

De stofzuiger wordt geleverd met een kierenmondstuk en een opzetstuk voor harde vloeren. Tristar plaatst de motor en accu in de steel zodat de handgreep licht blijft, wat prettig is als je boven op kastjes wilt stofzuigen. Volgens externe specificaties werkt het apparaat op 22,2 volt en maakt het ongeveer 75 dB geluid. Er worden geen geheugenstanden of displayfuncties aangeboden; je bedient hem met één schakelaar.

Dreame H12 Pro

De Dreame H12 Pro is een veelzijdige steelstofzuiger die zowel nat als droog vuil aanpakt. De motor levert een hoge zuigkracht van 300 watt en de ingebouwde batterij houdt het tot 35 minuten vol, wat ruim voldoende is voor een grondige schoonmaakronde door huis of appartement. Je bedient het toestel eenvoudig met de handgreep en hebt zicht op alle belangrijke informatie dankzij een LED‑display. De stofzuiger heeft een slimme vuilsensor die de hoeveelheid vuil detecteert en de zuigkracht hierop aanpast. Handig is ook de dubbele watertank: je beschikt over een reservoir met schoon water en een tweede voor het vuile water, waardoor je tijdens het dweilen niet hoeft te stoppen om bij te vullen.

De borstelrol loopt tot aan de rand van de zuigmond, zodat je ook langs plinten en randen goed kunt reinigen. Na gebruik reinigt de borstel zichzelf; je hoeft enkel de zelfreinigingsfunctie te activeren. Met de 0,7 liter opvangbak voor droog vuil is er ruimte genoeg om tussenstops te vermijden. Het apparaat is geschikt voor verschillende vloertypes, zoals tapijt en tegels, en dankzij het rechtopstaande ontwerp kun je de H12 Pro eenvoudig parkeren of opbergen.

Makita CL183D

Makita staat bekend om zijn gereedschap, maar levert ook compacte stofzuigers. De CL183D is een 18-volt snoerloze steelstofzuiger met een eenvoudig ontwerp. Het apparaat heeft geen geïntegreerde accu; je gebruikt Makita-accu’s uit de LXT-serie (niet meegeleverd), waardoor je de werktijd zelf kunt bepalen. Met een 3,0 Ah-accu kun je ongeveer een halfuur stofzuigen bij lichte belasting; zwaardere taken verkorten de tijd. De stofzuiger heeft een zakloos opvangbakje met eenvoudig kliksysteem en een doorzichtige behuizing zodat je kunt zien wanneer deze vol is.

De ergonomische handgreep zorgt voor comfort en de aan/uit-schakelaar is zodanig gepositioneerd dat je niet per ongeluk de power verliest. Omdat het apparaat slechts 53,30 euro kost, kun je met een extra accu altijd doorwerken. Het apparaat weegt weinig en is bedoeld voor snelle klussen zoals kruimels, auto-interieur of trappen. Er worden standaard mondstukken geleverd voor vloer en kieren.

Rowenta  RH6543

Deze lichtgewicht steelstofzuiger van Rowenta heeft een 14,4‑volt lithium‑ion‑accu, die in vijf uur volledig is opgeladen. Met zijn cycloontechnologie scheidt de zuiger lucht en stof efficiënt, waardoor de zuigkracht behouden blijft en het onderhoud eenvoudig blijft doordat je geen zakken hoeft te vervangen. De stofopvangbak heeft een inhoud van 0,65 liter en is met één klik te legen. Het compacte ontwerp van 2,7 kilo maakt de RH6543 geschikt voor snelle schoonmaakrondes, zoals kruimels in de keuken of stof onder meubels. Het LED‑licht op de zuigmond geeft beter zicht op donkere plekken, en dankzij de parkeerstand kun je het apparaat verticaal wegzetten tijdens het stofzuigen.

Er zit een afstofborstel bij om meubels of smalle kieren te reinigen en het filter is uitwasbaar. Er zijn twee vermogensstanden, zodat je de zuigkracht kunt aanpassen aan het type vloer. Het geluidsniveau van 80 dB behoort tot het gemiddelde in deze categorie. Hoewel de maximale looptijd bij lagere zuigkracht wordt gehaald, is deze Rowenta‑stofzuiger een praktisch alternatief voor wie zonder snoer snel wil schoonmaken.

Wie op zoek gaat naar een nieuw mobiel abonnement, komt al snel bekende namen tegen als KPN, Vodafone en Odido. Maar daarnaast kun je ook kiezen voor andere aanbieders op, zoals Simyo, Ben of Youfone. Die lijken misschien op gewone providers, maar dat zijn zogeheten virtuele providers. Wat is precies het verschil, en waar kies je als consument het best voor?

Waar voor je geld: 5 smartphones met eSim voor minder dan 400 euro

De drie netwerken in Nederland

In Nederland zijn er drie bedrijven met een eigen mobiel netwerk: KPN, Vodafone en Odido. Zij bezitten de zendmasten, frequenties en infrastructuur waarmee mobiele communicatie mogelijk is. Deze partijen worden de netwerkproviders genoemd. Hun netwerken dekken vrijwel het hele land en worden continu uitgebreid met nieuwe technologie, zoals 5G.

Wat virtuele providers doen

Virtuele providers, ook wel MVNO's genoemd (Mobile Virtual Network Operators), maken gebruik van het netwerk van een van deze drie aanbieders. Ze hebben dus geen eigen zendmasten, maar kopen netwerkcapaciteit in en bieden die onder hun eigen naam aan. Bekende voorbeelden zijn Simyo (op het netwerk van KPN), Ben (Odido) en hollandsnieuwe (Vodafone).

Ze regelen zelf de klantenservice, abonnementen, facturering en vaak ook extra diensten, maar het dataverkeer en bellen lopen volledig via het netwerk van de hoofdprovider.

Voordelen van virtuele providers

Virtuele providers staan bekend om hun lagere prijzen. Doordat ze geen eigen netwerk hoeven te onderhouden, kunnen ze de kosten laag houden. Ook zijn ze vaak flexibel: je kunt maandelijks opzeggen, zelf je databundel aanpassen of extra opties in- en uitschakelen. Dat spreekt vooral consumenten aan die niet vast willen zitten aan een duur abonnement.

Een ander voordeel is eenvoud. Virtuele providers richten zich vaak op één duidelijk aanbod zonder allerlei combinatiedeals of ingewikkelde voorwaarden. Bovendien profiteer je als klant indirect van de netwerkverbeteringen van de hoofdprovider: als KPN zijn 5G-dekking uitbreidt, geldt dat ook voor Simyo-gebruikers.

Nadelen ten opzichte van netwerkproviders

Er zitten ook verschillen in wat je krijgt. Virtuele providers hebben meestal minder aanvullende diensten, zoals tv-pakketten, internationale bundels of toegang tot exclusieve hotspots. Ze bieden zelden nieuwe smartphones aan in combinatie met een abonnement; vaak gaat het om sim-only.

Daarnaast kan de snelheid of prioriteit op het netwerk iets lager liggen. Hoewel je technisch op hetzelfde netwerk zit, krijgen klanten van de hoofdprovider soms voorrang bij piekdrukte. Dat merk je vooral op drukke plekken of tijdens evenementen.

Tot slot zijn er verschillen in klantenservice. Virtuele aanbieders werken vaak met goedkopere, grotendeels online dienstverlening. Dat houdt de prijs laag, maar betekent ook dat persoonlijke hulp via telefoon of winkel beperkt kan zijn.

Wat past bij jou?

Wie veel reist, de nieuwste telefoon wil combineren met een abonnement of extra diensten zoals tv en internet belangrijk vindt, zit goed bij een van de drie netwerkproviders. Wie vooral een betrouwbare en betaalbare mobiele verbinding zoekt en weinig behoefte heeft aan toeters en bellen, vindt bij een virtuele provider vaak een gunstiger aanbod.

Kort samengevat: de netwerkprovider bouwt en beheert het mobiele netwerk, de virtuele provider gebruikt dat netwerk om voordeligere en flexibelere abonnementen aan te bieden. Beide werken dus samen, maar richten zich op een ander type gebruiker.

©Denys Prykhodov