De eerste Destiny combineerde verfijnde knal-actie, intensief samenspel en het sprokkelen van betere loot tot een onvermijdelijke verslaving. De hoeveelheid content en hoe die content uiteindelijk gerecycled werd, was veel spelers echter een doorn in het oog. Na weken spelen stelde iedere speler zichzelf dezelfde vraag: wil ik eigenlijk nog wel in deze wereld zijn? Maar nu is er Destiny 2.

Losse stukjes dlc en met name de The Taken King-uitbreiding zouden in de twee jaar die volgden gehoor geven aan de roep om meer content. Eind goed, al goed? Mwah. In zekere zin is het met Destiny op veel fronten goedgekomen, maar enkel spelers die de uitbreidingen kochten ondervonden dat. Die dlc-structuur zal in Destiny 2 niet veel anders zal zijn. De eerste downloadbare content staat volgens aannemelijke leaks al klaar om in december te lanceren.

Wie geen zin heeft meermaals de portemonnee te trekken om anderen bij te kunnen blijven is gewaarschuwd. Ook Destiny 2 is meer gametraject dan losstaande game. Wijzelf vinden dat niet erg. Content is in Destiny het bloed dat het hart van de community pompend houdt. Zonder een structurele injectie aan nieuwe dingen om te doen en te begeren houden spelers het voor gezien, zo heeft het verleden uitgewezen nadat enkele dlc-pakketten gevoelsmatig veel te laat kwamen.

©PXimport

Duidelijkheid is beter

Destiny 2 leunt niet alleen in dat opzicht op het eerste deel: ook vijanden, wapens en items keren terug. Het is wel degelijk jammer: weer die grote spinnenrobot en weer geen unieke ‘eindbazen’, weer het Hardlightwapen, weer drie gelijkende subclasses. Er zijn enkele vijanden toegevoegd en sommige vijanden reageren iets anders dan je van Destiny gewend bent, maar verwacht geen grote aanpassingen in de kunstmatige intelligentie of in hoe vijandelijke rassen zich onderscheiden. Destiny 2 neemt op dat vlak veel over uit het eerste deel.

Toch is die erfenis geen al te grote doorn in het oog. Dat komt omdat Destiny 2 vrijwel alles van begin af aan beter doet. Een toonbeeld van Bungies leerproces is de manier van verhaalvertelling. Het originele Destiny bood een interessante spelwereld om met twee anderen in je team in rond te dolen, maar het hoe, wat of waarom was te vaak te onduidelijk. Het spel vuurde ellenlang jargon op spelers af die voor context werden doorverwezen naar een website. Sommige personages kwamen daarnaast bepaald niet uit de verf of leken zelfs uit de game te zijn geschreven.

In Destiny 2 is de verhalende opzet glashelder dankzij een duidelijk vijand die duidelijke redenen heeft om de aarde aan te vallen. Nu de mensheid met de rug tegen de muur staat, is het aan de Guardians om in te grijpen. Bungie probeert het vooral niet ingewikkelder te maken, wat tot weinig verwarring, maar ook tot weinig verrassingen leidt. Personages uit het eerste deel hebben een gezicht gekregen en zijn verrijkt met dialoog tussen missies door. Zowel de nieuwe antagonist als bekende personages uit deel één spelen een belangrijke rol in het vertolken van het verhaal.

©PXimport

Stijl

Alles wordt met mooie tussenfilmpjes aan elkaar geregen. Al met al levert dat een verhaallijn op die je vloeiend van missie naar missie loodst. En of je die missies nu in je eentje doorloopt of met twee anderen, ze zijn dankzij inhoudelijke afwisseling vrijwel allemaal leuker om te spelen dan de missies uit deel één. Nu zijn er uitzonderingen, want soms dwingen missies je wéér om simpelweg golven aan vijanden neer te knallen, maar door de opgevoerde schaal in de levels is zelfs kleinschalige actie in een imposantere vorm gegoten dan in Destiny één.

Sowieso loont het in het vervolg om af en toe bij de groots ogende omgevingen stil te staan, zelfs in letterlijke zin. De levels zijn met zoveel zorg gemaakt. Let eens op de subtiele particle-effecten tijdens regenval, de weergaloze belichting en hoge contrasten (we kunnen niet wachten op de beloofde HDR-ondersteuning) of de prachtige skyboxes die de schaal nog verder opvoeren. Op onze PlayStation 4 Pro en 4k-televisie is Destiny 2 bij vlagen echt een kippenvelgame, zeker op de momenten dat de bombastische muziek zijn intrede doet.

Veel minder stijlvol ogen de Guardians, wat te maken heeft met het nieuwe Shader-systeem. Omdat Destiny leunt op het vergaren van betere gear is oude, slechtere gear logischerwijze verwaarloosbaar. Als gevolg komt het nieuwe Shader-systeem, dat spelers ieder stukje gear een bepaalde kleur laten geven, slecht uit de verf. Waarom een (zeldzame) Shader verspillen aan een item dat over twee uur wellicht overbodig is geworden? Op dit moment zijn mooie Shaders nog zo zeldzaam dat we rondlopen alsof we willekeurige kledingstukken uit de kast hebben getrokken.

©PXimport

Een betere wereld…

Wanneer je het einde van het verhaal van Destiny 2 bereikt, ben je ongeveer tien tot twaalf uur bezig geweest en ben je (bijna) level 20. Als je het de gemiddelde Destiny-speler vraagt, begint dan de game pas. Ja, ook Destiny 2 vervalt na de verhalende missies snel in het welbekende grinden om betere loot, en ja, je bent dan aangewezen op de planeten die je al kende. Maar in tegenstelling tot Destiny zijn de planeten daadwerkelijk leuk om te verkennen, zowel te voet, met een Sparrow als (voortaan) fasttravellend.

En ze zijn niet enkel leuker door een handjevol prominentere Public Events. Het zijn met name de losse Adventures, missies die bij vlagen vergelijkbaar zijn met verhalende missies uit de eerste game, die de houdbaarheid tot het bereiken van de end-game veel goeds doen. Adventures zijn er afdoende, zijn met zorg samengesteld, brengen je soms naar nieuwe gebieden op de vier planeten en verrijken af en toe het verhaal met achtergrondinformatie. De planeten tellen bovendien geheime gebieden met kistjes aan loot en nog wat andere kleine verrassingen die in de spelwerelden van de eerste Destiny enorm ontbraken.

Uiteindelijk werk je je ook door die extra content heen, maar al die extra dingen om te doen verlengen het ‘gevoel van ontdekking’ aanzienlijk. Destiny 2 heeft veel meer vlees om de botten dan wij hadden verwacht, wat voor een game die leunt op het recyclen van content en een berucht dlc-model een noemenswaardige prestatie is. Toegegeven, wij hebben inmiddels het fameuze punt bereikt dat het we het met name van de Crucible- en Strike-playlists moeten hebben, maar daar zijn wel ongeveer veertig uur aan uniek vermaak aan voorafgegaan.

De Crucible, het PvP-gedeelte van de game, leunt ditmaals op twee playlists. Je kunt geen specifieke modus meer kiezen om met een Fireteam te spelen, wat ergens jammer is, maar het alternatief is eigenlijk best prettig. De Crucible is nu opgesplitst in een Casual-modus, die leunt op luchtige potjes, en een Competitive-modus, waarin tactiek en samenspel de boventoon voert. In beide komt de nieuwe opzet, vier tegen vier in plaats van zes tegen zes, echt goed uit de verf, zeker in de nieuwe CounterStrike-achtige bombplant-modus.

Eén nadeel: wie competitieve games gewend is, ergert zich gegarandeerd aan de framerate van dertig frames per seconde. Wie geen competitieve games gewend is of zelfs weinig heeft met het PvP-gedeelte, kan het gelukkig prima negeren. Doe wat je wilt, zegt Destiny. De Strikes-playlist, een playlist met zes coöperatieve missies, is bijvoorbeeld een prima alternatief voor wie even afwisseling wil. Bovendien voelen de nieuwe Strikes iets meer aan als een hele kleine Raid dan een aaneenrijging van golven aan vijanden die op je afstormen.

Als je ze een paar keer hebt gedaan, verliezen ze wel wat van hun charme. Een hekel punt, maar inherent aan de formule van Destiny.

…begint zonder einde

Toch is het juist die tegenstrijdige formule die in Destiny 2 zoveel beter tot zijn recht komt: ook in Destiny 2 ga je het punt bereiken waarbij alles wat je speelt teert op het herhalen van content, maar dat punt is veel verder naar achteren geschoven. Spelers moeten overigens nog een dagje wachten op de Trials of the Nine-modus. De Raid is gister verschenen, maar die hebben we nog niet kunnen spelen. Trials of the Nine en de Raid moeten en zullen traditiegetrouw het gat in end-game-content in respectievelijk de PvE en PvP-gedeeltes van de game vullen.

En zo simpel is het eigenlijk. Destiny 2 is geen Destiny 1,5, een simpele re-skin, maar het is ook geen game die heel veel dingen anders doet. Destiny 2 is vooral een logische volgende stap, een game die laat zien dat Bungie veel van het eerste deel geleerd heeft. In de Destiny-serie is er in die zin geen begin of einde. Destiny is een traject. En Destiny 2 is meer Destiny, of om specifiek te zijn: meer betere Destiny.

Destiny 2 is meer van de game die je het beste kunt spelen met vrienden, maar die je op geheel eigen wijze kunt spelen. Tegen andere spelers of tegen de kunstmatige intelligentie, lekker luchtig of op het puntje van je stoel: Destiny 2 is in zekere zin beperkt, maar is tegelijkertijd het summum van keuzevrijheid. Ironisch genoeg, want wie Destiny 2 eenmaal speelt, weet dat er van keuzevrijheid weinig sprake is. Een meer verslavend spel is moeilijk denkbaar. Ook dat is iets om je bewust van te zijn.

Destiny 2 is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4 en Xbox One en komt op 24 oktober voor pc uit. Gamer.nl speelde de game op de PlayStation 4 Pro.

De Samsung Galaxy A36 heeft een adviesprijs van 329 euro, maar voor een tientje meer kun je de beschikbare opslagruimte verdubbelen én het werkgeheugen uitbreiden. De midrange smartphone is dus aantrekkelijk geprijsd; hoe bevalt het toestel in de praktijk?

Als je de Samsung Galaxy A36 naast de Galaxy A35 legt, dan vallen een aantal dingen op. Het scherm is 0,1 inch groter (nu 6,6 inch) en ook de achterkant is dit keer voorzien van een goede beschermlaag (net als de voorkant). Daarnaast is Samsung afgestapt van zijn eigen Exynos-processor, om ruimte te maken voor een Snapdragon-chipset. De software-ondersteuning is verlegd, maar de micro-sd-kaartsleuf is dan weer verdwenen. Tot slot is er een iets nieuwere bluetoothversie (5.4) en kun je de accu sneller opladen (met 45 watt).

Zet je de veranderingen op een rij, dan komt de Samsung Galaxy A36 er bekaaid vanaf. De verschillen tussen beide smartphones zijn namelijk minimaal. Tegelijkertijd moet gezegd worden: bijna geen enkele smartphone doorstaat zo'n vergelijking glansrijk, ook niet in het hogere segment. Toch heeft de A36 enkele opvallende aanpassingen gekregen, waar we in deze recensie dieper op ingaan. Denk aan de nieuwe processor en het ontbreken van de micro-sd-kaartsleuf. Voor het grootste deel leveren beide toestellen echter nagenoeg dezelfde ervaring.

©Wesley Akkerman

Ervaring in een vogelvlucht

Bekijken we die ervaring in vogelvlucht, dan volgt al snel een positieve indruk. Voor 329 of 339 euro haal je een prettig, betaalbaar en capabel toestel in huis. Het ontwerp oogt fris en kleurrijk. Draai je de A36 om, dan vallen de verschillende kleurovergangen direct op. Het toestel ligt prettig in de hand, heeft afgeronde hoeken en voelt met 190 gram niet zwaar aan. Het oled-scherm toont levendige kleuren, terwijl de helderheid (1200 nits), resolutie (1080p) en verversingssnelheid (120 Hertz) lekker hoog zijn.

Wat we altijd waarderen aan de Galaxy A-serie is het knoppeneiland aan de rechterzijde. De power- en volumeknoppen zitten op een verhoogd deel, waardoor je ze moeiteloos vindt en blind bedient. Dit element doet niets af aan het strakke en eenvoudige ontwerp. Wel even wennen is dat de behuizing en het frame volledig van plastic zijn gemaakt. Daardoor is de A36 iets minder bestand tegen een valpartij, maar blijft het toestel wel lekker licht. Een stevig hoesje kan die kwetsbaarheid eventueel opvangen.

©Wesley Akkerman

©Wesley Akkerman

AI: Awesome Intelligence?

Achterop zit overigens ook hetzelfde camerasysteem als op de A35. Dat betekent dat je een hoofdcamera hebt van vijftig megapixel, een groothoeklens van acht megapixel en een macrolens van vijf megapixel. Voorop zit nu een twaalf megapixel-selfiecam, terwijl dat vorig jaar een dertien megapixel-variant was. De aanpassingen zitten hem dit keer onder de motorkap. Samsung heeft het over Awesome Intelligence in de marketing; twee woorden die een mooie knipoog vormen naar AI (artificial intelligence, oftewel kunstmatige intelligentie).

In vergelijking met de cameraprestaties van vorig jaar valt op dat de Samsung Galaxy A36 kleuren warmer in beeld brengt. Ook worden details soms onnodig hard en scherp vastgelegd, wat niet altijd prettiger oogt. Foto's ogen onnatuurlijker vergeleken met van vorig jaar, maar springen er wel meer uit – zeker op sociale media of het kleine schermpje van je smartphone. Zoomen levert daarnaast een redelijke kwaliteit op, terwijl de groothoeklens weinig indruk maakt. Video's presteren niet beter: het dynamisch bereik is minder, waardoor beelden minder contrasteren.

©Wesley Akkerman

2x

©Wesley Akkerman

1x

Betere processor, maar…

De Samsung Galaxy A36 draait op de Qualcomm Snapdragon 6 Gen 3-chipset. Dat is gunstig, want Qualcomm-processors presteren meestal beter dan Samsungs eigen Exynos-chips. In de praktijk houdt het in dat het toestel minder warm wordt, maar echte prestatieverbeteringen merk je nauwelijks. Vergelijk je beide chips op papier, dan is de Snapdragon marginaal beter, en dan met name als het gaat om batterijduur. Voor de snelheid hoef je de Galaxy A36 dus niet te kiezen.

Toch zijn we niet ontevreden. Uit onze test blijkt dat het toestel achtergrondprocessen niet afremt of voortijdig stopt. Voor dagelijkse taken werkt alles naar behoren. Verwacht alleen niet dat je snel kunt schakelen. De vingerafdrukscanner reageert traag, apps laden duurt soms even en multitasken gaat niet altijd soepel. Animaties haperen af en toe, maar dat is op dit prijspunt niet uitzonderlijk. Het kan echter wel iets beter, maar we kunnen er ook weer niet té streng over doen.

©Wesley Akkerman

0,5x

©Wesley Akkerman

0,5x

Minder flexibiliteit

De keuze voor de processor is opvallend, maar het verwijderen van de micro-sd-kaartsleuf nog meer. Veel gebruikers waarderen zo'n uitbreiding juist. Het biedt niet alleen extra flexibiliteit voor opslag en app-installaties, maar maakt ook het snel overzetten van foto's en video's eenvoudig. Vooral betaalbare smartphones hielden deze geliefde functie vaak in stand. Toch lijkt ook hier het einde nabij. Net zoals eerder de koptelefoonaansluiting verdween, verdwijnt nu ook de sd-kaartsleuf steeds vaker.

De batterij in de Samsung Galaxy A36 is net zo groot als die in de A35: 5000 mAh. Je haalt er nu iets meer gebruikstijd uit, omdat de Snapdragon-chip zuiniger met energie omgaat. In de praktijk scheelt het echter niet veel. Je haalt zonder moeite anderhalve dag op één lading. Opladen gaat bovendien sneller: met een oplader van 45 watt is de accu in ongeveer zeventig minuten weer vol. Na een half uur laden zit je rond de 55 procent. Hierbij rekenen we vanaf een batterijpercentage van ongeveer vijf procent.

©Wesley Akkerman

1x

©Wesley Akkerman

2x

Lange software-ondersteuning

Samsung scoort punten met de lange software-ondersteuning. Waar het bedrijf vorig jaar nog vier jaar Android-upgrades en beveiligingsupdates beloofde, is dat nu uitgebreid naar zes jaar. Of de chipset dat tempo bijhoudt, moet nog blijken, maar voorlopig is het een duidelijk voordeel. De One UI-schil oogt even opgeruimd en fris als altijd. Wel moet je rekening houden dat het systeem soms wat traag reageert op je input. Ook staan er vooraf geïnstalleerde apps op het toestel.

Op het gebied van AI hoef je (gelukkig / jammer genoeg – doorstrepen wat niet van toepassing is) weinig te verwachten. Veel minder dan bij de S25-reeks, in elk geval. Je krijgt toegang tot onderdelen als Circle to Search, een magische gum (ook die van Samsung), bewerksuggesties en speciale fotofilters. Via het AI-paneel kun je zelf gifjes en vergelijkbare creaties maken. Google Gemini is eveneens aanwezig en doet wat je ervan mag verwachten. Heb je weinig interesse in AI, dan is dit toestel juist prettig: je wordt er minder mee geconfronteerd dan bij duurdere modellen.

©Wesley Akkerman

Samsung Galaxy A36 kopen?

De Samsung Galaxy A36 is een degelijke middenklasser, maar worstelt met bekende problemen. De processor laat het soms afweten, de software reageert traag en de video's overtuigen niet. Het is allemaal te verwachten op dit prijspunt, al blijft het jammer. Zeker omdat concurrenten als Motorola, OnePlus, Oppo en Xiaomi dit beter voor elkaar hebben, terwijl Samsung juist meer middelen heeft. Ook de stap van de A35 naar de A36 is zo klein dat overstappen nauwelijks zin heeft.

Is er dan niets positiefs te melden? Zeker wel. Het beeldscherm is even mooi als altijd en voor foto's op sociale media voldoet de camera prima. Dankzij het IP67-certificaat is de telefoon bovendien water- en stofdicht. Ook de uitgebreide softwaresupport en de lange batterijduur spreken in het voordeel van de Galaxy A36.

Toch blijft de vraag of dit de beste keuze is tussen de 300 en 400 euro. Voorlopig neigen we nog naar nee, omdat de matige prestaties te veel in de weg zitten. Daarin valt het toestel echt het meeste tegen.

Een schone koelkast is belangrijk: niet alleen blijft je eten langer vers, ook krijgen bacteriën en schimmels minder kans – wel zo goed voor je gezondheid! Maar hoe vaak moet je de koelkast eigenlijk schoonmaken?

Lees ook: Houd je eten langer vers: zo deel je je koelkast optimaal in

Wanneer is het weer tijd om de koelkast schoon te maken?

Het is belangrijk om voedselresten of gemorste vloeistoffen zo snel mogelijk te verwijderen. Anders vormt je koelkast een broedplaats voor bacteriën, die een voedselvergiftiging kunnen veroorzaken. Vaak ontkom je er niet aan om wekelijks met een vochtige doek achtergebleven restjes te verwijderen. Een andere taak die wekelijks terugkeert, is het afnemen van de buitenkant en de handgrepen van de koelkast met een vochtige doek. 

Op den duur is het nodig om je koelkast grondiger schoon te maken. Hoe vaak je de koelkast uitgebreid moet schoonmaken, hangt logischerwijs af van hoe vies het apparaat is, maar doe dit over het algemeen ten minste eens in het kwartaal. Vaker schoonmaken is zeker geen overbodige luxe, want een schone koelkast is niet alleen belangrijk voor de hygiëne, maar voorkomt ook nare geurtjes en houdt je voedsel langer vers. 

Nieuwe koelkasten zijn vaak uitgerust met antibacteriële en geurabsorberende technologieën, maar ook no frost en geavanceerde luchtcirculatiesystemen zorgen ervoor dat je de koelkast minder vaak uitgebreid schoon hoeft te maken. Is je koelkast al wat ouder? Dan is het juist vaker nodig om je koelkast grondig te reinigen. Door de jaren verslechtert de luchtcirculatie van een koelkast, waardoor er sneller bacteriën en schimmels groeien en voedsel eerder bederft. Een maandelijkse grondige schoonmaakbeurt is dan aan te raden. 

Lees ook: Is het tijd voor een nieuwe koelkast?

©Andrey Popov

Hoe maak je je koelkast schoon?

Voor je aan de slag gaat, is het slim om je koelkast uit te zetten. Dit voorkomt dat de koelkast harder gaat werken en bespaart dus energie. Het schoonmaken van je koelkast is een goed moment om de houdbaarheidsdata van de voedingswaren te bekijken en wat niet meer te bruikbaar is weg te gooien. De rest van de producten zet je op het aanrecht zodat de voedingswaren niet in aanraking komen met schoonmaakmiddel. Op warme zomerdagen gebruik je een koeltas of koelbox om de producten koel te houden. 

Maak een sopje met allesreiniger of afwasmiddel en warm water. Vermijd agressieve schoonmaakmiddelen zoals azijn, omdat dit de afsluitrubbers van de koelkast kan aantasten. Verwijder alle plateaus en bakken uit de koelkast en maak ze schoon met een schone (microvezel)doek of een zachte spons. 

Neem vervolgens de binnenkant van de koelkast af, van boven naar onderen. Vergeet niet de deur en de afsluitrubbers schoon te maken. Controleer ook of de rubbers niet vervormd, beschadigd of gescheurd zijn, en vervang deze indien nodig. Maak alles droog met een schone theedoek en zet alle producten weer terug in de koelkast. Dit is het ideale moment om je koelkast opnieuw in te delen.

Heb je een vrijstaande koelkast? Dan is het ook belangrijk om jaarlijks de achterkant van het apparaat schoon te maken. Door stof op het rooster kan het apparaat niet goed warmte afvoeren, wat het energiegebruik verhoogt.