Burnout Paradise Remastered - Geen schade opgelopen

Nou zijn bijna alle (arcade)racegames snel, dat is immers redelijkerwijs de essentie van autoracen, maar Burnout doet er een flinke schep bovenop door de teugels van de realiteit aangenaam te laten vieren. Vol gas gaat de game al hard, maar door veelvuldig te boosten gooi je daar nog een flinke schep bovenop. Afremmen voor bochten is nauwelijks nodig en overal zijn er jumps en stunts te vinden om stukjes af te snijden, of om de race gewoon wat sensationeler te maken.

© PXimport

Crashen hoort erbij

Toch voelt Burnout Paradise niet goedkoop aan, iets waar andere games met een blinde focus op rauwe snelheid wel snel last van hebben. Dat komt omdat auto’s nog steeds voelbaar gewicht hebben. Met een goed getimede ruk aan de handrem slinger je een auto zonder noemenswaardig verlies van snelheid de bocht om, maar als je timing een beetje verkeerd is zie je hoe je auto als een blikje frisdrank in elkaar wordt gekreukt tegen de vangrail. Het gewicht is daarmee een fijne bijkomstigheid bij het rijden, maar speelt natuurlijk vooral een rol bij het beuken en incasseren, dat in Burnout bijna net zo’n belangrijk onderdeel van racen vormt als ‘de snelste’ zijn.

Anders dan bij andere racegames hoef je je echter geen zorgen te maken dat je verongelukt, zij het door een stuurfout dan wel door een agressieve tegenstander. Je crasht namelijk toch wel een keer (of tien). Dat is ook helemaal niet erg. Na de crash word je met plankgas en al terug in de actie gegooid en door de duidelijk aanwezige rubber banding zit je binnen no time weer middenin het racegewoel. Crashen voelt daarom geen moment als straf, maar is onderdeel van het sensationele feest der vrijblijvendheid dat Burnout Paradise heet.

© PXimport

Concurrentie van zichzelf

Het verlangen van fans naar een heruitgave van Burnout Paradise is daarom ook wel begrijpelijk. Er is sinds Burnout Paradise simpelweg geen game geweest zoals deze. Dat komt door gebrek aan concurrentie (of een opvolger), maar de mix van snelheid, sensatie en vrijheid is ook nagenoeg perfect en zou moeilijk te overtreffen zijn. Dankzij de hogere resolutie (tot wel 4K op PS4 Pro en Xbox One X) doet Burnout Paradise Remastered bovendien nauwelijks verouderd aan. Het is weliswaar geen autoporno zoals Gran Turismo of Forza, maar je moet toch echt wel heel kritisch zijn wil je zien dat dit een tien jaar oude game is. De framerate was overigens op de vorige generatie ook al hoog, dus daar hadden we geen remaster voor nodig.

De enige concurrentie ondervindt Burnout Paradise Remastered dan ook van zichzelf. Zeker op de Xbox One, waarop de Xbox 360-versie van Burnout Paradise ook gewoon te spelen is, biedt de Remaster niet zo gek veel nieuws. Wel bevat Burnout Paradise Remastered alle downloadbare content, inclusief Bikes, Cops & Robbers en Big Surf Island.

© PXimport

Een handjevol kleine aanpassingen had Burnout Paradise Remastered nog net naar een hoger niveau kunnen tillen. Zo blijft het onhandig dat je een race niet even opnieuw kunt starten als je bijvoorbeeld verkeerd bent afgeslagen in de open stad en winst nu wel kan vergeten. Ook missen we de mogelijkheid om te fast travelen als we weer eens een race eindigen in het lege heuvellandschap, had het selecteren van een nieuwe auto wat vlotter gemogen en wordt de game op den duur eentonig, omdat races altijd op een van acht vaste locaties eindigen.

Maar misschien benaderen we Burnout Paradise dan wel weer te veel als een racegame, en niet als een feestje op wielen, waarin je ongedwongen een beetje rondscheurt en net zoveel lol haalt uit een race winnen, als uit een zieke stunt uithalen of geweldig tegen een muur uiteenspatten.

Burnout Paradise Remastered is nu beschikbaar op Xbox One en PlayStation 4 en verschijnt binnenkort op pc. Voor deze recensie is de game gespeeld op een Xbox One.