Bloodborne
Natuurlijk leggen we binnen vijf minuten het loodje. Natuurlijk doen we dat het eerste uur nog twintig keer. Natuurlijk hebben we geen idee waar we zijn, wie we zijn, waarom we dat zijn en of we überhaupt zijn. Laat je niet misleiden door de naam, Bloodborne is evenzeer een opvolger in de Souls-serie als dat Dark Souls de opvolger van Demon’s Souls was.
Voor wie dat niets zegt: deze serie ramde z’n eerdere drie games vol met spijkerharde uitdagingen, onvergefelijke spelsystemen, een subtiele, diepgaande verhaalvertelling en uitgebreide mogelijkheden om je personage, wapens, uitrusting en speelwijze aan te passen. Voor spelers die bekend zijn met Demon’s Souls, Dark Souls of Dark Souls 2… No worries, From Software doet met Bloodborne precies waar het goed in is.
©PXimport
Fright Night
In plaats van Middeleeuwse high-fantasy, is er bij Bloodborne gekozen voor een pikzwarte Victoriaanse horrorsetting, die onder een dikke laag overdreven gotische architectuur volgepropt zit met monsterlijke gedrochten die rechtstreeks uit Frankensteins laboratorium gewandeld lijken te zijn.
Op het podium van dat indrukwekkende toneel, een stad genaamd Yharnam, speelt het verhaal zich af tijdens ‘de night of the hunt’. Een ziekte heeft de volledige stad en omliggende gebieden in zijn greep en verandert mens en dier in afzichtelijke, moordlustige wezens. Spelers mogen ondertussen aan de slag als de Hunter, die daar met ‘een reden’ is en die ‘dingen met een reden moet doen’ en ‘achter bepaalde dingen komt’.
Wij weten inmiddels de antwoorden op al die vragen, maar Bloodborne laat zijn spelers vanaf seconde één in het ongewisse - met goede reden. Dit verhaal ontvouwt zich niet via duidelijke tussenfilmpjes en uitleggerige conversaties met het schrale aantal coherent pratende inwoners. Nee, het avontuur zelf vertelt het verhaal. De items die je vindt, omgevingen die je betreedt, een spaarzaam notitietje hier en daar en een flinke bak deductie; het hoe, wie, wat en waar van deze bijzondere wereld ontdekken is een indrukwekkend spel op zich. Iets dat we enkel zouden verpesten met zelfs het meest basale stukje omlijning. Jij bent een Hunter, deze stad zit vol monsters. Zoek het lekker uit.
©PXimport
Kleiner maar fijner
From Software kiest voor die manier van vertellen omdat ze in het verleden zo succesvol is gebleken. Spelers hebben geen andere keuze dan betrokken te worden bij de spelwereld. Het krachtige gevoel van verlorenheid dat de gameplay en spelwereld zo zorgvuldig creëren, wordt nooit verstoord, maar juist versterkt door het verhaal.
Hoewel die aanpak in Bloodborne zichzelf nog steeds op zeer positieve wijze onderscheidt van andere games, blijft die achter in vergelijking met zijn voorgangers. Bloodborne vertelt zijn verhaal binnen het kader van een stad en een eenzijdige grafische stijl. Demon’s Souls en Dark Souls (2) gebruikten een heel continent, inclusief eeuwen historie, met extreem gevarieerde gebieden. Aan het einde van die rit hadden we het gevoel een jarenlange reis gemaakt te hebben, in Bloodborne eindigen we met het idee een nacht overleefd te hebben.
De kleinere schaal is misschien een domper, het past wel bij de meer gestroomlijnde ervaring die de totaalervaring uiteindelijk blijkt te zijn. Ook de gameplay en content hebben ten opzichte van de andere delen in deze serie wat vetrandjes verloren. Er zijn minder items, minder verschillende gebieden, de spelsystemen zijn doorzichtiger en het aanbod in gevarieerde speelwijzen is teruggebracht tot één.
Van dat laatste balen we enkel als we de vergelijking (moeten) trekken met eerdere games in de serie. Die boden de mogelijkheid om volledig verschillende personages te bouwen die compleet anders speelden. Zo niet Bloodborne, die geeft je een slagwapen en een gun. Daarbinnen varieert het met nuances, maar het volledige vechtsysteem blijft binnen dat kader. De positieve kant van die beperking is dat From Software zich concentreert op één enkel vechtsysteem. Het feilloze resultaat onderstreept de voordelen van die keuze.
©PXimport
Het wit in de ogen zien
In het geweldige vechtsysteem draait alles om actie. Je moet het wit in de ogen van je tegenstander kunnen zien en als de situatie hachelijk wordt en je bijna overrompeld wordt, is de beste optie om nóg harder aan te vallen.
Niet als een dolleman, want daarvoor ligt de moeilijkheidsgraad veel te hoog. Wie afstand probeert te nemen van vijanden en gebruik probeert te maken van die afstand, merkt al snel dat vijanden een dozijn sprongen en aanvallen inzetten die nog veel moeilijker te ontwijken zijn dan een slag van dichtbij. De beste manier is om neus aan neus te blijven staan, de animaties van je vijanden als een havik in de gaten te houden en toe te slaan tijdens de openingen die ze weggeven.
Dat alles is niet alleen te danken aan de beperkingen die de speler heeft op een lange afstand (je geweer doet amper schade), maar ook aan de verfijnde spelregels van de gameplay. Elke nieuwe slag in een combo doet veel meer schade dan de vorige. Als je leven verliest mag je het terugverdienen door binnen een seconde aan te vallen en wanneer je een kogel afschiet precies tijdens de aanvalsanimatie van een vijand een verwoestende counter in te zetten, mits je dus dichtbij genoeg staat om op tijd te reageren.
Vooral voor spelers van de voorgaande games zal dat tegennatuurlijk zijn, gezien die gewend waren om berekenend met een schild in hun handen af te wachten. Bloodborne eist van je dat je de aanval inzet. En met grotere groepen vijanden dan voorheen die je binnen luttele seconden onoplettendheid een kopje kleiner maken, is het niet alleen gedwongen aanvallen, maar ook nog eens gedwongen aanvallen terwijl je, euh, nou ja, je koppie erbij houdt dus.
©PXimport
Excelleren all over the place
We stipten het al even kort aan, maar het vechtsysteem is niet het enige waarin Bloodborne schittert. Dit is zo’n zeldzame game die op talloze fronten imponeert. Het design van de locaties die je doorloopt bijvoorbeeld. Alles is met elkaar verweven tot één grote spelwereld. Soms loop je gewoon een deur door, om er vervolgens achter te komen dat die deur de aansluiting is naar een gebied waar je tien uur eerder nog doorheen liep..
Grafisch kunnen we alleen de iets té eenzijdige stijlvoering laken. Ook moeten we de immense uitdaging aankaarten, want de kern van deze serie maakt (gelukkig) onveranderd weer zijn opwachting. Je personage sterker maken doe je enkel door het verzamelen van bloed dat vijanden achterlaten.
Je kunt dat bloed alleen gebruiken in een speciale droomwereld waarvoor je een checkpoint zult moeten vinden – of je keert terug naar een eerder gevonden checkpoint, dat zelden dichtbij ligt. Ga je dood, dan ben je alles kwijt, met de eenmalige mogelijkheid om het terug te pakken als je de vijand die je vermoordde doodt. Die intense verhouding tussen risico en beloning vertoont allerminst scheurtjes van ouderdom.
©PXimport
En dan nog wat
Alles wat we hierboven schreven is Bloodborne beoordeeld in een notendop. We kunnen fans van de serie uitleggen waarom er verschillende kleine nuances zijn die maken dat dat Demon’s Souls en Dark Souls betere games voor hen zijn. We kunnen ook het hele internet vullen met veel te diep gaande teksten over waarom Bloodborne beter is dan het gros van de andere games op de markt.
Bovendien nemen we de Chalice Dungeons (automatisch gegenereerde en eventueel door spelers gedeelde kerkers met unieke wapens en bazen) niet eens mee in deze recensie, totdat we zien wat het effect gaat zijn. Hetzelfde geldt voor het online multiplayer-component, waarin spelers met en tegen elkaar kunnen spelen binnen deze spelwereld. Ook die zal zijn waarde pas bewijzen als de spelwereld bevolkt wordt door kundige spelers met hoge levels. We bedenken ons nu dat we nog niet eens verteld hebben dat spelers online boodschappen voor elkaar kunnen achterlaten om anderen bijvoorbeeld te waarschuwen.
Of het feit dat… Weet je, misschien moeten we het hier maar bij laten. Als Bloodborne ons iets leert, dan is het wel dat overdaad schaadt. Sterker nog, als From Software een recensent was in plaats van een game-ontwikkelaar, dan zou diens recensie heel simpel zijn. Overweldigend goed.
Zoek het lekker uit
-
Door Simon Zijlemans
Met een bijna perfecte samensmelting van leveldesign, gameplay, uitdaging en verhaalvertelling is het ontwikkelaar From Software wéér gelukt om een totaalpakket neer te zetten dat volledig in zijn eigen klasse zit. Voor doorgewinterde Souls-fans zullen de kleinere schaal en de beperkte keuzes in speelwijze een domper zijn, maar dat heeft wel geleid tot meer aandacht voor alles wat Bloodborne wél doet. Er zijn maar weinig titels die zulke ambities kreukvrij waarmaken.
- Het beste uit de serie blijft behouden, maar onderscheidt zich gewaagd, nadruk op actie pakt goed uit, excelleert in bijna alle facetten van traditioneel game-design
- Gevoelsmatig kleinere schaal dan Souls-games, spelers worden beperkt in speelwijze
Als je een browser dagelijks gebruikt, plaats je hiervan een snelkoppeling op het bureaublad.
