Assassin's Creed Syndicate - Meer van hetzelfde, toch anders

Het vieze Londen mag dan een hele andere wereld lijken dan het Parijs uit voorganger Unity, onder de kap draait nog steeds dezelfde motor. Het goede nieuws is dat ontwikkelaar Ubisoft de AnvilNext 2.0-engine beter heeft weten te beteugelen: Assassin's Creed Syndicate kent niet de vele bugs die voorganger Unity plaagden, al zijn er wel kleine op- en aanmerkingen. De game draait over het algemeen stabiel, maar kent sporadische performance-issues tijdens de tussenfilmpjes, waarbij deze zich soms schokkerig voltrekken. Lees ook: Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain review - Geweldig én teleurstellend.

Ook gedurende de gameplay willen de bewoners van het industrieel bedrijvige London nog wel eens vreemde capriolen uithalen. Zo zagen we meermaals Harry Potter-achtige taferelen ontvouwen, waarbij een bezem op ogenschijnlijke magische wijze volledig zelfstandig de straat aanveegde. Ook willen sommige Londenaren nog wel eens vast komen te zitten in een blinde muur. Dit zijn slechts kleine hobbels op de weg, die vaker grappig dan irritant zijn.

Wie voor de eerste keer de daken van Londen betreedt met hoofdpersonages Jacob en Evie Frye, staat een spektakel te wachten. Of de zon nu door de rook van de grote schoorstenen schijnt of de regen genadeloos op de kasseien slaat, de stad oogt prachtig in al zijn twijfelachtige pracht. Op straatniveau tref je namelijk hele andere aangezichten. De ongelijke straten liggen vol met plassen smerig water, de gebouwen zijn vaak voorzien van een dikke laag roet en de ratten nemen een prominentere plaats in op straat dan de Londenaren zelf. Voor pracht en praal is geen plek in deze wereld: Assassin's Creed: Syndicate dompelt je onder in een heerlijk smerige versie van Londen waar je nooit meer weg wil.

Twee keer zo veel pret met de tweeling

Dit groezelige Londen verken je door de ogen van twee verschillende personages: Jacob en Evie, de Frye-tweeling. Assassin's Creed Syndicate besteedt weinig tot geen tijd aan de voorgeschiedenis van het kibbelende duo. In plaats daarvan word je als speler meteen de actie in getrokken. De openingsmissie op een rijdende trein zorgt voor een enerverend begin van je avontuur, maar het gebrek aan een duidelijke beweegreden voor de tweeling gaat niet lang daarna aan je knagen.

Er zijn twee verschillende personages: Jacob en Evie.

Dat is een gemiste kans, want het verhaal wat zich gedurende Assassin's Creed Syndicate ontvouwt komt maar langzaam op gang. De Orde der Tempeliers is nog altijd de gezworen vijand van de sluipmoordenaarsorde en levert wederom de schurk in dit verhaal aan. En hoewel Tempelier Starrick meer charisma en diepte heeft dan voorgaande vijanden, heeft het verhaal nét te weinig diepgang om het overweldigende gevoel van de allereerste Assassin's Creed-delen op te roepen.

Starrick is echter niet het enige levendige personage dat in Londen rondloopt. Hoewel historische figuren als Charles Darwin en Alexander Graham Bell voor een komische noot zorgen, zijn de echte sterren van Assassin's Creed Syndicate de Frye-tweeling. Zelden zagen we een charismatischer en dodelijker koppel dan Jacob en Evie Frye. Er is overduidelijk veel aandacht besteed aan het ontwikkelen van de personages en hun onderlinge verstandhouding.

De introductie van een 'rope launcher' is een verademing.

Daarnaast zijn de dialogen tussen hen en anderen natuurlijk en geloofwaardig, waar in het verleden de menselijkheid van hoofdpersonages nog wel eens leed onder het geforceerde gebruik van 'stille, doch sterke persoonlijkheden'. Zo is Evie gereserveerd en bedachtzaam, maar kan men tussen de lijntjes door een persoon vol idealen en principes ontwaren. Bon vivant Jacob is met zijn achteloze improvisaties en vrolijk sarcasme ook een verfrissing, want hij toont een menselijke zijde van het sluipmoordenaarschap die we nog niet veel hebben gezien.

Veranderingen in Assassin's Creed Syndicate

Deze personages mogen dan kleurrijk en vermakelijk zijn, op het gebied van gameplay is er weinig om écht enthousiast van te worden. Londen herbergt een hoop zijmissies, waarvan verreweg de meeste bedoeld zijn om delen van de stad te verlossen van de wurggreep die de Tempeliers er op uitoefenen. Het geld en de grondstoffen die je hiermee verdient, gebruik je voornamelijk om wapens en andere gebruiksvoorwerpen te maken in het simpele crafting-systeem of om upgrades voor je vers opgerichte bende aan te schaffen.

Die bende, The Rooks genaamd, neemt het op tegen een Tempeliersbende genaamd The Blighters. Deze bende treedt zowel in de verhaallijn als in de zijmissies soms naar de voorgrond, maar is bij lange na niet zo uitgebreid aanwezig als je zou hopen. Daarmee wordt het ook een stuk minder relevant om je zuur verdiende geld uit te geven aan het upgradesysteem voor The Rooks. Dat is jammer, want hoe leuk het ook is om alleen door de schaduwen te glijden, het gevoel een bendeleider te zijn is nóg leuker.

De zijmissies zijn niet allemaal even interessant.

Identiek aan Unity

Ook in de kern van de gameplay is weinig veranderd. De gevechten en het freerunnen zijn nagenoeg identiek aan voorganger Unity, waardoor je soms het gevoel krijgt simpelweg op herhaling te gaan in plaats van een nieuw avontuur te beleven. Toch zijn er kleine vernieuwingen die het geheel opluisteren. Zo is de introductie van een 'rope launcher' een verademing voor iedereen die zich kapot ergerde aan het vele nodeloze klimmen. Met één druk op de knop lanceer je jezelf naar een willekeurig punt in je omgeving of creëer je spontaan een kabelbaan tussen twee punten. Dit zorgt er voor dat je aanzienlijk minder tijd en frustratie kwijt bent aan het freerunnen.

Deze rope launcher is beschikbaar voor zowel Jacob als Evie, die beiden een aparte skill tree hebben. De XP die je verdient wordt omgezet in punten, welke je aan verschillende vaardigheden kan spenderen. Jacob en Evie hebben elk twee unieke vaardigheden welke zich richten op hun sterke kanten: Evie houdt zich op in de schaduwen en heeft de voorkeur voor een stealth-aanpak, terwijl Jacob liever zijn vuisten laat spreken. Deze voorkeuren uiten zich in een merkbaar verschil in vaardigheden, want Evie is bijvoorbeeld nét iets stiller en moeilijker te detecteren dan Jacob. Ubisoft heeft er echter voor gekozen om dit verschil niet té uitgesproken te maken, met als gevolg dat de speelwijzen van beide personages niet heel ver uit elkaar liggen. Dat is een gemiste kans, want het was uitdagender geweest als beide personages hun eigen set beperkingen en voordelen hadden gehad en men per missie had moeten kiezen welk personage het beste geschikt was.

De rijtuigen zijn makkelijk van hun koetsier te ontdoen.

Wat beide spelers gemeen hebben, is de mogelijkheid om van nieuwe voertuigen gebruik te maken. De vele rijtuigen die over de Londense straten rijden zijn allemaal makkelijk van hun koetsier te ontdoen, waarna je met een noodgang de stad kan doorkruisen, mits je onthoudt dat men ook in dit tijdperk links reed. Maar hoe fijn het ook kan zijn om de benenwagen voor een koets te verruilen, het oogt allerminst realistisch. Zo kun je met alle types koetsen driften, andere koetsen rammen en heeft je paard er nooit last van wanneer je met 40 kilometer per uur frontaal op een muur inrijdt. Het gebrek aan realisme is van tijd tot tijd storend, maar de ervaring van het koetsrijden weegt zwaarder dan de kleine irritaties die het met zich meebrengt.

Vallen en opstaan

Over kleine irritaties gesproken: je bent niet zo vrij in het freerunnen als we graag hadden gezien. Dankzij nieuwe animaties oogt de logistieke acrobatiek vloeiender dan ooit, maar op enkele punten struikelt dit stukje gameplay toch. Zo is het schier onmogelijk om in één keer recht naar achteren te springen als je aan een muur hangt, een handeling die je het liefst op regelmatige basis uitvoert. Daarnaast lijkt men ook niet alle elementen van het freerunnen van nieuwe animaties voorzien te hebben. Zo lijkt je personage een fractie van een seconde stil te staan alvorens hij of zij een middelhoog object zoals een schutting beklimt. Deze vertraging is minimaal, maar genoeg om de gevoelsmatige vaart uit je freerun-sessie te halen.

Het verhaal komt maar langzaam op gang.

Deze kleine ergernissen zijn echter niet zo storend als de koppige camera. Wanneer je in afgesloten ruimtes besluit te gaan klimmen en klauteren, kan de camera dienst weigeren. De reikwijdte van je camerahoek is dan sterk beperkt, waardoor je het overzicht kwijtraakt. In sommige gevallen beïnvloedt dit zelfs je besturing, waardoor je per ongeluk de verkeerde richting op klimt. Het gevolg is dat je soms te dicht bij een tegenstander komt, waardoor sluipen geen optie meer is en je enkel nog het open gevecht kunt kiezen. Gelukkig kom je dit soort omgevingen relatief weinig tegen, dus blijft de schade beperkt. Ondanks de wispelturige camera en de kleine vertragingen blijft het freerunnen toch één van de leukste vrijheden om te hebben in een game als Assassin's Creed Syndicate. En zeg nou zelf, vrijheid is toch het enige wat een sluipmoordenaar wil?

Conclusie

Hoewel Assassin's Creed Syndicate niet dezelfde problemen kent als voorganger Unity, zijn er wel een paar irritaties te bekennen. Deze ergernissen mogen dan soms voor aardig wat frustratie zorgen, ze maken Assassin's Creed Syndicate niet onspeelbaar. Dankzij de goed uitgewerkte personages en de prachtige (en smerige) plaats van handelen, is het nieuwste deel in de reeks nog steeds een avontuur dat de moeite waard is om te beleven.

Assassin's Creed: Syndicate is vanaf 23 oktober verkrijgbaar voor PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze recensie is de PS4-versie gespeeld. De pc-versie verschijnt op 19 november.

75/10075/100Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met Gamer.nl