Als je Mac niet meer zo soepel loopt, dan kun je besluiten om een oudere, minder veeleisende versie van het macOS-besturingssysteem te installeren. Dit is in principe geen ingewikkeld proces, maar je moet wel even weten waar je die oudere versies kunt vinden.

Zorg voor een back-up

Het is vooraf goed om te weten dat niet alle versies van macOS op alle apparaten werken. Zo kun je op een Mac met de eigen M1-chip van Apple bijvoorbeeld niet een versie ouder dan Big Sur installeren. Meestal ondersteunt een Mac enkel het besturingssysteem dat al op het apparaat aanwezig was toen je het kocht, of nieuwere versies ervan die later verschenen. Met een tool als Patched Sur kun je altijd nieuwe versies van macOS installeren, zelfs als je apparaat deze in principe niet uit zichzelf ondersteunt. Vaak is dit niet aan te raden, omdat je Mac dit niet zal trekken.

Zorg in ieder geval dat je voldoende back-ups maakt, zodat je je pc altijd weer kunt terugzetten. Bedenk ook dat het niet altijd mogelijk is om back-ups die je met Time Machine maakt, terug te zetten in een oudere versie van macOS. Zo is bijvoorbeeld gebleken dat back-ups die zijn gemaakt in Big Sur, niet zo makkelijk terug te zetten zijn in macOS Catalina uit 2019. Je kunt een ander back-updienst gebruiken of zelf handmatig je belangrijkste bestanden overzetten op een harde schijf, die je dan op je nieuwe systeem weer terugzet. 

Oude versies downloaden

In de Mac App Store kun je de meeste oudere versies van macOS downloaden, maar vaak vind je deze niet als je ernaar zoekt. Daarom hebben we directe linkjes naar de verschillende versies van het besturingssysteem op een rijtje gezet:

macOS Big Sur (2020)
macOS Catalina (2019)
macOS Mojave (2018)
macOS High Sierra (2017)

Heb je het installatieprogramma gedownload, ga dan nog niet verder met de installatie. 

Download ook OS X El Capitan. Safari downloadt dit oudere installatieprogramma als een schijfkopie met de naam InstallMacOSX.dmg. Open de schijfkopie en voer het installatieprogramma uit dat daarin staat onder de naam InstallMacOSX.pkg. Hiermee installeer je een app met de naam OS X El Capitan-installatie in de map Apps en vanuit deze app ga je de oudere versie van macOS installeren. 

Oude versies installeren

Om een oudere versie van macOS te installeren, dien je eerst een opstartschijf te maken om het besturingssysteem vanaf een externe schijf te kunnen installeren. Apple adviseert een USB-stick te gebruiken met minimaal 14GB aan beschikbare ruimte.

Steek de USB-stick in je computer en open Schijfhulpprogramma. Onder Extern zie je de stick staan. Klik bovenaan op Wissen en kies APFS (als je macOS Sierra of later installeert) of macOS Extended (als je El Capitan of eerdere versies installeert). Geef de stick een nieuwe naam, bijvoorbeeld MyVolume, en klik op Wissen.

Het makkelijkste is om Terminal te gebruiken om een opstartschijf aan te maken. In Terminal kun je door middel van een enkele commando de opstartschijf aanmaken, al verschilt het per macOS-versie welke commando je precies moet gebruiken.

In dit geval gaan we ervan uit dat je Big Sur wilt installeren. De commando ziet er dan als volgt uit: 

sudo /Applications/Install\ macOS\ Big\ Sur.app/Contents/Resources/createinstallmedia --volume /Volumes/MyVolume

We gaan er ook vanuit dat het installatieprogramma nog steeds in de map Apps staat en dat MyVolume de naam is van de USB-stick. Als je de stick toch een andere naam hebt gegeven, vervang je MyVolume in deze commando's door de naam van je stick.

Je kunt de commando aanpassen op basis van welke versie van macOS je wilt installeren. Wil je High Sierra installeren, dan zal de commando eerder als volgt zijn: 

sudo /Applications/Install\ macOS\ High\ Sierra.app/Contents/Resources/createinstallmedia --volume /Volumes/MyVolume

Na het typen van het commando druk je op Enter en vul je je wachtwoord in. Bevestig vervolgens dat je je stick gaat overschrijven.

Nu kun je macOS daadwerkelijk installeren. Dit proces kan wat verschillen per Mac. Zorg eerst dat je je computer uit hebt staan. Heb je een Mac met de M1-chip van Apple, dan steek je de opstartschijf, je USB-stick dus, in de Mac en schakel je de Mac in terwijl je de aan-/uitknop ingedrukt houdt totdat je het venster met de opstartopties ziet. Selecteer hier de opstartschijf en je kunt het installatieproces starten.

Bij een Mac met een Intel-processor doorloop je dezelfde stappen, maar houdt je in plaats van de aan-/uitknop de Option-toets (Alt) ingedrukt tijdens het opstarten. Kies dan voor de opstartschijf en klik vervolgens op de pijl omhoog of op Enter.

Op deze manier kun je een oudere macOS versie gaan installeren. 

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.