Staakt uw muziekdownloads.

©CIDimport

Staakt uw muziekdownloads. Met de nieuwe dienst Spotify streamt u gratis een wereld aan muziek. Maar is dat echt zo mooi als het klinkt? Valt ‘illegaal’ downloaden nog te stoppen? De muziekindustrie vecht bijna vijftien jaar tegen dreigingen die opeenvolgend Napster, Kazaa, LimeWire en The Pirate Bay heten. Artiesten en platenmaatschappijen zagen hun inkomsten verschrompelen; voor veel internetters is het binnenhalen van muziek bijna routine geworden. De Tweede Kamer overweegt nu een verbod. Mooi hoor, zeggen critici, maar een wet kan vast geen cultuuromslag bewerkstelligen. Nee, dan Spotify. Die nieuwe internationale muziekdienst biedt Nederland gratis muziek aan, streamend naar een speciaal programma op uw computer. Tik de naam van een artiest in, klik een album aan en Spotify draait waar u om gevraagd hebt. Denk aan Apple’s iTunes Music Store, maar dan met een flinke stapel gratis proefmonsters. Artiesten krijgen voor iedere keer dat u luistert een bedragje uitgekeerd. Zij kunnen weer verdienen, consumenten krijgen de gratis muziek waar ze aan gewend zijn. Trendwatchers zien er de toekomst in. Veel jongeren, redeneren ze, geven niet meer zo om het bezitten van muziek, ze willen er vooral toegang tot hebben. Natuurlijk zitten bij zo’n deal wat addertjes onder het gras. Spotify legt niet-betalende klanten bijvoorbeeld standaard een maximum luisterduur van twintig uur per maand op. Is die tijd voorbij, dan zal u moeten wachten tot de maand daarna. Ook krijgt u wat reclame voorgeschoteld. In het programma rouleren reclamebanners en om het kwartier maakt uw muziek automatisch plaats voor een stuk of twee radiocommercials.

©CIDimport

Valt ‘illegaal' downloaden nog te stoppen? De muziekindustrie vecht bijna vijftien jaar tegen dreigingen die opeenvolgend Napster, Kazaa, LimeWire en The Pirate Bay heten. Artiesten en platenmaatschappijen zagen hun inkomsten verschrompelen; voor veel internetters is het binnenhalen van muziek bijna routine geworden. De Tweede Kamer overweegt nu een verbod. Mooi hoor, zeggen critici, maar een wet kan vast geen cultuuromslag bewerkstelligen. Nee, dan Spotify. Die nieuwe internationale muziekdienst biedt Nederland sinds een paar weken gratis muziek aan, streamend naar een speciaal programma op uw computer. Tik de naam van een artiest in, klik een album aan en Spotify draait waar u om gevraagd hebt. Denk aan Apple's iTunes Music Store, maar dan met een flinke stapel gratis proefmonsters.

Bedragje

Artiesten krijgen voor iedere keer dat u luistert een bedragje uitgekeerd. Zij kunnen weer verdienen, consumenten krijgen de gratis muziek waar ze aan gewend zijn. Trendwatchers zien er de toekomst in. Veel jongeren, redeneren ze, geven niet meer zo om het bezitten van muziek, ze willen er vooral toegang tot hebben. Natuurlijk zitten bij zo'n deal wat addertjes onder het gras. Spotify legt niet-betalende klanten bijvoorbeeld standaard een maximum luisterduur van twintig uur per maand op. Is die tijd voorbij, dan zal u moeten wachten tot de maand daarna. Ook krijgt u wat reclame voorgeschoteld. In het programma rouleren reclamebanners en om het kwartier maakt uw muziek automatisch plaats voor een stuk of twee radiocommercials.

Abonnement

Raakt u de adverteerders beu? Voor vijf euro per maand koopt u ze af en luistert u de hele maand zonder beperkingen. Met het abonnement van tien euro per maand verschaft u uzelf premium-toegang. U ontloopt dan reclame en limieten, u kunt Spotify ook op uw smartphone gebruiken en u mag bovendien meer dan drieduizend nummers offline bewaren. Echt downloaden is dat niet. De tracks blijven afhankelijk van het programma; u kunt ze niet gebruiken als mp3 en ze dus ook niet op een cd branden. Downloaden naar Spotify's programma voor mobieltjes kan weer wel. Handig - dat bespaart weer wat muziekaankopen. Luistert u liever gratis, dan bent u met de reclames ook niet erg verkeerd af. De radiocommercials luisteren prettig weg, de banners zijn niet erg hinderlijk. Bovendien werkt het programma constant vlot genoeg om niet onder te doen voor iTunes of Windows Media Speler. Klik een nummer aan en het begint direct te spelen. Spotify's catalogus is niet zo groot als die van de iTunesdownloadwinkel, maar komt er aardig dicht bij in de buurt. Spotify biedt drie goede redenen om af te zien van ‘illegaal' downloaden: het is ethisch, biedt een grote catalogus en geeft veel meer gebruiksgemak en veiligheid. Maar vooruit: daar staat wel weer reclame of een abonnementsprijs tegenover. Gaan die abonnementen de muziekindustrie redden? Heeft muziek op afroep de toekomst? U beslist.

Luisteren voor nop is niks nieuws

Gratis muziek streamen, dat kon ook al bij websites als Grooveshark.com en Last.fm. Die laatste blijft nuttig: het ‘online radiostation' kijkt naar de muziek die u al hebt en tipt u over artiesten die u misschien ook leuk vindt. Grooveshark lijkt met zijn muziekbibliotheek meer op Spotify, maar sluit nauwelijks deals met artiesten en platenmaatschappijen. Of, zuur verwoord: het is een online piratenschip.

Dit artikel is afkomstig uit Computer Idee nummer 14 jaargang 2010.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.