De nieuwe AirPods Pro bieden een langverwachte functie: ruisonderdrukking. Stop ze in je oren, en je wordt ineens afgezonderd van je omgeving. Maar hoe goed werkt die ruisonderdrukking bijvoorbeeld in een vliegtuig? We namen de proef op de som en de uitslag lees je in deze AirPods Pro review.

Apple verkoopt sinds eind oktober twee varianten van de AirPods: de gewone oordoppen die qua pasvorm gelijk zijn aan de oordoppen die standaard bij iPhones worden geleverd, met daarnaast de nieuwe Pro-variant. Die oordoppen zijn met een prijskaart van 280 euro iets duurder dan de 230 euro kostende AirPods, maar daar krijg je ook iets betere doppen voor terug.

De kern van de dopjes is hetzelfde gebleven: ze worden geleverd in een compact doosje, waar je ze in stopt zodra je ze niet gebruikt. De oordoppen kunnen op één lading vijf uur onafgebroken worden gebruikt, waarna je ze in de doos kan opladen. Dit doosje bevat genoeg stroom om 24 uur lang naar muziek te luisteren. En dit doosje kun je weer opladen met een Lightning-kabel, of door hem op een draadloze oplaadmat te leggen.

De algehele geluidskwaliteit is bij de AirPods Pro wel iets beter geworden. Basgeluiden zijn bij het gebruik van deze doppen beter voelbaar, waardoor geluid iets meer 'punch' heeft. Die harde basgeluiden overstemmen echter nooit je muziek: de AirPods Pro bieden een gebalanceerd geluid, zonder dat je hele gekke dingen hoort. En dat geluid blijft zelfs op de hoogste volumes zuiver.

De AirPods Pro ogen wat compacter dan de goedkopere doppen, met een minder lang steeltje. Hierdoor lijkt het wat minder alsof je elektrische tandenborstelkoppen in je oren hebt zitten. Je kunt ze nog steeds bedienen door de steeltjes aan te raken, maar ditmaal moet je ze knijpen in plaats van tikken. Je voelt fysieke feedback als je muziek pauzeert of hervat, waardoor de bediening van exacter voelt dan bij vorige AirPods.

©PXimport

Beter in de oren

De AirPods Pro zijn in-ear. Dat is nodig voor de ruisonderdrukking, omdat hierdoor je oor volledig van de buitenwereld wordt afgesloten. Apple levert drie maten siliconen dopjes mee, zodat je de AirPods op de maat van je oren kan afstemmen. Daarnaast kun je vanaf een iPhone of iPad zien of de oordoppen goed je oren afsluiten. De AirPods spelen dan een kort muziekje af, terwijl de microfoons in de steeltjes luisteren of ze dit muziekje horen. Zo nee? Dan weet Apple zeker dat er geen geluid uit je oren lekt, en er dus ook niks je oren in kan komen.

Bijkomend voordeel: het in-ear-systeem zorgt ervoor dat de AirPods Pro beter in je oren blijven zitten dan het gewone model. Bij gewone AirPods moet je oor een bepaalde vorm hebben, wil je ze goed gebruiken. We hebben bij de Pro-variant na lang zoeken echter nog niemand gevonden bij wie ze uit hun oren vallen als ze springen of met hun hoofden schudden.

©PXimport

In-ear-oordoppen kunnen vaak een gevoel van druk in je oren geven, omdat de lucht niet makkelijk je oren kan verlaten. Apple heeft dat opgelost door een klein roostertje op de AirPods Pro te plaatsen. Hier kan de lucht mee de dopjes verlaten, zonder dat er geluid naar binnen lekt. Dat lijkt perfect te werken: na meerdere dagen testen voelde de AirPods Pro nooit oncomfortabel aan.

Misschien wel de grootste upgrade is de actieve ruisonderdrukking. Luide geluiden van de buitenwereld worden weggefilterd, waardoor je bijvoorbeeld niet het geluid van een auto, trein of drukke menigte hoort. Je omgeving klinkt rustiger, waardoor je muziek ook minder luid hoeft te zetten om alles goed te verstaan.

We hebben de AirPods Pro in één van de meest luide omgevingen mogelijk getest: een vliegtuig. Frequente vliegers kopen vaak al een koptelefoon met ruisonderdrukking om de herrie van de motor weg te filteren, maar zo’n koptelefoon is een wat lomp ding waar je niet makkelijk mee kunt slapen. De AirPods Pro zouden door hun compacte formaat in theorie een stuk handiger kunnen zijn.

Net zo goed als Bose

De ruisonderdrukking an sich is in zo’n situatie indrukwekkend. We hadden de populaire Bose QuietComfort 35 II-koptelefoon mee om de ruisonderdrukking te vergelijken, maar er was eigenlijk amper verschil op te merken. De AirPods wisten geluid net zo goed weg te filteren als de veel grotere koptelefoon. De Bose-koptelefoon doet het enkel iets beter als er korte, luide geluiden voorbijkomen, maar het verschil is nihiel.

We hoefden de volumebalk van de AirPods slechts halverwege te zetten om muziek goed te kunnen horen. En bij een film of podcast was een volume van ongeveer 75% genoeg om gesprekken te verstaan. Het harde motorgeluid werd teruggebracht naar slechts een stille brom. Je hoort hem wel, maar wordt er niet meer door overspoeld.

©PXimport

Komt er een stewardess langs, dan kun je lang in één van de AirPods-steeltjes knijpen om de ruisonderdrukking uit te schakelen. De ingebouwde microfoons sturen je omgevingsgeluid dan rechtstreeks je oren in, zodat je alles dat om je heen gebeurt kunt verstaan. Met een tweede knijpbeweging zet je de ruisonderdrukking dan weer aan. De functie doet denken aan de koptelefoon van Sony, waarbij je ruisonderdrukking uitzet door je hand op een oorschelp te leggen.

Conclusie

Zijn de AirPods Pro door de uitstekende ruisonderdrukking de beste keuze voor tijdens een lange vlucht? Niet per se. De vijf uur batterijtijd was tijdens onze vlucht van Schiphol naar Los Angeles onvoldoende om de gehele trip naar de AirPods te kunnen luisteren. We moesten ze halverwege even opladen in de batterijdoos, waardoor we korte tijd zonder ruisonderdrukking zaten.

Dat is bij veel koptelefoons niet het geval. De meegenomen Bose-koptelefoon houdt het officieel tien uur vol op een volle accu, of zelfs twintig uur als je er een audiokabeltje aan hangt. En dat is een bescheiden schatting: in de praktijk ligt die batterijduur vaak nog veel hoger.

De AirPods kun je niet met een snoertje verbinden om je batterijduur te verlengen: of je gebruikt ze draadloos, of je gebruikt ze helemaal niet. Daarmee zijn dit prima oordoppen voor een vlucht van vijf uur of minder, maar bij langere periodes zouden we voor nu nog een koptelefoon meenemen.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.