Het is vaak een hele uitdaging om te achterhalen wat je als elektrische rijder bij een laadpaal betaalt. Hoe laad je dan het goedkoopst je elektrische auto op? We hebben een paar tips voor je.

Lees ook: Elektrische auto? Zo duur is opladen in jouw gemeente

Of je nu elektrisch rijdt of niet: je hebt vast wel eens iets gehoord over de grote verschillen tussen prijzen bij laadpalen voor elektrische auto's. Verschillende onderzoeken hebben de afgelopen jaren al aangetoond dat de stroomprijzen bij laadpalen tussen gemeenten enorm kunnen verschillen. Zelfs ín een gemeente, in een wijk of in dezelfde straat kun je laadpalen tegenkomen met verschillende tarieven. En om het allemaal nog lastiger te maken: zelfs bij één laadpunt kan het tarief dat je betaalt verschillen, afhankelijk van de laadpas die je gebruikt.

Goed, hoe zorg je er dan voor dat je als elektrische rijder zo goedkoop mogelijk bij een laadpaal laadt? We hebben een aantal tips voor je.

Welke laadpas heb je nodig? 🔋 Vast tarief

Het begint eigenlijk allemaal met de keuze van je laadpas, of meerdere passen. Dat zit zo. Laadpasaanbieders verdienen op verschillende manieren geld, en dat kan een invloed hebben op de kosten die jij als klant voor de stroom uit een laadpaal betaalt. Er zijn laadpasaanbieders die zelf een vast tarief voor publieke laadpalen hanteren. Zo weet jij als klant dus altijd precies wat je gaat betalen. Want of je nu oplaadt bij een laadpaal in Rotterdam of Emmen: met jouw pas betaal je altijd hetzelfde tarief.

Het voordeel? Je hoeft niet na te denken over welke pas je gebruikt, en in dit soort gevallen betaal je vaak geen directe kosten voor het gebruik van je laadpas. Het nadeel begrijp je vast al: het kan zijn dat je een ander bedrag voor een kilowattuur betaalt (kWh) dan wat de aanbieder van de laadpaal eigenlijk vraagt. Dat kan soms gunstig uitvallen, maar soms ook niet. Stel: met jouw laadpas betaal je altijd een tarief van 0,50 euro per kWh. De laadpaal hanteert een tarief van 0,60 euro: dan krijg je dus als het ware 0,10 euro korting per kWh. Maar hanteert die laadpaal een tarief dat veel lager ligt (in veel gevallen inmiddels al rond de 0,20 tot 0,40 euro), dan betaal jij dus méér met je laadpas en het vaste tarief dat daaraan hangt.

Welke laadpas heb je nodig? 🔋 CPO-tarief

Daarom is het voor dagelijks gebruik vaak slim om een laadpas te kiezen die het zogenaamde CPO-tarief (Charge Point Operator, oftewel de laadpaalbeheerder) hanteert. Met zo'n pas betaal je dus het tarief dat je op de paal vindt. En dus verschilt het tarief dat jij betaalt ook, afhankelijk van de laadpaal die je gebruikt. De aanbieder van een dergelijke laadpas verdient vaak geld door maandelijkse gebruikskosten te vragen, of een heel kleine opslag per geladen kWh door te berekenen.

Hoeveel laadpassen moet je hebben?

Het kan daarom best handig zijn om twee laadpassen te nemen. Eén waarmee je altijd het 'lage' tarief van de laadpaal betaalt, en eentje waarmee je goedkoper kunt laden als het tarief van de laadpaal hóger ligt dan het standaardtarief van jouw laadpas.

Zo zie je welk tarief je betaalt

Goed, je hebt dan dus de keuze gemaakt voor een laadpas waarmee je het CPO-tarief betaalt. Maar hoe weet je dan wat je precies bij welke laadpaal betaalt? Zoals we al schreven kan het gebeuren dat de prijs van twee verschillende laadpalen in dezelfde straat kan verschillen.

In de app van jouw laadpas kun je vaak via een kaartweergave goed zien welk tarief je bij welke laadpaal moet betalen. Download dus altijd die app om inzicht te krijgen in je kosten. Sommige apps laten ook vanuit zichzelf zien of en waar er zich een goedkoper laadpunt bevindt.

Tegenwoordig zie je ook steeds vaker QR-codes of informatie op de laadpaal over de kWh-tarieven. Helaas zijn die nog lang niet overal goed te achterhalen en is het over het algemeen niet goed gesteld met de prijstransparantie bij laadpunten. Europese regelgeving maakt het laadpaalaanbieders echter verplicht om klanten ook ad-hoc (en dus zonder laadpas) te laten betalen bij een laadpunt. Lees hier meer informatie over die regelgeving.

©Felix Geringswald - stock.adobe.com

Meerdere laadpassen? Zo zie je welke het goedkoopst is

Maar wat nu als je meerdere laadpassen hebt en wilt weten met welke je het goedkoopst uit bent? Ook daar zijn gelukkig mogelijkheden voor. Denk daarbij aan apps als Go-Charge.io (📲Android | iOS en Tap Electric (📲Android | iOS. Deze twee partijen laten per laadpunt zien wat het kWh-tarief is in combinatie met een specifieke laadpas. De data van beide apps wordt constant geüpdatet en uitgebreid, maar je krijgt desondanks een goed beeld van de kosten die jij als elektrische rijder bij een laadpunt betaalt.

Ook interessant: Zo houd je de batterij van je elektrische auto in topconditie

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.