In mijn geval is er geen sleutelmoment aan te wijzen waarop ik besloot te wisselen van telefoon. Het was een geleidelijk proces. Ik droeg een paar maanden lang zowel de Galaxy S III als de iPhone 4S elke dag bij me, en ik hield beide toestellen gesynchroniseerd. Telkens wanneer ik een telefoon nodig had, kon ik kiezen: de Galaxy S III of de iPhone 4S…

Het heeft niet lang geduurd voordat ik merkte dat ik bijna altijd voor de Samsung-telefoon koos. Ik ging meestal voor de iPhone wanneer ik informatie nodig had die alleen eenvoudig tussen Apple-apparaten te synchroniseren was (Reminders, documenten in iCloud). Ik ben van die diensten inmiddels overgestapt op platform-onafhankelijke alternatieven, iets wat ik eigenlijk ook had moeten doen als ik iOS was blijven gebruiken.

Daarna gebruikte ik de iPhone nog maar voor één ding: foto’s maken. De camera van iPhone blijft namelijk een stuk beter dan die van de concurrenten.

Loslaten

Ik merkte dat ik de Samsung-smartphone iedere avond moest opladen, terwijl de batterij van de iPhone ineens wel een week meeging. Dat was dan ook het moment dat ik me realiseerde dat ik over een ongegrond, egocentrisch stigma heen moest stappen (“maar, ik ben een iPhone gebruiker. En dit is geen iPhone!”) en het los moest laten.

Een overgang naar Android is bijzonder zwaar, vooral omdat veel van de problemen met Android algemeen bekend zijn en overal eindeloos herhaald worden. Ik heb ze dan ook allemaal gehoord. Ik ben waarschijnlijk zelf ook een van de tech-columnisten die dergelijke kritieken heeft geuit. Maar het is 2013 en bijna alle belangrijke telefoons worden geleverd met Android 4.1 of 4.2. De meeste problemen waar ik tussen 2009 en 2011 over klaagde zijn opgelost, of zijn lang niet zo ernstig meer als ze ooit waren.

En die conclusie had een net zo groot aandeel in mijn besluit om over te stappen als de vier sleutelfuncties van Android die ik in Deel 1 en Deel 2 beschreven heb. Toen Google de grootste kritiekpunten binnen Android had aangepakt, bracht het bedrijf Android in een positie waarin het voor mij wel eens een aantrekkelijke optie zou kunnen zijn wanneer er een hoogwaardige telefoon bij geleverd zou worden.

Fragmentatie

Fragmentatie is een logisch probleem waar je mee te maken krijgt als je software vrijgeeft voor zo’n enorm breed scala aan apparaten. Fragmentatie lijkt echter geen invloed te hebben op de Google Play-bibliotheek. Ik gebruik dezelfde (grote) collectie apps op elke Android-telefoon die ik test, en ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een app tegenkwam die niet op alle apparaten werkte. Zelfs spelletjes, die intensieve en specifieke eisen stellen aan de hardware, lijken op vrijwel alle apparaten te werken.

Malware

Malware is zeker een bedreiging, maar na het onderwerp een jaar lang uitgebreid onderzocht te hebben, geloof ik dat het een beheersbaar probleem is. Het is een bekend verhaal: als je niet onbewust malware op je telefoon wilt installeren, installeer dan geen illegale software. Dat is namelijk de primaire bron van kwaadaardige Android-software.

En verder, als je alleen maar gebruikmaakt van Android’s eigen app-archief (Google Play), dan zal je 99,5 procent van alle Android-malware omzeilen. Wil je dat het risico bijna nul is? Besteed vijf of tien minuten aan het lezen van de app-beschrijving in de Play Store voordat je een app installeert. De app-beschrijvingen bevatten veel meer informatie (waaronder het aantal downloads en een lijst van toestemmingen die de app vereist) dan de iTunes App Store. Voor maximale veiligheid: vermijd apps met weinig downloads en slechts enkele reviews.

Lees op de volgende pagina verder over de stabiliteit van iOS en Android…

Android-telefoons kun je (in zekere zin) jailbreaken zodat ze ook software van derden draaien. Je hoeft hiervoor alleen maar wat te graven in de instellingen en een knop om te zetten. Dat verhoogt uiteraard wel de risico’s. Android-telefoons kunnen ook ‘gepwned’ worden via kwaadaardige links (via sites, e-mails of sms-berichten), zoals elke andere telefoon.

Het komt simpelweg op het volgende neer: Ja, een Android-telefoon is minder veilig dan een iPhone… maar dat wil niet zeggen dat hij ‘onveilig’ is. De controlepunten die ik gebruik wanneer ik nieuwe software installeer op een Android-apparaat, zijn niet anders dan bij mijn iPhone. Kortom, ik heb niet het gevoel dat mijn Galaxy S III minder veilig is om te gebruiken.

Stabiliteit en betrouwbaarheid

Android is minder stabiel en betrouwbaar dan iOS, maar dat wil niet zeggen dat het “instabiel en onbetrouwbaar” is. Ik moet mijn iPhone zo’n tien keer per jaar geforceerd opnieuw opstarten. Op Android is dat misschien vijfentwintig keer. Dus ja, bij Android is het meer, maar beide apparaten hebben zo zeldzaam een schop onder hun kont nodig, dat ik me niet eens kan herinneren wanneer ik die voor het laatst heb moeten geven.

De frequentie waarmee apps crashen ligt waarschijnlijk nog dichterbij elkaar. Het belangrijkste verschil is dat een iOS-app elegant crasht. Het vervaagt langzaam naar de app launcher. Een Android-app crasht soms zelfs met een dialoogvenster en een keiharde foutcode.

Je zou kunnen zeggen dat Android behulpzamer is dan iOS wanneer het vast komt te zitten. Wanneer een iOS-app blijft crashen, kan de gebruiker alleen maar wachten totdat de ontwikkelaar van de app een update vrijgeeft, of hij of zij kan de app de-installeren. Een Android-gebruiker kan met behulp van de foutcode op internet zoeken naar een oplossing. Een gevorderde Android-gebruiker kan zelf ook een actieve rol spelen bij het oplossen van het probleem, mocht hij of zij dat willen, door handmatig de cache en de opslag van de app in kwestie beschikbaar te stellen.

Dat gezegd hebbende, ja, de gebruiker had natuurlijk liever gewild dat de app helemaal niet zou crashen. Kortom, ik geef iOS een 9 voor stabiliteit en betrouwbaarheid. Android krijgt een 8. Het is een verschil dat op een jaarlijkse spreadsheet gemakkelijk te zien is maar in het dagelijks gebruik is er weinig onderscheid merkbaar.

Waar zijn de apps?

Android’s Play Store is niet zo rijk gevuld als de iTunes App Store, maar de twee liggen erg dicht bij elkaar. Ik zou ook zeker niet zijn overgestapt als ik de apps niet had kunnen vinden die ik nodig heb om de Galaxy S III net zo prettig te laten werken als mijn iPhone.

Meestal kon ik simpelweg Android-versies vinden van dezelfde apps die ik op iOS gebruikten, met dezelfde functionaliteit. Als me dat niet lukte, vond ik al gauw een vervanger die me even goed beviel of zelfs beter was. BeyondPod is net zo goed als Downcast, en Press is de Google Reader-app die ik steeds voor mijn iPhone hoopte te vinden. Ik kan geen enkele exclusieve iOS-app noemen die belangrijk genoeg is om mij bij de iPhone te houden.

Apple-apps

In mijn ervaring is de enige significante beperking van de Play Store dat de allerbeste apps die beschikbaar zijn op iOS, vaak beter zijn dan de allerbeste apps die beschikbaar zijn op Android. Ik denk dan met name aan de apps die Apple zelf creëert. iPhoto, iMovie en iWork zijn adembenemende prestaties; stuk voor stuk voorbeelden van een top-ontwikkelaar die zich een weg weet te banen door de beperkingen van een handheld-apparaat. Ik kan geen vergelijkbare voorbeelden bedenken in de Android app store.

Dit wil niet zeggen dat iOS-apps ‘beter’ zijn. Ik denk namelijk dat het niet langer zo is dat iOS-apps beter ontworpen zijn dan Android-apps. Sterker nog, de meeste top-apps die cross-platform zijn, hebben op alle apparaten een identieke gebruikersinterface.

Ook is het niet waar dat de Android-edities van succesvolle apps doorgaans veel later verschijnen dan de iOS-versie, of helemaal nooit. iOS heeft op dat gebied misschien een klein voordeel, maar ik vind het minimaal. Het echte voordeel van de iOS App Store is dat nieuwe ideeën vaak eerst daar terechtkomen, en vervolgens na een succesvolle incubatieperiode op Android verschijnen. Android-gebruikers hebben Flipboard, Instagram en Path, maar ze hebben er wel op moeten wachten.

Lees op de volgende pagina verder over de fragmentatie van het Android-platform…

Veiligheid, stabiliteit, en software. Ik kan niet zeggen dat Android beter is dan iOS in een van deze categorieën. Maar het zit er nu zo dichtbij dat zich niet één obstakel vormde voor het overstappen. Het verschil is voor mij zo klein dat het teniet gedaan wordt door de voordelen van Android. Wat natuurlijk niet per definitie wil zeggen dat Android-apparaten de beste telefoons zijn, of dat het platform vrij is van frustraties.

Fragmentatie

Het grootste probleem van Android is de fragmentatie van het platform voor OS-updates. Wanneer Apple bugs repareert of functionaliteiten toevoegt aan iOS, krijgen alle iPhones deze updates tegelijkertijd. Android-gebruikers krijgen dit soort eenvoud alleen wanneer ze een Nexus-apparaat hebben. Die toestellen ontvangen hun systeemupdates rechtstreeks van Google.

De Samsung Galaxy S III werd aan het eind van de lente gelanceerd, met Android 4.0. Google begon in juli Nexus-apparaten met Android 4.1 te verkopen. Tegen de tijd dat mijn provider de update naar mijn telefoon had gestuurd (in december) hadden S III-eigenaren bij T-Mobile het nieuwe OS al ruim een maand… en was Google al Nexus-apparaten met Android 4.2 aan het verkopen.

Verbazingwekkend, toch? En de Galaxy S III is niet een of andere obscure mediaspeler uit Noord-Korea. Het is de meest verkochte Android-telefoon van de meest dominante smartphonefabrikant. Ik ben ervan overtuigd dat de Galaxy S III updates zal blijven ontvangen zolang het apparaat in omloop is. Maar ik ben er ook van overtuigd dat het altijd een gedoe zal blijven.

En wie is er eigenlijk verantwoordelijk voor de bug fixes? Dat is een ander belangrijk probleem. Zelfs een patch voor een kritiek probleem moet verschillende hindernissen passeren voordat ik deze ontvang. Eerst repareert Google Android. Dan krijgt Samsung de patch en past deze toe op haar eigen OS-distributie. De provider krijgt de update van Samsung, en dan, eindelijk, komt de update bij de klant terecht.

Bij elke stap van het proces kan er van alles verkeerd gaan… en bij dit voorbeeld wordt ervan uitgegaan dat Google, Samsung en de provider geen tijd verspillen met gekibbel over waar het probleem zit.

Junk apps

Een ander vreselijk probleem met Android: bloatware en crapware. Telefoons worden vaak geleverd met enorm veel apps en widgets die de gebruiker geen voordeel brengen, en zelfs proberen de gebruiker betaalde diensten van de telefoonmaatschappij aan te smeren. Sommige maatschappijen vergrendelen deze apps ook nog op het apparaat zodat ze niet verwijderd kunnen worden.

De Galaxy S III is (grotendeels) vrij van deze praktijken. Nexus-apparaten hebben helemaal geen crapware omdat Google het merk ‘puur Android’ wil houden. Maar God helpe de onervaren gebruiker die een winkel binnenloopt en een willekeurig Android-apparaten oppakt. Deze mensen vragen zich met recht af waarom het thuisscherm van de app launcher een enorme NASCAR-widget bevat, in plaats van een snelkoppeling naar de internetbrowser.

Energiebeheer

Ik zou willen dat mijn Android-telefoon even agressief was als iOS wanneer het aankomt op het beschermen van de batterijduur. Veel Android-apps kunnen er bijvoorbeeld mee wegkomen dat ze de GPS-functie aan te laten staan terwijl deze al lang niet meer gebruikt wordt. iOS houdt gelukkig een liniaal in de aanslag. Het tikt een app meteen op de vingers wanneer deze onnodig energie lijkt te verbruiken.

De Galaxy S III heeft een ongeveer even lange batterijduur als de iPhone 5 en de iPhone 4S. Maar de accu heeft aanzienlijk meer vermogen dan die in de iPhone. Ik vraag me dan ook echt af hoeveel langer dit toestel het vol zou houden met een verbeterd energiebeheer.

De camera

Dit is niet echt een fout van Android, maar jeetje wat mis ik de iPhone-camera! Ik heb afgelopen najaar een aantal nauwgezette cross-platform cameratests uitgevoerd. Ik heb een aantal blinde vergelijkingen op mijn Flickr-account gepost en was blij om te zien dat lezers vaak een Galaxy S III-foto verkozen boven eentje van de iPhone 5.

Geweldig, maar je prijst een camera natuurlijk niet alleen voor het maken van geweldige foto’s buiten op een zonnige dag. De iPhone kan onder de meest ellendige omstandigheden nog prima foto’s maken. Daarom heb ik nog steeds vaak mijn iPhone 4S bij me. Het is een kleine camera die geweldige foto’s maakt en ook nog eens over iPhoto beschikt.

Lees op de volgende pagina verder over de camera van de iPhone…

De iPhone is nog steeds de enige telefoon die heeft wat ik beschouw als ‘een echte camera’ in plaats van ‘een geweldige smartphone-camera’. Zowel Nokia als HTC hebben solide eerste stappen gezet om hun camera’s aan die norm te laten voldoen. Maar terwijl ze op hun camera wijzen als een belangrijke functie, kan alleen Apple beweren dat hun camera daadwerkelijk geweldig is.

Ja, ik ben een Android gebruiker

Zoals ik helemaal aan het begin al zei, dit is niet een verhaal dat vertelt waarom Android zoveel beter is dan iOS. Dit is het verhaal van deze ene kerel die van telefoon gewisseld is. De overstap van Andy Ihnatko op Android is natuurlijk niet echt een cruciaal moment in de geschiedenis van mobiel computergebruik. Ik dacht alleen dat een gedetailleerde beschrijving van mijn observaties, bezorgdheden en ervaringen, interessant zouden kunnen zijn voor mensen die nieuwsgierig zijn naar Android. En gezien de revolutionaire verbeteringen van het platform in het afgelopen jaar, dacht ik dat het meer dan tijd was.

Toch heb ik dit artikel een aantal weken laten liggen. Ik ben het blijven herlezen en herschrijven, en zodoende heb ik het uitgebreid van een column tot een meerdelige serie. Ik wilde er gewoon zeker van zijn dat ik mijn meningen en intenties duidelijk overbracht. Ik verwachtte dat wat ik schreef voor veel mensen waardevol zou kunnen zijn, terwijl anderen er zeker over zouden gaan klagen, en dat beide partijen sterke argumenten zouden hebben om hun standpunt te staven. En dat bleek te kloppen.

Ik had ook gelijk toen ik voorspelde dat een klein percentage Android-gebruikers en Apple-fans zich zouden verenigen, en deze serie onterecht zouden opvatten als een genadeloze sneer naar Apple. De leden van beide stammen moeten even goed luisteren: Het is nu eens tijd om op te houden over ‘iOS versus Android’. Dat stadium zijn we nu wel voorbij. Vanaf nu zouden we het over ‘iOS en Android’ moeten hebben.

We zouden allemaal blij moeten zijn dat consumenten kunnen kiezen tussen deze twee zeer gepolijste platforms. Ze worden geproduceerd met creativiteit en trots door twee bedrijven met sterk verschillende filosofieën, die verschillende doelgroepen hebben. We zouden ook geïntrigeerd moeten zijn door Windows Phone, nieuwsgierig moeten zijn naar BlackBerry 10 en hopen dat het Ubuntu-project tot iets geweldigs uitgroeit.

De beste tijd

Ik ben om een prachtige redden overgestapt: omdat Apple, Google, BlackBerry en andere fabrikanten, allemaal met elkaar concurreren om een telefoon en besturingssysteem te produceren waar ik, persoonlijk, dol op kan zijn. Is er ooit een betere tijd geweest om een tech-consument te zijn?

Ik ben niet overgestapt omdat Apple een steekje heeft laten vallen. Het gaat prima met Apple. De iPhone en iOS zijn geweldige producten die mensen op een directe manier blijven aanspreken. De iPhone en iOS worden met elke update beter en indrukwekkender, ondanks een aantal goed gedocumenteerde hobbels onderweg.

Maar terwijl niets kan tippen aan de stijl van een iPhone 5, lijkt een goede Android-telefoon niet langer op een afstandsbediening van de DVD-speler die je negen jaar geleden weggegooid hebt. Als ik vandaag naar de markt kijk, blijf ik erbij dat deze twee platforms op gelijke voet staan. Ze hebben elk hun sterke en zwakke punten. Het is slechts een kwestie van uitzoeken welk apparaat het beste bij je past.

De iPhone past niet langer bij me

Ik heb Apple altijd bewonderd omdat het bedrijf een tunnelvisie vermijdt, terwijl het zich toch niet laat afleiden van een duidelijke definitie van wat het bedrijf zou moeten doen. Apple voegt nieuwe dingen toe aan diens productlijn op dezelfde manier als dat een architect nieuwe gebouwen toevoegt aan een landschap.

Lees op de volgende pagina de definitieve conclusie…

Met elke stap en elke update verhoogt Apple de aantrekkingskracht van haar producten voor de algemene consument. Deze mensen willen dat het document dat ze up hun notebook hebben aangemaakt, op miraculeuze wijze ook op hun desktop en telefoon verschijnt. Ze willen een desktop die er mooi strak uitziet. Ze kopen waarschijnlijk een nieuwe zonder er ook maar aan denken om hun huidige desktop te upgraden.

Het zijn slechts neutrale observaties, geen bijtende beschuldigingen. Apple’s focus op consumenten heeft gezorgd voor iCloud, de strakke iMac van 2012 en een simpeler mechanisme om foto’s te delen via Facebook en Twitter. Dit zijn perfecte producten voor consumenten. Ik beveel de iPhone en iOS dan ook nog steeds sterk aan voor mensen die duidelijk de functie van hun telefoon kunnen definiëren.

De iPhone is ook nog steeds mijn standaard aanbeveling voor mensen die voor zo min mogelijk verrassingen willen komen te staan en de eenvoudigste telefoon willen. Een iPhone is een genot, van het moment dat je hem uit de doos haalt, en zo lang je het apparaat wilt blijven gebruiken. Een Android-apparaat wordt pas een genot na zo’n

week of twee, nadat je een aantal kleine aanpassingen hebt gedaan die het van iets “goeds voor de massa” omtoveren tot iets “geweldigs voor jou persoonlijk”. Android wordt steeds beter naarmate je het vaker gebruikt, omdat het zich aan jou blijft aanpassen.

Keuzes, keuzes, keuzes. Is het niet geweldig?

En tot slot… Ik zal dit verhaal op dezelfde manier afsluiten als dat ik zoveel discussies over Apple-producten heb afgesloten: Ik ben overgestapt van de iPhone op de Galaxy S III omdat deze het beste is voor het soort dingen waarvoor ik mijn telefoon gebruik. En zodra er iets beters tevoorschijn komt, zal ik opnieuw switchen.

Ik wed dat het eerste apparaat dat me eraan zal doen denken om over te schakelen van Android op iets anders van Apple afkomstig zal zijn. Ik ben nog steeds dol op mijn MacBook en heb er geen moment aan gedacht om daarvan over te stappen, ondanks het feit dat ik een heleboel functies en concepten van Windows 8 zie zitten. En hoewel ik Android goed vind als telefoon-OS, is het op tablets nog altijd hopeloos. Mijn iPad is nog steeds de trouwe tablet die ik overal mee naartoe neem, en het blijft een onmisbaar onderdeel van mijn workflow.

En ik ben nog steeds een Apple-fan en nog steeds blij om een Apple-gebruiker te zijn. Het is een opluchting te weten dat ik, mocht ik in 2003 besloten hebben om een Apple-tatoeage te laten zetten, deze nog niet had hoeven laten weglaseren.

Dit is een vrij vertaald artikel van onze zustersite TechHive.com, geschreven door Andy Ihnatko (@ihnatko). De mening van de auteur komt dan ook niet per definitie overeen met die van Computer!Totaal.

LG blijft verbetert de oled-techniek nog veel verder en dat werpt dit jaar eindelijk zijn vruchten af. De LG OLED EVO 65G56LS is uitgerust met een nieuw type oled-paneel dat aanzienlijk meer piekhelderheid en kleurbereik levert. Daarnaast heeft LG webOS 25 uitgerust met een aantal AI-functies die het gebruiksgemak moeten verbeteren.

De nieuwe G-serie van LG is verkrijgbaar in twee versies. Een met een centrale voet in doos zoals ons testmodel, te herkennen aan de letters ‘LS’ achteraan en een model met een meegeleverde wandbeugel, die modellen hebben de letters ‘LW’ achteraan. De G-reeks mikt nog steeds in eerste instantie op wandmontage. Het toestel zelf is 24mm diep, dat lijkt misschien veel, maar die dikte heeft het wel over het hele oppervlak. Er is geen behuizing voor elektronica die verder uitsteekt. De rand is afgewerkt met een zilverkleurige strip, en dat geeft deze tv van opzij bekeken echt een premium look. De wandbeugel is verstelbaar, je kunt het toestel beperkt links en rechts draaien. De voet kun je monteren in twee posities, hoog en laag, in de hoge positie is er ruim plaats voor een soundbar. Het moet gezegd ook op een tv-meubel ziet hij er prima uit, wandmontage is zeker geen verplichting. 

Aansluitingen

De selectie aansluitingen die LG gebruikt is al enige tijd onveranderd gebleven, maar is dan ook erg goed. Met vier hdmi-poorten die allemaal de maximale hdmi 2.1-bandbreedte (48Gbps) leveren, zitten gamers in ieder geval gebeiteld. Verdere gamingfuncties zijn ALLM, 4K120 en VRR (AMD FreeSync en NVIDIA G-Sync). PC-gamers kunnen zelfs tot 4K165 gaan, dat is een duidelijke upgrade ten opzichte van vorig jaar. Input-lag is altijd een sterk punt geweest bij LG, dat is dit jaar niet anders, in 4K60 meten we 10,5ms, in 2K120 zelfs maar 5,5ms. Op poort 2 kan je ARC/eARC gebruiken, gamers die een soundbar willen aansluiten, houden nog steeds drie volwaardige HDMI-poorten over. 

Wil je de opstelling zo netjes mogelijk houden, altijd mooi bij een premium tv, dan kun je de bijgeleverde IR-blaster gebruiken om brontoestellen te besturen met de LG-afstandsbediening, ook als die apparaten bijvoorbeeld in een kast staan. De G5 ondersteunt het WiSA-protocol (Wireless Speaker and Audio Association), maar is beperkt tot 2.1-configuraties. Daarmee is jammer genoeg geen draadloze surroundopstelling mogelijk. Alle kabels kun je via twee clips en twee verzonken kanalen wegleiden naar de voet. 

Nieuw oled-paneel, nieuw record

Nieuwe ontwikkeling op vlak van oled-technologie zijn niet uitzonderlijk. Twee jaar geleden introduceerde LG bijvoorbeeld oled-panelen met een laag microlenzen die voor een mooie verbetering in helderheid zorgden. Die microlenzen zijn op de G5 echter niet meer aanwezig. In ruil gebruikt dit model een gloednieuw paneel dat een andere opbouw van de oled-materialen gebruikt. Onder de naam OLED evo Met Brightness Booster Ultimate belooft de G5 hogere piekhelderheid en een breder kleurbereik. En dat blijken geen loze beloftes. Op het 10%-venster haalt de G5 2409 nits, en op een volledig wit beeld zelfs 356 nits. 

Dat alles gemeten in de uitstekend gekalibreerde HDR Filmmaker mode. Ter verduidelijking, dat is een 50 procent verbetering tegenover de G4 van vorig jaar, en voldoende om de kop van het oled-peloton aan te voeren. Vooral de verbetering op het volledig wit veld is impressionant. Daardoor moet de G5 nu de helderheid veel minder laten dalen als het beeld veel wit bevat, iets wat op vorige generaties nog merkbaar was. Ook het kleurbereik is weer groter geworden, en met 99,9% P3 is de G5 perfect uitgerust voor prachtige HDR-beelden. Het paneel had een uitstekende uniformiteit en weert zeer goed reflecties. De kijkhoek is prima.

De Filmmaker Mode is er voor wie minimale beeldverwerking wil, en de mooiste beelden getrouw aan de intentie. In SDR laat dat prachtige resultaten zien, maar de echte pracht van de G5 komt tevoorschijn bij HDR-beelden. Ook hier is de kalibratie nagenoeg perfect met enorm veel witdetail, intense kleuren, en dankzij de hoge piekhelderheid tintelende lichtaccenten. Kleuren worden goed bewaard als ze zeer helder zijn, dat dankt de tv aan het nieuwe paneel. Enkel in de donkerste beelden laat de G5 wat steken vallen. Er is veel schaduwdetail, maar in sommige beelden merken we veel ruis die het beeld ruw maakt en detail verbergt. In een ander geval was er wat blokvorming en bandvorming zichtbaar. We hopen dat LG nog wat aan de software kan sleutelen. 

Prima beeldverwerking

De Alpha11 beeldprocessor is aan zijn tweede generatie toe, maar nieuwe features lijken er niet te zijn. De upscaling en ruisonderdrukking zijn erg goed. In deinterlacing van 1080i-beeld merkten we op een testpatroon opnieuw een foutje waardoor kamvorming zichtbaar was, al bleek dat bij de meeste content niet tot problemen te leiden. Kleurstroken in zachte gradiënten elimineer je met de Vloeiende Gradatie-instelling, maar activeer die enkel als je het echt nodig acht, en dan alleen in de laagste stand. In een van onze testclips veegde die instelling ook wolken uit de lucht. Ook de dynamische tonemapping waar we gebruikelijk erg tevreden over zijn, laat je op dit model beter uit inactief.

Die maakte het beeld te helder, waardoor het aan contrast en impact verliest. Bovendien levert de G5 ook zonder dynamische tonemapping knap beeld. Goede punten waren er voor de bewegingsscherpte. Het oled-paneel laat nauwelijks of geen dubbele rand optekenen rond bewegende voorwerpen. Wie in 24Hz-filmmateriaal te veel last heeft van judder bij snelle camerabewegingen, activeert best TruMotion, bijvoorbeeld in ‘Cinematografische Beweging’ als je minimale invloed wenst. Maar ook hogere instellingen leverden goede resultaten, en de G5 toonde erg weinig beeldfouten zelfs met TruMotion in de Vloeiend-stand. 

Geen DTS-ondersteuning meer

Het is jammer, maar de G5 ondersteunt alleen nog maar Dolby Atmos, geen DTS meer. Vooral voor mensen met een uitgebreide bibliotheek Blu-ray schijven is dat een tegenvaller. Streaming gebruikt overwegend Dolby Atmos, dus daar weegt dat gebrek minder. De 60 Watt 4.2 kanaalsoplossing leek ons onveranderd. De klank is goed gebalanceerd, met een warm karakter en duidelijke baslijn. Zelfs surround is goed hoorbaar. Voor veel mensen zal dit volstaan, maar voor echte bioscoop audio zal een soundbar toch vereist zijn. Nieuw dit jaar is de Personal Sound Wizard. Die laat je een aantal keer in groepen van vier fragmenten horen met verschillende geluidsinstellingen, jij duidt aan wat je het best vindt klinken. Na de test bepaalt de processor op basis van je keuzes je geprefereerde klankinstellingen. Iets gelijkaardig bestond vorig jaar al voor beeld, maar we vinden dat je daar beter voor Filmmaker Mode of Cinema beeldmode kiest. Bij audio mogen persoonlijke voorkeuren wat meer doorwegen. 

WebOS 25, AI als persoonlijk hulpje

Kunstmatige intelligentie moet de nieuwe troef zijn van webOS 25, maar al deze nieuwe functies bleken niet te werken in het Nederlands. Voice ID, waarbij de tv je herkent op basis van je stem is nog niet beschikbaar in Nederlands. Maar ook andere functies, zoals de AI Chatbot die je moet helpen bij eenvoudige vragen zoals het aanpassen van beeldkwaliteit of aanbevelingen geven voor content, leek zelden te weten wat hij met onze vragen moest doen. LG kondigde ook generatieve kunst aan die je kan gebruiken in de screensaver, maar ook dit was nog niet beschikbaar. Nu missen we die AI-functies wel niet, de G5 is zo ook gebruiksvriendelijk, maar we hopen toch dat dit via software updates verbeterd wordt. 

In dit overzichtsartikel vind je alle informatie over webOS. WebOS 25 is van uitzicht niet echt veranderd op wat details na. Zo kan je live tv en HDMI-ingangen nu als tegels toevoegen in de rij met apps op het Home-scherm. Apps en Quick Cards die je niet gebruikt, kan je verbergen. Het app-aanbod is erg ruim en de G5 ondersteunt Airplay2 en Google Cast. LG toont helaas reclame op het Home-scherm en in de screensaver, lees in dit artikel hoe je reclame verwijdert.

De ‘Magic Remote’ heeft een nieuw ontwerp gekregen. Een rechthoekige vorm met afgeronde hoeken, en vooral minder toetsen. Weg zijn de cijfer- en kleurtoetsen, de volume- en kanaaltoetsen zijn nu kanteltoetsen. De mute-toets is verdwenen, muten doe je door de volume knop lang naar beneden te duwen. De ingangen-toets is vervangen door een Home Hub-toets, maar wanneer je die lang indrukt, toont de tv de ingangen. De aanwijsfunctie is gebleven, je kan de cursor op het scherm besturen door de afstandsbediening te bewegen. De afstandsbediening oogt moderner, en het gebruiksgemak is prima, maar we zouden hem niet beter noemen dan de oude versie. 

Conclusie

LG toont met de G5 dat er nog flink wat vooruitgang geboekt kan worden in oled-technologie. Perfect is deze tv echter nog niet, vooral in heel donkere beelden moet LG de software nog aanpassen om ruis en zichtbare gradaties te vermijden.  De OLED65G56LS haalt uit het nieuwe oled-paneel echter wel een indrukwekkende piekhelderheid, en erg ruim kleurvolume. We durven bijna zover gaan om te zeggen dat hij de klassieke zwakke punten van oled elimineert. Samen met de uitstekende kalibratie geniet je zo in Filmmaker Mode van bijna referentie beeldkwaliteit.

De ingebouwde luidsprekers leveren een aangename klank, wel jammer dat LG DTS-ondersteuning geschrapt heeft. De nieuwe AI-features in webOS 25 moeten duidelijk nog verder rijpen, voorlopig leveren ze geen meerwaarde, maar webOS blijft wel erg gebruiksvriendelijk. De nieuwe afstandsbediening sluit aan bij de moderne trend met minder toetsen. Gamers tot slot vinden op de G5 alles wat ze maar kunnen wensen. Dit is een topmodel, met een bijhorend prijskaartje, maar hij is het zeker waard.

Het is misschien niet het eerste waar je aan denkt, maar ook Android heeft – net als Windows – een klembord. Daarmee kun je gemakkelijk tekst kopiëren van de ene app naar de andere. Maar hoe open je dat klembord eigenlijk? En waar vind je wat erop staat? Je leest het in dit artikel!

Tekst of afbeeldingen kopiëren en plakken: het is een van de basisfuncties van elk besturingssysteem. Ook Android ondersteunt dit natuurlijk. Je kunt iets kopiëren in de ene app en het vervolgens plakken in een andere. Maar het Android-klembord kan meer dan alleen dat. Alles wat je kopieert, wordt daar namelijk tijdelijk opgeslagen. Handig als je per ongeluk iets hebt weggehaald, iets wilt terugvinden of gewoon even wilt kijken wat je allemaal hebt gekopieerd.

Let wel: hoe je precies bij het klembord komt, hangt af van je toestel en de Android-versie die je gebruikt. Zo hebben merken als Samsung en LG hun eigen klembordfunctie ingebouwd. Andere toestellen vereisen meestal een specifieke toetsenbord-app om het klembord te kunnen openen. In dit artikel leggen we je uit hoe je dat doet met zo’n toetsenbord-app.

Klembord binnen toetsenbord-apps

Om toegang te krijgen tot het klembord, heb je een toetsenbord-app nodig die die functie ondersteunt. Populaire keuzes zijn Gboard van Google en SwiftKey van Microsoft. Beide bieden vergelijkbare klembordfuncties, dus je kunt zelf kiezen welke je het prettigst vindt. Download en installeer de app, en stel deze daarna in als je standaard toetsenbord.

©PXimport

Met een ander toetsenbord in Android heb je meer mogelijkheden.

Dat instellen doe je via het instellingenmenu van je Android-telefoon. Gebruik het zoekveld bovenin het scherm en typ 'toetsenbord'. Je krijgt dan een lijst met resultaten. Kies de optie waarmee je het standaard toetsenbord kunt wijzigen en tik daarop.

Kies vervolgens de toetsenbord-app die je net hebt geïnstalleerd, zoals Gboard of SwiftKey. Let op: de vormgeving van de instellingen kan per toestel verschillen. Gebruik je liever een andere toetsenbord-app met klembordfunctie? Geen probleem – zolang je maar de juiste app selecteert bij het instellen.

Tekst kopiëren en plakken

Het klembord werkt meestal alleen met tekst. Wil je iets kopiëren naar een andere app? Selecteer dan een stuk tekst en kopieer het. Open bijvoorbeeld WhatsApp, ga naar een chat en houd het tekstveld even ingedrukt om de tekst direct te plakken. Soms zie je ook een klembordsymbooltje verschijnen, net boven het toetsenbord en onder het tekstveld. Tik daarop om het volledige klembord te openen.

Zie je dat symbooltje niet meteen? Dan krijg je waarschijnlijk eerst de suggestie om alleen de laatst gekopieerde tekst te plakken. Tik in dat geval op het witte rondje met het pijltje naar rechts – zo krijg je alle opties te zien.

Onder het kopje Recent zie je een lijstje met wat je als laatste hebt gekopieerd. Tik op een item om het direct in het tekstveld te plakken. Let wel: deze lijst wordt na een tijdje automatisch geleegd. Gebruik je vaak dezelfde tekst? Dan kun je die vastpinnen, zodat hij bewaard blijft. Zowel Gboard als SwiftKey ondersteunen deze functie: houd het item ingedrukt en kies voor Vastpinnen.

Klembord sinds Android 13

Sinds Android 13 is het klembord flink verbeterd. De basis is nog steeds hetzelfde: je kopieert tekst of een afbeelding in de ene app en plakt die in een andere. Maar de manier waarop je het klembord gebruikt, is een stuk handiger en overzichtelijker geworden. Dat maakt het werken met meerdere fragmenten tegelijk een stuk efficiënter.

Een van de grootste vernieuwingen is dat je nu meerdere items kunt bewaren – zowel tekst als afbeeldingen. Alles wat je kopieert, verschijnt in een nieuw klembordpaneel. Je opent dat paneel via het meldingscentrum of door een tekstveld lang ingedrukt te houden. Daar kun je door je gekopieerde items bladeren, kiezen wat je wilt plakken, en dingen die je niet meer nodig hebt, direct verwijderen. Je kunt zelfs een tekstfragment nog aanpassen voordat je het plakt.

Het klembordpaneel dat in Android 13 zijn intrede heeft gemaakt.

Met de komst van Android 13 werden er ook meteen een aantal nieuwe privacyfuncties voor het klembord geïntroduceerd. In eerdere versies konden apps op de achtergrond soms ongemerkt meelezen wat je had gekopieerd – met alle risico’s van dien. Nu heb je als gebruiker veel meer controle. Zo is er een nieuwe toestemmingsvraag voor klembordtoegang én krijg je een melding als een app probeert mee te kijken. Een stuk veiliger dus.