Android is het meest gebruikte mobiele besturingssysteem. De meest recente versies bieden behoorlijk wat bescherming tegen malware en laten je afgewogen beslissingen maken over je privacy. Maar is dat genoeg en waar moet je toch op blijven letten?

Android heeft eigenlijk een vergelijkbaar probleem als Windows. Het is een 'allemans-besturingssysteem' dat op een enorme waaier aan hardware draait. Tegelijkertijd updaten veel fabrikanten - zeker de B-merken - Android veelal niet naar de meest recente versie. Dat levert zonder meer potentiële beveiligingsproblemen op. Gelukkig kan Google tegenwoordig zelf veiligheidspatches uitbrengen via app store Google Play, maar alleen in de meest recente versies van Android. 

Dat is dan ook meteen dé eerste regel betreffende beveiliging van je toestel: draai je een oudere versie dan Android 10 en is de fabrikant van je toestel niet van plan een upgrade uit te brengen, dan is het eigenlijk gewoon tijd om naar een nieuw toestel uit te kijken. Na verloop van tijd worden de risico's simpelweg te groot.

Van veel Android-versies is een lange lijst aan lekken bekend en die wordt actief gebruikt. Ongepatchte smartphones, tablets en settop-boxen zijn een geliefd doel. Bedenkt daarbij dat er nog altijd veel gebruik gemaakt wordt van antieke Android-versies als KitKat. Niet goed, heb je nog ergens iets dergelijks in gebruik, dan is het tijd om er afscheid van te nemen.

Virusscanner?

Zeker als je ook apps van buiten de Google Play app store installeert is een virusscanner eigenlijk aanbevelenswaardig. De kans dat er iets vervelends meelift is gewoon aanwezig. Gelukkig geldt dat veel fabrikanten van virusscanners de activatiecode van je desktop-scanner ook op je mobiel laten gebruiken, zeker in de meer uitgebreidere versie van beveiligingspakketten. Maak daar gebruik van, je hoeft dan niks extra's te betalen voor het gebruik van je Android-scanner, zolang je dezelfde gebruikt als op je Windows-pc of Mac. 

Wel geldt dat een mobiele virusscanner zonder meer impact heeft op de prestaties (en indirect het batterijverbruik) van je telefoon of tablet. Echter: bij moderne scanners in combinatie met enigszins recente hardware valt dat tegenwoordig gelukkig reuze mee. Bedenk verder ook dat er wel degelijk af en toe spy- of malware wordt gevonden in apps uit Google Play en je snapt dat een virusscanner onder Android zinvol is.

©PXimport

Gezond verstand

We duiken zo wat settings in betreffende veiligheid en privacy onder Android. Voordat we dat doen, maken we echter nog even aanspraak op je gezonde verstand. Weet je niet precies van de hoed en de rand als het gaat om veiligheid en privacy, hou het dan echt bij apps uit de officiële Google Play appwinkel. Deze apps worden door Google zelf in de gaten gehouden, gescand op malware enzovoort. 

Vermijd zinloze fun-apps van onbekende makers, of apps waarvan de naam heel erg lijkt op die van een gerenommeerde app. Wellicht probeert een maker gewoon mee te liften op het succes van die grote naam, maar ook kan het zijn dat je op deze manier in de val wordt gelokt om een malafide 'klinkt-als'-app te installeren. 

Ga zeker ook niet alleen voor de gratis apps. Soms is het gewoon beter om wat geld uit te geven aan betrouwbare software dan steeds maar weer voor kosteloze alternatieven te gaan. Hoe aanlokkelijk dat ook klinkt. Onder de streep blijkt vaak dat je niets voor niets krijgt. Veel gratis apps genereren inkomsten door bijvoorbeeld gebruikersgegevens te verzamelen en verkopen. Vraag jezelf af of je dat echt oké vindt.

Privacy

Op naar de beloofde privacy- en veiligheidsinstellingen. Start daarvoor - hoe kan het haast ook anders - de app Instellingen. Tik hierin allereerst eens op Privacy. Het heeft weinig zin om alle opties te doorlopen: deze spreken voor zich. Waar het om gaat is dat je hier eens heel kritisch moet kijken naar waar je wel en geen toestemming voor wilt geven. Met andere woorden: wat wil je dat Google van je weet, gebaseerd op gebruik van je Android-toestel en apps? Check ook zeker even welke apps toegang tot bepaalde onderdelen als je contacten, agenda, microfoon en meer hebben. Daarvoor tik je - nog altijd onder Privacy - op Rechtenbeheer. Per categorie zie je nu apps die van zo'n onderdeel gebruik maken. Vraag je daarbij af of iets als bijvoorbeeld een Tetris-kloon echt toegang tot je contacten en (of) camera nodig heeft. Ofwel: wees kritisch en gezond achterdochtig! Doorloop verder onder Privacy ook nog even de Geavanceerde instellingen.

©PXimport

Beveiliging

Keer terug naar het hoofdpaneel van de app Instellingen en tik daarin op Beveiliging. Zorg dat Vind mijn apparaat aan staat. Wordt jouw telefoon of tablet ooit gestolen, dan kun je op afstand je gegevens veiligstellen, bijvoorbeeld. Of gewoon het toestel terugvinden als je het eens kwijt bent. Tik ook zeker even op Versleuteling en gegevens en zorg dat de op je apparaat aanwezige gegevens versleuteld zijn. Zonder wachtwoord of toegangscode (dat had je toch wel al ingesteld...?) kan niemand er dan bij. Check ook de andere onder Beveiliging vallende zaken kritisch.

©PXimport

Weg met onbekende apps

Zoals gezegd kun je in principe apps van andere bronnen dan Google Play installeren. Het is onverstandig om dat te doen, tenzij je heel precies weet waar je mee bezig bent. De optie om dit te doen hoort standaard uitgeschakeld te zijn. In de meer recente versies van Android - waar we ons op focussen - doe je dat door in Instellingen op Apps en meldingen te tikken. Tik vervolgens op Speciale app-toegang en dan op Onbekende apps installeren. Je ziet nu een lijst van eventuele apps die je poogde te installeren van buiten de app-store (en ook zie je hier vreemd genoeg apps die ooit wel uit Google Play zijn binnengehaald, maar daar inmiddels niet meer te vinden zijn). Per 'onbekende' app kun je nu middel een schakelaar aangeven of je installatie en gebruik ervan wel of niet toestaat.

©PXimport

Google Play

Ook Google Play, Google's app store - kent wat specifieke instellingen. Start de app en tik op de knop met de drie streepjes linksboven in beeld. Tik in het geopende menu op Instellingen en doorloop alle opties weer eens kritisch. En daarmee komen we weer op de factor gezond verstand. Er is geen enkel besturingssysteem dat je beschermd tegen laksheid. Als je ondanks je onderbuikgevoel toch op een link in een mail van je 'bank' (die toch telkens weer aangeeft nooit mail te zullen sturen, zeker niet mail voorzien van links) dan heb je afgeroepen leed toch wel vooral aan jezelf te danken. Ook het bezoeken van malafide of twijfelachtige websites tegen beter weten in en installeren van ongevraagd aangeboden apps: typische gevalletjes van 'eigen schuld, dikke bult'. Daar beschermt ook de allerbeste beveiligingssoftware je niet tegen...

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!