De Motorola Moto G8 Power is een betaalbare Android-smartphone met complete hardware en een enorm grote batterij. Op papier is de prijs-kwaliteitsverhouding uitstekend, maar hoe zit dat in de praktijk? Je leest het in deze uitgebreide Motorola Moto G8 Power review.

Motorola staat al jaren bekend om zijn voordelige smartphones met een doorgaans goede prijs-kwaliteitsverhouding. Vorig jaar verscheen de nieuwe Moto G8-serie, met de Moto G8 Plus als eerste model (269 euro). Mijn Moto G8 Plus review kun je hier lezen. Sinds kort is ook de Moto G8 Power te koop voor een adviesprijs van 230 euro. Dit toestel heeft onder andere een gewijzigde cameraopstelling, een veel grotere accu en dus die lagere prijs. De afgelopen weken testte ik de telefoon uit.

Ontwerp

Toen ik de Moto G8 Power uit de doos haalde, had ik niet het idee dat ik een 230 euro kostende smartphone in mijn handen had. Het toestel ziet er modern en luxe uit omdat het scherm vrijwel de hele voorkant vult en de randen heel smal zijn. De achterkant toont een patroon, bevat een vierdubbele camera en voelt stevig aan. De smartphone is goed afgewerkt, ligt prettig in de hand en heeft een accurate en snelle vingerafdrukscanner in het Motorola-logo op de achterkant.

Het voornaamste nadeel van de kunststof achterkant is dat ‘ie vingerafdrukken en stof aantrekt. Ik vermoed dat het materiaal ook relatief snel krast. Na mijn testperiode van twee weken ziet de smartphone er nog als nieuw uit, maar ik heb ‘m ook voorzichtig gebruikt en niet samen met mijn sleutels in een broekzak gestopt.

©PXimport

Prettig is dat de Moto G8 Power een waterafstotende behuizing heeft en dus niet stuk moet gaan door een regenbui. Het toestel beschikt over een usb-c-aansluiting en een 3,5mm-poort om je bedrade hoofdtelefoon aan te sluiten.

Motorola verkoopt de smartphone in de kleuren zwart en blauw. Ik testte de zwarte uitvoering.

Moto G8 Power scherm

Het beeldscherm van de Moto G8 Power meet 6,4-inch en dat is anno 2020 een gemiddeld formaat voor een smartphone. Het relatief grote scherm kenmerkt zich door een klein gaatje in de linkerbovenhoek. In dit gaatje zit de selfiecamera. De Motorola One Vision van vorig jaar heeft ook een cameragaatje, maar die is zo groot dat ‘ie erg opviel en bij sommige apps in de weg zat. Het gaatje van de Moto G8 Power is aanzienlijk kleiner en heeft me geen moment gestoord.

©PXimport

De schermkwaliteit is verder prima, zeker voor zo’n betaalbare smartphone. Het scherm oogt scherp door de full-hd-resolutie en het lcd-paneel toont mooie kleuren. De maximale helderheid is hoog genoeg om het scherm buiten, met een maart-zonnetje boven mijn hoofd, zonder problemen te bekijken.

In dit prijssegment kun je ook een smartphone met een oled-scherm kopen. Zo’n display biedt nog fraaier beeld en is iets energiezuiniger. Onder meer Samsung verkoopt dergelijke toestellen. Motorola zou – in ieder geval bij mij – punten scoren door een oled-scherm in de Moto G9 Power te zetten.

©PXimport

Hardware

Om een betaalbare smartphone te maken, moet een fabrikant concessies doen. Dat is bij de Moto G8 Power niet anders. Het toestel mist bijvoorbeeld een nfc-chip, waardoor je met deze telefoon niet contactloos kunt betalen in winkels. 5GHz-wifi wordt ook niet ondersteund. De Moto G8 Power kan alleen verbinding maken met een 2,4GHz-wifinetwerk, wat jammer is omdat 5GHz-wifi stabieler en sneller is.

Motorola heeft gelukkig niet bezuinigd op de meest cruciale onderdelen. Zo is het werkgeheugen met 4GB lekker groot, draait de Snapdragon 665-processor vlot en heeft de smartphone een ruime 64GB opslaggeheugen. Dit kun je uitbreiden met een micro-sd-kaartje. De Moto G8 Power ondersteunt ook dual-sim, oftewel twee simkaarten.

Een belangrijke nuance: hoewel de telefoon snel genoeg is, ervaar je af en toe haperingen. Bijvoorbeeld als je wisselt tussen de camera en een game. Zware games draaien aardig, maar zijn doorgaans niet te spelen op de hoogste instellingen. Gezien de prijs van de smartphone kun je hier niet over klagen.

©PXimport

Goddelijke accuduur en vlot opladen

Het belangrijkste verkoopargument van de Moto G8 Power is zijn 5000 mAh-accu. Zo’n grote accu is zeldzaam, zeker in een betaalbare telefoon. De Samsung Galaxy S20 Ultra heeft bijvoorbeeld ook een 5000 mAh-accu, maar dat is omdat de smartphone een reusachtig 6,9-inch hoge-resolutie scherm en krachtige hardware heeft.

De Motorola Moto G8 Power houdt het dankzij zijn erg grote accu een stuk langer vol dan andere smartphones. Tijdens mijn testperiode lukte het me niet om de accu in twee dagen leeg te trekken. Een derde volle dag gebruik lukte me ook niet, maar wie het rustiger aandoet zal er geen moeite mee hebben.

©PXimport

De 18W-stekker die Motorola in de doos stopt, laadt de batterij in een paar uur op. Met oog op de grote accu is dat prima. Dankzij de uitstekende accuduur heb ik gedurende de testperiode geen behoefte gehad om de smartphone even snel aan de oplader te hangen omdat ik extra stroom nodig had. Ik heb het toestel gewoon een keer ’s avonds opgeladen toen ik naar bed ging en kon daarna weer dagen vooruit.

De Motorola Moto G8 Power kan niet draadloos opladen, wat ik gezien de verkoopprijs een logische bezuiniging vind.

Vier camera's op de achterkant

In het cameragaatje in het display zit een 16 megapixel camera voor selfies en videogesprekken. De foto- en videokwaliteit is prima en in lijn met concurrerende smartphones. Het is knap dat zo’n nauwelijks zichtbare camera ‘gewoon goede’ foto’s kan maken. Videobellen is misschien even wennen omdat de camera niet in het midden maar in een hoek zit, wat je merkt als je de telefoon horizontaal vasthoudt.

Interessanter is de cameraopstelling achterop. Motorola stopt liefst vier camera’s in de Moto G8 Power. Het gaat om een normale, primaire camera, een groothoeklens, een macrolens en een telelens met resoluties van 16, 8, 2 en 8 megapixel. Zo’n cameracombinatie vind je op meer betaalbare smartphones en is een welkome vernieuwing, want vier camera’s kunnen meer dan één. Op dit vlak heeft de Moto G8 Power dus een streepje voor op toestellen met minder camera’s.

©PXimport

Op papier dan, want meer camera’s staan niet direct gelijk aan betere foto’s. Dat merkte ik ook in de praktijk. De Moto G8 Power schiet doorgaans prima plaatjes, maar is niet de beste camerasmartphone in zijn prijsklasse. Zo valt het dynamisch bereik wat tegen. Op een bewolkte dag met een waterig zonnetje gaat de camera regelmatig de mist in door de lucht te wit vast te leggen. ’s Avonds heeft de camera moeite met de duisternis en vertonen plaatjes relatief veel ruis en fletsere kleuren.

De groothoeklens, die een breder blikveld heeft en daarom een wijdere foto maakt, werkt naar behoren maar is minder goed dan de groothoeklens op een dure smartphone. Mensen kunnen uitgerekt op foto’s staan en de randen van het plaatje vertonen een bolling en zijn minder scherp. Dure telefoons hebben hier minder last van dankzij een betere camera en verfijnde software.

De macrolens op de Moto G8 Power stelt je in staat om objecten van een paar centimeter afstand te fotograferen. Een leuke functie als je graag (huis)dieren, bloemen of andere objecten van heel dichtbij vastlegt. Hoewel de macrolens erg bruikbaar is, komen kleuren anders over dan in het echt. De macrofoto’s ogen fletser, waardoor een prachtige bloem er bijna dood uit kan zien.

Hieronder drie normale foto's, gevolgd door drie macrofoto's.

©PXimport

©PXimport

©PXimport

©PXimport

©PXimport

©PXimport

Tot slot de telelens. Die biedt volgens Motorola twee keer zoom zonder kwaliteitsverlies. Dit werkt aardig. Een foto die twee keer dichterbij is gehaald, ziet er prima uit. Houd wel rekening met de lagere resolutie (8 megapixel), wat genoeg is voor sociale media maar niet voor een groter canvasdoek. Daarnaast zijn de zoomprestaties ’s avonds minder dan overdag, wat komt omdat de telelens minder licht vangt en dus een minder duidelijke foto maakt.

Opvallend: op mijn Moto G8 Power loopt de camera-app regelmatig vast als ik wissel van de normale camera naar de groothoek- of telelens. Erg onhandig. Ik heb Motorola om uitleg gevraagd en zal dit artikel updaten als ik antwoord heb gekregen.

Motorola Moto G8 Power software

Motorola levert de Moto G8 Power met Android 10, op moment van publicatie de nieuwste beschikbare Android-versie. Google brengt vermoedelijk in de zomer Android 11 uit. Een Moto G-telefoon kan doorgaans rekenen op één grote update, in dit geval 11. Kijkend naar Motorola’s updatebeleid van de afgelopen jaren is het niet aannemelijk dat de Moto G8 Power volgend in aanmerking komt voor Android 12. Dat zou jammer zijn, want sommige concurrerende smartphones krijgen wél twee Android-updates.

De Moto G8 Power wordt de komende twee jaar elk kwartaal bijgewerkt met een Android-beveiligingsupdate. Dat is gangbaar voor een smartphone in dit prijssegment. Een klein deel van de betaalbare toestellen ontvangt elke maand een update en is dus veiliger dan een toestel dat pas maanden later diezelfde update krijgt.

©PXimport

©PXimport

©PXimport

Wie twee jaar softwareondersteuning en drie jaar maandelijkse beveiligingsupdates wil, kan het beste een Android One-telefoon kopen. Motorola verkoopt ook Android One-toestellen.

Hoewel de Moto G8 Power er niet één van is, biedt de smartphone wel bijna dezelfde software-ervaring. Motorola past de Android 10-sofware nauwelijks aan, waardoor je het besturingssysteem gebruikt zoals Google het voor ogen heeft. De wijzigingen van Motorola zijn al jaren hetzelfde en kunnen me – nog steeds – bekoren. Zo kun je de zaklamp en camera snel opstarten door de telefoon te schudden en draaien en toont hij in stand-by-modus de tijd als je je hand boven het scherm houdt.

©PXimport

Conclusie: Motorola Moto G8 Power kopen?

De Motorola Moto G8 Power is een betaalbare smartphone die opvallend veel waar voor zijn geld biedt. Van een goed en bijna voorkantvullend scherm en degelijke hardware tot veelzijdige camera’s en natuurlijk die accuduur van twee tot drie dagen. Motorola’s software is bovendien prettig in gebruik, al kan het updatebeleid beter. Het gebrek aan een nfc-chip en 5GHz-wifi zijn andere minpunten van het toestel. Maar toch, voor een adviesprijs van 230 euro koop je een betrouwbare smartphone die in principe jaren meekan en dat is een fijne gedachte.

De zomer is in volle gang en dat betekent: barbecues, ijsjes en koude drankjes – en dus een overvol vriesvak. Herkenbaar? Met een extra vriezer heb je daar geen last meer van. Je kunt groot inkopen, alvast maaltijden invriezen voor drukke werkdagen (nog even niet aan denken!) en je hebt altijd iets in huis voor onverwachte gasten.

Partnerbijdrage - in samenwerking met Bemmel & Kroon

Tafelmodel vriezers: ideaal voor erbij

Heb je geen plek voor een grote vrieskast, dan is een tafelmodel vriezer een slimme keuze. Deze compacte modellen zijn ongeveer zo hoog als een aanrecht en passen gemakkelijk in een bijkeuken, de garage of schuur of op zolder. Ideaal als je wat extra ruimte nodig hebt voor ijsjes, barbecuevlees of restjes van een zomerse maaltijd. Ze hebben altijd meerdere lades – meestal tussen de twee en vier – zodat je alles netjes kunt indelen en snel terugvindt wat je zoekt. 

©Hedgehog94

Vrijstaande vriezers: overzichtelijk, ruim en praktisch

Heb je meer ruimte nodig of wil je grotere hoeveelheden invriezen, dan is een vrijstaande vriezer een uitkomst. Je kunt er makkelijk een voorraad vlees, brood, zomerfruit of zelfgekookte maaltijden in kwijt. De netto inhoud varieert flink: kleinere modellen beginnen rond de 150 liter, maar er zijn ook vriezers van ruim 250 liter of meer. Zo kun je de inhoud echt afstemmen op je huishouden.

Vrijstaande vriezers hebben meestal tussen de vier en zeven vrieslades, wat het indelen van alles wat je wilt invriezen een stuk overzichtelijker maakt. Let bij het kiezen ook op het geluidsniveau, vooral als je de vriezer in een open keuken of bijkeuken zet. Modellen met 36 decibel of minder zijn zeer stil en nauwelijks hoorbaar. Zit het geluidsniveau tussen 37 en 39 decibel, dan hoor je af en toe een zachte zoemtoon. Alles vanaf 40 decibel wordt als normaal geluid beschouwd. Ter vergelijking: elke 3 decibel erbij verdubbelt het volume.

Veel vriezers hebben een snelvriesfunctie die nieuwe producten razendsnel invriest, zodat de temperatuur in de rest van de vriezer stabiel blijft. Bij Liebherr heet dit bijvoorbeeld SuperFrost en bij AEG Frostmatic. Ook fijn: sommige modellen hebben een deur- of temperatuuralarm, dat afgaat als de deur te lang openstaat of als de temperatuur te ver oploopt. Handig bij stroomuitval of als iemand de deur per ongeluk heeft laten openstaan.

💡 Tip: Kijk naar het energielabel

Vriezers hebben sinds maart 2021 een nieuw energielabel met klassen van A tot G, waarbij A en B het zuinigst zijn. Er zijn nog niet veel vriezers met een A- of B-label. Wil je een zuinige vriezer, dan zit je goed met C (het oude A+) en D (het oude A). Ook E (het oude B) is nog redelijk zuinig. Vriezers met een F- en G-label zijn onzuinig. Speelt het verbruik een belangrijke rol bij jouw keuze? Dan is dit iets om rekening mee te houden. Op het energielabel vind je ook het energieverbruik in kWh/jaar terug. Wanneer je je stroomprijs weet, kun je berekenen wat je jaarlijkse kosten zijn. 

No Frost: nooit meer ontdooien

No Frost is een technologie in vriezers die automatisch ijsvorming voorkomt. In plaats van dat vocht uit de lucht bevriest op de wanden en roosters zoals bij gewone vriezers, zorgt No Frost ervoor dat dit vocht wordt afgevoerd voordat het kan bevriezen. Dit betekent dat je nooit meer hoeft te ontdooien en geen ijslaag meer krijgt op wanden, roosters of verpakkingen. Je houdt meer netto vriesruimte over omdat er geen ruimteverlies is door ijs, terwijl de temperatuur stabieler blijft en verpakkingen niet aan elkaar vastvriezen. Bovendien is een No Frost vriezer energiezuiniger omdat er geen isolerende ijslaag ontstaat die de koeling belemmert, en zorgt de betere luchtstroom voor een gelijkmatigere koeling door de hele vriezer.

©Tolstoy | Prozorov Andrey

Sterk merk: Liebherr

Wie op zoek is naar een vriezer die jarenlang meegaat, komt vaak uit bij Liebherr vriezers. Dit Duitse merk staat voor degelijke techniek, stille compressoren en een uitstekende isolatie. Dat Liebherr vertrouwen heeft in zijn eigen producten, blijkt uit de standaard garantie van 8 jaar die op vriezers wordt gegeven – dat is flink langer dan bij veel andere merken. Het assortiment is uitgebreid, van compacte tafelmodellen en ruime vrijstaande vriezers tot vrieskisten. Ze zijn vaak uitgerust met No Frost-technologie, robuuste lades en praktische functies zoals temperatuuralarmen. Hoewel Liebherr in de hogere prijsklasse zit, verdient de investering zich terug door de lange levensduur en lage onderhoudskosten.

©Liebherr

Conclusie: een extra vriezer is altijd handig!

Of het nu gaat om ruimte voor ijsjes en barbecuevlees, of om ruimte voor al je ingevroren maaltijden en seizoensproducten: een extra vriezer maakt het leven een stuk gemakkelijker. Natuurlijk niet alleen in de zomer, maar het hele jaar door!

Je wilt bestanden delen met jezelf op een ander apparaat in je netwerk of met anderen via internet, bij voorkeur zonder deze data onderweg tijdelijk op te slaan. Je kiest dus voor een directe peer-to-peer overdracht, zonder externe opslagservers in de cloud.

Veel mensen delen gegevens via cloudopslagdiensten als Google Drive, OneDrive of Dropbox. Dit werkt prima, maar de bestanden worden wel tijdelijk online opgeslagen. Wil je dit vermijden, dan moet je een methode vinden om de data rechtstreeks naar de ontvanger te sturen, desnoods via een relay die enkel als doorgeefluik fungeert en de (bij voorkeur versleutelde) data niet opslaat. Hiervoor bestaan verschillende tools en technieken, zoals een SMB-, FTP- of P2P-verbinding.

In dit artikel bespreken we diverse tools, zodat je op basis van je opzet en technische vaardigheden voor jezelf de beste oplossing kunt kiezen. Eerst komen tools aan bod die vooral geschikt zijn voor directe datatransfers binnen je eigen netwerk. Daarna laten we methodes zien die ook over het internet werken. Op het laatst tonen we je nog hoe je snel een eigen VPN-netwerk opzet, om ook andere servers voor bestanden delen op afstand veilig te kunnen benaderen.

1 Via je thuisnetwerk

Om binnen je thuisnetwerk bestanden te delen, zijn er verschillende mogelijkheden. Windows heeft weliswaar het ingebouwde SMB-protocol (Server Message Block), waarmee je mappen kunt delen en lees- of schrijfrechten kunt instellen, maar in dit artikel richten we ons vooral op externe, gratis tools.

Een eenvoudige oplossing is Winpinator, dat dataoverdrachten tussen Windows-apparaten ondersteunt. Bij File / Preferences / Connection kun je onder meer de netwerkinterface en binnenkomende poorten instellen. Specifiek voor dataoverdrachten tussen iOS- en macOS-apparaten biedt Apple de functie AirDrop aan.

Voor meer flexibiliteit is er LANDrop, beschikbaar voor vrijwel alle platformen, inclusief mobiel. We nemen als voorbeeld een Windows-pc en een Android-apparaat. We installeren de app op onze Windows-pc en geven desgevraagd de firewall toestemming om verbindingen toe te staan. We installeren daarna de mobiele app en zorgen dat beide apparaten met hetzelfde netwerk zijn verbonden. Als alles correct werkt, verschijnen de aangesloten toestellen in de LANDrop-app. We selecteer de bestanden en het doelapparaat, en meteen na de bevestiging start de overdracht.

Bestanden delen tussen apparaten binnen je netwerk, vanuit een grafisch venster.

2 Android

Wissel je regelmatig bestanden uit tussen je Android-apparaat en andere apparaten in je netwerk, zoals Windows-pc’s, dan is de gratis bestandsbeheerder Cx File Explorer een handige oplossing. Deze app, beschikbaar in de Google Play Store, is ook geschikt voor lokaal bestandsbeheer op Android.

Start de app, ga naar Network en tik op New Location. Via Cloud kun je bestanden delen via cloudopslagdiensten, maar voor ons doel kies je Remote. Hier vind je verschillende protocollen voor netwerktoegang en bestandsdeling. Local Network en SMB werken beide via het Windows-protocol SMB. De eerste optie detecteert netwerkshares automatisch, terwijl je bij de tweede handmatig de hostnaam of het ip-adres en inloggegevens invoert om toegang te krijgen tot gedeelde mappen op bijvoorbeeld een Windows-pc. Het WebDAV-protocol laten we buiten beschouwing, aangezien het buiten NAS-omgevingen weinig wordt gebruikt.

De opties FTP en SFTP veronderstellen dat er elders in je netwerk al een (S)FTP-server draait waarmee je kunt verbinden (meer hierover lees je in de volgende paragraaf). Maar je kunt het ook makkelijk omkeren en op je Android-apparaat een FTP-server opzetten. Ga opnieuw naar Network en kies Access from network. Bevestig met Start service en je krijgt een url (bijvoorbeeld ftp://192.168.0.165:6094) en de inloggegevens te zien. Neem deze gegevens over in een FTP-client, zoals FileZilla, op een ander apparaat in je netwerk om bestanden in beide richtingen uit te wisselen. Na afloop klik je op Stop service.

Met Cx File Explorer wissel je op verschillende manieren data uit, waaronder met FTP.

3 FTP

Dataoverdracht-tools zoals LANDrop zijn minder geschikt voor grote bestanden of langdurige overdrachten, en bieden geen gescheiden toegang per apparaat of gebruiker. In zo’n geval is een eigen FTP-server een betere optie. Dit kan eenvoudig met het gratis FileZilla, waarvan zowel de server- als clientversie beschikbaar is op www.filezilla-project.org.

Installeer de servercomponent met de standaardopties en stel een beheerwachtwoord in. De server kan automatisch met Windows starten, zelfs zonder dat je bent aangemeld. Start de tool, klik op Connect to Server, en bevestig met OK en Ja.

Ga naar Server / Configure en voeg onder Users via Add een nieuwe gebruiker toe, bij voorkeur met een wachtwoord. Bij Mount points klik je op Add, stel je bij Native path de map in die je wilt delen (bijvoorbeeld C:\fotos) en geef je bij Virtual path een duidelijke naam (bijvoorbeeld /gedeeldefotos). Kies bij Access Mode voor Read only of Read+Write en bevestig met OK.

Installeer nu een FTP-client, zoals FileZilla, op een ander apparaat in je netwerk of gebruik de FTP-functie van Cx File Explorer. Vul de connectiegegevens in: de hostnaam of het interne ip-adres van de server, standaardpoort 21, gebruikersnaam en wachtwoord. Als de firewall aan serverzijde de verbinding blokkeert, voeg dan een regel toe die TCP-poorten 20 en 21 doorlaat (zie kader ‘Firewallregels’).

Een FTP-server met FileZilla heb je snel opgezet, met gescheiden gebruikersrechten.

4 Magic Wormhole

We hebben ons tot nu toe gericht op bestandsuitwisselingen binnen het thuisnetwerk. Dit is veiliger en technisch eenvoudiger, omdat de router aan de publieke zijde niet hoeft te worden gepasseerd. In het vervolg van dit artikel gaat het over het delen van data met een apparaat op het internet, zonder online opslag te gebruiken.

Laten we beginnen met het gratis en opensource Magic Wormhole. Deze tool verstuurt bestanden tussen apparaten zonder complexe netwerkconfiguratie zoals portforwarding. Hoe dit precies werkt, lichten we toe in het kader ‘Relay’.

Magic Wormhole is vooral handig voor incidentele, maar veilige bestandsoverdrachten. Het is beschikbaar voor macOS en Linux en kan ook met enkele extra stappen op Windows worden geïnstalleerd. De eenvoudigste manier is via de pakketbeheerder Chocolatey. Installeer deze door PowerShell als administrator te openen en het volgende commando uit te voeren:

Open daarna de Opdrachtprompt als administrator en voer deze commando’s uit:

Hiermee installeer je de benodigde onderdelen. Gebruik de volgende opdrachten om een bestand of een volledige map (die automatisch gezipt wordt) te verzenden:

Je krijgt nu een code te zien. Op het ontvangende apparaat, waar Magic Wormhole ook geïnstalleerd moet zijn, voer je het onderstaande commando uit om de overdracht te voltooien:

Bij elke datatransfer via Wormhole hoort een unieke code.

5 Syncthing

Wil je bestanden (continu) selectief beschikbaar stellen voor meerdere apparaten, dan is Magic Wormhole minder geschikt. De gratis en opensource synchronisatie-tool Syncthing is hiervoor een betere mogelijkheid. Dankzij TLS kunnen je data veilig versleuteld blijven en net als Magic Wormhole probeert Syncthing apparaten eerst direct te verbinden. Lukt dat niet, ondanks NAT Traversal-technieken, zoals STUN, UPnP en NAT-PMP, dan worden publieke relayservers ingezet, zonder de verstuurde data op te slaan.

Ga naar www.syncthing.net/downloads (macOS, Windows, Linux). Download de Windows-versie door op Latest te klikken en syncthing-windows-setup.exe op te halen. Installeer deze met een dubbelklik. De standaardwaarden kun je behouden en indien gewenst start Syncthing automatisch met Windows op. Bevestig indien gevraagd of de firewall automatisch mag worden aangepast. Even later is de server toegankelijk in je browser via 127.0.0.1:8384.

De Syncthing-server heb je in een oogwenk klaar voor gebruik.

6 Beheer Syncthing

Via Acties / Instellingen kun je op het tabblad GUI een gebruikersnaam en wachtwoord instellen om de GUI-beheermodule af te schermen. Op het tabblad Verbindingen begrens je desgewenst de download- en uploadtransfers. Laat alle opties, zoals NAT traversalinschakelen en Relaying inschakelen, het best geactiveerd. Bevestig je aanpassingen met Opslaan.

In het hoofdvenster selecteer je een map om via Syncthing met andere apparaten te delen. Klik op +Maptoevoegen, vul een naam in bij Maplabel, kies een Map-ID en geef bij Maplocatie het pad op, zoals C:\GedeeldeData. Bevestig met Opslaan. Klik op de toegevoegde map voor details. Gebruik Bewerken voor aanpassingen of om de map eventueel te verwijderen.

Je kunt mooi volgen welke mappen je (hoe) hebt gedeeld.

7 Delen met Syncthing

De map is klaar, maar je moet Syncthing nog vertellen met welke apparaten je deze wilt delen. Daarvoor is minstens een tweede apparaat nodig. Laten we een Android-apparaat als voorbeeld nemen. Download en installeer de Syncthing Fork-app uit de officiële Play Store. Geef met Machtiging verlenen toestemming voor toegang tot je lokale bestanden. Een locatiemachtiging is niet nodig, tenzij je Syncthing alleen op geselecteerde wifi-netwerken wilt gebruiken. De optie Notification Permission schakel je liefst wel in.

Wil je dataverbruik beperken, tik linksboven op het menu-icoon, open Instellingen / Uitvoervoorwaarden en stel Run on Wi-Fi selecteren in (of eventueel Run on specifieke Wi-Fi-netwerken).

Nu moeten beide apparaten elkaar vinden. Open op je pc de Syncthing-beheermodule, ga naar Acties / ID weergeven, en noteer of kopieer dit. Ga op je mobiele apparaat naar Apparaat-ID, open het tabblad Apparaten, tik op de plus-knop, en vul de ID en een geschikte apparaatnaam in. Als beide apparaten in hetzelfde netwerk zitten, wordt de ID waarschijnlijk automatisch ingevuld. Bevestig je invoer.

Herhaal dit op je pc via +Extern apparaat toevoegen in het hoofdvenster. Open daarna een gedeelde map, kies Bewerken, ga naar het tabblad Delen, vink het gekoppelde apparaat aan en bevestig met Opslaan. Accepteer de meldingen in de Syncthing-app op je mobiele apparaat en in het dashboard om de koppeling en het delen te voltooien. De synchronisatie kan beginnen.

Je moet de gevraagde mapsynchronisatie wel nog even bevestigen.

8 Set-up Tailscale

Een eenvoudige oplossing om snel een eigen VPN-netwerk op te zetten is een dienst als Tailscale. Deze vereist aan beide kanten een beperkte configuratie en gebruikt onderliggend ook het WireGuard-protocol om een versleuteld privé-VPN-netwerk op te zetten. Een Tailscale-relayserver zorgt ervoor dat je apparaat bereikbaar is vanaf internet, in principe zonder firewall-instellingen aan te passen of routerpoorten door te sturen.

Ga naar www.tailscale.com/download en download de app voor je besturingssysteem (Linux, macOS, Windows, iOS of Android). We gaan aan de slag met Windows. De installatie verloopt met een paar muisklikken. Start de app en klik nu eerst op Sign up om een account aan te maken. Je kunt hiervoor onder meer een Google- of Microsoft-account gebruiken (voor Personal Use). Terug in de app klik je op Sign in to your network. Na aanmelding klik je op Connect en maakt je apparaat deel uit van het privé-VPN-netwerk van Tailscale, met een ip-adres dat typisch begint met 100.). Aangemeld op de Tailscale-website kun je de status van je netwerk altijd bekijken.

Het eerste apparaat is aan het Tailscale-VPN-netwerk toegevoegd.

9 Externe toegang Tailscale

Een VPN-netwerk met slechts één apparaat heeft weinig zin, dus voegen we snel een tweede toe. We nemen een Android-apparaat als voorbeeld. Download en installeer de Tailscale-app uit de officiële Google Play Store en start deze op. Tik op Get Started / OK / Get Started. Meld je aan met je Tailscale-account en klik na succesvol inloggen op Connect. In het dashboard op de site zie je nu dat je toestel met het VPN-netwerk is verbonden.

Wil je apparaten van andere gebruikers tijdelijk toegang geven tot je VPN-netwerk zonder je eigen inloggegevens te delen, ga dan naar het dashboard op de site en open Users. Klik op Invite external users en vul het e-mailadres van de ontvanger in. Standaard wordt deze als Member toegevoegd, maar je kunt bijvoorbeeld ook Admin selecteren.

Let op: Heb je jezelf via een Google-account aangemeld, dan moet het e-mailadres van de ontvanger ook aan een Google-account gekoppeld zijn om zich hiermee te kunnen aanmelden. De ontvanger hoeft enkel de link in het e-mailbericht te openen, Tailscale te downloaden, zich met dit e-mailadres aan te melden en zijn apparaat aan het VPN-netwerk te koppelen.

Je kunt ook anderen uitnodigen om zich met je Tailscale-netwerk te verbinden.

10 Overdracht met Tailscale

Stel nu dat je op je apparaat een server op poort 8080 hebt draaien (zoals Abyss Webserver), dan kun je deze via Tailscale voortaan makkelijk extern bereiken. Vul in je browser het Tailscale ip-adres van dat apparaat in, gevolgd door het poortnummer, bijvoorbeeld 100.66.72.65:8080. Alle datatransfers van en naar die server verlopen nu veilig binnen de VPN-tunnel van Tailscale.

Via het Tailscale VPN-netwerk is onze server nu ook van buitenaf bereikbaar.