Zo af en toe kom je een spel tegen waarvan je eigenlijk weinig verwacht, omdat het genre al meer dan oververtegenwoordigd is, maar die je toch plezierig weet te verrassen. Sins of a Solar Empire is zo'n titel die op het eerste gezicht de zoveelste rts lijkt.

Intergalactisch

Sins of a Solar Empire (Sins) is een ruimte rts van intergalactische proporties. Je beheert als intergalactische keizer diverse planeten, asteroïden en zelfs complete melkwegstelsels. De mogelijkheden en kaarten zijn groots in Sins. Als casual gamer of beginnende rts-er zul je dan waarschijnlijk overrompeld worden door de gigantische hoeveelheid upgrade en ontwikkel opties die je voorgeschoteld krijgt. Je begint met één planeet, maar het is natuurlijk zaak zoveel mogelijk nieuwe planeten te ontdekken en deze toe te voegen aan je rijk. Er zijn kleine, middelgrote, en grote kaarten aanwezig in Sins, en de grote kaarten hebben wel vijf complete melkwegstelsels in zich met ieder zijn eigen schare aan planeten. Deze planeten zijn allemaal aan elkaar verbonden via zogenaamde spacelines. Dat houdt als het ware in dat op die verbindingen 'hyper space travel' mogelijk is, vergelijkbaar met de warpspeed van Star Trek. Dit levert gelijk een tactisch element op omdat juist de spacelane toegangspaden belangrijke verdedigingspunten worden voor je planeten. Een planeet met veel verbindingen is dus ook lastiger te verdedigen. Gewoon door de ruimte reizen is niet mogelijk, maar daarnaast ook zinloos.

Veel, heel veel schepen

Zoals het een fatsoenlijke ruimte rts betaamt zijn er vele verschillende ruimteschepen waarmee het heelal onveilig te maken is. Zo heb je natuurlijk verkenningsschepen die dankzij hun snelheid en wendbaarheid gemakkelijk verkenningstochten kunnen uitvoeren en tijdig waarschuwen voor gevaar. En dan zijn er natuurlijk de slagschepen die grofweg onder te verdelen zijn in drie categorieën. Zo heb je de frontlinie schepen, nucleaire aanvalsschepen om planeten lam te leggen en nog zwaarder geschut. Maar de ultieme oorlogsschepen zijn de zogenaamde 'Capital Ships'. Deze gigantische schepen zijn ontzettend duur om te maken en je kan er ook maar een handvol van permitteren in je vloot. Het mooie van de Capital Ships is dat ze xp op kunnen doen en daardoor gaandeweg sterker worden. Je wilt dus je Capital Ship zoveel mogelijk mee laten strijden om zo snel mogelijk te groeien in mogelijkheden, maar aan de andere kant wil je er ook zuinig op zijn omdat een Capital Ship verliezen een ware desastreuze tegenslag is. Behalve de schepen kun je ook je algehele beschaving ontwikkelen evenals je gekoloniseerde planeten. De hoeveelheid upgrade opties is massaal te noemen, en natuurlijk zijn de diverse upgrades weer nodig om bepaalde schepen te kunnen bouwen. Het is gemakkelijk verdwaald te raken in het oerwoud van mogelijkheden die Sins te bieden heeft.

Innovatief

Toch hebben de makers er alles aangedaan om Sins zo speelbaar mogelijk te houden en daar zijn ze prima in geslaagd. Zo is de interface zeer innovatief en kun je uitgebreid in- en uitzoomen waardoor je niet snel het overzicht verliest. Ook de behulpzame 'Empire bar' aan de linker kant van het scherm helpt je goed het overzicht te behouden. Via deze balk kun je in één oogopslag zien hoe je schepen en planeten er voorstaan en kun je er ook snel naar toe switchen mocht dat nodig zijn. Ook de andere zijden van het scherm worden benut met knoppen en informatie zodat je altijd op de hoogte bent van de situatie. Hoewel Sins door zijn vele mogelijkheden erg complex lijkt, is het in de basis gewoon een rts als ieder ander. Je planeten en asteroïden geven grondstoffen. Deze moet je dus verdedigen terwijl je een vloot bouwt om je tegenstander van de kaart te vegen. Ook prettig is dat hoewel de game zich afspeelt in realtime, het nooit een zenuwenspel wordt. Alles verloopt op een rustig tempo waardoor het heelal ook goed behapbaar blijft.

Geen verhaal

Sins is een geweldige rts die voor strategen absoluut een must is. Echter zullen de strategen die ook houden van mooie filmpjes en een leuk verhaaltje bedrogen uitkomen. Want hoewel er een summier introverhaaltje is die de oorsprong van de drie facties uitlegt, is er voor de rest geen enkel verhaal te bekennen. Er is dus ook geen campaign modus. Er zijn alleen maar scenario's die je zowel in single player als in multiplayer modus kan spelen. De game ondersteunt overigens lan multiplay, maar je hebt wel één game per twee pc's nodig. Alle scenario's zijn te spelen in multiplayer, maar de grote kaarten zijn zo immens groot dat deze wellicht niet geschikt zijn voor internet multiplay. Wel handig is dat ook multiplayer games zijn op te slaan. Verder is de community ondersteuning groot van Sins. Zo kun je zelf missies maken en zijn er van de website diverse tools te downloaden om je game zoveel mogelijk aan te passen. Vervolgens kun je ook je zelfgemaakte creaties uploaden en die van anderen downloaden. De herspeelwaarde van Sins of a Solar Empire is dan ook zeer, zeer hoog. Als je een strategiefan bent, die niet vies is van sci-fi en je gaat dit jaar maar één game kopen, laat het dan Sins of a Solar Empire zijn.PluspuntenMinpuntenConclusie

Sins of a Solar Empire is uitgebreid, heel uitgebreid. Toch is het in de basis een weinig complexe rts met gewoon belachelijk veel ontwikkelpaden voor je facties. Voor echte strategiefans is Sins of a Solar Empire een juweeltje, maar dan moet je je niet laten intimideren door de ongelooflijke hoeveelheid opties die het spel je biedt. Mensen die graag een campaign spelen komen bij Sins bedrogen uit, en voor casual gamers vraagt deze game gewoonweg teveel toeweiding.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!