Na het spelen van Dragon Rising denken we direct aan de welbekende werf-slogan van het Amerikaanse leger: Uncle Sam wants you! Waarom? Dragon Rising is bij uitstek een spel voor de liefhebber van chauvinisme en simulatie. Het spel vergt veel concentratie, een emmer geduld en met name overmatige zelfcontrole.

De kern van de oorlog die bij Dragon Rising woedt, is natuurlijk olie: het zwarte goud. Zowel de Amerikanen, als de Russen als de Chinezen, die al een deel van het eiland in bezit hebben, zijn van mening dat zij het alleenrecht hebben de olie boven te halen en te verhandelen. Als speler kruip je in de huid van een Amerikaanse commando die samen met zijn team - al dan niet computergestuurd - het eiland Skira - een verbastering van het nagemaakte eiland Kiska - beetje bij beetje verovert.

(Drijf)zandbak

De ontwikkelaars van het spel hebben het eiland Kiska één op één gekopieerd, wat op zich een lovenswaardige prestatie is. De reden is dat de speler dan het idee heeft alle vrijheid te bezitten een missie op zijn of haar manier uit te voeren. In praktijk blijkt dat het absoluut niet spannend is over het grauwige eiland te banjeren. Allereerst valt er buiten de missies niet zoveel te beleven en ten tweede wordt je, als je al iemand tegenkomt, direct omgelegd. Dus, leuk idee, maar tenzij je suïcidaal bent of tijd teveel hebt, is het niet heel zinvol vrij rond te lopen.

Kneiterhard realisme

Het is natuurlijk complete onzin dat een soldaat die net in zijn arm of been is geschoten, gewoon door kan knokken. Echter, wat is de reden dat we een spelletje gaan spelen? We willen en held zijn. We willen het gevoel hebben dat we 'the man' zijn. We willen vermaak. Operation Flashpoint geeft de normale gamer absoluut niet het gevoel dat hij of zij 'the man' is, want daar is het spel simpelweg te moeilijk voor. Is er dan geen moeilijkheidsgraad instelbaar? Jawel, maar die past alleen maar de HUD aan. Bij 'normal' zie je nog een kaart, het aantal kogels dat je ter beschikking hebt, en een aantal waypoints waar de missies te vinden zijn. Bij hard zie je alleen nog maar de status van je gezondheid. De vijanden schieten in alle gevallen simpelweg raak.

Met scherp

Nu kunnen we ermee leven dat de tegenstanders op scherp schieten. Echter, waar Operation Flashpoint - Dragon Rising geen rekening mee heeft gehouden, is een cover-systeem. Het is dus onmogelijk met één druk op een toets achter een muurtje te schuilen. En dat is best vervelend als er een elite-unit van de Chinezen het op je gemunt heeft.

Van je maten moet je het hebben

Gelukkig heb je nog een paar 'buddy's'. Deze vormen een cruciaal onderdeel vormen van het spel. Je kunt met ze communiceren via de 'command radial': een interface die je kan oproepen met de 'Q'-toets. De command radial laat zien wat op dat moment mogelijke opdrachten zijn. Bijvoorbeeld: assault, defense, move of follow me. Met een geweer op een vijand gericht zijn de assault-opdrachten van toepassing. We hebben enorm moeten wennen aan de command radial. Hoewel het op papier goed oogt, blijkt toch dat sommige opdrachten te diep in het menu zitten. Daarbij komt dat het menu alleen op te roepen is als je stil staat. Tja, dat werkt niet echt in een hevig vuurgevecht.

Masochistisch

Bij een zeer lastig en wat trager spel, zijn savepoints cruciaal. Hoewel de vergelijking op diverse punten mank loopt, willen we toch graag GTA IV aanhalen als voorbeeld. Sommige missies zijn bijzonder lang in dit spel. Het grootste punt van kritiek bij GTA IV is dat een missie weer start bij het ziekenhuis, in het appartement of na een arrestatie. Immers: daar zijn de savepoints. Bij Operation Flashpoint zijn tevens de savepoints ná een succesvolle missie en niet vlak ervoor. Je zult dus keer op keer naar de missie moeten wandelen om hem overnieuw te doen, en dat duurt soms gewoon te lang.

Eén kant belicht

Het lijkt wellicht alsof we helemaal niets positiefs kunnen verzinnen. Dat is niet helemaal waar. Dragon Rising heeft wel degelijk een paar punten die zeer interessant zijn voor een selecte doelgroep. Het realisme is indrukwekkend, de omgeving is bijzonder goed nagemaakt en de AI is beter dan we gewend zijn in schietspellen. Waar Dragon Rising het vooral van moet hebben, is multiplayer. Het is fantastisch om met een groep een online-team te vormen, om vervolgens de jacht te openen op andere elite-groepen.PluspuntenMinpuntenConclusie

Dragon Rising is een hardcore oorlogssimulatie. De instapdrempel is hoog waardoor het weinig tot geen vermaak biedt voor de 'gewone' gamer die vermaak zoekt in spellen als Call of Duty. Tevens biedt de sandbox-opzet geen voordeel en zijn de savepoints slecht gekozen. Kortom: het is een spel voor de hardcore simulatie liefhebbers.UitgeverCodemastersOntwikkelaarCodemastersDemo downloadJaBesturingssysteem (min. benodigd)Windows XPProcessor snelheid (min. benodigd)2,4 GHz dual coreHoeveelheid RAM (min. benodigd)1Grafische kaart (minimaal benodigd)nVidia 7600GT, ATI X1800XLBenodigde hardeschijfruimte (GB)8Online gamingjaGamepad ondersteuningjaOns TestsysteemIntel QX9770 (overgeklokt 4,2 GHz) Gigabyte GTX285 2GB 4GB Adata ddr3-1600 v2.0 Windows Vista 64bit

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.