Met Mario Kart 8 leverde Nintendo op de Wii U een van de meest uitgebreide en solide Mario Kart-games tot dusver af. Met Mario Kart 8 Deluxe hoopt het bedrijf dat er voor de Switch een groter succes in het verschiet ligt en dat dus ook meer mensen van deze racegame kunnen genieten.

Laten we voorop stellen dat deze ‘Deluxe’-editie van Mario Kart 8 op erg veel vlakken hetzelfde is als de in 2014 verschenen Wii U-game. Dat is bovenal een compliment, want het is een erg uitgebreide game met precieze besturing en heerlijk kleurrijke graphics. De zestien ‘nieuwe’ parkoersen en zestien retrotracks zijn allemaal aanwezig hier, inclusief zestien tracks die later aan de game zijn toegevoegd via downloadbare content. Ook alle oorspronkelijk aanwezige personages en wagens en de latere toevoegingen zitten in dit totaalpakket.

©PXimport

Diversiteit in parkoersen

De diversiteit in de parkoersen is bewonderenswaardig. De in totaal 48 tracks putten uit de jarenlange historie en spelwerelden van verschillende Nintendo-games en dat zorgt ervoor dat er echt voor ieder wat wils is. Opvallend is dat de dlc-tracks, die hier dus standaard bij zitten, ook buiten het Mario-universum inspiratie opdoen. Zo zijn er twee F-Zero tracks, een Excitebike-parkoers en een baan die zich in en rondom Hyrule Castle afspeelt. De vele retroparkoersen uit oudere Mario Kart-games zijn geweldig opgepoetst en doen zowel grafisch als qua trackdesign niet onder voor de nieuwere banen. De hoeveelheid parkoersen en de diversiteit ervan zijn wellicht de sterkste punten van Mario Kart 8 (Deluxe).

Exclusieve Mario Kart 8 Deluxe-tracks vind je hier niet, maar er zijn wel een aantal nieuwe personages en wagens. King Boo, Gold Mario, Bowser Junior en Dry Bones keren weer terug van weggeweest en daarnaast zijn de kids uit Splatoon toegevoegd. Ook zijn er een paar items die na afwezigheid in de Wii U-versie terugkeren: Boo kun je inzetten om items van andere spelers te stelen en de veer (exclusief voor de Battle Mode) kan gebruikt worden om over obstakels te springen of ballonnen van tegenstanders te jatten.

©PXimport

Kleine verbeteringen

Grafisch merk je nauwelijks verschil tussen de Wii U- en Switch-versie, al is dat op zichzelf al best een indrukwekkende prestatie. Wat Nintendo ook zegt, de Switch is in feite een handheld en het is een gigantisch verschil om van Mario Kart 7 op de 3DS naar Mario Kart 8 Deluxe op de Switch te gaan. Daarbij heeft Nintendo de framerate iets verbeterd. De originele Mario Kart 8 pretendeerde in de singleplayermodus of tegen één andere speler in 60 frames per seconde te lopen, maar eigenlijk waren het er 59. Daardoor zag de oplettende speler af en toe het beeld kort overslaan. Dit is uit de Switch-versie gehaald, waardoor de game nog vloeiender loopt.

Personages kunnen nu twee items tegelijk dragen. Hoewel dit in eerste instantie een poging lijkt om de extra laag strategie uit Mario Kart: Double Dash toe te voegen, valt dit in de praktijk een beetje tegen. Je kunt namelijk niet wisselen tussen items, dus je hoeft ook geen strategische keuzes te maken over welk item je eerst inzet en welke je bewaart. Verder bevat de game voor nieuwkomers en jonge spelers een ‘smart steering’-optie waardoor karts nog iets simpeler op de baan blijven. Let wel op: in het pauze-menu kun je deze optie (en die van motion controls) heel gemakkelijk per ongeluk aan en uit zetten. Mocht je je afvragen waarom je kart zonder duidelijke reden uit zichzelf naar links of naar rechts stuurt, dan ligt daar vaak de oorzaak.

©PXimport

Tot slot heeft Nintendo nog wat aanpassingen aan het driften doorgevoerd. Wanneer je lang genoeg drift krijg je vanzelf blauwe ‘sparks’ rondom de wielen die ervoor zorgen dat je uit de bocht een snelheidsboost krijgt. Dat was altijd al zo, maar Nintendo heeft er nu ook paarse sparks aan toegevoegd, waardoor de getalenteerde gamer nog net een beetje extra snelheid kan pakken. Ook is de ‘fire hopping’-techniek verwijderd die het mogelijk maakte om na een boost nog wat extra snelheid te pakken. Deze techniek was voor veel gamers onbekend of moeilijk voor elkaar te krijgen en door dit weg te halen wordt het niveau van alle spelers iets meer gelijkgetrokken.

Battle Mode

De grootste vernieuwing in Mario Kart 8 Deluxe zit hem in een op de schop genomen Battle Mode. In oudere Mario Kart-games was deze modus, waarin je in arena’s moest proberen met items de drie ballonnen van tegenstanders kapot te maken, altijd een essentieel onderdeel van het multiplayerplezier. Om onverklaarbare redenen heeft Nintendo deze modus in Mario Kart 8 zo goed als verpest door potjes te laten plaatsvinden op normale raceparkoersen.

©PXimport

Dat trekt het bedrijf nu recht met een aantal toffe arena’s, waaronder klassiekers als Battle Course 1 uit de SNES-versie en Luigi’s Mansion van Double Dash. Ook nieuwe arena’s maken hun debuut, zoals het door Spatoon geïnspireerde Urchin Underpass en het sfeervolle Dragon Palace. Dat Nintendo er echt werk van heeft gemaakt, blijkt wel uit het feit dat er nu vijf verschillende soorten Battle-modi zijn te spelen. Naast de ouderwetste Balloon-modus zijn er bijvoorbeeld Bomb-omb Blast (ook afkomstig uit Double Dash), waarbij je vijanden louter met bommen aanvalt, en Renegade Roundup, waarbij spelers in twee teams worden verdeeld.

Dit alles is speelbaar zowel in je eentje en in lokale multiplayer (op televisie met z’n vieren of met afzonderlijke Switch-consoles met z’n achten) als online. Hoewel we geen idee hebben of de servers netjes overeind blijven wanneer de game vrijdag officieel uitkomt, verliep het online gaan en het eventueel joinen van vrienden tot dusver allemaal vlekkeloos, al merken we wel dat het gebrek aan voice chat een jammerlijk gemis is. Nintendo moet echt snel meer duidelijkheid geven over zijn online infrastructuur die het later dit jaar gaat lanceren. Voor nu kunnen spelers tussen races met elkaar communiceren met een aantal voorgeprogrammeerde teksten, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde als je tegenstanders horen vloeken wanneer je ze in de derde ronde met een blauw schildje bestookt.

Hoewel Mario Kart 8 Deluxe met uitzondering van de vernieuwde Battle Modus geen grote veranderingen met zich meebrengt, rechtvaardigt de enorme hoeveelheid content in dit pakket de volle pond die voor de game gevraagd wordt. Met 48 tracks is dit de grootste Mario Kart-game tot dusver. De besturing is net zo strak als het toch al nagenoeg perfecte origineel en de kleine verbeteringen op het gebied van de framerate zorgen ervoor dat dit de mooiste Mario Kart tot nu toe is. Heb je de Wii U-versie al en ben je niet van plan om een Switch in huis te halen, dan gaat Deluxe je ook niet overtuigen, maar heb je Nintendo’s gloednieuwe console al in het bezit, dan is het niet meer dan logisch om een van de beste arcaderacers ooit in huis te halen. Deze game blijft letterlijk jarenlang leuk.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.