Met Mario Kart 8 leverde Nintendo op de Wii U een van de meest uitgebreide en solide Mario Kart-games tot dusver af. Met Mario Kart 8 Deluxe hoopt het bedrijf dat er voor de Switch een groter succes in het verschiet ligt en dat dus ook meer mensen van deze racegame kunnen genieten.

Laten we voorop stellen dat deze ‘Deluxe’-editie van Mario Kart 8 op erg veel vlakken hetzelfde is als de in 2014 verschenen Wii U-game. Dat is bovenal een compliment, want het is een erg uitgebreide game met precieze besturing en heerlijk kleurrijke graphics. De zestien ‘nieuwe’ parkoersen en zestien retrotracks zijn allemaal aanwezig hier, inclusief zestien tracks die later aan de game zijn toegevoegd via downloadbare content. Ook alle oorspronkelijk aanwezige personages en wagens en de latere toevoegingen zitten in dit totaalpakket.

©PXimport

Diversiteit in parkoersen

De diversiteit in de parkoersen is bewonderenswaardig. De in totaal 48 tracks putten uit de jarenlange historie en spelwerelden van verschillende Nintendo-games en dat zorgt ervoor dat er echt voor ieder wat wils is. Opvallend is dat de dlc-tracks, die hier dus standaard bij zitten, ook buiten het Mario-universum inspiratie opdoen. Zo zijn er twee F-Zero tracks, een Excitebike-parkoers en een baan die zich in en rondom Hyrule Castle afspeelt. De vele retroparkoersen uit oudere Mario Kart-games zijn geweldig opgepoetst en doen zowel grafisch als qua trackdesign niet onder voor de nieuwere banen. De hoeveelheid parkoersen en de diversiteit ervan zijn wellicht de sterkste punten van Mario Kart 8 (Deluxe).

Exclusieve Mario Kart 8 Deluxe-tracks vind je hier niet, maar er zijn wel een aantal nieuwe personages en wagens. King Boo, Gold Mario, Bowser Junior en Dry Bones keren weer terug van weggeweest en daarnaast zijn de kids uit Splatoon toegevoegd. Ook zijn er een paar items die na afwezigheid in de Wii U-versie terugkeren: Boo kun je inzetten om items van andere spelers te stelen en de veer (exclusief voor de Battle Mode) kan gebruikt worden om over obstakels te springen of ballonnen van tegenstanders te jatten.

©PXimport

Kleine verbeteringen

Grafisch merk je nauwelijks verschil tussen de Wii U- en Switch-versie, al is dat op zichzelf al best een indrukwekkende prestatie. Wat Nintendo ook zegt, de Switch is in feite een handheld en het is een gigantisch verschil om van Mario Kart 7 op de 3DS naar Mario Kart 8 Deluxe op de Switch te gaan. Daarbij heeft Nintendo de framerate iets verbeterd. De originele Mario Kart 8 pretendeerde in de singleplayermodus of tegen één andere speler in 60 frames per seconde te lopen, maar eigenlijk waren het er 59. Daardoor zag de oplettende speler af en toe het beeld kort overslaan. Dit is uit de Switch-versie gehaald, waardoor de game nog vloeiender loopt.

Personages kunnen nu twee items tegelijk dragen. Hoewel dit in eerste instantie een poging lijkt om de extra laag strategie uit Mario Kart: Double Dash toe te voegen, valt dit in de praktijk een beetje tegen. Je kunt namelijk niet wisselen tussen items, dus je hoeft ook geen strategische keuzes te maken over welk item je eerst inzet en welke je bewaart. Verder bevat de game voor nieuwkomers en jonge spelers een ‘smart steering’-optie waardoor karts nog iets simpeler op de baan blijven. Let wel op: in het pauze-menu kun je deze optie (en die van motion controls) heel gemakkelijk per ongeluk aan en uit zetten. Mocht je je afvragen waarom je kart zonder duidelijke reden uit zichzelf naar links of naar rechts stuurt, dan ligt daar vaak de oorzaak.

©PXimport

Tot slot heeft Nintendo nog wat aanpassingen aan het driften doorgevoerd. Wanneer je lang genoeg drift krijg je vanzelf blauwe ‘sparks’ rondom de wielen die ervoor zorgen dat je uit de bocht een snelheidsboost krijgt. Dat was altijd al zo, maar Nintendo heeft er nu ook paarse sparks aan toegevoegd, waardoor de getalenteerde gamer nog net een beetje extra snelheid kan pakken. Ook is de ‘fire hopping’-techniek verwijderd die het mogelijk maakte om na een boost nog wat extra snelheid te pakken. Deze techniek was voor veel gamers onbekend of moeilijk voor elkaar te krijgen en door dit weg te halen wordt het niveau van alle spelers iets meer gelijkgetrokken.

Battle Mode

De grootste vernieuwing in Mario Kart 8 Deluxe zit hem in een op de schop genomen Battle Mode. In oudere Mario Kart-games was deze modus, waarin je in arena’s moest proberen met items de drie ballonnen van tegenstanders kapot te maken, altijd een essentieel onderdeel van het multiplayerplezier. Om onverklaarbare redenen heeft Nintendo deze modus in Mario Kart 8 zo goed als verpest door potjes te laten plaatsvinden op normale raceparkoersen.

©PXimport

Dat trekt het bedrijf nu recht met een aantal toffe arena’s, waaronder klassiekers als Battle Course 1 uit de SNES-versie en Luigi’s Mansion van Double Dash. Ook nieuwe arena’s maken hun debuut, zoals het door Spatoon geïnspireerde Urchin Underpass en het sfeervolle Dragon Palace. Dat Nintendo er echt werk van heeft gemaakt, blijkt wel uit het feit dat er nu vijf verschillende soorten Battle-modi zijn te spelen. Naast de ouderwetste Balloon-modus zijn er bijvoorbeeld Bomb-omb Blast (ook afkomstig uit Double Dash), waarbij je vijanden louter met bommen aanvalt, en Renegade Roundup, waarbij spelers in twee teams worden verdeeld.

Dit alles is speelbaar zowel in je eentje en in lokale multiplayer (op televisie met z’n vieren of met afzonderlijke Switch-consoles met z’n achten) als online. Hoewel we geen idee hebben of de servers netjes overeind blijven wanneer de game vrijdag officieel uitkomt, verliep het online gaan en het eventueel joinen van vrienden tot dusver allemaal vlekkeloos, al merken we wel dat het gebrek aan voice chat een jammerlijk gemis is. Nintendo moet echt snel meer duidelijkheid geven over zijn online infrastructuur die het later dit jaar gaat lanceren. Voor nu kunnen spelers tussen races met elkaar communiceren met een aantal voorgeprogrammeerde teksten, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde als je tegenstanders horen vloeken wanneer je ze in de derde ronde met een blauw schildje bestookt.

Hoewel Mario Kart 8 Deluxe met uitzondering van de vernieuwde Battle Modus geen grote veranderingen met zich meebrengt, rechtvaardigt de enorme hoeveelheid content in dit pakket de volle pond die voor de game gevraagd wordt. Met 48 tracks is dit de grootste Mario Kart-game tot dusver. De besturing is net zo strak als het toch al nagenoeg perfecte origineel en de kleine verbeteringen op het gebied van de framerate zorgen ervoor dat dit de mooiste Mario Kart tot nu toe is. Heb je de Wii U-versie al en ben je niet van plan om een Switch in huis te halen, dan gaat Deluxe je ook niet overtuigen, maar heb je Nintendo’s gloednieuwe console al in het bezit, dan is het niet meer dan logisch om een van de beste arcaderacers ooit in huis te halen. Deze game blijft letterlijk jarenlang leuk.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!